alamatesoall
07-08-2012, 11:31 PM
http://pnu-club.com/imported/2012/07/189.jpg
کارشناسان علوم رفتاری و همچنین کارشناسان علوم دینی همواره افراد را برای مقابله با غرایزجنسی به خویشتنداری دعوت می کنند و آن را بعد از گزینه ازدواج کارا ترین روش مقابله معرفی می کنند. اما علاوه بر معنای خویشتنداری در زمینه ی غرایز جنسی این واژه یک معنای عام تر نیز دارد و آن صبر ، کنترل خویش، بازداری احساسات و تکانه ها در مواقع لزوم، به حاشیه بردن خواسته های بی منطق و برجسته ساختن عقل و راهنمای درونی است. حال این سئوال مطرح است که خویشتنداری چه آثار و عواقبی می تواند بر افراد داشته باشد که تا این حد مورد تایید و سفارش قرار می گیرد.
خویشتنداری دارای آثار و فواید فراوانی است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به این موارد اشاره کرد:
1- کم هزینه بودن:
خویشتنداری در مقایسه با نظارت‌های بیرونی،بسیار کم هزینه است. شاید تنها هزینه ی آن مربوط به کار فرهنگی برای نهادینه کردن این فضیلت در متن جامعه باشد.
2- امكان اصلاح سریع اشتباهات و جبران آن:
افرادی که از خویشتنداری بالایی برخوردارند به محض رخ‌دادن اشتباهی و یا نمایان شدن انحرافی در کار، بی درنگ در صدد اصلاح آن برمی‌آیند و تلاش می‌کنند مشکل به وجود آمده را برطرف و جبران كنند.
خویشتنداری در زمینه غرایز جنسی این واژه یک معنای عام تر نیز دارد و آن صبر ، کنترل خویش، بازداری احساسات و تکانه ها در مواقع لزوم، به حاشیه بردن خواسته های بی منطق و برجسته ساختن عقل و راهنمای درونی است.
3- افزایش بهره‌وری:
گسترش فرهنگ خویشتنداری در جامعه موجب می‌شود از تمامی امکانات و ابزارها بیشترین بهره‌برداری به عمل آید و از اسراف و هدر رفتن منابع جلوگیری شود.
4- گسترش عدالت اجتماعی:
در محیطی که فرهنگ خویشتنداری در آن نهادینه شده و در جای‌جای آن حاکم است ،معمولاً افراد بدون انجام دادن کار چشمداشتی ندارند و حاضر نیستند حقوق دیگران را پایمال کنند. آنها به خود اجازه نمی‌دهند به امکانات و منافع جمعی صدمه‌ای وارد آورند و یا در كارهای خود کوتاهی كنند. نتیجه چنین حالتی ایجاد و گسترش عدالت اجتماعی است.
5- تقویت ایمان و تقوا:
اگر خویشتنداری با قصد و انگیزه معنوی همراه باشد و برای پیروی از دستورهای الهی انجام گیرد (مانند روزه گرفتن یا صبح زود برای اقامه ی نماز از خواب برخاستن)، سبب افزایش ایمان و تقوای فرد خواهد شد.
امام علی علیه السلام فرمودند: َلعَفافُ زِینَهُ الفَقرِ، وَ الشُّکرُ زِینَهُ الغِنَی. خویشتن داری، زینت فقر است و سپاس گزاری زینت غنا و توانگری. لذا گمان آنکه خویشتنداری به اغنیاء اختصاص دارد چون از توان و بهره بیشتری برخوردارند ، گمانی اشتباه است. و انسان در هر شرایطی موظف است، از قوای تعقل و اراده استفاده نماید تا مسیر ارتقاء را بپیماید.
کارشناسان علوم رفتاری و همچنین کارشناسان علوم دینی همواره افراد را برای مقابله با غرایزجنسی به خویشتنداری دعوت می کنند و آن را بعد از گزینه ازدواج کارا ترین روش مقابله معرفی می کنند. اما علاوه بر معنای خویشتنداری در زمینه ی غرایز جنسی این واژه یک معنای عام تر نیز دارد و آن صبر ، کنترل خویش، بازداری احساسات و تکانه ها در مواقع لزوم، به حاشیه بردن خواسته های بی منطق و برجسته ساختن عقل و راهنمای درونی است. حال این سئوال مطرح است که خویشتنداری چه آثار و عواقبی می تواند بر افراد داشته باشد که تا این حد مورد تایید و سفارش قرار می گیرد.
خویشتنداری دارای آثار و فواید فراوانی است که از مهم‌ترین آنها می‌توان به این موارد اشاره کرد:
1- کم هزینه بودن:
خویشتنداری در مقایسه با نظارت‌های بیرونی،بسیار کم هزینه است. شاید تنها هزینه ی آن مربوط به کار فرهنگی برای نهادینه کردن این فضیلت در متن جامعه باشد.
2- امكان اصلاح سریع اشتباهات و جبران آن:
افرادی که از خویشتنداری بالایی برخوردارند به محض رخ‌دادن اشتباهی و یا نمایان شدن انحرافی در کار، بی درنگ در صدد اصلاح آن برمی‌آیند و تلاش می‌کنند مشکل به وجود آمده را برطرف و جبران كنند.
خویشتنداری در زمینه غرایز جنسی این واژه یک معنای عام تر نیز دارد و آن صبر ، کنترل خویش، بازداری احساسات و تکانه ها در مواقع لزوم، به حاشیه بردن خواسته های بی منطق و برجسته ساختن عقل و راهنمای درونی است.
3- افزایش بهره‌وری:
گسترش فرهنگ خویشتنداری در جامعه موجب می‌شود از تمامی امکانات و ابزارها بیشترین بهره‌برداری به عمل آید و از اسراف و هدر رفتن منابع جلوگیری شود.
4- گسترش عدالت اجتماعی:
در محیطی که فرهنگ خویشتنداری در آن نهادینه شده و در جای‌جای آن حاکم است ،معمولاً افراد بدون انجام دادن کار چشمداشتی ندارند و حاضر نیستند حقوق دیگران را پایمال کنند. آنها به خود اجازه نمی‌دهند به امکانات و منافع جمعی صدمه‌ای وارد آورند و یا در كارهای خود کوتاهی كنند. نتیجه چنین حالتی ایجاد و گسترش عدالت اجتماعی است.
5- تقویت ایمان و تقوا:
اگر خویشتنداری با قصد و انگیزه معنوی همراه باشد و برای پیروی از دستورهای الهی انجام گیرد (مانند روزه گرفتن یا صبح زود برای اقامه ی نماز از خواب برخاستن)، سبب افزایش ایمان و تقوای فرد خواهد شد.
امام علی علیه السلام فرمودند: َلعَفافُ زِینَهُ الفَقرِ، وَ الشُّکرُ زِینَهُ الغِنَی. خویشتن داری، زینت فقر است و سپاس گزاری زینت غنا و توانگری. لذا گمان آنکه خویشتنداری به اغنیاء اختصاص دارد چون از توان و بهره بیشتری برخوردارند ، گمانی اشتباه است. و انسان در هر شرایطی موظف است، از قوای تعقل و اراده استفاده نماید تا مسیر ارتقاء را بپیماید.