fr.chemi3t
08-18-2012, 07:50 PM
بنابر تحقيقي که در دانشگاه ملبورن استراليا انجام شده است، مي‌توان از کپسول‌هاي ساخته شده از پلي‌روتاکسان‌ها در ساخت نوع جديدي از حامل‌هاي دارورساني کارا و با سميت پايين استفاده کرد. ساختارهاي مطالعه شده در اين کار از سيکلودکسترين‌ها و پلي‌اتيلن گليکول ساخته شده بودند که هر دو، مولکول‌هاي کاملاً زيست‌تخريب‌پذير به‌شمار مي‌روند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/748.jpg
آلفاسيکلودکسترين
روتاکسان يک ساختار مکانيکي درهم‌قفل‌شده است که از مولکول‌هاي دمبلي شکل رديف شده در يک ماکرومولکول حلقوي ساخته مي‌شود. مطالعه کمي روي کاربرد پلي روتاکسان‌ها در دارورساني انجام شده است، اما با توجه به ويژگي‌هاي منحصر به‌فرد اين مولکول‌ها (سفتي و زيست‌تخريب‌پذيري)، مي‌توانند در حوزه رسانش دارو نويدبخش باشند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/749.jpg
يک پلي‌روتاکسان
هنک دام و فرانک کاروسو براي ساخت کپسول‌هاي دارورساني ابتدا پلي‌روتاکسان‌ها را روي يک بستر متشکل از ذرات سيليکا آرايش دادند. سپس ميان پلي‌روتاکسان‌ها پيوند عرضي برقرار کرده و هسته سيليکايي را حذف کردند. کُره‌هاي شکل گرفته حاوي گروه‌هاي آلکيني هستند که مي‌توانند با مولکول‌هاي مختلفي همچون مولکول‌هاي پوشاننده (پنهان‌کننده) واکنش دهند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/750.jpg
هنک دام توضيح مي‌دهد که از همين راهکار مي‌توان براي اتصال پادتن‌ها به سطح کپسول‌ها و هدف‌گيري بافت‌هاي بيمار توسط آنها بهره برد. داخل کپسول‌ها را نيز مي‌توان با داروهاي ضدسرطان مثل دوگزوروبيسين پر کرد.
پلي‌روتاکسان‌هاي مورد مطالعه در اين کار از سيکلودکسترين‌ها و يک روکش پلي‌اتيلن گليکولي ساخته شده‌اند. سيکلودکسترين نوعي نمک حلقوي طبيعي است؛ پلي‌اتيلن گليکول نيز در برخي از داروها يافت شده و در اينجا به‌عنوان مولکول پوشاننده يا پنهان‌کننده عمل مي‌کند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/751.jpg
يک کپسول توخالي
دام مي‌گويد: «نکته جالب اين است که وقتي مولکول‌هاي قند و پلي‌اتيلن گليکول درون آب با يکديگر مخلوط مي‌شوند، خودآرايي کرده و به شکل دانه‌هاي نخ‌شده در يک گردن‌بند درمي‌آيند. دانه‌ها نشان‌دهنده مولکول‌هاي قند بوده و ساختارهاي اينچنيني «پلي‌روتاکسان‌هاي ساختگي» ناميده مي‌شوند. محرک‌هاي مختلفي همچون طول‌موج‌هاي مشخصي از نور مي‌توانند اين ساختار را درهم شکسته و دانه‌ها را از نخ خارج سازند. اين يک ويژگي بسيار مهم است، زيرا مي‌توان هر مولکول دارو را که درون کسپول قرار گرفته يا روي آن متصل شده است، با اين کار رها کرد. به علاوه، محصولات حاصل از هم پاشيدن اين ساختار براي بدن ضرري ندارند».
اين محققان در حال بررسي مواد نانومهندسي شده ديگر براي کاربردهاي درماني هستند. دام مي‌گويد: «به‌عنوان بخشي از اين تلاش ما در حال ابداع روش‌هايي براي آرايش مواد با معماري‌هاي مختلف هستيم».
جزئيات اين کار در مجله ACS Nano منتشر شده است.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/748.jpg
آلفاسيکلودکسترين
روتاکسان يک ساختار مکانيکي درهم‌قفل‌شده است که از مولکول‌هاي دمبلي شکل رديف شده در يک ماکرومولکول حلقوي ساخته مي‌شود. مطالعه کمي روي کاربرد پلي روتاکسان‌ها در دارورساني انجام شده است، اما با توجه به ويژگي‌هاي منحصر به‌فرد اين مولکول‌ها (سفتي و زيست‌تخريب‌پذيري)، مي‌توانند در حوزه رسانش دارو نويدبخش باشند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/749.jpg
يک پلي‌روتاکسان
هنک دام و فرانک کاروسو براي ساخت کپسول‌هاي دارورساني ابتدا پلي‌روتاکسان‌ها را روي يک بستر متشکل از ذرات سيليکا آرايش دادند. سپس ميان پلي‌روتاکسان‌ها پيوند عرضي برقرار کرده و هسته سيليکايي را حذف کردند. کُره‌هاي شکل گرفته حاوي گروه‌هاي آلکيني هستند که مي‌توانند با مولکول‌هاي مختلفي همچون مولکول‌هاي پوشاننده (پنهان‌کننده) واکنش دهند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/750.jpg
هنک دام توضيح مي‌دهد که از همين راهکار مي‌توان براي اتصال پادتن‌ها به سطح کپسول‌ها و هدف‌گيري بافت‌هاي بيمار توسط آنها بهره برد. داخل کپسول‌ها را نيز مي‌توان با داروهاي ضدسرطان مثل دوگزوروبيسين پر کرد.
پلي‌روتاکسان‌هاي مورد مطالعه در اين کار از سيکلودکسترين‌ها و يک روکش پلي‌اتيلن گليکولي ساخته شده‌اند. سيکلودکسترين نوعي نمک حلقوي طبيعي است؛ پلي‌اتيلن گليکول نيز در برخي از داروها يافت شده و در اينجا به‌عنوان مولکول پوشاننده يا پنهان‌کننده عمل مي‌کند.
http://pnu-club.com/imported/2012/08/751.jpg
يک کپسول توخالي
دام مي‌گويد: «نکته جالب اين است که وقتي مولکول‌هاي قند و پلي‌اتيلن گليکول درون آب با يکديگر مخلوط مي‌شوند، خودآرايي کرده و به شکل دانه‌هاي نخ‌شده در يک گردن‌بند درمي‌آيند. دانه‌ها نشان‌دهنده مولکول‌هاي قند بوده و ساختارهاي اينچنيني «پلي‌روتاکسان‌هاي ساختگي» ناميده مي‌شوند. محرک‌هاي مختلفي همچون طول‌موج‌هاي مشخصي از نور مي‌توانند اين ساختار را درهم شکسته و دانه‌ها را از نخ خارج سازند. اين يک ويژگي بسيار مهم است، زيرا مي‌توان هر مولکول دارو را که درون کسپول قرار گرفته يا روي آن متصل شده است، با اين کار رها کرد. به علاوه، محصولات حاصل از هم پاشيدن اين ساختار براي بدن ضرري ندارند».
اين محققان در حال بررسي مواد نانومهندسي شده ديگر براي کاربردهاي درماني هستند. دام مي‌گويد: «به‌عنوان بخشي از اين تلاش ما در حال ابداع روش‌هايي براي آرايش مواد با معماري‌هاي مختلف هستيم».
جزئيات اين کار در مجله ACS Nano منتشر شده است.