گارسون آهنی

بعضی ها آرزو می کنند قله اورست را فتح کنند و بعضی ها رویای رئیس جمهور شدن را در سر می پرورانند، اما رویای «ریچارد گرین هیل» ساخت رباتی چندمنظوره است که بتواند یک فنجان قهوه بیاورد.

«گرین هیل» یک طراح خلاق انگلیسی است که برای سرگرمی، به اختراعات غیرعادی دست می زند. او سال ها وقت آزاد خود را در مغازه کوچکش در شمال لندن با سر و کله زدن با ابزار و وسایل الکترونیکی گذراند که از زباله ها پیدا کرده بود. «گرین هیل» نه سرمایه و مدرک دارد و نه پشتیبانی مراکز دانشگاهی و تحقیقاتی را پشت سر خود می بیند، اما او نابغه یی است که شیفته ابتکارات خود است. این روزها در شرکت شدوربات، 11 نفر در همان مغازه کوچک در شمال لندن فعالیت می کنند و یک گروه مهندسی منظم را شکل داده اند. پروژه «گرین هیل» از بسیاری از پروژه های رباتیک دولت یا نهادهای آکادمیک که از دهه 80 یا 90 میلادی آغاز شده، بیشتر دوام آورده است و مشتریان پروپا قرصی مانند آژانس فضایی ناسا، دانشگاه کارنگی ملون امریکا و دانشگاه بیلفلد آلمان به دنبال آن هستند. اما ابداع ارزشمندی که چنین نهادهایی را به سوی خود کشیده، یک «دست رباتیک» است.

«ریچ واکر» مدیر فنی شدوربات می گوید؛ «در این سال ها خیلی از مردم می گفتند ابداع چنین رباتی غیرممکن است و ظرف پنج یا 10 سال آینده اثری از شما باقی نخواهد ماند یا فعالیت های رباتیک را کنار خواهید گذاشت. ما هم در جواب پاسخ دادیم بالطبع نمی توانیم به پروژه های بزرگ فکر کنیم، چون سازمان ها در انگلیس زیاد دوام نمی آورند که بتوانند پروژه های بلندمدت ارائه دهند.»

اما شدوربات تا به حال دوام آورده است، چون این شرکت نه هزینه های بالایی دارد و نه دست به تولیدات بزرگ زده است. این در حالی است که 90 درصد از کارکنان این شرکت را مهندسان تشکیل می دهند. «واکر» می افزاید؛ «ما یک دست ساخته ایم، چون «دست» چیزی است که ربات ها برای انجام تمام کارهایشان به آن نیازمندند.» «گرین هیل» تا سال 1998 تمرکز خود را روی ساخت یک ربات دو پا معطوف کرده بود. اما جدا از پیچیدگی ربات های انسان نما، «گرین هیل» به فعالیتی که با تجارت سر و کار داشته باشد، علاقه یی ندارد و پروژه او هم به سرمایه گذاری کلانی نیاز داشت. او با شروع تحصیلات خود در دانشگاه کمبریج در سال 1989، کار در شرکت شدوربات را در تعطیلات تابستانی و با کمک هزینه دانشگاه آغاز کرد.

«گرین هیل» در این باره می گوید؛ «پس از فارغ التحصیلی به طور داوطلبانه در شدوربات مشغول کار شدم، چون فقط و فقط از این کار لذت می بردم. هر کسی که به این شرکت تحقیقاتی پیوسته، دیگر از آن دل نکنده است.» اما شدوربات زمانی مطرح شد که طرح های «واکر» توانست این شرکت را در سال 1998 به جایزه اسمارت دپارتمان اصلاح تجاری، شرکت ها و رگولاتوری انگلیس (dberr) برساند. در واقع همین زمان بود که شدوربات ساخت اولین محصول اساسی خود را آغاز کرد؛ دست رباتیک.

«واکر» می گوید؛ «ما می دانستیم فناوری ماهیچه کامپیوتری ما می توانست حرکات دست یک انسان را تقلید کند.» اسکلت اولین دست این شرکت که هم اکنون به دیوار آویخته شده، از چوب ساخته شده است. این در حالی است که اسکلت مدل های کنونی، فلزی است و کف دست و انگشتان از استیل، آلومینیوم و پلی کربن ساخته شده است. این دست همچنین نزدیک به چهار کیلوگرم، یعنی 10 برابر دست انسان، وزن دارد. اما دست های رباتیک شدوربات حتی ناخن دارند و از دقت بالایی برخوردار است. به گفته «واکر» طراحی چنین محصولی سال ها به طول انجامیده است.

شرکت شدوربات مدل کنونی دست رباتیک خود را روی وب سایت شان به نمایش گذاشته و در حالی که کار روی ایده اولیه محصولات بعدی را آغاز کرده بود، دو دانشگاه بیلفلد و کارنگی ملون با آنها تماس گرفتند. «واکر» می گوید؛ «دانشگاه بیلفلد دست ما را خرید، چون دستی بهتر از دست سه انگشتی خود می خواستند.» اما «گرین هیل» کاری با خرید و فروش ندارد و در عوض سفری به شمال غربی انگلیس را تدارک دید تا بهتر بتواند به کار خود برسد. «گرین هیل» در این باره می گوید؛ «من نمی توانم در شلوغی و هرج و مرج زندگی روزمره، به کار خود بپردازم.» وی در ادامه می افزاید؛ «پیش از این شغل اسمی من اداره یک کتابخانه به کمک همسرم بود. همسرم «سالی»، قهرمان زندگی من است.»

او در حالی که بیشتر مسوولیت های کتابخانه را بر عهده گرفته بود، به من فرصت داد بدون اینکه هیچ پولی دربیاورم، مشغول کارهای رباتیک خود باشم. به اعتقاد «گرین هیل» بدنه فیزیکی دست رباتیک این شرکت اهمیت زیادی دارد. وی می گوید؛ «درست است که حس لامسه، ادراک اطلاعات، یادگیری و ذخیره سازی در ساخت این دست مهم است، اما زمانی که خود دست را با بخشی از توانایی هایش به نمایش بگذارید، هزاران دپارتمان و دانشگاه به کارتان علاقه مند می شوند و از کارتان استقبال می کنند.»


منبع : گاردین