کلده یا کلدان (به اکدی: māt Kaldu) نام یکی از بخش‌های تمدن بابل است که در هزاره اول قبل از میلاد مهمترین حکومت میان‌رودان را تشکیل می‌دادند.
پایتخت (یا بزرگترین شهر) کلدانیان بیت یاکین نام داشت و در ساحلِ سمت چپ فرات، میانِ بصره و ناصریه کنونی قرار داشت. حاکم کلدانیان نیز پادشاه بیت یاکین نامیده می شد. همان طور که بابلی ها پادشاهِ خود را پادشاهِ بابل مینامیدند.
مردم
کلدانی ها از نژاد اصیل سامی بودند. خواستگاه آنان احتمالا عربستان بوده است. زبان کلدانیان از زبان‌های سامی بابلی بود و شباهت‌هایی به زبان آسوری داشت، در دوره‌های بعدی زبان بابلی و سپس زبان آرامی جای آن را گرفت. آنها بخشی از تمدن بابلی به شمار می آمدند و در خواندن و نوشتن استاد بودند و تبحر شگفتی در سحر و جادو و علوم غریبه داشتند. به طوری که در دوران حکومت پارسیان کلمه کلدانی به معنای ستاره شناس و جادوگر به کار میرفت (از جمله در کتاب دانیال نبی و در نوشته های سترابو).
کلدانیان دشمنی دیرینه‌ای با آشوریان داشتند و متحد سنتی عیلامیان و مادها در نبرد با فرمانروایان آشوری بودند.
http://pnu-club.com/imported/2009/12/616.jpg
فرمانروایی کلدانیان بر بابل نوین در ۶۰۰ پ.ماشغال سرزمین یهودیه
در قرن هفتم ق.م شهر بابل تحت فرمانروایی کلدانیان به رهبری نبوکد نصر در قالب امپراتوری جدید بابل مجددا عظمت خود را باز یافت. نبوپولاسار از ۶۲۶ تا ۶۰۵ ق.م. حکومت کرد و سلسله جدید فرمانروایان بابل را بنیاد نهاد. پس از او پسرش نبوکد نصر از ۶۰۵ تا ۵۶۲ ق.م فرمانروایی کرد.او پیکارهای سختی را علیه یهودیان انجام داد و شورش آنها را در هم کوبید. در سال ۵۹۷ پ.م سرزمین یهودیه را به تصرف درآورد و در سال ۵۸۶ ق.م شهر اورشلیم و معبد سلیمان را نابود کرد. به این ترتیب یهودیان در زنجیر اسارت و بردگی به بابل رفتند.
نبوکد نصر بسیاری از مردمان یهودیه که توان کار کردن را داشتند به اسارت به بابل برد که در آن هنگام پایتخت کلدانی محسوب می‌شد. سرزمین یهودیه به صورت یکی از ایالات امپراتوری بابل درآمد. یهودیان تا سال ۵۳۸ ق.م یعنی زمانی که ایرانیان به بابل حمله و آخرین امپراتوری بین النهرین را نابود کردند همچنان در اسارت بودند.
سرانجام امپراتوری قدرتمند بابل به دست کوروش کبیر در سال ۵۳۸ ق.م فتح شد و ساتراپ بابل بخشی از امپراتوری هخامنشی گردید.
