alamatesoall
04-14-2013, 07:05 PM
نشانه ها: علائم به صورت خونریزی و درد در قسمت خارجی زانو آغاز می شوند و این آسیب به صورت شايع در ورزشهای برخوردی مانند فوتبال، راگبي و دیگر ورزش هاي پر شدت وجود دارد. پارگی لیگامنت جانب خارجی زانو در اثر نیروهایی که از سمت داخل به خارج بر روی زانو وارد می شوند ایجاد می شود و علت ناتوانی در ادامه دادن به فعالیت است. زمانی که نیروها در قسمت خارجی زانو نسبت به قسمت داخل آن بیشتر شود این آسیب روی می دهد.
سبب شناسی: لیگامنت می تواند به صورت جزئی (درجه یک و دو ) و یا به صورت کامل ( درجه 3و 4) دچار پارگی می شود. نکته: این آسیب ممکن است به همراه آسیب های PCL، ACL، غضروف، منیسک و کپسول روي دهد.
یافته های بالینی:خونریزی مفصل در بيشتر نمونه ها وجود دارد. اگر همراه با پارگي كپسول باشد، خونريزي می تواند وارد مفصل شود و علت کبودی قسمت خارجی زانو باشد. تست فشار آوردن به قسمت داخلی زانو مثبت است و با آن مي توان پارگی را در بیشتر نمونه های تشخیص داد. تست بايستي با زانوی صاف اجرا شود و اگر پارگی به صورت کامل باشد با 20 تا 25 درجه فلكشن زانو هم تست مثبت می شود و در این حالت احتمال آسیب به عضله ركبي که ثبات دهنده اصلی زانو است وجود دارد. برای ارزیابی علت شلي زانو، تست Dyers تست معتبری است برای تشخیص آسیب های وابسته، ارزیابی ها بایستی شامل تست های لیگامنت صلیبی، منيسك و غضروف نیز باشد.
بررسی: آزمایشات بالینی ابزار بسیار مهمی برای تشخیص هستند که بایستی شامل تست ها برای تمام لیگامنت ها و دیگر ساختارهای داخلی زانو باشند. استفاده از اشعه ایکس برای تشخیص شکستگی در ورزشکاران جوان و پیر روش معتبری است. بااستفاده از ام آرآی می توان پارگی LCL را در بیشتر نمونه ها تشخیص داد. همچنین ام آرآی برای تشخیص آسیب های همزمان نيز مفید است.
درمان: ورزشکاران دارای خونریزی مفصلی و مشکوک به پارگی LCL باید توسط جراح ارتوپد به وسیله ام آرآی یا آرتروسکوپی مورد ارزیابی قرار گیرند. با این کار می توان آسیب هایی را که اغلب ناشناخته می مانند را تشخیص داد. آسیب های درجه یک و دو به عمل جراحی نیاز ندارند اما آسیب های در حد 3 و 4 بایستی بوسیله عمل جراحی درمان شوند. درمان آسیب های قسمت خلفی خارجی زانو بسیار مشکل است. در توانبخشی استفاده از بريس توصیه می شود.
مراجعات: مراجعه به جراح ارتوپد برای تشخیص سریع بسیار مفید است. فیزیوتراپ ها نیز به جراحان ارتوپد کمک می کنند.
تجویز تمرین:دوچرخه سواري و شنا به صورت تناوبی برای حفظ آمادگی جسمانی مفید هستند. با استفاده از بريس نيرو هاي داخلی زانو بایستی کاهش داده شوند. توانبخشی برای بازگشت کامل به ورزش در حدود 6 ماه طول می کشد.
ارزیابی نتایج درمان: علائم و نشانه های بالینی را کنترل کنید. تفاوت عملکرد زانو در ورزشهای مختلف در هنگام ارزیابی برای بازگشت به ورزش مهم است.
تشخیص متمایز: تشخیص با وجود آسیب های همزمان مانند آسیب های کپسول، منیسك، غضروف،لیگامنت صليبی و شکستگی ها مشکل است و بایستی همیشه در ذهن مورد بررسی قرار گیرد.
پیش بینی:درمان مناسب می تواند اجازه بازگشت به ورزش حرفه ای را ظرف مدت 6 ماه بدهد برخی از این آسیب ها برای ورزشکاران حرفه ای تهدیدی برای کار می باشد.
سبب شناسی: لیگامنت می تواند به صورت جزئی (درجه یک و دو ) و یا به صورت کامل ( درجه 3و 4) دچار پارگی می شود. نکته: این آسیب ممکن است به همراه آسیب های PCL، ACL، غضروف، منیسک و کپسول روي دهد.
یافته های بالینی:خونریزی مفصل در بيشتر نمونه ها وجود دارد. اگر همراه با پارگي كپسول باشد، خونريزي می تواند وارد مفصل شود و علت کبودی قسمت خارجی زانو باشد. تست فشار آوردن به قسمت داخلی زانو مثبت است و با آن مي توان پارگی را در بیشتر نمونه های تشخیص داد. تست بايستي با زانوی صاف اجرا شود و اگر پارگی به صورت کامل باشد با 20 تا 25 درجه فلكشن زانو هم تست مثبت می شود و در این حالت احتمال آسیب به عضله ركبي که ثبات دهنده اصلی زانو است وجود دارد. برای ارزیابی علت شلي زانو، تست Dyers تست معتبری است برای تشخیص آسیب های وابسته، ارزیابی ها بایستی شامل تست های لیگامنت صلیبی، منيسك و غضروف نیز باشد.
بررسی: آزمایشات بالینی ابزار بسیار مهمی برای تشخیص هستند که بایستی شامل تست ها برای تمام لیگامنت ها و دیگر ساختارهای داخلی زانو باشند. استفاده از اشعه ایکس برای تشخیص شکستگی در ورزشکاران جوان و پیر روش معتبری است. بااستفاده از ام آرآی می توان پارگی LCL را در بیشتر نمونه ها تشخیص داد. همچنین ام آرآی برای تشخیص آسیب های همزمان نيز مفید است.
درمان: ورزشکاران دارای خونریزی مفصلی و مشکوک به پارگی LCL باید توسط جراح ارتوپد به وسیله ام آرآی یا آرتروسکوپی مورد ارزیابی قرار گیرند. با این کار می توان آسیب هایی را که اغلب ناشناخته می مانند را تشخیص داد. آسیب های درجه یک و دو به عمل جراحی نیاز ندارند اما آسیب های در حد 3 و 4 بایستی بوسیله عمل جراحی درمان شوند. درمان آسیب های قسمت خلفی خارجی زانو بسیار مشکل است. در توانبخشی استفاده از بريس توصیه می شود.
مراجعات: مراجعه به جراح ارتوپد برای تشخیص سریع بسیار مفید است. فیزیوتراپ ها نیز به جراحان ارتوپد کمک می کنند.
تجویز تمرین:دوچرخه سواري و شنا به صورت تناوبی برای حفظ آمادگی جسمانی مفید هستند. با استفاده از بريس نيرو هاي داخلی زانو بایستی کاهش داده شوند. توانبخشی برای بازگشت کامل به ورزش در حدود 6 ماه طول می کشد.
ارزیابی نتایج درمان: علائم و نشانه های بالینی را کنترل کنید. تفاوت عملکرد زانو در ورزشهای مختلف در هنگام ارزیابی برای بازگشت به ورزش مهم است.
تشخیص متمایز: تشخیص با وجود آسیب های همزمان مانند آسیب های کپسول، منیسك، غضروف،لیگامنت صليبی و شکستگی ها مشکل است و بایستی همیشه در ذهن مورد بررسی قرار گیرد.
پیش بینی:درمان مناسب می تواند اجازه بازگشت به ورزش حرفه ای را ظرف مدت 6 ماه بدهد برخی از این آسیب ها برای ورزشکاران حرفه ای تهدیدی برای کار می باشد.