alamatesoall
09-17-2012, 05:18 PM
http://pnu-club.com/imported/2012/09/531.jpg
اکنون بانوان در تهران حتی در ساعات پایانی شب هم می توانند بدون نگرانی از رفتار راننده یا همسفر ناشناس، رفت و آمد کنند. تاکسی بی سیم بانوان نخستین ناوگان تاکسیرانی ایرانی است که به طور خاص برای استفاده زنان راه اندازی شده است. علاوه بر امنیت بیشتر، صدها زن در اثر این فرصت شغلی وارد بازار کار می شوند. میترا جهانی فر، مادر دو فرزند از ساکنان جنوب تهران، یکی از آنهاست که رانندگی را دوست دارد. او که حالا هرروز لباس فرمش را به تن می کند و به خیابان های شهر می رود، بعد از دیدن آگهی تلویزیونی تاسیس شرکت تاکسیرانی بانوان، کنجکاو شد و تقاضای کار کرد و به گفته خودش «نتیجه بهتر از آن چیزی شد که انتظارش را داشتم.»
جمیله صادقی از موسسان شرکت های تاکسیرانی برای بانوان است. زمانی هم که سازمان اتوبوسرانی کرج خبر واگذاری چند دستگاه اتوبوس را به بخش خصوصی داد، با پولی که در اختیار داشت ده دستگاه اتوبوس خرید و آنها را در اختیار زنان قرار داد. تاکسیرانی رسمی تنها حوزه مسافرکشان نیست و دیگر خودروهای شخصی مسافرکشی را که پشت فرمانشان خانمی نشسته باشد ، در سطح شهر می شود دید. با این حال خانم مسافری که سوار ماشین همین راننده شده معتقد است خیلی از افراد سوار این ماشین ها نمی شوند زیرا با این که به اعتقاد او زنان مهربان ترند و احترام مسافر را هم بیشتر نگاه می دارند، اما «مردم به کسی که با احترام پیش پایشان بایستد و از آنها دعوت کند سوار شوند، اعتماد نمی کنند. شاید هم کلا به رانندگان زن اعتماد نمی کنند.»
بانوانی که رسما به رانندگی تاکسی مشغولند نیز گره هایی بر سر راهشان بوده و هست.اعظم کوئین یک زن خانه دار بود که حتی برای خرید کردن نیز بیرون نمی رفت. چه برسد که راننده تاکسی شود و با مردم برای گرفتن کرایه چانه بزند. هرچند به گفته خودش هنوز هم برای گرفتن کرایه تاکسی خجالت می کشد. بسیاری از زنان تاکسیران سرپرست خانوار هستند و مانند یک راننده مرد از صبح تا ساعت ۱۲ شب پشت فرمان کار می کنند.
اعظم زمانی که شوهرش ورشکسته و بیکار شد، با وجود مخالفت های اولیه با دیدن آگهی تلویزیون به این کار روی آورد. او در توضیح مشکلات کارش می گوید: «اولش این کار برایم سخت بود. این که از صبح تا شب کار کنم. اما زنان راننده تاکسی مشکلات زیادی دارند. گاهی بی سیم مرکز قطع است و عملا همه راننده ها بیکار هستند. الان من کرایه خانه و قسط ماشین و پول شارژ می دهم. یک پسر دانشجوی دانشگاه آزاد دارم و یک پسر محصل. یکی دیگر از مشکلات زنان راننده کمبود پمپ گاز در سطح شهر است. قبلا یک ساعت و نیم تا دو ساعت در صف گاز می ایستادیم و امکان داشت در بین ۲۰۰ تاکسی که داخل صف بودند تنها یک زن راننده تاکسی حضورداشته باشد. درخواست کردیم که یک پمپ گاز برای خانم ها بگذارند تا مشکل خانم ها حل شود. اما تا به حال ترتیب اثر داده نشده است.»
اعظم از ساعت پنج و نیم صبح به خاطر سرویس مدرسه ای که دارد از خانه خارج می شود و گاهی تا ۱۲ شب پشت فرمان است. گاهی اوقات شب و نیمه شب هم سرویس می گیرد. به گفته او، مشکلات فرهنگی هنوز هم گریبانگیر زنان راننده است: «پسر کوچکم روی لباس یونیفرمی که می پوشم، حساس است. دوست ندارد با لباس فرم جلوی مدرسه اش بروم. همیشه از من می خواهد که دو کوچه آنطرف تر بایستم. نگاه مردم نسبت به زنان راننده هنوز خوب نیست. اما خانم ها از تاکسی بانوان استقبال می کنند.»
به گفته او، الان ۶۰ تا۷۰ درصد از کد اولی ها تاکسی های خود را واگذار کرده اند. ۳۰ تا۴۰ نفر دیگر بیشتر باقی نمانده اند. راننده های مرد این مزیت را دارند که براحتی در بین راه مسافر سوار کنند اما رانندگان زن وقتی سرویسی را به مقصد می رسانند باید خالی برگردند و حق ندارند مسافر بین راهی سوار کنند. یکی از مشکلات دیگر زنان هم عدم امکان سوار کردن خانواده هاست. همه این محدودیت ها برای رانندگی زنان باعث شده تا با وجود این که هزینه های بیشتری نسبت به آقایان پرداخت می کنند، کارکرد و درآمدشان کمتر باشد. مشکلی که صد البته با مسائل پیچیده فرهنگی و اجتماعی در هم آمیخته است.
منبع:آفتاب
اکنون بانوان در تهران حتی در ساعات پایانی شب هم می توانند بدون نگرانی از رفتار راننده یا همسفر ناشناس، رفت و آمد کنند. تاکسی بی سیم بانوان نخستین ناوگان تاکسیرانی ایرانی است که به طور خاص برای استفاده زنان راه اندازی شده است. علاوه بر امنیت بیشتر، صدها زن در اثر این فرصت شغلی وارد بازار کار می شوند. میترا جهانی فر، مادر دو فرزند از ساکنان جنوب تهران، یکی از آنهاست که رانندگی را دوست دارد. او که حالا هرروز لباس فرمش را به تن می کند و به خیابان های شهر می رود، بعد از دیدن آگهی تلویزیونی تاسیس شرکت تاکسیرانی بانوان، کنجکاو شد و تقاضای کار کرد و به گفته خودش «نتیجه بهتر از آن چیزی شد که انتظارش را داشتم.»
جمیله صادقی از موسسان شرکت های تاکسیرانی برای بانوان است. زمانی هم که سازمان اتوبوسرانی کرج خبر واگذاری چند دستگاه اتوبوس را به بخش خصوصی داد، با پولی که در اختیار داشت ده دستگاه اتوبوس خرید و آنها را در اختیار زنان قرار داد. تاکسیرانی رسمی تنها حوزه مسافرکشان نیست و دیگر خودروهای شخصی مسافرکشی را که پشت فرمانشان خانمی نشسته باشد ، در سطح شهر می شود دید. با این حال خانم مسافری که سوار ماشین همین راننده شده معتقد است خیلی از افراد سوار این ماشین ها نمی شوند زیرا با این که به اعتقاد او زنان مهربان ترند و احترام مسافر را هم بیشتر نگاه می دارند، اما «مردم به کسی که با احترام پیش پایشان بایستد و از آنها دعوت کند سوار شوند، اعتماد نمی کنند. شاید هم کلا به رانندگان زن اعتماد نمی کنند.»
بانوانی که رسما به رانندگی تاکسی مشغولند نیز گره هایی بر سر راهشان بوده و هست.اعظم کوئین یک زن خانه دار بود که حتی برای خرید کردن نیز بیرون نمی رفت. چه برسد که راننده تاکسی شود و با مردم برای گرفتن کرایه چانه بزند. هرچند به گفته خودش هنوز هم برای گرفتن کرایه تاکسی خجالت می کشد. بسیاری از زنان تاکسیران سرپرست خانوار هستند و مانند یک راننده مرد از صبح تا ساعت ۱۲ شب پشت فرمان کار می کنند.
اعظم زمانی که شوهرش ورشکسته و بیکار شد، با وجود مخالفت های اولیه با دیدن آگهی تلویزیون به این کار روی آورد. او در توضیح مشکلات کارش می گوید: «اولش این کار برایم سخت بود. این که از صبح تا شب کار کنم. اما زنان راننده تاکسی مشکلات زیادی دارند. گاهی بی سیم مرکز قطع است و عملا همه راننده ها بیکار هستند. الان من کرایه خانه و قسط ماشین و پول شارژ می دهم. یک پسر دانشجوی دانشگاه آزاد دارم و یک پسر محصل. یکی دیگر از مشکلات زنان راننده کمبود پمپ گاز در سطح شهر است. قبلا یک ساعت و نیم تا دو ساعت در صف گاز می ایستادیم و امکان داشت در بین ۲۰۰ تاکسی که داخل صف بودند تنها یک زن راننده تاکسی حضورداشته باشد. درخواست کردیم که یک پمپ گاز برای خانم ها بگذارند تا مشکل خانم ها حل شود. اما تا به حال ترتیب اثر داده نشده است.»
اعظم از ساعت پنج و نیم صبح به خاطر سرویس مدرسه ای که دارد از خانه خارج می شود و گاهی تا ۱۲ شب پشت فرمان است. گاهی اوقات شب و نیمه شب هم سرویس می گیرد. به گفته او، مشکلات فرهنگی هنوز هم گریبانگیر زنان راننده است: «پسر کوچکم روی لباس یونیفرمی که می پوشم، حساس است. دوست ندارد با لباس فرم جلوی مدرسه اش بروم. همیشه از من می خواهد که دو کوچه آنطرف تر بایستم. نگاه مردم نسبت به زنان راننده هنوز خوب نیست. اما خانم ها از تاکسی بانوان استقبال می کنند.»
به گفته او، الان ۶۰ تا۷۰ درصد از کد اولی ها تاکسی های خود را واگذار کرده اند. ۳۰ تا۴۰ نفر دیگر بیشتر باقی نمانده اند. راننده های مرد این مزیت را دارند که براحتی در بین راه مسافر سوار کنند اما رانندگان زن وقتی سرویسی را به مقصد می رسانند باید خالی برگردند و حق ندارند مسافر بین راهی سوار کنند. یکی از مشکلات دیگر زنان هم عدم امکان سوار کردن خانواده هاست. همه این محدودیت ها برای رانندگی زنان باعث شده تا با وجود این که هزینه های بیشتری نسبت به آقایان پرداخت می کنند، کارکرد و درآمدشان کمتر باشد. مشکلی که صد البته با مسائل پیچیده فرهنگی و اجتماعی در هم آمیخته است.
منبع:آفتاب