sunyboy
05-29-2009, 10:15 AM
«کتايون رياحي» بازيگر نقش زليخا در سريال يوسف پيامبر(ع) طي ارسال ياداشتي کناره گيري خود را از بازيگري براي مدتي نامعلوم اعلام کرد.
کتايون رياحي بازيگر سينما و تئاتر که در آخرين اثر خود در نقش زليخا در سريال حضرت يوسف (ع) به ايفاي نقش پرداخته بود طي يادداشتي از عرصه هنر خداحافظي کرد.
وي در نامه‌ي خود نوشته است؛
« گاهي اوقات زندگي طوريه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمي خواد ،
اونوقته که روياهاي آدم به تعويق مي افته.
گاهي اوقات آدم از سرنوشت ، رو دست خوبي مي خوره ، که فکر مي کنه داره تصميم مي گيره
اونوقته که آدم ادعاهايي مي کنه ، که تو رو دربايستي انجامش گير مي افته.
گاهي اوقات آدم از آرزوهاش جا مي مونه.
گاهي اوقات آدم مي خواد بازي کنه ، بازيگر مي شه.
گاهي اوقات داره مي خنده وقتي تو دلش خونه ، گاهي گريه مي کنه و قتي داره از زور خنده مي ميره.
گاهي اوقات شوخي شوخي همه چيز جدي مي شه.
گاهي اوقات آدم وقتي زياد مي خواد کم مي ياره ، گاهي وقتي کم مي ياره زياد مي خواد.
گاهي اوقات با ترس و لرز بر مي گرده به پشت سرش نگاه کنه ، مي بينه چه شجاعتي
گاهي اوقات با شجاعت مي تونه ترساشو نگاه کنه.
گاهي اوقات آدم به دنبال خوشبختي ، زندگي را گم مي کنه ، گاهي هم با انتظار زندگي را معنا مي کنه.
گاهي اوقات آدم براي پيدا کردن يه گنج الکي ، گوهر خودشو گم مي کنه ، گاهي هم گوهر حقيقت را پيدا مي کنه .
گويا زمان برآورده شدن آرزوي من و پسرم فرا رسيده و لازم است که زائر سرزمين قصه، راهي شود . اينک که عازم سفرم ، سفري به ديگر سوي زندگي ، بر خود لازم مي دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزديک بودند که در من بودند ، تشکر کنم ؛ پروانه ماهان ، زهرا عروس خوب پدر سالار ، خانم بس ، فاطمه ملاصدرا ، فخرالزمان ، مهين مشرقي ، تارا ، ثريا اردلان .... و زليخاي عاشق. گر چه همه اين عزيزانم عاشق بودند ولي عشق زليخا خود يک معجزه بود.
اين زنان و تنها دوستان نازنينم گاهي تشويقکي شدند و اگر تنبيه نشدند ، خدا را شکر ،که البته باور نمي کنم بازيگر زني در جهان باشد که شماتت ، تحقير و تنبيه نشود. اما همواره بزرگترين مشوقم مردم بودند با مهر آريائيشان و ايمان به خدا.
بسيار بسيار مفتخرم که در تمام طول زندگي بازيگري ام ، تنها و تنها يک حامي داشتم و به قول جماعت سينمايي آنان که با کمان حلاجي پنبه ام را زدند ، خواسته يا ناخواسته به دنبال چيزي بودند که سهم من وراي آن بود.
در طول بيش از دو دهه هرگز افتتاحيه و اختتاميه جشنواره فجر را نديدم . کارت دعوت به دستم نرسيد! و خلاصه به قول ولتر؛«خدايا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم مي دانم چه کنم!»
در مقطعي که سينما را جايگاهي شايسته براي خود نمي ديدم ، تلويزيون پايگاهي شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسيم کنم .
و باز به قول حافظ ؛" کيمياي سعادت رفيق بود رفيق " ، رفقايي که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان . و اما اين همه تنهايي ،برکت بود براي خلوت انس و اين که ؛ " يدالله فوق ايديهم " ، که ترجمه سينمايي آن مي شود : براستي خدا بزرگ ترين کارگردان است.
آنچه مي بايست از جادوي سينما و بازيگري بياموزم ،آموختم تا شايد ره توشه اي براي نوشتن باشد و در پي تجلي معجزه عاشقانه زليخا در زندگي ام .
اينک برآنم تا با اعجاز کلمات ،پيوندي ديگر با شما نه از جنس نقش آفريني بلکه با آفرينش نقش داشته باشم.
اراده امروز من براي نوشتن ، گويا مجالي براي بازيگري نخواهد گذاشت ، اما بايد ديد اراده خدا چه تقديري برايم رقم خواهد زد.باشد که از اين آزمون سربلند و دست پر بيرون آيم
کتايون رياحي بازيگر سينما و تئاتر که در آخرين اثر خود در نقش زليخا در سريال حضرت يوسف (ع) به ايفاي نقش پرداخته بود طي يادداشتي از عرصه هنر خداحافظي کرد.
وي در نامه‌ي خود نوشته است؛
« گاهي اوقات زندگي طوريه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمي خواد ،
اونوقته که روياهاي آدم به تعويق مي افته.
گاهي اوقات آدم از سرنوشت ، رو دست خوبي مي خوره ، که فکر مي کنه داره تصميم مي گيره
اونوقته که آدم ادعاهايي مي کنه ، که تو رو دربايستي انجامش گير مي افته.
گاهي اوقات آدم از آرزوهاش جا مي مونه.
گاهي اوقات آدم مي خواد بازي کنه ، بازيگر مي شه.
گاهي اوقات داره مي خنده وقتي تو دلش خونه ، گاهي گريه مي کنه و قتي داره از زور خنده مي ميره.
گاهي اوقات شوخي شوخي همه چيز جدي مي شه.
گاهي اوقات آدم وقتي زياد مي خواد کم مي ياره ، گاهي وقتي کم مي ياره زياد مي خواد.
گاهي اوقات با ترس و لرز بر مي گرده به پشت سرش نگاه کنه ، مي بينه چه شجاعتي
گاهي اوقات با شجاعت مي تونه ترساشو نگاه کنه.
گاهي اوقات آدم به دنبال خوشبختي ، زندگي را گم مي کنه ، گاهي هم با انتظار زندگي را معنا مي کنه.
گاهي اوقات آدم براي پيدا کردن يه گنج الکي ، گوهر خودشو گم مي کنه ، گاهي هم گوهر حقيقت را پيدا مي کنه .
گويا زمان برآورده شدن آرزوي من و پسرم فرا رسيده و لازم است که زائر سرزمين قصه، راهي شود . اينک که عازم سفرم ، سفري به ديگر سوي زندگي ، بر خود لازم مي دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزديک بودند که در من بودند ، تشکر کنم ؛ پروانه ماهان ، زهرا عروس خوب پدر سالار ، خانم بس ، فاطمه ملاصدرا ، فخرالزمان ، مهين مشرقي ، تارا ، ثريا اردلان .... و زليخاي عاشق. گر چه همه اين عزيزانم عاشق بودند ولي عشق زليخا خود يک معجزه بود.
اين زنان و تنها دوستان نازنينم گاهي تشويقکي شدند و اگر تنبيه نشدند ، خدا را شکر ،که البته باور نمي کنم بازيگر زني در جهان باشد که شماتت ، تحقير و تنبيه نشود. اما همواره بزرگترين مشوقم مردم بودند با مهر آريائيشان و ايمان به خدا.
بسيار بسيار مفتخرم که در تمام طول زندگي بازيگري ام ، تنها و تنها يک حامي داشتم و به قول جماعت سينمايي آنان که با کمان حلاجي پنبه ام را زدند ، خواسته يا ناخواسته به دنبال چيزي بودند که سهم من وراي آن بود.
در طول بيش از دو دهه هرگز افتتاحيه و اختتاميه جشنواره فجر را نديدم . کارت دعوت به دستم نرسيد! و خلاصه به قول ولتر؛«خدايا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم مي دانم چه کنم!»
در مقطعي که سينما را جايگاهي شايسته براي خود نمي ديدم ، تلويزيون پايگاهي شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسيم کنم .
و باز به قول حافظ ؛" کيمياي سعادت رفيق بود رفيق " ، رفقايي که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان . و اما اين همه تنهايي ،برکت بود براي خلوت انس و اين که ؛ " يدالله فوق ايديهم " ، که ترجمه سينمايي آن مي شود : براستي خدا بزرگ ترين کارگردان است.
آنچه مي بايست از جادوي سينما و بازيگري بياموزم ،آموختم تا شايد ره توشه اي براي نوشتن باشد و در پي تجلي معجزه عاشقانه زليخا در زندگي ام .
اينک برآنم تا با اعجاز کلمات ،پيوندي ديگر با شما نه از جنس نقش آفريني بلکه با آفرينش نقش داشته باشم.
اراده امروز من براي نوشتن ، گويا مجالي براي بازيگري نخواهد گذاشت ، اما بايد ديد اراده خدا چه تقديري برايم رقم خواهد زد.باشد که از اين آزمون سربلند و دست پر بيرون آيم