سمبوليسم

سمبوليسم ( Sambolcism )

سمبوليسم که بيان نامه ان در سال 1886 در پاريس صادر شد کلمه اي بود که اولين بار منتقدان ان را براي نقاشيهاي وان گوگ به کاربردند. سمبوليسم واقعيت محض را مبتذل و نا چيز مي شمرد ومدعي بود که بايد واقعيت را به شکل نماد سمبول شناخت دروني هنرمند از ان واقعيت ارائه کرد.درسمبوليسم ذهنيت رومانتي سيسم شکل افراطي به خود گرفت.علاوه بر اين ذهنيت افراطي سمبوليسم ها اصرار داشتند که هنر را ازهر گونه کيفيت سودمند بزدايد و شعار هنر براي هنر را ترويج دهد. ذهنيت افراطي سمبوليسم ها باعث شد ديد انها نسبت به موضوعات اثارشان عوض گردد استفاده از خطوط نرم و ساده و موضوعي که در ذهن هنرمند اناليز گرديده و واقعيت شکلي که از دست رفته از جمله مسائلي بود که هنرمندان اين سبک بيش از هر چيز ديگر به ان توجه مي کردند. کوربه گفته بود که نقاشي اساسا يک هنر عيني است و صرفا از بازنمائي چيزهاي واقعي و موجود پديد مي آيد... ابزه انتزاعي به قلمرو نقاشي تعلق ندارد. زان موره ئاس شاعر يوناني الاصل فرانسوي - در تقابل مستقيم با ديدگاه کوربه يک بيانيه سمبوليست در 18 سپتامبر 1886 در نشريه فيگارو به چاپ رساند و در آن گفت که جوهره اصلي هنر در اين است که انديشه اي در قالبي احساسي ادا شود. سمبوليسم ها اساسا در پي آن بودند که تعارض جهان مادي و جهان معنوي را از ميان بردارند. همان گونه که شاعران سمبوليست زبان شاعرانه را بيان نمادين حيات دروني انسان مي دانستند - از نقاشان انتظار داشتند که به رمزها و رازها و عوالم دروني - صورتي تجسمي و بصري دهند. گوستاو مورو و پووي دوشاوان نقاشان فرانسوي - فردينان هودلر نقاش سوئيسي و .جوواني سگانتيني نقاش ايتاليايي - با جنبش سمبوليسم پيوند داشتند