Borna66
08-16-2012, 06:45 PM
یک جامعه آرمانی را تصور کنید، جامعه ای که هر کس متناسب با توانمندی هایش بتواند بهترین موقعیت را پیدا کند، جامعه ای که انسانها بتوانند فارغ از نیازهای فیزیولوژیک، آزادانه به نیازهای خودشکوفایی خود بیندیشند و آنها را محقق کنند.
هر چند تحقق چنین جامعه ای امری دور از ذهن است، اما در هر صورت در حوزه مطلوب گرایی می توان به آن اندیشید و به این نتیجه رسید که چنین جامعه ای تحقق نمی یابد، مگر به همت وجود انسانهای متعالی و توسعه یافته.
توسعه یافتگی منابع انسانی، امری نیست که یکباره و به صورت دفعی رخ بدهد، بلکه امری زمان بر و سرمایه بر است؛ سرمایه ای که علاوه بر سرمایه های مادی، نیازمند سرمایه های عظیم اجتماعی و تحکیم روابط بین انسانهاست.
اگر از بعد کوچکتر و در سطح سازمانها نیز بخواهیم این موضوع را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم، باز هم مساله همین قدر حائز اهمیت است، چرا که سازمانهای پیشرو نیازمند انسان های پیشرو هستند و یا به عبارت بهتر، درست تر آن است که بگوییم انسانهای پیشرو و توسعه یافته هستند که می توانند سازمانهای توسعه یافته بسازند و پرورش دهند.
هر چند تحقق چنین جامعه ای امری دور از ذهن است، اما در هر صورت در حوزه مطلوب گرایی می توان به آن اندیشید و به این نتیجه رسید که چنین جامعه ای تحقق نمی یابد، مگر به همت وجود انسانهای متعالی و توسعه یافته.
توسعه یافتگی منابع انسانی، امری نیست که یکباره و به صورت دفعی رخ بدهد، بلکه امری زمان بر و سرمایه بر است؛ سرمایه ای که علاوه بر سرمایه های مادی، نیازمند سرمایه های عظیم اجتماعی و تحکیم روابط بین انسانهاست.
اگر از بعد کوچکتر و در سطح سازمانها نیز بخواهیم این موضوع را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهیم، باز هم مساله همین قدر حائز اهمیت است، چرا که سازمانهای پیشرو نیازمند انسان های پیشرو هستند و یا به عبارت بهتر، درست تر آن است که بگوییم انسانهای پیشرو و توسعه یافته هستند که می توانند سازمانهای توسعه یافته بسازند و پرورش دهند.