نگاهی به نسل بعدی پروتکل اینترنت

نگاهی به نسل بعدی پروتکل اینترنت
احتمالا در خیلی از مقاله ها و در سایتهای مختلف تکنولوژی و فناوری درباره آینده عجیبی که در آن همه وسایل اعم از PC ، PDA گرفته تا تلفن سلولی (موبایل) ، اتومبیل ، یخچال و به طور کل لوازم خانگی که به اینترنت وصل می شوند مطالبی را خوانده اید. برای مثال شما تصور کنید که از خانه خود برای انجام یک سفر به کشوری خارجی اعزام شده اید و شخصی در نبود شما بسته ای را برای شما می آورد و زنگ خانه شما را می زند در حالی که شما کیلومترها از خانه خود دور هستید و ناگهان تلفن همراه شما زنگ می خورد و دوربینی که در جلوی درب منزل خود نصب کرده اید تصویر شخص مورد نظر را بر روی تلفن همراه شما نمایان می سازد و مشاهده می کنید که بسته ای را برای شما آورده اند ، از همان جا درب منزل خود را باز می کنید و با سیستم های صوتی به او می گویید که بسته را داخل منزل بگذارد و درب را بسته و قفل می نمایید و همه این کارها را به صورت از راه دور و به صورت Remote انجام می دهید.
خوب برای چند دقیقه رویای جالبی بود اما یک ایراد در این بین وجود دارد : هر دستگاهی که بخواهد به اینترنت متصل شود و معرفی شود بایستی آدرس IP خاص خود را داشته باشد. ولی برای این همه دستگاه الکترونیکی به اندازه کافی IP وجود ندارد. هیچ کس تصور نمی کرد که بیش از چهار میلیارد آدرس IP (که برای شناسایی تمامی کامپیوترها در نظر گرفته شده بود) یک روز تمام شود. اما امروزه خیلی ها پیش بینی می کنند که این آدرس ها حداکثر تا دهه آینده بیشتر دوام نخواهد آورد.
اینترنت در دنیای غرب تقریبا همه جا را گرفته و با سرعتی که در آسیا و کشورهای توسعه یافته پیش می رود ، همه آدرس های خالی در آینده پر خواهند شد. این که درصد بالایی از آدرس های IP به خاطر لجبازی و چشم و هم چشمی های دانشگاه ها و سازمان های آمریکایی حیف و میل شدند و IP های متعددی از پیش به آنها اختصاص داده شد فرقی در اصل قضیه نمی کند. مثلا دانشگاه استنفورد بیش از 17 میلیون آدرس IP را برای خود گرفته است و این در حالی است که کشوری همانند هند که بیش از یک میلیارد جمعیت دارد فقط 2 میلیون آدرس IP را به خود اختصاص داده است.
امروزه بسیاری از شبکه های کامپیوتری با استفاده از NAT یا Network Address Translation آدرس های اینترنتی خود را افزایش داده و بدین روش کمبود خود را در داشتن آدرس های IP اختصاصی حل می کنند. NAT به روتر، فایروال و دیگر دستگاه ها این امکان را می دهد که یک آدرس IP جهانی را با سایر تجهیزات داخلی طوری به اشتراک بگذارد که هر کدام از دستگاه ها آدرس خصوصی مربوط به خود را داشته باشند. مسائل دیگری وجود دارند که نشان می دهد که عمر IPV4.0(نسخه فعلی IP) رو به پایان است. برای مثال امروزه این توقع که ارتباط شما با اینترنت ضمن حرکت از ساختمانی به ساختمان دیگر، یا شهری به شهر دیگر و حتی کشوری به کشور دیگر پابرجا بماند خواسته ای بی جا به حساب نمی آید. در واقع تکنولوژی نسبتا جدیدی موسوم به IP Mobile برای تحقق بخشیدن به چنین خواسته هایی به وجود آمده است ولی این تکنولوژی با IPv4.0 به خوبی کار نمی کند و شامل نقص هایی است و همچنین قابل توجه است که این تکنولوژی بایستی توسط سیستمی پیاده سازی شود که دارای امنیت بالایی باشد ولی IPV4.0 از این مسئله تا حدودی فاصله دارد.


اما در رابطه با 0.IPv6 چه باید بدانیم

پروتکل جدید اینترنت که به نسل بعدی پروتکل اینترنت و یا IPNG که سرنام عبارت Internet Protocol Next Generation مشهور است، در سال 1994 به ستاد مهندسی اینترنت یا IETF پیشنهاد شد و پیش نویسی از آن در سال 1998 به تصویب رسید. تکمیل این استاندارد و تعریف تمام بخش های آن نیز تا پاییز 2001 جزو دستور کار IETF بود. طی هفت سال گذشته IPV6.0 در انواع شبکه ها در بیش از 40 کشور تحت آزمایش بوده است. در حال حاضر ژاپن آدرس های IPV6.0 را به مصرف کنندگان خود پیشنهاد می دهد. انتظار می رود که انتقال از IPV4.0 به IPV6.0 طی ده سال آینده یا شاید بیشتر به انجام برسد.برترین ویژگی IPV6.0 افزایش فضای آدرسدهی آن از 32 بیت به 128 بیت است که مخزن آدرس هایIP را از 4 میلیارد به 35 تریلیون افزایش می دهد. و نکته جالب این جاست که با وجود چنین افزایشی، پردازش بسته هایIP پیچیده تر نخواهد شد; چرا که در IPV6.0 فرمت هدر آدرس ها ساده تر شده است. به علاوه در IPV6.0 قابلیت اولویت دهی بر اساس محتوا نیز پیش بینی شده که نهایتا موجب بهبود کارایی و افزایش سرعت تحویل محتوا خواهد شد.از آنجا که انتقال به 0.IPv6 نیازمند تغییرات در دستگاهها و درایورها و سیستم عامل ها است. لذا تردید در اجرای این استاندارد قابل قبول است. ولی طراحی 0.IPv6 به صورتی انجام شده است که انتقال به آن طی یک فرایند تدریجی صورت بگیرد. در واقع زمان مشخصی برای انتقال کامل به این استاندارد وجود ندارد و شبکه ها می توانند سال ها ترکیبی از استانداردهای IPV4.0 و IPV6.0 را مورد استفاده قرار بدهند. حال بهتر است بگوییم که نسل بعدی پروتکل اینترنت چه مزیت هایی نسبت به این پروتکل فعلی اینترنت دارد که قابلیت قرار گرفتن و همچنین دردسر برای راه انداختن آن را دارا است. قابلیت های این پروتکل جدید در زیر آمده است که عبارتند از:
- پیکربندی خودکار(Auto Configuration)
- آی پی سیار(Mobile IP)
- امنیت(Security)
- کیفیت خدمات(Quality of Service)
- و...