نانوبتون ضد زلزله، برترین اختراع سال

ورود به دانشگاه آغازی شد تا با عرصه تحقیق و پژوهش آشنا شود. این آشنایی تا جایی جلو رفت كه اكنون با وجود سن كمی كه دارد، به طرح های بزرگی فكر می كند. مازیار فیضی ۲۴ سال دارد. او دانشجوی مهندسی عمران دانشگاه قزوین است. فیضی در طول چند سال تلاش با همكاری گروهی از دانشجویان موفق به ابداعات و نوآوری هایی شده است كه چند اختراع او در عرصه جهانی درخشیده و افتخار آفرین شده است.
● از چه زمانی شروع به تحقیق كردی؟
▪ سال ۱۳۸۳ برای اولین بار وارد تحقیق و پژوهش شدم و كارم را در مركز تحقیقات بتون و ساختمان قزوین آغاز كردم.
● قبل از آن هیچ گونه فعالیتی در این زمینه نداشتی؟
▪ به تحقیق همیشه علاقه مند بودم، ولی شرایط آن مهیا نشده بود تا این كه در قزوین این شرایط برایم ایجاد شد.
● نخستین گامی كه در این راه برداشتید؟
▪ با مسابقات انجمن بتون ایران (ici) شروع كردیم و گروه ما دو مقام آورد كه یكی مربوط به جذب آب بتون و دیگری هم مربوط به مقاومت الكتریكی بتون بود. آن سال با این كه دانشگاه ما دو مقام سومی را كسب كرد ولی تیم قزوین در مسابقات اول شد. این شروع تشویقی بود تا بتوانیم ادامه دهیم، بطوری كه در هشت مسابقه داخلی مقام اول تا سوم را در موضوعات مختلف كسب كردیم.
● در چه شاخه هایی؟
▪ سال ۱۳۸۶ بتون گرمازا را اختراع كردیم و آن را در مسابقات بین المللی اختراعات و اكتشافات رومانی شركت دادیم كه مدال طلا و جایزه ویژه تحقیق علمی را هم به خاطر آن گرفتیم. سال بعد با سه اختراع در مسابقات بین المللی ژنو شركت كردیم و دو برنز و یك طلا گرفتیم و از طرف انجمن اختراعات جهان كار ما به عنوان برترین اختراع سال شناخته شد.
● در مسابقات ژنو جز شما چه كسانی در به انجام رسیدن اختراع نقش داشتند؟
▪ پوریا روزبان و سید مهداد خاتمی در سه اختراع نانو بتون رسانا، نانو بتون ارتجاعی و نانو بتون ضد رادار با من همكاری كرده بودند.
● برای هر طرح چقدر زمان می گذاشتید؟
▪ در مسابقات داخلی برای هر طرح سه تا چهار ماه وقت می گذاشتیم، ولی برای اختراعات یك سال شبانه روز كار می كردیم.
● با چه مشكلاتی روبه رو بودید؟
▪ مشكلات زیاد است. كمبود امكانات و بودجه وجود دارد و ما برای انجام تحقیقات ناچار به صرف وقت هستیم و این باعث می شود تا از درس ها عقب بیفتیم و نتوانیم با آمادگی برای آزمون كارشناسی ارشد شركت كنیم. مشكل دیگر این است كه حمایتی از صنعت نمی شود. مثلاً آن زمان كه ما بتون گرمازا را تولید كردیم وقتی وزیر راه از دانشگاه بازدید داشتند، قول تولید آن را به ما دادند ولی وزیر عوض شد.
● بتون گرمازا كه شما آن را ساخته اید، چه امكانی را ایجاد می كند؟
▪ بتون گرمازا برای سطح راه ها مورد استفاده قرار می گیرد و از آن به جای آسفالت استفاده می شود. داخل این بتون سنسورهای حرارتی قرار دارد كه با پائین رفتن دمای هوا، به صورت اتوماتیك شروع به گرم شدن می كند و از یخ زدن جاده جلوگیری می شود. از این بتون می توان در مناطق سردسیر، گردنه ها و باندهای فرودگاه استفاده كرد.
● مشابه آن در دیگر كشورها ساخته نشده است؟
▪ به این شكل در دنیا نبوده است. در كشورهای اروپایی و سردسیر داخل خیابان ها و پیاده روهایشان با رد كردن لوله های آب گرم از یخ زدن معابر جلوگیری می كنند، ولی سیستم من با برق كار می كند.
● برق مصرفی اش چقدر است؟
▪ برای هر متر مربع ۱۵ وات برق مصرف می كند.
● بتون ارتجاعی در چه مواقعی می تواند مورد استفاده قرار گیرد؟
▪ بتون ارتجاعی در واقع بتونی است كه هنگام زلزله، وقتی ساختمان تحت فشار قرار می گیرد، این امكان را بدهد كه تا پنج درصد تغییر شكل دهد. در حالی كه بتون تغییر شكل نمی دهد و در این زمان خرد می شود. تغییر شكلی كه در بتون ارتجاعی در هنگام زلزله ایجاد می شود، باعث تحمل زلزله می شود و سقف و دیوارها فرو نمی ریزد و تاكنون این بتون در دنیا ساخته نشده است.
● این طرح ها چگونه به ذهن تان رسید؟
▪ وقتی در حال كار و پژوهش بودیم، در برخی از موارد از نانو مواد در بتون استفاده می كردیم و متوجه شدیم كه اختلاف زیادی با نوع معمولی اش دارد. به این علت تصمیم گرفتیم روی نانو بتون كار كنیم و از نتایج كارها این اختراعات بیرون آمد و شكل گرفت.
● وقتی مأیوس می شدید چه می كردید؟
▪ مشكلی كه اكثر افراد پژوهشگر با آن روبه رو هستند، برنامه ریزی است. وقتی كسی می خواهد اختراع كند به امكانات نیاز دارد كه در مراكز تحقیقاتی باید در اختیار او قرار گیرد. پژوهشگر و مخترع به حمایت مالی نیاز دارد. كسی كه در حال كار و تحقیق است فرصتی برای شغل ثابت و تأمین معاش ندارد پس باید حمایت بشود تا آن وقت به خارج از كشور نرود و در كشور خودش بماند.
● شما را چه كسی حمایت كرده است؟
▪ خانواده تا جایی كه توانسته اند، حمایت ام كرده اند و از نظر روحی پشتیبانم بوده اند. یادم هست نوروز به خانه نرفتم، این را پذیرفتند و قبول كردند كه در آزمایشگاه بمانم و كار كنم.
● مشوق اصلی تان؟
▪ پدر و مادرم.
● وقتی به بن بست می رسیدی؟
▪ سعی می كردم از راه دیگری وارد بشوم. ناامید نمی شدم.
● چه چیزی به شما امید می داد؟
▪ ساختن یك چیز جدید، كشف یك چیز جدید و برای اولین بار به آن رسیدن لذت بخش است، به انسان امید می دهد.
● روزی چند ساعت كار می كنی؟
▪ ۱۰ تا ۲۰ ساعت.
● چه آرزویی داری؟
▪ بتوانم تحقیقاتم را ادامه دهم.




مصاحبه : روزنامه ايران