در بهار این کوچه
چه قدر گم شده باشم و
پیدا نشده باشم خوب است؟
در پاییز این خیابان
چه قدر نتوانسته باشم
آوازهایم را از باد پس بگیرم
خوب است؟
وچه قدر شعر هایم را
در این خانه
- همین خانه –
پای همین خرمالوها
چال کرده باشم خوب است؟
به گمانم
می شد فقیرترین باغ ها را
دو بار و هر بار هفت پاییز
با آنان
چراغانی کرد
وبیش از این و
خیلی بیش از این و
شاید
آنقدر خیلی بیش از این
که می شد جرات کرد و با آن
به اجرای دیگری از لبخند تو
اندیشید
