ماشین های خاک ورزی اولیه و ثانویه - ماشین های کاشت ، ماشین های داشت ، ماشین های برداشت

[regard]

[Borna66]

ماشینهای کاشت و داشت: پس از این که با ماشین های خاک ورزی بستر مناسبی برای کاشت بذر آماده کردند ماشین های کاشت را وارد زمین مزرعه می کنند و با توجه به تنوع محصولات کشاورزی، باید ماشین های اختصاصی هر محصول را کاملاً شناخته، با طرز کار و تنظیمات هر یک از آنها برای کاشت به صورت نظری و عملی آشنا شوند و هر یک را در زمین مورد آزمایش قرار دهند.

http://pnu-club.com/imported/2012/04/452.jpgبرای مثال، اجزای ساختمانی یک غده کار سیب زمینی با اجزای ساختمانی یک خطی کار غلات بسیار متفاوت است. همچنین وقتی که محصول کاشته و سبز شد احتیاج به نگهداری دارد که در قسمت ماشین های داشت، انواع سمپاش ها، کودپاشها، سله شکن ها ،کولتیواتورها، ساختمان، طرز کار، تنظیمات، سرویس و نگهداری هریک از آنها تدریس گردیده و دانشجویان در عملیات، با آنها کار می کنند.

[Borna66]

×××××ماشينهای خاك ورزی- ماشينهای كاشت و داشت××××× در این قسمت به معرفی دو درس ماشین های خاک ورزی و ماشین های کاشت و داشت می پردازم.
ماشينهاي خاك ورزی: در قسمت نظری اين درس نخست دانشجو با انواع ماشين های شخم اوليه و ثانويه و ساختمان و طرز كار هر يك آشنا گرديده، سپس روش های بكارگيری، تنظيمات، نگهداری و تعميرات ادوات شخم را می آموزد و در بخش عمليات ماشين های خاكورزی، هريك از آنها را خودش به كمك تراكتور به مزرعه می برد و در زمين با آن كار می كند و نحوه ی كار آنها را فرا می گيرد.
ماشينهای كاشت و داشت: پس از اين كه با ماشين های خاك ورزی بستر مناسبی براي كاشت بذر آماده كردند ماشين های كاشت را وارد زمين مزرعه می كنند و با توجه به تنوع محصولات كشاورزی، دانشجويان بايد ماشين های اختصاصی هر محصول را كاملاً شناخته، با طرز كار و تنظيمات هر يك از آنها برای كاشت به صورت نظری و عملی آشنا شوند و هر يك را در زمين مورد آزمايش قرار دهند. براي مثال، اجزاي ساختمانی يك غده كار سيب زمينی با اجزاي ساختمانی يك خطی كار غلات بسيار متفاوت است. همچنين وقتی كه محصول كاشته و سبز شد احتياج به نگهداری دارد كه در قسمت ماشين های داشت، انواع سمپاش ها، كودپاشها، سله شكن ها ،كولتيواتورها، ساختمان، طرز كار، تنظيمات، سرويس و نگهداری هريك از آنها تدريس گرديده و دانشجويان در عمليات، با آنها كار می كنند.

[regard]

سلام بچه ها من شرمندتونم
چون هرچی این مقاله (http://pnu-club.com) رو میذارم اینجا اجرا نمیکنه
مقالش کامل و خوبه

[far_fg]

میشه مقالشو ایمیل کنید برام ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

[regard]

سلام far_fg ایمیلت بذار تا واست بفرستم

[regard]

مقدمه :
در روزگاران گذشته از بردگان برای شخم زدن زمین استفاده می نمودند و یا از نیروی دام بهره می گرفتند انسان های اولیه از گاو آهن چوبی استفاده می کردند اما با پیدایش فلز از گاو آهن فلزی استفاده می نمودند بیشتر مزارع کوچک بوده و مزارع کوچک از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نبوده ، از طرفی مزارع بزرگ هم نمی توانستند بدون نیروی ماشین کشت نمایندفشردگی خاک یکی از مسایل و مشکلات جدی بسیاری از خاک ها در مناطق مختلف دنیا می‌باشد. تغییرات عمق و ضخامت لایه فشرده شده در برخی از این مناطق به‌گونه‌ای می‌باشد که این پراکندگی حتی در داخل یک مزرعه هم به میزان بسیار زیادی مشاهده می‌شود. کشاورزان در بسیاری از مناطق دنیا و بخصوص در مناطق جلگه ای ساحلی هرساله از خاک‌ ورزی در عمق یکنواخت به‌منظور مدیریت فشردگی خاک استفاده می‌نمایند. با وجود این، کشاورزان این مناطق نمی‌دانند که آیا مزرعه آن ها سالیانه به زیرشکنی نیاز دارد یا نه؟ و همچنین چه قسمت هایی از مزرعه و در چه عمقی نیازمند شخم می باشد. انرژی بسیار بالایی به‌منظور از بین بردن لایه فشرده شده خاک یا سخت لایه خاک موردنیاز می باشد که از بین بردن این لایه به گسترش رشد ریشه و همچنین تحمل به خشکی گیاه بسیار کمک خواهد کرد. استفاده از مدیریت خاک ‌ورزی دقیق (خاک‌ ورزی در عمق متغیر بر اساس نیاز یک ناحیه خاص) می‌تواند صرفه‌ جویی قابل ملاحظه ‌ای در مدیریت فشردگی خاک ایجاد نماید. خاک ‌ورزی دقیق، خصوصیات فیزیکی خاک را تنها در نقاطی اصلاح می‌نماید که در آن نقاط عملیات خاک ‌ورزی به‌منظور رشد موثر ریشه محصول مورد نیاز می‌باشد. عملیات کشاورزی به چهار دسته خاک ورزی، کاشت، داشت، برداشت تقسیم می شوند. زمین بایر و ناصاف را قبل از خاک ورزی باید پاک سازی و تسطیح نمود. منظور از پاک سازی، درآوردن کنده های درخت، جمع آوری سنگ و ریگ و از این قبیل است. هدف تسطیح ، صاف نمودن مزرعه و درآوردن شیبی مناسب برای آبیاری است. برای کشت دیم، نیاز چندانی به تسطیح نیست مگر اینکه ناصافی های زمین بسیار ناصاف باشد. پس از برداشت محصول، عملیاتی ممکن است روی محصول صورت گیرد. خشک کردن در مزرعه یا در محوطه ، بوجاری، درجه بندی و از این قبیل، جزو این کارهاست که عملیات پس از برداشت خوانده می شوند. روش های نوین و صحیح خاک ورزی به منظور استفاده بهینه از خاک، بعنوان مهمترین تامین کننده منابع غذایی، می تواند بهره وری لازم از تولیدات زراعی را افزایش دهد. با رواج تراكتور و ديگر ادوات خاک ورزی پیشرفته و پر قدرت، توانايي انجام خاک ورزی و بهم زدن خاک، افزايش يافته است. اين امر موجب تنزل ساختمان خاک و مقدار مواد آلی خاک می شود. شاید به نظر، این روش خاک ورزی جدید به نظر آید، ولی با توجه به تاریخچه کشاورزی امریکا "Till planting " نام اولیه خاک ورزی پشته ای بوده است که اولین بار در سال 1955 میلادی استفاده می شد و به دلیل منتشر نکردن این روش توسط کشاورزا ن، محققان آن زمان خبری از این نوع خاک ورزی نداشتند. بعد ازجستجوی محققان، خاک ورزی به روش پشته ای در سال 1980 میلادی به سایر نقاط جهان منتشر شد. همچنین، روش های خاک ورزی سنتی موجب تخریب کانال ها و مجاری ساخته شده توسط موجودات داخل خاک می شود. این امر با کاهش نفوذپذیری آب و هوا به عمق زیر 15 سانتیمتری خاک، منجر به کاهش فعالیت میکرواورگانیسم های خاک شده و رشد و تنفس ریشه گیاه را با مشکل مواجه می کند. در روش خاک ورزی سنتی با زیر و رو کردن خاک سطحی، خاک نسبت به فرسایش آبی، سله بستن، باد بردگی مستعد می شود. روش خاک ورزی پشته ای درشروع بسیار سخت مورد قبول کشاورزان قرار گرفت، ولی هم اکنون به یک روش مناسب در کنار روش های خاک ورزی حفاظتی تبدیل شده است. خاک ورزی پشته ای يک شيوه مديريتی پيوسته است. استفاده از آن به دلیل حفاظت و نگهداری اين روش از خاک و آب ضرورت دارد. مدیریت بقايای گياهی عملكرد محصول را افزايش می دهد. به طور كلی، اين مقدار برابر يا كمی بيشتر از روش بدون خاک ورزی است. خاک ورزی پشته ای با خاک ورزی متداول متفاوت است، زیرا افزايش هزينه های ثابت در كارنده و پشته سازها (كولتيواتور) به طور کلی بوسيله كاهش هزينه های سوخت، كارگر و کاهش دفعات استفاده از ماشین های خاک ورزی جبران می شود. حتی در صورت اصلاح ادوات موجود، هزینه های کل به نصف نیز تقلیل می یابد. عملکرد محصول بدست آمده به تناوب كشت و نوع خاك بستگی دارد. تحقيقات نشان می دهد كه عملکرد محصول در سيستم خاک ورزی پشته ای در شرايط يكسان نسبت به سيستم خاک ورزی متداول بيشتر يا برابر است. در خاک هايی با توان زهكشی پايين نیز عمکرد محصول می تواند نسبت به شرايط آب و هوايی تغيير كند. ممکن است در زمان آزمایش میزان بارندگی تغییر کرده و موجب اختلال در نتایج بررسی و مقایسه این دو روش خاک ورزی شود.

خاک ورزی :
خاک ورزی اولیه :
خاک کشاورزی چه در آن کشت شده یا کشت نشده رها شده باشد، سفت می شود. برای کاشت مجدد بنابراین باید آن را فرو نمود طوری که آماده پذیرش بذر گردد. مجموعه عملیاتی را که با آن خاک را مناسب کاشت بذر می نمایند و به عبارت دیگر عملیات قبل از کاشت را خاک ورزی می نامند. در خاک سفت شده، مجراها یا دالان های عمقی ریزی به وجود می آیند که رطوبت درون آن از این مسیر به سطح خاک آمده و تبخیر می شود. برای جلوگیری از این کار باید چند سانتی متر اول سطح خاک خشک شوند که این راهها قطع شوند. در ایران که جزو مناطق نیمه خشک محسوب می گردد، حفظ رطوبت خاک از اهمیت به سزایی برخوردار است. در زمین پس از کشت معمولا بقایای گیاهی در دو ریشه در زیر هستند. قبل از کشت بعدی باید این بقایا را زیر و رو نمود تا کار ماشین های بعدی با مشکل مواجه نگردد. پس اهداف عملیات خاک ورزی به شرح زیرند : × شکستن و خرد کردن به منظور حفظ رطوبت و آماده سازی آن برای پذیرش بذر و تهویه خاک × تماس بهتر بذر با خاک : با ریز شدن خاک، بذر تماس بهتری با آن یافته که به جذب رطوبت و مواد غذایی کمک می نماید. × دفن بقایای گیاهی : این بقایا در خاک پوسیده و همانند کود آلی به حاصلخیزی خاک کمک می نمایند. عملیات خاک ورزی در دو مرحله و حتی گاهی 3 مرحله صورت می گیرد. مرحله اول را خاک ورزی اولیه نامند که خاک را به قطعات نسبتا درشت خورد، و آن را به طور کامل یا جزیی زیر و رو می نمایند. دفن یا بریدن بقایای گیاهی نیز در این مرحله انجام می گیرد. قطعات خاک در این مرحله هنوز بزرگ است و باید ریزتر شوند. این عمل دوم را خاک ورزی ثانویه نامند. در حالی که خاک ورزی اولیه ممکن است تا عمق 40 سانتی متری و بیشتر صورت گیرد، خاک ورزی ثانویه سطحی و معمولاً در 10-15cm سطح خاک انجام می شود. برای بعضی از بذرهای ریز مانند بذر پلی رژم چغندر قند، بذر علف و از این قبیل لازم می شود که خاک بسیار خرد شود. این کار را ممکن است مرحله سوم خاک ورزی نامید که با ماشینی به نام تیلر انجام می گیرد.

تراکتورهای کشاورزی و کاربرد آن ها در کشاورزی :
واژه تراکتور یک کلمه خارجی است و معنی آن «کشنده» می‌باشد. این واژه اسم فاعل ساخته شده از واژه (Tratiox) به معنی کشش است. تراکتور به ماشین خودرویی اطلاق می‌شود که از قدرت آن برای کشیدن ادوات و ماشینهای کشاورزی قابل حرکت استفاده می‌شود. همچنین از این ماشین برای بکار انداختن ماشینهای ساکن در مزرعه استفاده می‌گردد. که در این موارد قدرت مورد نیاز از طریق محور توان ‌دهی تراکتور تامین می‌گردد. این کلمه به ماشینهایی اطلاق می‌شود که جهت کشیدن یک بار یا یک وسیله بکار می‌ر‌وند. ‌در واقع تراکتور وسیله ایست که برای تامین قدرت مورد نیاز جهت کشیدن وسایل و تجهیزات مورد استفاده قرار می گیرد. شاید اکثریت مردم با شنیدن کلمه تراکتور ذهنشان به کشاورزی و کاربرد این وسیله در کشاورزی معطوف گردد، لیکن لازم است بدانیم که تراکتورها دارای انواع گوناگونی می‌باشند. مثلا تراکتورهایی با عنوان تراکتورهای صنعتی و یا راهسازی نیز وجود دارند. نمونه‌های اولیه تراکتورها برای استفاده در مزارع و به منظور کشیدن وسایل کشاورزی مثل گاو آهن مورد استفاده قرار می گرفتند. در این انواع اولیه برای تامین کردن توان مورد نیاز تراکتور از یک موتور بخار استفاده می شد. این موتور بخار برای آنکه کار کند به مقادیر زیادی آب و ذغال سنگ نیاز داشت. بنابراین این تراکتورهای اولیه بسیار بزرگ بودند و نیاز به مراقبت و نگهداری زیادی داشتند بطوری که گاهی برای به حرکت درآوردن و استفاده از یک تراکتور ، موتور بخار به 15 نفر کارگر نیاز بود. این مدلهای اولیه تراکتور دارای چرخهای بسیار بزرگ فلزی بودند که می توانستند وزن بسیار زیاد تراکتور را تحمل نمایند. البته فلزی بودن چرخ های تراکتور باعث کاهش سرعت ماشین می شد. بنابراین در نمونه های بعدی و مدرن‌تر از چرخ های لاستیکی استفاده شده است. سیر تکاملی تراکتورها با اختراع موتورهای درون سوز روند سریعتری را پیدا کرد و البته در کنار این اختراع که باعث اضافه شدن توان تراکتورها شد ، متعلقات و مکانیسم های پیچیده ای نیز مختص تراکتورها طراحی و استفاده شده است ، که نتیجه آن ساخت تراکتورهای بسیار مدرن و همه کاره در حال حاضر است.
ساختمان تراکتور : تراکتورهای امروزی همگی به موتورهای درون سوز که از سوخت های فسیلی (بنزین ، گازوئیل ، گاز مایع) استفاده می کنند مجهز هستند. موتورهای این تراکتورها برای تولید توان از سوزاندن این سوخت‌ها استفاده می کنند. این ماشین ها (تراکتورها) دارای یک سری سیستم های مجزا ولی متصل به همدیگر می‌باشند که باعث می‌شوند انرژی ذخیره شده در سوخت‌های فسیلی به انرژی مفیدی که کار انجام می ‌دهد، تبدیل شوند. این سیستم ها عبارتند از : × سیستم تبدیل انرژی سوخت به انرژی جنبشی (موتور) × سیستم انتقال نیرو × سیستم هیدرولیکی × سیستم الکتریکی × سیستم کنترل بار (کنترل کشش) × سیستم فرمانگیری × سیستم تواندهی

اندازه تراکتورها :
تراکتورهای کشاورزی دارای انواع گوناگونی می‌باشند. اندازه آن ها از تراکتورهای دوچرخ کوچک گرفته که دارای 10 اسب بخار قدرت می‌باشند تا تراکتورهای بزرگ کمرشکن 8 چرخ که دارای بیش از 500 اسب بخار قدرت می‌باشند ، تغییر می‌کند. این گوناگونی و تنوع زیاد تراکتورها به خاطر گوناگونی و تنوع زیاد کارهایی است که به کمک این وسیله انجام می پذیرد بر این اساس تراکتورها را بر مبنای نحوه کاربرد طبقه بندی می‌کنند : × تراکتورهای همه کاره (معمولی) × تراکتورهای چرخ زنجیری × تراکتورهای شاسی بلند × تراکتورهای باغبانی × تراکتورهای چمن زنی × تراکتورهای حمل تنه درخت از جنگل × تراکتورهای بارکن یا بیل مکانیکی × تراکتورهای دستی (تیلر) × انواع تراکتورهای چهار چرخ محرک

کاربردهای تراکتور :
برای بکارگیری و استفاده نیروی ایجاد شده توسط تراکتور یک سری پیش بینی‌ها در نحوه ساخت این وسیله انجام شده است مثلا در پشت این وسیله جاهایی تعبیه شده است که بتوان وسایل مربوط به کشاورزی مثل گاو آهن یا دیسک را به آنجا متصل کرد و کشید. از تراکتورها برای کارهای دیگر نظیر حمل و نقل نیز استفاده می شود. حتی اگر هیچ باری هم به تراکتور متصل نباشد، حداقل این وسیله می‌تواند خود راننده را جابجا کند. کاربردهای تراکتور را می توان بصورت زیر بر شمرد. × وسیله کشنده : ادواتی مثل گاو آهن ها ، دیسک های سنگین و غیره به مالبند تراکتور قلاب شده و بوسیله آن کشیده می شوند. × تامین کننده حرکت دورانی : برخی از ماشین هایی که به تراکتور وصل می شوند خود دارای قسمت‌های متحرک داخلی هستند که برای تامین نیروی مورد نیاز آن ها به تراکتور متکی می باشند. مثل: کمباین های کششی ، دروگرها و چاپرها. × راه اندازی ماشین های ثابت : گاهی برای تامین توان مورد نیاز ماشین های ثابت از قبیل آسیاب ها ، پمپ‌های آبیاری ، ژنراتورهای برق ، خرمن کوب‌ها و غیره از تراکتور استفاده می شود. × استفاده به عنوان بیل مکانیکی یا جرثقیل : چنانچه تجهیزات لازم به یک تراکتور اضافه شود، می‌تواند به عنوان بیل مکانیکی یا جرثقیل از آن استفاده شود.

نقش تراکتور در زندگی ما :
با توجه به توضیحات مذکور و گستردگی دامنه فعالیت تراکتورها کمیت و گستردگی کاربرد و تاثیر آنها بر زندگی بشر قابل تصور است. بگونه‌ ای که می‌توان گفت چنانچه از این وسیله استفاده نشود تعداد بسیار زیادی از مردم کره زمین به علت نداشتن غذا جان خواهند سپرد. تراکتور مهمترین وسیله کمکی در زراعت مکانیزه محسوب می‌شود که از لحاظ سرعت و از لحاظ تحرک ، قدرت و حمل ادوات و ماشین های مختلف بر حیوانات کشنده ارجعیت دارد و شرط اولیه تقلیل و تسهیل کار بدنی است. بطور کلی وظیفه تامین قدرت در مزرعه به علت سختی کارهای زراعی و نیز دراز مدت بودن آن ها از عهده انسان و حیوان خارج است و در این زمینه تن ها تراکتور است که باعث انجام کارهای کشاورزی در مقیاس گسترده می‌گردد. تراکتور بر خلاف ماشین های صنعتی ، یک ماشین متحرک است که بوسیله انسان هدایت می‌گردد و در حین همین حرکت نیز کار انجام می‌دهد.

[regard]

معمول ‌ترین انواع تراکتورها عبارتند از :
تراکتور بخار که در آن یک موتور احتراق خارجی (موتور بخار) تولید قدرت می‌کند. و تراکتورهای احتراق داخلی که معمولا احتراق داخلی که معمولا با بنزین و یا گازوئیل کار می‌کنند.

تراکتور بخار :
اختراع و توسعه موتور بخار یک صد سال قبل از اختراع موتور احتراق داخلی صورت گرفت (موتور بخار در سال 1769 میلادی توسط جیمز وات اختراع شد) قدیمی‌ترین نوع شناخته‌ شده تراکتورها از نوع بخار بوده‌اند. این تراکتورها برای اولین بار جهت بکارانداختن خرمن کوب‌ها در کشور آمریکا و در اواخر قرن نوزدهم مورد استفاده قرار گرفتند. از خصوصیات خودرو بودن این تراکتورها عمدتا برای رفتن از یک خرمن به خرمن دیگر استفاده می‌گردید. و فقط جهت انجام کارهای ساکن از آن ها استفاده می‌شد. بعدها با بوجود آمدن مزارع بزرگ گندم در غرب و شمال غربی ایالات متحده تراکتورهای بخار تا حدودی جایگزین قدرت حیوانات شدند. از قدرت تراکتورهای بخار در انجام کارهایی نظیر شخم‌ زدن ، کشت بذر ، و برداشت محصول استفاده می‌شد. تراکتور بخار برای انجام کار در مزرعه دارای محدودیت‌هایی مخصوص به خود بود. بدین ترتیب که این تراکتور خیلی سنگین بود و به کندی حرکت می‌کرد، سوخت آن پرحجم بود و با اشکال مورد استفاده قرار می‌گرفت. و اشکال تامین آب دیگ بخار و سوخت مورد نیاز باعث می‌شد تا به مواظبت و توجه مداومی نیاز داشته ‌باشد. بطوری که یک نفر مراقبت از تامین سوخت و آب را بر عهده می‌گرفت و نفر دوم متوجه طرز کار تراکتور بود و هدایت آن را به عهده داشت.

تراکتورهای بنزینی اولیه :
بعضی از صاحبان کارخانجات که پیش بینی می کردند در آینده تقاضای بیشتری برای قدرت مکانیکی مناسب کار در مزرعه ، به خصوص در بخش های گندم‌ خیز وجود خواهد داشت. ساخت تراکتورهای بنزینی را حتی قبل از پایان قرن نوزدهم آغاز کردند. در سال 1892 میلادی یک تراکتور بنزینی به بازار عرضه گردید. همچنین بر اساس گزارشات در سال 1897 میلادی در داکوتای شمالی در کشور آمریکا از یک تراکتور بنزینی استفاده شد. اما در سال 1902 میلادی یک نمونه تراکتور بنزینی به نام تراکتور هارت- پار به بازار عرضه گردید. این ماشین های سنگین پر زحمت جلودار صنعت تراکتور به شکل امروزی بوده‌اند. این روند رو به رشد پس از سال 1905 حرکت خود را با آهنگی بسیار سریع ادامه داد. این تراکتورهای اولیه معمولا شامل یک موتور تک سیلندر بزرگ بنزینی بودند که روی یک شاسی سنگین سوار می‌ شد و شاسی به نوبه خود روی چهار چرخ قرار می‌گرفت (شاسی در اینجا به معنی مکانیزم نگهدارنده سایر لوازم است). دو چرخ عقب بوسیله یکسری چرخ‌ دنده سنگین به میل‌ لنگ موتور متصل شده و ماشین را خودرو می‌ساخت. این تراکتورها مانند تراکتورهای بخار ، سنگین ، پرزحمت و قوی بودند و در حقیقت به نظر می‌رسید که صرفا به منظور جایگزینی تراکتورهای قبلی ساخته شده‌باشند. اما آن ها دارای مزایایی نیز بودند. برای مثال جابجاکردن سوخت در آن ها آسانتر بود، آب ‌کمتری را حمل می‌کردند و نیاز به توجه و صرف وقت کمتری در هنگام کار داشتند. بطوری که معمولا یک نفر به تنهایی قادر به کنترل بزرگترین نوع آن ها بود.

تراکتورهای سبک :
در حدود سال 1910 میلادی طراحان توجه خود را به سمت امکان تولید تراکتور بنزینی کوچکتر که بتواند تقاضای زارعین غلات و دامداران را در تامین قدرت مکانیکی برآورده کند معطوف داشتند. در حدود سالهای 1913 میلادی مقداری تراکتور در بازار دیده می‌شد که نسبتا سبک ‌وزن بوده ولی از لحاظ ساختمان و شکل ظاهری بسیار متفاوت بودند در بیشتر موارد این تراکتورها به موتورهای دو و یا چهارسیلندر مجهز بودند. تا سال 1915 میلادی زارعین با تعداد گوناگونی از انواع مدل‌ها و اندازه‌ها حیرت انگیز تراکتور مواجه شدند. از تراکتورهای غول پیکر تک سیلندر یا دو سیلندر چهارچرخ گرفته تا یک اتصال تراکتوری برای اتومبیل‌های کوچک ، رقابت بسیار داغ شده ‌بود و بسیاری از ماشین های عجیب و غریب به فروش رسیدند که برخی از آن ها با شکست مواجه شدند و برخی دیگر موفقیت آمیز بودند. دوره تراکتورهای عجیب و غریب کوتاه بود. بطوری که تا سال 1917 بسیاری از ‌آن ها از بازار ناپدید شده و طراحان دور اندیش دریافتند که در طراحی تراکتور اساس و واجبات مشخصی وجود دارد که می‌بایست به آن ها توجه کرد.

بعضی از نکات برجسته و مهم در توسعه و تکمیل تراکتور از سال 1915 به بعد عبارتند از :
v در فاصله سال های 1915 تا 1919 میلادی : × محور توان‌ دهی تراکتور معرفی شد. v در فاصله سالهای 1920 تا 1924 میلادی : × قانون آزمون تراکتور بزاسکا به تصویب رسید. v در فاصله سالهای 1925 تا 1929 میلادی : × تراکتور همه کاره مزرعه با موفقیت زیادی توسعه پیدا کرد. v در فاصله سالهای 1930 تا 1937 میلادی : × سیستم محور توان ‌دهی به مرور مورد استفاده قرار گرفت و پذیرفته شد. × موتور دیزل در تراکتورهای بزرگتر مورد استفاده قرار گرفت. × لاستیک های بادی و تراکتورهای با سرعت بیشتر مرسوم گشتند. × لوازم برقی ارایه و پذیرفته شدند. × توجه به موتوهای با تراکم زیاد افزایش یافت. v در فاصله سالهای 1937 تا 1941 میلادی: × محل نصب محور تواندهی و محل نصب مالبند به صورت استاندارد در آمد. × سیستم خنک کننده تحت فشار مرسوم گشت. × پرکردن لاستیک چرخ ها با آب برای اضافه کردن سنگینی تراکتور جهت بهبود کشش آن مرسوم شد. × مالبند تراکتور و اتصال سه نقطه به بازار عرضه شد. × سیستم‌های کنترل کشش هیدرولیکی اتوماتیک معرفی شدند. v در فاصله سالهای 1941 تا 1949 میلادی : × سیستم تواندهی زنده معرفی شد. × کنترل هیدرولیکی برای وسایل کششی مورد قبول قرار گرفت. × تراکتورهایی عرضه شدند که با گاز مایع کار می‌کردند. v در فاصله سالهای 1950 تا 1960 میلادی : × قدرت تراکتورها به سرعت افزایش یافت. × درصد تراکتورهای دیزل افزایش یافت. × دستگاه های جدیدی از قبیل فرمان هیدرولیکی ، دنده اتوماتیک و چرخ دنده با دنده‌های سریعتر بطور وسیعی در دسترس قرار گرفت. v در فاصله سالهای 1961 تا 1970 میلادی: × قدرت تراکتورها همچنان افزایش یافت. × به غیر از تراکتورهای کوچک تقریبا همه تراکتورها به موتورهای دیزلی مجهز شدند. × جعبه دنده‌های هیدرواستاتیک در دسترس قرار گرفت. × لاستیک‌های رادیال چند لایه تراکتوری در دسترس قرار گرفت. v در فاصله سالهای 1970 - 1980 میلادی: × توربوشارژر و اینترکولر به موتورهای دیزل اضافه گشت. × اغلب تراکتورها به اتاقک راننده مجهز شدند. × توجه عموم به تراکتورهای چهارچرخ متحرک افزایش یافت. × تراکتورهای با بیش از 800 اسب بخار قدرت رواج یافتند. پس از این سال های نیز تغییراتی نظیر استفاده از سیستم‌ های اتوماتیک در هدایت تراکتورها و نیز تولید تراکتورهای کمرشکن و غیره انجام پذیرفته است که در حال حاضر نیز در حال تکامل و توسعه هستند.
تراکتور*********************خودرو
چرخها قابل تغییر است ***** دارای چرخهای ثابت دارای قفل دیفرانسیل ***** فاقد قفل دیفرانسیل وزن زیاد تراکتور ***** وزن کم خودرو فاصله زیاد بدنه از زمین ***** فاصله کم شاسی از زمین دارای دستگاه هیدرولیک اتصال به سه نقطه است ***** فاقد دستگاه هیدرولیک است دارای محور تواندهی است *****فاقد محور تواندهی چرخ ها قابل تنظیم میباشند***** چرخ ها ثابت است دست کم سه کلاچ دارد ***** فقط یک کلاچ دارد مناسب کار در همه جا می باشد ***** نا مناسب است گشتاور زیاد است ***** دارای سرعت زیاد

اتصال ماشین به تراکتور:
اتصال ادوات کشاورزی به تراکتور به سه طریق است که در زیر ذکر شده است : × سوار : به سه نقطه وصل میشوند و با دستگاه هیدرولیک است × نیمه سوار : به دو نقطه وصل میشوند × دنباله بند : فقط به یک نقطه تراکتور وصل میشوند

تاریخچه تراکتور در ایران :
در سال 1330 ( ه ش ) تراکتور وارد ایران شد و تا آن وقت هم استفاده از آن زیاد مرسوم نبود تا سال 1360 چندان رواج نداشت بخاطر نبودن راننده تراکتور ، بلد نبودن فرهنگ استفاده ، صدای زیاد ، کمبود بودجه مالی کشاورزان ، کوچک بودن مزارع و رایج نبودن فرهنگ استفاده از تراکتور در مزارع . از سال های 1360 به بعد با بر چیده شدن نظام ارباب و رعیتی استفاده از تراکتور گسترش یافت ، با پیدا شدن مروجین کشاورزی و بهتر شدن فرهنگ استفاده از وسایل مدرن در سال 1370 شمار تراکتورهای ایران به 200هزار دستگاه رسید و باعث شد که در کشاورزی انقلابی صورت بگیرد ، گسترش کشاورزی از یک طرف بسیار خوب است ، ولی باید دید به چه قیمتی این گسترش است . آیا برای ما مقرون به صرفه است ، خودکفا شدن بعضی از محصولات برابر با نابودی آب های زیر زمینی می باشد و باید با مطالعه دقیق و دراز مدت هر کاری را شروع کرد . آب های زیر زمینی این قطرات سرگردان که صدها هزار و شاید میلیون ها سال طول کشیده تا در زمین تشکیل شوند پدران ما با ابداع کاریز یا قنات با قدمت بیش از 4500 سال پیش عادلانه از آب های زیر زمینی بهره برداری می نمودند ، ولی ما فرزندان همان نسل ها بدون اطلاع از سرزمین خشک خود هر چه را داشتیم در طی چند دهه همه را غارت کرده ایم و برای نسل های بعدی چیزی باقی نگذاشته ایم .

تاریخچه گاو آهن :
حدود هزاران سال پیش از میلاد، نوعی از گاو آهن به کار می رفت، الیشا 900 سال قبل از میلاد موفق شد، زمین را با دوازده گاو نر شخم کند. همچنین در سال 1950 شخم به وسیله پنج گاو نر در مشرق ترکیه مشاهده شده است. گاو آهن چوبی ، با خیش آهنی ، که قرنها پیش به کار می رفته، هنوز در برخی نقاط جهان ، مورد استعمال دارد. داچ در انگلستان به سال 1730 گاو آهن فرنگی را، رایج ساخت. گاو آهن «اسه گس» با برگردان فلزی، حدود سال 1756 اختراع گردید، گاو آهن نورفولک با سوک و برگردان فلزی، در سال 1721 به عنوان نمونه ساخته شد. جیمز اسمال نویسنده کتاب شخم در سال 1784 گاو آهن روترهام را عرضه داشت. در اواخر قرن هیجدهم انگلیسی ها، تمام گاو آهن های خود را فلزی کردند. توماس جفرسون، دانیل وبستر ، آغازگر اصلاح گاو آهن در آمریکا هستند. دانیل وبستر و کارلس نیوبلد از برلینگتن نخستین گاو آهن چدنی را، تهیه کردند. در آن زمان، کشاورزان عقیده داشتند که چدن خاک را مسموم می کند، لذا از استعمال گاو آهن مزبور، خودداری می کردند. جتروود در سال 1814 گاو آهنی ساخت که می توانست هنگام شخم، خاک را برگردان نماید و در سال 1833 آهنگری به نام جان دیر، برای اولین بار از فولاد اره دستی، گاو آهنی فولادی سه لایه را ساخت. وی در سال 1868 soft senter steel را، برای ساخت برگردان، بدست آورد. امروز نیز، با این ماده خاک برگردان، ساخته میشود. در سال 1837 جان دیر، در گراند دتور ایلینوی یک نوع گاو آهن فولادی را، ابداع کرد که سوک و برگردان آن یکپارچه بود. وی بعد ها واحد بزرگی را، برای تولید گاو آهن و ماشین های کشاورزی، بوجود آورد.
در سال 1868 جیمزاولیور، امتیاز چدن سخت را، که همان بچه آهن است، به نام خود ثبت نمود.
در سال 1864 اف. اس داونپورت امتیاز گاو آهن دو خیش اسبی را کسب کرد. در آن زمان برای کشیدن یک گاو آهن سه تا چهار خیشه، ده تا دوازده اسب، مورد نیاز بود. در سال 1890 گاو آهن ده خیش، بوسیله تراکتور های بخاری کشیده می شد. بطور کلی، گاو آهن ها تا حدود سال 1940 کششی بود. در این سال گاو آهن هیدرولیکی اختراع شد و گاوآهن های فرگوسن یک خیشه و دوخیشه هیدرولیکی به بازار آمد. گاو آهن بشقابی، در سال های 1890 و 1895 توسط دی.اچ.لین و ام.تی.هانکوک و جی.ک.آندره وود در ایلی نویز، ابداع شده و به ثبت رسید.

گاو آهن برگردان :
دارای انواع زیر است : × سوار، نیمه سوار، دنباله بند × یک طرفه، دو طرفه × یک خیش، چند خیش در ایران بیشتر از گاو آهن های یک طرفه 3 خیش استفاده می شود درحالی که نوع دو طرفه آن ارجح است. خاک های زراعی ایران معمولا سخت و خشک است. شخم زدن چنین خاکی، توان زیادی را طلب می نماید. بنابر این با تراکتورهای 3140 یا 3350 جاندیر و یا تراکتورهای 65-75 اسب بخار، بیش از 3 خیش نمی توان کشید. گاو آهن های دو طرفه سنگین تر و قیمت اولیه آن بیشتر است ولی مزایای آن بیش از مخارج است.

انتخاب نوع گاو آهن :
نوع گاو آهن باید متناسب با خاک، وسعت مزرعه و توان تراکتور موجود انتخاب گردد. برای خاک های سخت ایران برای پوشاندن یا دفن کردن بهتر بقایای گیاهی و برگرداندن خاک به منظور درآوردن تخم و لارو حشرات، بهتر است اثر گاوآهن بر گرداندار استفاده نمود. برای مزارع کوچک، گاو آهن های برگرداندار و یا سه خیش سوار ولی برای مزارع متوسط یا بزرگ، گاو آهن های نیمه سوار و دنباله بند توصیه می شود. در هر صورت گاو آهن دو طرفه بهتر از یکطرفه است. شناسایی گاو آهن ساده است . گاو آهن های سوار، بر اتصال 3 نقطه تراکتور سوار می شوند. گاو آهن های نیمه سوار دارای یک چرخ حاصل در عقب بوده و در جلو فقط به بازوهای پایینی تراکتور متصل می شوند یعنی ماشین فقط دو نقطه اتصال به تراکتور دارد. گاو آهن دنباله بند فقط یک نقطه اتصال دارد یعنی از جلو فقط به مالبند ثابت یا گردان تراکتور متصل شده ولی تمام ماشین روی 3 چرخ حامل با دو چرخ در جلو و یک چرخ در عقب حمل می گردد. گاو آهن های نیمه سوار و دنباله بند عمدتاً از جک هیدرولیکی برای درآوردن و به خاک انداختن خیش ها بهره می گیرند. این جک ها از نوع یک طرفه و شیلنگ آنها به خروجی هیدرولیکی تراکتور متصل می شوند. گاو آهن نیمه سوار ممکن است به چرخ های دیگری سوای چرخ حامل مجهز باشد ولی آنها برای حفظ تعادل ماشین در حال کار بوده که همیشه در درون شیار شخم قرار می گیرند. گاو آهن های بش از 4-5 خیش را از نوع نیمه سوار می سازند چون بلند کردن آن با دستگاه هیدرولیک تراکتور مشکل آفرین است. گاو آهن های 7 خیش یا بیشتر معمولاً به صورت دنباله بند طراحی می گردند. گاو آهن های با خیش زیادتر برای مزارع بزرگتر مناسب می باشند که زمان اجرای شخم را کم کرده یا بازده زمانی زیاد شود این نوع گاو آهن ها نیاز به توان بسیار داشته و تراکتورهای کشنده آن ها باید از قدرتی زیاد و kw150 به بالا برخوردار باشند. تراکتورهای امروزی اروپایی با توان 300- 250kw ساخته می شوند.

آماده کردن گاوآهن برای خاک :
× تراز بودن گاو آهن در هنگام اجرای شخم – این تراز شامل تراز افقی و تراز عرضی می باشد. × سرعت حرکت تراکتور و ماشین × تنظیم عمق کار برای اتصال گاو آهن سوار ونیمه سوار، به تراکتور لازم است که بازوی پایینی اتصال 3 نقطه را پایین برد این کار همانطور که گفته شد با پیچندن پیچ سر بازوی رابط طرف راست راننده انجام می گیرد. پس از اتصال دو بازوی پایینی باید ساق وسط را طویل نمود تا به گاو آهن برسد. این مراتب را می توان به شرح زیر فهرست کرد : × راننده تراکتور را به عقب رانده تا در موقعیت مناسب نسبت به گاو آهن قرار گیرد × بازوی پایینی تراکتور با اهرم اصلی هیدرولیک آن قدر پایین برده می شود تا مطابق پین اتصال طرف چپ ( چپ راننده) گاو آهن قرار گیرد × پین طرف چپ گاو آهن را در قرقره بازوی طرف چپ تراکتور مستقر نموده و پایین قفلی، قفل شود. این عمل را کمک راننده یا خود راننده پس از پیاده شدن از تراکتور می تواند انجام دهد. اگر راننده باید این کار را انجام دهد، نباید فراموش نماید که ترمز دستی تراکتور را بکشد × بازوی پایینی سمت راست تراکتور با باز کردن پیچ سر بازوی رابط آن قدر پایین برده می شود تا مطابق پین طرف راست گاو آهن قرار گیرد × این پین را در قرقره طرف راست بازوی پایینی تراکتور انداخته و با پین مخصوص قفل می شود. × ساق وسط را که از یک سر به تراکتور متصل می شود، با پیچاندن مهره وسط دو سر رزوه آن طویل نموده تا سر دیگر این ساق به محل اتصال خود به گاو آهن برسد. این محل اتصال را فیل گوش می نامیم × پین اتصال فیل گوش را انداخته و با پین قفلی ، قفل می کنیم × گاو آهن را با اهرم اصلی هیدرولیک بلند کرده، به محل اجرای شخم می بریم × بازوی پایینی طرف راست تراکتور با طویل کردن طول بازوی رابط آن قدر پایین برده تا خیش ها به طرف راست متمایل شوند × طول ساقه وسط را کوتاه نموده تا گاو آهن کمی به جلو متمایل گردد

اجرای شخم و تنظیمات گاو آهن :
شخم زدن بر حسب شکل زمینی و توپوگرافی (دشت ، تپه ماهور) و نوع گاو آهن به اشکال گوناگون می توان انجام داد. معمول ترین الگوی شخم، روش معروف به سرزمینی است. در این روش ابتدا خطی را در سرزمین و ته زمین می کشیم. این خط با شخم زدن با نوک خیش ها انجام می گیرد. پهنای سرزمین و ته زمین باید آن قدر باشد که تراکتور روی آن به راحتی دور بزند. یک پهنای 6 متری می تواند کافی باشد. برای شخم با گاو آهن برگرداند از یک طرفه باید زمین را قطعه بندی نمود. طول این قطعات برابر همان عرض مزرعه می باشد ولی پهنای آن را چنان گرفت که بیشترین بازده را داشته باشد. ولی به طور تخمین 12-15 متر مناسب است.

[regard]

اندام های یک گاو آهن برگردان دار :
اندام های اصلی یک گاو آهن برگرداندار شامل خیش، دسته اتصال، قاب، کارد، خیش ، پیش برد(خیشک)، چرخ تثبیت و یا چرخ حامل، لنگی، وسیله ایمنی
× خیش : از فولاد 3 نقطه و به اشکال گوناگون ساخته می شود. تفاوت عمده این خیش ها در شکل و انحناء صفحه برگردان آنهاست که هر یک برای نوع خاصی از خاک ساخته شده است. به عنوان مثال، صفحه برگردان استوانه ای (خیش وسط طرف چپ) برای خاک های شنی ولی شکافدار (طرف راست پایین) برای خاک های رسی چسبنده طراحی شده اند.
× تیغه : قطعه ای فولادی و لبه تیز است. سرتاسر لبه تیغه تیز بوده و وظیفه بریدن خاک را به عهده دارد. این لبه باید همیشه تیز بماند.
× صفحه برگردان : انواع بسیار متفاوتی دارد. صفحه انحنا و از فولاد 3 لایه است. انحنا صفحه باید متناسب با جنس خاک انتخاب گردد.
× پیشانی : قطعه جلو صفحه برگردان است که بیش از بقیه قسمت های صفحه برگردان سائیده می شود. لذا در بعضی از خیش ها آن را به صورت جدا شدنی روی تنه پیچ می کند.
× سرخیش : برای دفن بهتر بقایای گیاهی سطح خاک به کار رفته و ضمنا عمق بیشتر شخم را اجازه می دهد.
× دنباله : برای بهتر خرد کردن خاک های رسی و چسبنده به کار می رود.
× کفش : اتکایی برای خیش روی کف شیار شخم می باشد. تنظیم درست گاو آهن زمانی است که انتهای کفش اثری جزیی بر ته شیار شخم بر جای گذارد.
× پاشنه : در انتهای بعضی از انواع گاو آهن ها در انتهای کفش آخرین خیش، قطعه ای جدا شدنی و گاهی قابل تنظیم تعبیه می شود که کفش را از سایش حفاظت می نماید.
× تنه : قطعه ایست که سایر اجزا خیش که تاکنون گفته شد مستقیما یا به طور غیرمستقیم بر آن سوار می شوند. دسته اتصال خیش به قاب گاو آهن نیز از یک سر به این قطعه متصل است.
× دسته اتصال : هر تنه و خیش گاو آهن توسط دسته ای به قاب گاو آهن متصل می شود. در این محل اتصال، نوعی وسیله حفاظتی تعبیه می گردد که در صورت برخورد خیش به مانع، خیش را آزاد می کند. انواع متفاوتی از این نوع وجود دارند. ضامن فنری یک نوع از آن است و پین برشی نوع دیگری در نوع پین برشی، خیش را پس از ازاد شدن باید به جای اول خود برگردانده، یک پین نو جایگزین نمود.
× قاب : قطعه ای است که همه اجزا متشکله گاو آهن را به یکدیگر پیوند می دهد. بیشتر آن ها را از بالا نگاه کنیم به شکل A می بینیم.
× کارد : برای برش عمودی خاک به کار می رود. در انواع قدیمی به شکل کارد آشپزخانه بود ولی امروزه اکثرا از نوع بشقابی یا ادوار است.
× خیشک : به همان شکل گاو آهن برگرداندار بوده و همان کار را انجام می دهد ولی کوچکتر است. وظیفه آن برگردان لایه نازکی از خاک سطحی قبل از برگردان خاک توسط خیش اصلی است. با این ترتیب بقایای گیاهی در عمق خاک مدفون گشته تا بهتر پوسیده گردند و نیز همچون یک کود آلی عمل نمایند.
× لنگی : میله دو سر لنگی در جلو گاو آهن مستقر گشته است که دو نقطه اتصال پایینی گاو آهن به تراکتور را تامین می نماید. وظیفه اصلی این میله، چرخاندن قاب در سطح افق است طوری که عرض کار خیش اول تنظیم گردد. برای انجام این کار باید میله را حول محور خود گرداند.
× وسیله ایمنی : روی گاو آهن های مختلف، وسایل ایمنی متفاوتی برای آزاد سازی خیش در برخورد با موانع مختلف تعبیه شده است. همانطور که در بند مربوط به دسته اتصال گفته شد، پین برشی یکی از آنهاست. در بعضی از گاو آهن ها، از فنر تحت فشار استفاده شده است که خیش را پس از رفع مانع به طور خودکار به جای خود برمی گرداند.

گاو آهن بشقابی :
تعدادی بشقاب با قطر نسبتا بزرگی هستند که توسط دسته ای به قاب متصل می شوند. این گاو آهن نیز همانند گاو آهن های برگرداندار ممکن است یک طرفه، دو طرفه و یک خیش یا چند خیش باشد. این گاوآهن خاک را برگردان نمی کند بلکه بقایای گیاهی و خاک را بریده و با یکدیگر مخلوط می نماید کار گاو آهن برگرداندار در خاک هایی که ریشه گیاه در آن زیاد و سخت باشد ممکن است با مشکل روبرو گردید. لبه بشقاب ها تیز و ممکن است صاف یا کنگره دار باشند. فرو رفتن بشقاب ها تابع وزن روی آن ها و زاویه تمایل عمودی است. بنابراین هر چه گاو آهن سنگین تر بوده یا وزنه روی قاب اضافه گردد، بهتر و بیشتر در خاک نفوذ می کند. این گاو آهن ها فقط دو تنظیم دارند یکی تنظیم زاویه تمایل عمودی که ذکر شد و دیگری تنظیم زاویه تمایل جانبی. با تنظیم اول، عمق شخم ولی با تنظیم دوم عرض کار خیش ها تعیین می شود. مناسب ترین تنظیم عرضی آن است که خاک بین دو بشقاب شخم نخورده نماند یعنی خط برش طرف راست خیش دوم روی خط برش طرف چپ خیش اول بیفتد. هر بشقاب در وسط خود دارای بلبرینگی است که دسته اتصال به قاب سوار می شود.این بلبرینگ به بشقاب اجازه می دهد که حول محور خود بگردد. عمق خود بشقاب نباید از حدود یک سوم قطر آن تجاوز نماید تا بتواند این حرکت دورانی را حفظ کند.

گاو آهن قلمی ( چیزل) :
این گاو آهن به هیچ وجه خاک را برگردان نمی کند بلکه خاک را پس از نفوذ در آن فقط خرد می کند. همانند دو نوع دیگر، این گاو آهن نیز ممکن است سوار، نیمه سوار یا دنباله بند باشد. گاو آهن های برگرداندار و بشقابی و به خصوص اولی به سبب زیر و رو کردن خاک باعث از دست رفتن رطوبت خاک می شوند . گاو آهن قلمی به این دلیل که خاک را واژگون ننموده ولی لایه روی خاک را خرد می نماید، در حفظ رطوبت بسیار موثر بوده و لذا برای مناطق دیم توصیه می شود.

گاو آهن زیر شکن (ساب سویلر) :
اغلب نیاز به خرد کردن اعمال خاک پیش می آید. خاک در عمق خود به دلایل مختلف ممکن است آن قدر سفت شود که نفوذ آب و تهویه آن با مشکل روبه رو گردد. در چنین مواردی از گاو آهن زیر شکن بهره گرفته می شود که شبیه گاو آهن قلمی است با این تفاوت که به سبب عمق کار زیاد آنها ساختاری بسیار محکم داشته، توان زیادی نیز می طلبند. دسته خیش این گاو آهن ها ممکن است راست یا انحنا دار باشند. در انتهای هر دسته یک تیغه قلمی یا پنجه غازی نصب می گردد. عمق کار این گاو آهن ها ممکن است به 90 سانتی برسد. معمولا باید از تراکتورهای 100 اسب بخار به بالا بهره گرفت.

تیلر (خاک شکن):
این وسیله را نیز چون برای خرد کردن خاک به کار می رود می توان نوعی گاو آهن به حساب آورد. تفاوت این ماشین با سایر گاوه آهن ها در این است که عمل خرد کردن خاک را در اثر حرکت دورانی انجام می دهد. حرکت دورانی تیغه های این دستگاه از محور تواندهی تامین می شود. تیلر متشکل از استوانه ای دوار است که در پیرامون آن به طور زیگزاگ، تیغه های L شکلی نصب شده اند و سرپوشی قابل تنظیم، روی تیغه ها را می پوشاند. با بالا و پایین بردن این سرپوش، شدت عمل خرد کردن ماشین تنظیم می شود. هرچه سرپوش بالاتر قرار گیرد، خاک کمتر خرد شده بلکه قطعات نسبتا درشت کلوخه در سطح خاک باقی می گذارد. برای زیاد خرد شدن خاک، باید سرپوش را پایین آورد. چنین خاکی برای کاشت بذرهای ریز همچون بذر پلی رژم چغندر گاهی مورد نیاز است. از این وسیله بیشتر درباغات و برای خرد کردن خاک و از بین بردن علف هرز بین ردیف های درختان استفاده می شود. انواعی از آن به جای پشت تراکتور درکنار آن قرار می گیرد که برای شخم زدن زیر درختان مناسب است عمق کار تیغه ها کم و معمولا از 10- 15 سانتی متر تجاوز نمی نماید.

خاک ورزی ثانویه :
خاک شخم شده دارای کلوخ هایی است که برای کار ماشین های بعدی یعنی کارنده ایجاد اشکال می نمایند. مضافا بذری که در این شرایط کاشته شود تماس کاملی با خاک نداشته و لذا جذب آب و مواد غذایی برای آن مشکل خواهد بود. ماشین هایی وجود دارند که کلوخ های حاصل از شخم را خرد نموده و سطح خاک را نیز کاملا هموار می نمایند. این ماشین ها را که نسبت به ماشین های خاک ورزی اولیه سبک تر بوده و در عمق کمتری نیز کار می کنند ماشین های خاک ورزی ثانویه نامگذاری کرده اند و عبارتند از : × هرسها × بشقابی (دیسک) × دندانه میخی × دندانه فنری × ماله × کولتیواتور مزرعه ای × غلتک × جوی کن × نمد کن × چاله کن یک ماشین خاک ورز ثانویه ممکن است از نظر شکل شبیه یک خاک ورز اولیه باشد. تمیز این دو بر اساس عمق کار آن ها استوار است .

هرس ها :
بطور کلی دیسک ها تا سال 1880 در آهنگری ها ساخته می شد و پس از آن بود که کمپانی هرس ایلینویزکیستن و سایر شرکت ها به ساختن آن در کارخانه پرداختند. یکی از معمولی ترین ادوات شخم ثانویه هستند که در 3 نوع دیده می شوند. 1) بشقابی 2) دندانه میخی 3) دندانه فنری × هرس بشقابی (دیسک): یکی از معمولی ترین ادوات و شاید تنها ماشین خاک ورزی ثانویه در ایران است.دو نوع هرس بشقابی یا دیسک وجود دارند. دو زانویی (تندم) و یک زانویی (آفست). هر یک از این دو نوع ممکن است سوار یا دنباله بند باشند. یک هرس بشقابی دو زانویی سوار 20 پره در زیر مشخص است. دو گروه بشقاب طرف راست و یا چپ شکل یک زانو را تداعی می کنند و به این سبب آن را دو زانویی می نامیم، در برابر، هرس های یک زانویی نیز وجود دارند که فقط از دو گروه بشقابی ترکیب یافته است واژه خارجی این نوع هرس آفست (offset) می باشد. این هرس های اخیر را معمولا سنگین تر می سازند و شدت عمل بیشتری در خرد کردن کلوخ های پس از شخم دارند. تعداد بشقاب ها بسیار متفاوت و از 16 تا 72 و بیشتر یافت می شوند. قطر و وزن بشقاب ها نیز می توانند بسیار متغیر باشند. قطر دایره یا بشقاب تا 60 سانتی متر و وزن روی هر یک تا 100 کیلوگرم می رسد. تنها تنظیم لازم برای این ماشین ها زاویه استقرار گروه ها روی هر بشقاب دارد به این سبب در زمین های سخت ممکن است وزنه هایی روی بشقاب ها یا روی قاب ماشین سوار نمود. در ایران به سبب سفتی خاک، پس از شخم اولیه، معمولا دو بار دیسک چپ و راست می زنند. فاصله بشقاب ها در ماشین های مختلف می تواند متفاوت باشد. فاصله 5/17 سانتیمتری برای نرم کردن زیاد خاک و 5/22 سانتیمتری برای بریدن و اختلاط کود شیمیایی با خاک و 5/28 سانتیمتر برای عمق کار بیشتر در خاک های با بقایای گیاهی سنگین. × هرس دندانه میخی : هرس دندانه میخی در سال 1790 و هرس دندانه فنری در سال 1878 توسط دو کارخانه دیگر ساخته شد. هرس دوار، از سال 1940 به بازار عرضه شد. ماشین های نسبتا ساده ای هستند که قاب آن ها صلب یا قابل انعطاف ساخته می شود. این ماشین ها عموما از نوع سوار هستند. از این ماشین برای بیشتر خرد کردن کلوخه پس از شخم اولیه یا پس از دیسک زدن و نیز در بهار، قبل از کشت، برای از بین بردن علوفه های هرز جوان استفاده می شود. × هرس دندانه فنری : این ماشین همان کار دندانه میخی را انجام می دهد با این تفاوت که به سبب فنریت دسته تیغه خاک را بهتر خرد می کند. از نظر ظاهر شبیه گاو آهن قلمی (چیزل) است ولی عمق کار آنها کمتر از آن گاو آهن است.

ماله ها :
پس از هرس زدن ، سطح خاک هنوز ناصاف است برای همواری بیشتر، ماله می زنند. ماله وسیله ای ساده و معمولا یک سطح صاف و سنگین همچون الوار ولی فولادی است.

کولتیواتور مزرعه ای :
برای کشت بهاره، خاک را معمولا در پاییز آماده می کنند ولی در بهار و قبل از کشت ممکن است در اثر بارندگی زمستانی سفت شده و نیز علف هرز جوان روئیده باشد. برای شکستن سله (لایه نازک سخت شده روی خاک) و از بین بردن این علف ها از کولتیواتور مزرعه بهره گرفته می شود. این ماشین یکی از وسایلی است که برای بستر سازی به کار می رود. ملاحظه می گردد که کولتیواتور مزرعه ای شبیه هرس دندانه فنری و در حقیقت یکی است. دو نوع تیغه کوچک و بزرگ پنجه کلاغی برای وجین علف های هرز به کار می روند که در این صورت ماشین را کولتیواتور ردیفی یا وجین کن می خوانند.

غلتک :
خاک ورزی را سمی می کنند در پاییز انجام می دهند تا برف و باران زمستانی بهتر در آن نفوذ نموده و در نتیجه تخم و لارو حشرات از بین بروند ولی بستر آماده شده برای کشت بهاره ممکن است در اثر یخ زدگی باد کند (پف نماید) این وضعیت مطلوبی برای کشت بذر نیست. بدین سبب به عنوان آخرین مرحله خاک ورزی ثانویه آن را غلتک می زنند. غلتک زدن به همین دلیل است که حتی پس از کاشت بذر ممکن است ضروری افتد. در زمین ناصاف دیم ، از غلتک قابل انعطاف استفاده می شود که شکل پستی و بلندی را به خود می گیرد. در بعضی از کشت و کارها همچون چمن و یونجه که بذرها بسیار ریزند غلتک را به تنهایی روی بذرها می دوانند تا تماس بذر و خاک به منظور جذب بهتر رطوبت و مواد غذایی بهتر شود ولی در خاک ورزی ثانویه به عنوان جزیی از یک ماشین دیگر به کار می رود. این ماشین مرکب (combinator) خوانده می شود. این ماشین ها را در ایران به نام کمبینات نامیده اند.

حاوی کن (Furrower) :
برای کشت گیاهان آبی نیاز به جوی های آبیاری است. در نقاط پر باران نیازی به این وسیله نیست ولی در ممالک خشکی مثل ایران یکی از الزامات است. ردیف کارها به جوی کن ها نیز مجهزند ولی خطی کارها یعنی ماشین هایی که در کشت گندم و جو کاربرد دارند معمولا فاقد این قطعات هستند.

نهر کن ها :
در کشت آبی، جوی ها در هر قطعه از مزرعه به فاصله های 15 تا 25 سانتی متری درآورده می شوند ولی اطراف هر قطعه را نیز برای ورود و خروج آب به آن قطعه در می آورند. نهرکن ها دقیقا شبیه جوی کن ها بوده ولی بزرگترند و عقبه آن ها قابل تنظیم می باشند. طوری که بتوان نهرهای با سطوح متفاوت به وجود آورد.

چاله کن :
برای گودکنی های درختان یا نصب تیرهای چراغ برق و از این قبیل به کار می رود. وسیله ساده ای است که به اتصال سه نقطه تراکتور بسته شده و مته آن توسط محور تواندهی به دوران در می آید. چاله کن ها بیشتر در باغ ها یا برای کشت درختان در اطراف مزارع به کار می رود.

[regard]

ماشین های کاشت :
چینی ها صد ها سال قبل از میلاد، موفق به اختراع نوعی ماشین بذر پاش شده اند. با این حال تا حدود 160 سال پیش، کلیه بذر کاری ها را با دست، انجام می دادند. بذرکاری با ماشین های ساده ردیف کاری، از سال 1850 در اروپای مرکزی و بخصوص فرانسه ، متداول گردید.
نخستین ماشین بذر کار ساده در قرن شانزده توسط اسپانیول ها ساخته شد، سپس یک نفر انگلیسی اختراع مزبور را تکمیل کرد. ساخت رسمی ماشین های بذر پاش و تکمیل آن ها، توسط اتباع آمریکا و انگلیس و فرانسه به نیمه دوم قرن هیجدهم مربوط می گردد. الیاکم در سال 1799 و ویلیام تی پنوک آمریکایی در سال 1840 اولین نفراتی هستند که هر کدام جداگانه موفق به اختراع بذرکار گندم گردیده اند. 53 درصد از مزارع گندم آمریکا در سال 1879 توسط بذر کار کاشته شده بود. اولین بذر کار ردیفی، جعبه ای چوبی، به شکل استوانه ای افقی بود که سوراخ هایی روی آن تعبیه شده بود. با گردش استوانه حول محور، بذر ها از سوراخ های مرکزی روی ردیف ها پاشیده می شد.
در سال 1831 دی اس راکول اختراع ماشین ذرت کار را به ثبت رسانید. در سال 1892 برادران دولی بذر افشان تک دانه ای را ساختند. در سال 1857 روبن سین سیناتی اهل اوهایو، بذر کار کپه کار را ساخت. در سال 1870 دو-لاو پنبه کار ردیفی را اختراع کرد و در 1880 نوع کامل تر آن به بازار وارد شد.
نیاز به سرعت عمل ، استحکام ماشین و دقت در بذر کاری به منظور کاهش هزینه های کارگری و بذر اصلاح شده گران قیمت ، مخصوصا در بذرهای مونوژرم، چغندر قند و تخم های ناصاف یا بذور دارای ابعاد مختلف، موجب اختراع بذر پاش های پیشرفته تری چون بذرکار های سانتریفوژ و پنوماتیک شد. البته بذر پاش های سانتریفوژ دقت عمل لازم را ندارند.

مراحل و ماشین آلات عملیات کاشت :
v چگونگی کاشت بذر : × بذرافشانی × خطی کاری × ردیفکاری × تک دانه کاری × کپه کاری
v اندامی از گیاه که باید کاشته شود : × بذر × غده × نشاء × قلمه
v از نظر آبیاری : × جوی پشته ای × غلام گردشی × غرقابی × دیم

بذرکاری :
عملی است که با آن ، بذر گیاه کاشته می شود. بعضی از بذرها بسیار ریزند، یونجه و چمن از این نوع اند. برای این بذرهای ریز باید تجهیزات خاصی به ماشین بذر کار اضافه گردد.
بذر افشانی :
بذرها در سطح مزرعه پراکنده شده، سپس با وسیله ای همچون هرس بشقابی (دیسک) پوشانده می شوند.
خطی کاری :
بذر در ردیف های موازی یعنی روی خطوط ریخته می شود. فاصله بین ردیف ها کم و تا 15 سانتیمتر بیشتر نیست بذر گندم و جو و بعضی دیگر از غلات به این طریق کاشته می شوند. بذرهای هر ردیف به طور اتفاقی پایین ریخته می شوند و فاصله ای بین آن ها نیست.
ردیف کاری :
بذرها روی خطوط یا ردیف هایی کشت می شوند که فاصله از 40 تا 100 سانتیمتر و بیشتر ممکن است داشته باشند. چغندرقند و یونجه را به عنوان مثال در فاصله ردیف های 50 تا 60 سانتیمتری ولی ذرت علوفه ای 75 سانتیمتر و ذرت دانه ای در فاصله 105 سانتیمتری کشت می شوند. این نوع گیاهان را وجینی نیز می نامند. وجین یعنی از بین بردن علف های هرز بین ردیف ها، گیاهانی که خطی کاری می شوند نیازی به وجین کاری ندارند لذا فقط آن هایی ردیف کاری می شوند که باید وجین شوند. به این سبب فاصله ردیف های کشت باید دست کم 40 سانتیمتر باشد تا ماشین های وجین بتوانند در این فاصله کار کنند. علت اصلی فاصله دار نمودن ردیف های کشت آن است که هر گیاه نیاز به فضای نسبتا زیادتری (نسبت به آن هایی که خطی کاریی می شوند برای رشد خود دارند ولی همین موضوع به علف های هرز اجازه رشد می دهد که اگر از بین نروند با محصول اصلی به رقابت می پردازند.
تک دانه کاری :
بذرهای روی هر ردیف از ردیف کاری ممکن است بدون فاصله یا با فاصله کشت شوند. روش اول را ردیف خطی کاری و دومی را تک دانه کاری نامند. فاصله بین بذرهای روی هر ردیف ممکن است تا 20 سانتیمتر هم برسد. گاهی سعی می شود که بذرها روی ردیف ها طوری قرار گیرند که چهار گوشه یک مستطیل را تداعی نمایند این روش را بذرکاری دقیق نامند و در قدیم مرسوم بود تا بتوان عمل وجین را در جهت عمود بر ردیف ها نیز انجام داد. بذر چغندر قند پلی ژوم است یعنی به ظاهر بذری خود متشکل از چندین بذر است این بذر باید ردیف کاری شود و بین بذرهای روی هر ردیف نیز فاصله باشد ولی چون از هر بذر ممکن است بیش از یک جوانه رشد نموده و به رقابت با یکدیگر بپردازند، باید بعضی از آن ها را از بین برد به این منظور از ماشین های استفاده می شود که تنک کن خوانده می شوند این ماشین ها بعضی از جوانه ها را قطع می نمایند.
کپه کاری :
قدرت نامیه بعضی از بذرهای یک گیاه ممکن است با یکدیگر متفاوت باشد. برای اطمینان از رشد دست کم یک جوانه ضمن ردیف کاری، در هر نقطه بیش از یک بذر ریخته می شود در این حالت نیز ممکن است نیاز به تنک کردن باشد چون احتمالا بیش از یک جوانه در هر نقطه رشد می کند.
غده کاری :
سیب زمینی را کمتر با بذر بلکه با غده کاری ازدیاد می نمایند. هر دانه سیب زمینی یا قطعه ای از آن را که دست کم یک چشم روی آن باشد می کارند این عمل را غده کاری می گویند. کشت پیاز، سیر و گل های پیاز دار را نیز غده کاری می نامند.
نشا کاری :
بذر بعضی از گیاهان را نمی توان مستقیما در مزرعه کاشت بلکه باید در شرایط کنترل شده گلخانه سبز نموده و سپس جوانه ها را درمحل اصلی کشت نمود. محل کشت اولیه این بذرها را خزانه و جوانه ها را نشاء نامند. برنج، گوجه فرنگی، بادمجان نمونه هایی از گیاهانی هستند که باید نشا کاری شوند.
قلمه کاری :
نیشکر یکی از محصولاتی است که باید قطعه ای از ساقه حاوی دست کم یک چشم را کشت نمود این تکه ساقه ها را قلمه گویند.

آبیاری جوی پشته ای :
آب در جوی هایی روان می شود که با جوی کن درآورده شده اند این روش آبیاری بیش از سایر روش ها در دنیا معمول گشته شاید به این دلیل که عملیات بعدی داشت و برداشت در آن راحت تر است. ولی آب نسبتا زیادی نیز تلف می گردد یعنی بازده آبیاری آن پایین است.
آبیاری غلام گردشی :
همانند روش جوی پشته ای است با این تفاوت که سر هر جوی به جوی مجاور یک طرف و ته جوی به جوی مجاور طرف دیگر باز است. صیفی جات را معمولا به این روش می کارند. بازده آبیاری آن بیش از روش جوی پشته ای است ولی اجرای ماشینی آن مشکل تر می باشد.
آبیاری غرقابی :
مزرعه به قطعات نسبتا کوچکی تقسیم بندی شده که چهار طرف آن را پشته سازند هر قطعه را یک کرت نامند. آب را در کرت رها نموده تا به مرور در خاک فرو رود. این روش بیشترین بازده آبیاری را داشته ولی درآوردن کرت ها با ماشین بسیار مشکل است. در ایران سبزیجات را به این روش می کارند. برنج یکی از محصولات عمده ای است که باید آن را به این طریق آبیاری نمود. . کشت بذر در هر کرت می تواند به صورت بذرافشانی یا ردیف کاری باشد. نشاء برنج را ردیف کاری می کنند.
دیم کاری :
با آب باران آبیاری می شود و لذا نیازی به درآوردن جوی و پشته نیست. سایر روش های آبیاری معمول مذکور نیز اعمال نمی گردد.

بذر افشان :
بذر در مخزنی ریخته می شود که از ته آن به روی صفحه ای دوار می ریزد این صفحه با حرکت دورانی خود که از محور تواندهی یا چرخ های حامل ماشین تامین می شود با سرعت می گردد و بذر تا شعاع 8 متر و بیشتر پرتاب می نماید. این ماشین ها در انواع یک پره ای و دو پره ای وجود دارند. نوع دوم دارای شعاع پرتاب دو برابر و مخزنی با گنجایش بیشتر می باشد. در ابتدا این ادوات برای پخش بذر اختراع شدند ولی با پدیدار شدن خطی کارها از آن ها فقط برای پخش کود شیمیایی استفاده می شود. خطی کارها از طرفی برای کشت آبی گندم و جو مناسب نیستند چون فاقد جوی کن هستند. همپوشانی نیز یکی دیگر از معایب بذرافشانی می باشد. فاصله ردیف های پاشش باید طوری باشد که هر سفر، تقریبا یک سوم شعاع پا شش سفر قبلی را بپوشند. به عبارت دیگر شعاع کل پاشش بذر افشان را باید دو سوم شعاع فیزیکی پرتاب در نظر گرفت. برای واکاری علف مراتع و چمن کاری بهرحال، این ماشین یک وسیله سریع و مناسبی است.

خطی کارها :
معمول ترین ماشین های کاشت بذر در دنیا برای کشت دیم می باشند. هر ماشین از قطعات زیر ترکیب می یابد : × مخزن بذر و معمولا مخزن کود × موزع × لوله سقوط × شیار بازکن × پوشاننده بذر × وسایل تنظیم میزان پاشش بذر × خظ کش ها × چرخ های حامل

مراحل و ماشین آلات عملیات داشت :
عملیات داشت یا تیمار گیاه به مجموع عملیاتی اتلاق می گردد که پس از کاشت بذر تا فرارسیدن زمان برداشت محصول باید معمول داشت. این عملیات عبارتند از : × وجین × تنک کردن × سله شکنی × کودپاشی × سمپاشی × آبیاری

وجین کن ها :
منظور از وجین کردن از بین بردن علف های هرز بین خطوط کشت و بین گیاهان روی خطوط می باشد. این دومی را معمولا انجام نداده یا با پاشیدن مواد شیمیایی انجام می دهند. علف هرز بین گیاهان روی ردیف معمولا پس از رشد کافی گیاه از بین می روند چون فاصله بین گیاه کم بوده و لذا در رقابت علف هرز را از بین می برند. عمل وجین معمولا برای محصولاتی لازم می شود که ردیفی کشت می شوند. به سبب فاصله زیاد خطوط کاشت این محصولات علف های هرز فرصت رشد و رقابت با محصول را می یابند به همین سبب فاصله ردیف های کشت این نوع محصولات باید 40 سانتیمتر و بیشتر باشد تا ماشین های وجین بتوانند کار کنند. وجین کن ها ممکن است در عقب ، میان و یا جلو تراکتور بسته شوند. دو نوع وجین کن معمول، پنجه غازی و چرخ دندانه ای هستند. وجین کن پنجه غازی تیغه های مختلف الشکلی دارند که کاملا شبیه تیغه های گاو آهن قلمی (چیزل) هستند تیغه ها ممکن است کامل یا نیمه باشند. نیم تیغه ها را در دو سوی چپ و راست وجین کن ها تعبیه می نمایند که احتمال صدمه رساندن به گیاه کاهش یابد. وجین کن ها دارای دو صفحه حفاظ یا سپر حفاظ هم هستند که در دو طرف گیاه حرکت کرده و از ریختن خاک روی آنها جلوگیری می نمایند. تیغه ها را به صورت زیگزاگی ترتیب می دهند تا تمام سطح بین دو ردیف کشت را پوشش دهند. وجین کن ها چرخ دندانه ای از گروه های کوچک چرخ دندانه ترکیب یافته اند که به تناسب فاصله ردیف های کشت از یکدیگر فاصله دارند.

تنک کن ها :
وسایلی هستند که ضمن عبور از روی ردیف کشت، تعدادی از جوانه ها را قطع یا ریشه کن می نمایند. بذر چغندر معمولی، مجتمعی از چند بذر به هم چسبیده اند پس از کاشت از هر بذر ممکن است چندین جوانه سبز شود که مطلوب نیست چون رقابتی بین آنها پدید می آید که به کاهش عملکرد منجر می گردد. معمول ترین تنک کن ها نوع چرخی است. یک چرخ دندانه ای برای هر ردیف کاشت در نظر گرفته می شود که در راستای عمود بر خط کشت نصب می شود با پیشروری تراکتور دندانه های این چرخ در هرچند سانتیمتر یک بار به خاک برخورد کرده یک یا چند جوانه را می کند.

[regard]

سله شکن :
این ماشین نیز شبیه کولتیواتور دندانه میخی است گاهی در اثر بارندگی بهاری سطح خاک سفت شده و ممکن است مانع سردرآوردن جوانه از خاک گردد این خاک سطحی سفت شده را سله نامند و سله شکن وسیله ای است که آن را خرد می نمایند.

کود پاش :
کودها را ممکن است به 3 نوع شیمیایی، دامی مایع و دامی جامد تقسیم بندی نمود. کود شیمیایی ممکن است به صورت دانه ای جامد یا گازی (آمونیاک) باشد. برای هر یک از این کودها، ماشین مخصوصی وجود دارد. کود دامی مایع و جامد را معمولا هنگام شخم اولیه یا ثانویه با خاک مخلوط می کنند. کودهای شیمیایی که در 3 نوع اوره (اصطلاحا شکری) ، فسفاته و پتاسه یافت می شوند همراه با شخم ثانویه و یا پس از جوانه زدن گیاه در زمان داشت پاشیده می شوند. این 3 کود را به ترتیب k,p,n هم می گویند. کود اوره را در زمان داشت می پاشند و آن را کود سرک می نامند. برای پخش کود شیمیای دانه ای (کود دانه) از بذر افشان ها بهره گرفته می شود. در حقیقت این بذر افشان ها در کشورهای اروپایی فقط برای کود پاشی و نه بذر پاشی مورد استفاده قرار می گیرند. گاز آمونیاک توسط لوله های پلاستیکی که به پشت تیغه های وجین کن ها یا گاو آهن های قلمی (چیزل) بسته شده اند در عمق خاک رها می شود. کود دامی مایع در ایران کمتر رایج است. دستگاه شبیه آب پاش های خیابانی می باشد مخزنی پر از کود مایع به تراکتور سوار شده و مایع توسط پمپی بر سطح خاک پاشیده می شود که با ماشین های خاک ورزی ثانویه با خاک مخلوط می شوند. میزان پخش کود دامی جامد زیاد و به 30-40 تن در هکتار می رسد. بنابراین مخزن یا اتاق این ماشین باید گنجایش نسبتا زیادی داشته باشد. برای جابجایی کود در طول اتاق، عموما از دو تسمه نقاله بی انتها استفاده می شود که با تکه های آهن نبشی به یکدیگر پیوند می خورند. پره های مارپیچی انتهای اتاق دو کار را انجام می دهند یکی خرد کردن کود و دیگری پخش یکنواخت آن ها به اطراف، یعنی در سطح زمین. حرکت قطعات متحرک ماشین از محور تواندهی تامین می گردد.

سم پاش ها :
در سال 1850 و 1860 جان بین در کالیفرنیا، سمپاش دستی را ساخت. در سال 1880 اولین محلول پاش به بازار آمد. ابتدا به خاطر مبارزه با امراض قارچی گیاهان، بویژه بیماری قارچی مو در شهر «برود» فرانسه، موضوع سمسازی و سمپاشی ، مطرح و آغاز گردید. «بی اسمیت» در سال 1900 در نیویورک موفق به اختراع سمپاش موتوری شد. سمپاش تراکتوری، بعد از توسعه ردیف کاری، حدود سال 1935 وبالاخره سمپاشی با هواپیما حدود سال 1940 شروع گردید. ولی در منبع شماره 156 تاریخ نخستین سمپاشی هوایی را، سال 1921 در اوهایو ذکر نموده است. در حدود سال 1945 هلیکوپتر برای سمپاشی و پخش کود، بکار گرفته شد. سم پاشی یکی از عملیات مهم داشت است. علاوه بر علف های هرز آفات و امراض مختلفی به محصول حمله می کنند که باید آن ها را دفع نمود. کرم ها درخاک پشته و شپشک روی ساقه، زنگ ها، سیاهک، سفیدک ها، قارچ ها و بسیاری دیگر که باید به نوعی رفع مزاحمت شوند. اهمیت سم پاشی و ماشین های آن زمانی بهتر درک می شود که اجبارا باید در زمان معین و محدود صورت گیرند. سم پاشی قبل از موقع یا پس از موقع بی اثر است. سم پاشی یکی از مواردی است که اهمیت مکانیزاسیون را به خوبی نشان می دهد. یکی از خصوصیات مکانیزه نمودن عملیات، انجام به موقع آن است و به همین سبب در محاسبات اقتصادی مکانیزاسیون رقمی را به عنوان هزینه های به موقع نبودن منظور می دارند. شعله افکن ها یکی دیگر از وسایل دفع غیر شیمیایی و غیر مکانیکی علف های هرز و آفاتی چون سس می باشند. سس نوعی گیاه مزاحم است که در طول ساقه به دور محصول پیچیده و از شیره گیاه تغذیه می نماید تا زمانی که محصول خشک شود.ظاهرا هیچ راهی جز سوزاندن برای این آفات وجود ندارد. چون اگر آن را قطعه قطعه کنیم هر قطعه مجددا به یک آفت طویل تبدیل می شود. ریزی قطعات یا ذرات سم و نیز پاشش یکنواخت آن از اهمیت بسیاری برخوردار است. سمپاشی نایکنواخت ممکن است نتواند همه آفات را دفع نماید و سمپاشی بیش از حد علاوه بر هزینه بر محیط زیست موثر خواهد بود. در کشورهای آمریکایی و اروپایی به خاطر محیط زیست سعی می شود کمتر از سم پاشی استفاده شود. به این سبب به روش های مکانیکی جمع آوری آفات و نیز مبارزه بیولوژیکی روی آورده اند. منظور از مبارزه بیولوژیکی پرورش آفات دیگری است که برای گیاه مضرنبوده ولی دشمن آفات مضر هستند. این آفات یا حشرات که آن ها را مفید می خوانیم دشمن طبیعی آفات یا حشرات مضر بوده و در طبیعت وجود دارند. فقط تعداد آن ها ناکافی است که باید به ترتیبی آن ها را زیاد کرد. روش جدید سم پاشی باردار کردن یا الکتروستاتیک می باشد این روش که بیشتر برای پخش سم های گردی مورد استفاده قرار می گیرد، ذرات را در یک میدان الکتریکی دارای بارهای مثبت نموده که چون روی محصول پاشیده شوند به طور یکنواخت و به صورت لایه ای بسیار نازک روی آن می نشینند. این روش کمترین میزان مصرف را داشته و پخش آن روی گیاه تقریبا به طور یکنواخت است. مزارع بزرگ را به سبب پر پشتی محصول که ماشین نمی تواند در آن وارد گردد و نیز برای سرعت عمل با هواپیما سمپاشی می کنند.

سم پاشی دستی :
برای سم پاشی درختان و گیاهان در منازل یا باغ های کم وسعت به کار می رود. کوچکترین اندازه سم پاش آن است که در منازل به کار رفته و اصطلاحا امشی خوانده می شود. یک اندازه بزرگتر از آن، دارای مخزنی است که بر پشت کارگر سوارشده ولی شیلنگ نسبتا بلندی دارد، تفنگی سم پاشی در دست کارگر قرار دارد. معمولا وسایلی برای تنظیم میزان پاشش سم روی این قطعه تعبیه شده است، هر دو نوع سمپاش ذکر شده دارای یک پمپ دستی هستند با این پمپ که شبیه به تلمبه دوچرخه است هوای فشرده در بالای سطح مایع مخزن تولید می شود که مایع را با فشار از افشانک خارج می کند. نوع دیگری از سم پاش های دستی وجود دارد که دارای مخزن بزرگتر بوده و نمی توان آن را بر پشت حمل کرد. این سمپاش دارای شیلنگ بسیار بلندی است که به تفنگی ختم می گردد. مخزن را در محلی روی زمین قرار داده و مساحتی در اطراف آن را سم پاشی می کنند.

سم پاش موتوری پشتی :
اصول ساختمانی و کاری آن شبیه سم پاش های دستی است با این تفاوت که پمپ موتوری جایگزین پمپ دستی شده است. موتوری دو زمانه با دور بالا و از نوع بنزینی پمپ را به حرکت در می آورد. پمپ، مایع یا گرد را از مخزن به افشانک انتقال داده تا از آنجا به صورت پودر خارج گردد. مخزن سم و موتور مجموعا بر پشت کارگر حمل می گردند، این سم پاش برای مزارع کوچک و باغات کم وسعت کاربرد فراوان دارد. در مزارع برنج که اکثرا کم وسعت هستند، به خوبی می توان از این سم پاش استفاده نمود. در مخزن این سمپاش می توان سم مایع، گردی یا گازوئیل ریخت، در حالت آخر با تعویض تفنگی به شعله افکن تبدیل می گردد که با آن می توان علف های هرز همراه با آفات و امراض را سوزاند.

سم پاش موتوری دستی :
سم پاش هایی کاملا شبیه موتوری پشتی هستند ولی مخزن آن ها گنجایش بیشتری داشته طوری که نمی توان بر پشت حمل نمود. بدین سبب آن ها را روی یک یا دو چرخ حمل و با دست جابه جا می کنند. انواع یک چرخ آن را فرغانی و دو چرخ آن را زنبه ای می نامند.

سم پاش مزرعه ای :
در اندازه و شکل های متفاوتی ساخته شده اند. گنجایش مخزن معمولا 1000 لیتر و یا بیشتر است. پمپ آن از محور تواندهی تراکتور توان می گیرد. بعضی دارای تفنگی دستی هستند که تراکتور حامل ماشین و کارگر عامل پاشش سم است. ولی معمولا پاشش سم نیز به طور خودکار انجام می گیرد. سم پاش های مزرعه ای دارای تیرک افشانک هستند. تیرک افشانک لوله ای است نسبتا طویل که افشانک های متعددی با فواصل حساب شده و با میزان پاشش معینی روی آن سوار می شوند. معمولا دو تیرک افشانک یکی در طرف راست و دیگری در سمت چپ سم پاش متصل می شوند. طول هر تیرک متفاوت و تا 12 متر هم ممکن است برسد.

سم پاش های باغی :
سم پاش های باغی فاقد تیرک افشانک طویل بوده بلکه به صورت دایره یا نیم دایره ساخته شده اند. چون سم باید عمودی و به طرف تاج یا در تمام قامت درخت پاشیده شود. از طرفی قطر ذرات سم در سم پاشی باغی بسیار کم است طوری که به صورت پودر پاشیده می شود. بدین سبب این نوع سم پاش را گاهی مه پاش می نامند. یکی از مسائل مهم در سمپاشی مزرعه و باغ باد بردگی سم است. سمپاشی باید در روزهایی صورت گیرد که باد نوزد در غیر این صورت فایده چندانی نخواهد داشت. بدین سبب در مناطق بادخیز ممکن است فرصت کافی برای سمپاشی فراهم نگردد. سم پاش هایی ساخته شده اند که جریان باد را سد کرده یا خود پره ای از هوا تولید می نمایند تا از بادبردگی سم جلوگیری شود.

انتخاب سم پاش:
انتخاب سم پاش مناسب از اهمیت خاصی برخورداراست. در درجه اول، ظرفیت ماشین باید متناسب با وسعت مزرعه باشد طوری که بتوان در طی یک یا دو روز عملیات سمپاشی را به اتمام رساند، پس از آن، ریزی ذرات، یکنواختی قطر ذرات و همپوشانی سم باید مورد توجه قرار گیرد. ذرات درشت سم کمتر روی گیاه مانده و بر زمین می ریزند. آن هایی هم که روی برگ مانده اند ممکن است همانند یک ذره بین، اشعه خورشید را متمرکز نموده و برگ را بسوزانند، پخش سم روی گیاه یکسان نخواهد بود. ذرات بسیار ریز از طرفی، در معرض باد بردگی شدید قرار می گیرند و لذا ممکن است پوشش یکنواختی روی گیاه حاصل نشده، یا تراکم سم روی بعضی بیش از دیگران گردد. برای شکستن مایع به ذرات ریز باید آن را از سوراخ ریز عبور داد. سوراخ هایی به قطر چند میکرون و گاهی کمتر لازم است . خروج مایع از چنین سوراخی بدون اعمال فشار ممکن نیست. برای این منظور باید از پمپ های هیدرولیکی قوی بهره گرفت که فشارهای 100 بار و بیشتر را تحمل نماید. قطعه سوراخ دار را افشانک نام نهادیم. سم خروجی از افشانک بسته به شکل و اندازه سوراخ، الگوی خاصی خواهد داشت که ممکن است مخروطی تو خالی ، مخروطی توپر ، بادزنی و غیره باشد.این الگو را زاویه پخش نامند .

ماشین های آبیاری :
ایران قدیم که در منطقه گرم و خشک فارس بنیان نهاده شد و جمعیت آن بعدا به حوالی کویرها همچون کرمان، یزد، سمنان و جنوب خراسان گسترش یافتند. از نظر آب کاملا در مضیقه بود. بدین سبب هنر قنات سازی در آن ظهور نموده و تا امروز تنها کشوری است که این روش آبیاری در آن وجود دارد. با اختراع موتورهای بخار در سال های 1800 و موتورهای احتراق داخلی در آن پس از حفر چاه معمول گشت که تا امروز به رواج کامل خود رسیده است.

روش نوین آبیاری:
پیشرفت علم مکانیک و احساس کمبود آب در بیشتر نقاط جهان عامل ظهور روش های نوین آبیاری گشته است که به آبیاری تحت فشار موسومند.

روش های آبیاری نوین عبارتند از :
آبیاری بارانی :
× افقی متحرک : لوله آب از منبع و با فشار از درون یک موتور هیدرولیکی گذشته و سپس به تیرک افشانک ها می رود تا از مسیر افشانک ها مزرعه را آبیاری نماید. موتور هیدرولیکی توسط جریان آب می گردد، حرکت دورانی این موتور توسط جعبه دنده ای به حرکت افقی چرخ های ماشین تبدیل می گردد. ماشین با سرعتی کم ولی حساب شده در طول مزرعه حرکت می کند تا به انتها برسد. منبع تامین فشار آب می تواند محور تواندهی تراکتور باشد که پمپ آبی را به حرکت درآورده و آب را از منبع که می تواند نهر یا حوض آب باشد به لوله لاستیکی ماشین داده، از آنجا همانطور که گفته شد به افشانک برساند. ملاحظه می گردد که تمامی افشانک ها و تیر افشانک ها با هم حرکت افقی دارند. × دایره ای متحرک : در این ماشین افشانک ها روی تیر افشانک هایی نصب شده اند که قوسی شکل هستند. قوس تیر افشانک در وسط حول محوری می گردد. تامین آب تحت فشار به همان صورتی است که در ماشین آبیاری افقی گفته شده فقط تیرافشانک حرکت دورانی دارد. این ماشین پس از مدت حساب شده آبیاری، به منطقه دیگری از مزرعه منتقل می گردد، جایی که همپوشانی کافی فراهم آورد. × ثابت : انتقال لوله ها از یک محل به محل دیگر مزرعه چندان ساده نیست. بعضی از کشاورزان ، لوله های ثابت را ترجیح می دهند. چند خط لوله در سطح مزرعه به طور ثابت تعبیه شده و از آن علم هایی بیرون می آید. در سر هر علم یک افشانک نصب شده است که آب را تا شعاع معینی پراکند. پهنای پاشش بعضی از ماشین های آبیاری بارانی تا 400 متری می رسد.

مزایای آبیاری بارانی :
× نیازی به تسطیح مزرعه نیست × جوی و پشته های آبیاری را لازم ندارد × بازده آبیاری بالاست یعنی تلفات آب کم و در مصرف آب صرفه جویی می شود.
معایب آبیاری بارانی :
× در نواحی گرم و خشک حواشی کویر، تبخیر فوق العاده زیاد است طوری که ممکن است این روش غیرقابل توصیه باشد. × هزینه تعمیر ونگهداری آن بالاست × نیاز به متخصص حرفه ای دارد.

آبیاری قطره ای :
این روش آبیاری برای باغ ها به کار می رود. لوله های لاستکی روی ردیف کشت درختان انداخته می شوند در کنار هر درخت معمولا یک افشانک روی لوله نصب می شود. آب در طول زمان های معینی به طور مداوم ولی قطره قطره به پای رخت می ریزد. بازده آبیاری این روش بیش از بارانی است ولی مشکل عمده آن گرفتگی افشانک ها می باشد. در نقاطی که آب کشاورزی آن سنگین و هوا گرم باشد، افشانک ها به زودی رسوب گرفته و از کار می افتند. نگهداری دائم افشانک ها در این مناطق یک الزام است.

آبیاری چکه ای :
مصرف آب در این روش بیش از آبیاری قطره ای است. لوله ها معمولا درون خاک مدفون شده، از سوراخ های ریزی که روی آن ها درآورده شده اند آب به طور شبانه روزی جریان یافته، لذا امکان مسدود شدن سوراخ ها کاهش یافته است. این نوع آبیاری اگر مناسب محل تشخیص داده شود، بیشترین بازده آبیاری را داراست. مهم ترین مزیت روش های آبیاری قطره ای و چکه ای در آن است که فقط مسافتی اطراف درخت را آبیاری می نمایند. با این ترتیب در نوارهای خاک بین درختان امکان رشد علف های هرز وجود نداشته یا خیلی کم است.

[regard]

مراحل و ماشین آلات عملیات برداشت :
عملیات برداشت به مجموعه اعمالی اطلاق می گردد که پس از عملیات داشت شروع شده و به خروج محصول از مزرعه خاتمه می یابد. آنچه محصول خوانده می شود، در گیاهان مختلف متفاوت است. برگ و ساقه یونجه یک محصول است ولی ریشه چغندر قند نیز یک محصول می باشد. نی شکرها و بلال های شیرین هر یک ، محصول به حساب می آید. غلاف و دانه های نخود، محتوی آن، خوشه های گندم و کاه، غده های زیر زمینی ، نیز محصول هستند. به همین سبب ماشین های متنوعی برای برداشت محصولات گوناگون و متناسب با نوع محصول ساخته شده اند که گاهی برای برداشت یک محصول ممکن است از چندین ماشین بهره گرفته شود.یونجه، نمونه خوبی از این نوع محصول می باشد. ماشین های مختلف برداشت بعضی از محصولات ممکن است سر هم شده و دستگاهی بوجود آمده باشد که چندین عمل را همزمان انجام می دهد این ماشین ها را کمباین می نامند.

دروگرها :
ماشین هایی هستند که یونجه را درو نموده و در نواری، روی زمین می ریزند. از نظر اصول کاری بر 3 نوع اند: × شانه ای × بشقابی × شلاقی یا عمودی ماشین های ساقه ساز را اگر عمل درو را نیز انجام دهد می توان به عنوان نوع چهارم دروگرها به حساب آورد. چنین ماشینی را درو ساقه ساز می نامیم.

دروگر شانه ای :
اصول کاری آن شبیه قیچی خانگی یعنی برشی است. تیغه های متحرک در برابر تیغه های ثابت حرکت رفت و برگشتی دارند که در هر حرکت رفت و برگشت تعدادی از ساقه ها را می برد. این ماشین امروز عموما به عقب و سمت راست تراکتور و به اتصال 3 نقطه بسته شده تا عرض کار زیادتر شود و توانش را از محور تواندهی تراکتور بگیرد. انواع دنباله بند آن نیز وجود دارد. در تراکتورهای دستی ( تیلرها) ، شانه را در جلو و کنار یا در جلو و وسط می بندند. دروگر شانه ای قدیمی ترین نوع ماشین برای درو یونجه بوده و هنوز هم کاربرد آن رواج دارد برشی تمیز ارائه می دهد، تلفات محصول نسبتا کمی دارد و گر چه قیمت آن بالاست و تنظیمات چندی را می طلبد ولی بر سایر انواع ارجح است.
تنظیمات :
دروگرهای شانه ای تنظیمات متعددی به شرح زیر دارند که ممکن است در همه آن ها یک جا جمع نشده باشند. × تمایل نوک انگشتی به طرف زمین یا بالا × وزن دروگر روی زمین × پشت بند × گیره × ارتفاع برش × کلاچ آزاد کن × تطبیق و تقارن خط وسط تیغه برش نسبت به خط وسط انگشتی × تطابق (مقدار جلو قرار گرفتن کفش خارجی نسبت به کفش داخلی ) × سرعت پیشرفت تراکتور × ارتفاع اندام اتصال 3 نقطه تا زمین × فاصله انتهای تخته ردیف تا زمین

دروگرهای بشقابی :
این دروگرها همانند داس، عمل برش را بر اساس ضربه به انجام می رسانند. عضو اصلی برش یک صفحه گرد است که 2،3،4 تیغه در پیرامون آن نصب شده اند. اتصال تیغه ها لولایی است یعنی در برخورد با ما نع به عقب رفته و لذا آسیب نمی بینند. تیغه ها در صورتی قادر به درو محصول هستند که سرعت دورانی (یا خطی) آن ها زیاد باشد. بدین سبب سرعت دورانی این تیغه ها 1500rpm و بیشتر است این سرعت زیاد، مشکل را نسبت به دروگرهای شانه ای پیش می آورد، یکی اینکه توان زیادتری لازم دارند و دیگر آنکه با چند برش ساقه، مقداری از محصول را به صورت قطعات بسیار ریز و تقریبا پودری، تلف می نمایند. به این دلیل این نوع دروگرها برای محصولاتی چون یونجه توصیه نمی شوند بلکه برای دروگر علف کنار نهرها و مراتع مناسب هستند. مشکل سومی که سرعت زیاد تیغه ها پیش می آورد، سنگ پرانی به اطراف است که برای عابرین می تواند خطر ساز باشد. بدین سبب روی همه این دروگرها را با پرده حفاظی می پوشانند. در هنگام کار، این پرده پایین افتاده باشد در صورت پارگی آن را بلافاصله تعویض نمایید. این دروگرها نیز همانند دروگرهای شانه ای به عقب و معمولآ طرف راست تراکتور بسته می شود، برای حمل و نقل باید آن ها را جمع نمود. نوع دیگر این دروگرها دارای استوانه ایست که روی بشقاب سوار شده و دروگر استوانه ای نامیده می شود گاهی نام تجاری سیکلومور بر آن می نهند. تعداد استوانه ها معمولا دو عدد است ولی چهار استوانه ای آن هم ساخته شده است. سوای بشقاب های با قطر بزرگتر و استوانه ها، هیچ تفاوت دیگری با دروگرهای بشقابی ندارند. البته چگونگی انتقال حرکت از محور تواندهی به بشقاب کمی متفاوت است. قطر هر بشقاب دروگر استوانه ای به 75 سانتیمتر می رسد در صورتی که در نوع بشقاب از 30 سانتیمتر تجاوز نمی نماید.
تنظیمات :
× زاویه تمایل بشقاب ها نسبت به زمین × ارتفاع بیشتر × وزن روی زمین این دروگرها نیز دارای کلاچ آزاد کن هستند.

دروگر عمودی یا شلاقی :
از یک استوانه گردنده ترکیب یافته که تیغه های سرکج به شکل مار پیرامون آن به صورت زیگزاگ نصب شده اند. این ماشین در حال درو، یونجه را قطعه قطعه می نماید و فقط در صورتی به کار می رود که بخواهیم یونجه را سیلو کنیم.

دورگرساقه ها:
دروگر ساقه ماشینی است که نه تنها عمل فرآوری ساقه یعنی خرد کردن آن را انجام می دهد بلکه علوفه را نیز درو می نماید. بخش برشی آن ممکن است یک شانه برش یا یک دروگر بشقابی باشد. انواع فاقد دروگر آن نیز وجود دارند که فقط ساقه ساز نامیده می شوند. ساقه ساز پس از بریدن علوفه با یک ماشین درو معمولا متعاقب آن روی علوفه حرکت نموده تا ساقه ها را بترکاند. جفت غلتک های این ماشین ها را بر حسب شدت عملی که می توانند به خرج دهند به 3 نوع تقسیم می کنند: × له کن × له - مچاله کن × مچاله کن شدت عمل هر یک به ترتیبی که نامبرده شده است، زیاد می شود.
تنظیمات :
× فاصله بین غلتک ها × ارتفاع برش × وزن روی زمین یا تعلیق × پهنای ردیف علوفه

دروگرهای خودگردان:
دروگرهایی که تاکنون نامبرده شدند، همگی به دنبال تراکتور کشیده می شوند ولی انواع خودگردان آن ها نیز وجود دارند. منظور از خودگردان آن است که موتوری روی ماشین نصب شده است که آن را بی نیاز از کشیدن تراکتور می نمایند. این ماشین ها در چهار نوع زیر دیده می شوند: × دروگر BCS : دروگری است که در ایتالیا ساخته شده و مارک تجارتی آن BCS می باشد و به همین نام در ایران معروف است. × ردیف کن (windrower) : دروگر ساقه سازیست که موتور بر آن سوار است. × نوارساز : این ماشین دقیقا شبیه ردیف کن است با این تفاوت که پهنای ردیف های علوفه به جا مانده آن بیشتر از آن ردیف کن می باشد. در مناطق مرطوب، این ماشین بهتر از ردیف کن عمل می نمایند. × چمن زن : این نیز یک دروگر خود گردانست با این تفاوت که هدایت آن با دست انجام می گیرد. دو تیغه روی محور موتور و در زیر سرپوش با حرکت دورانی خود، چمن را درو می نماید.

جاروها (ریک) :
مرحله دوم در سلسله مراتب برداشت یونجه ، خشک و ردیف کردن آنست. یونجه بریده شده در تمام سطح مزرعه پخش است. برای خشک شدن آن بر حسب درجه حرارت منطقه باید دو تا 3 روز در زیر آفتاب بماند. اگر یونجه به همان صورت درو شده رها گردد به زمین چسبیده و جمع آوری بعدی آن با اشکال صورت می گیرد. از طرفی به سبب خیس ماندن زیر نوار علوفه، یونجه های این قسمت می گندند. بنابراین باید یونجه را در مدت کوتاهی پس از درو ردیف نمود.

دو ظیفه مهم جاروکن ها :
× طناب پیچ کردن ساقه ها که ماشین بعدی راحت بتواند ردیف ها را بلند کند و به درون خود بکشد × کمک به خشک شدن بهتر و سریع محصول و جلوگیری از گندیدگی جاروها علاوه بر ردیف کردن محصول کارهای دیگری را نیز قادر به انجام هستند که به شرح زیرند: × ردیف کردن × جابه جا کردن × چند ردیف به یک ردیف × یک ردیف به چند ردیف × پخش کردن و هوادادن جاروها در چهار نوع ساخته می شوند که عبارتند از : × جاروهای کپه ای × جاروهای خورشیدی × جاروهای نیرویی × جاروهای پخش کن

کمباین :
کمباین آخرین نوع ماشین اختراع شده می باشد که ترکیبی از داس، خرمن کوب و ماشین بوجاری است. علاوه بر آن مخزنی برای ذخیره دانه تمیز یا محلی برای اکسید کردن آن دارد.

انواع کمباین غلات:
کمباین را بر حسب نوع کار، چگونگی تامین حرکت، ذخیره دانه تمیز و نوع محصول طبقه بندی می شوند.
v نوع کار:
× بافه بند که محصول را درو و بسته بندی می کند. × کمباین محصول تپه که قادر به کار کردن درمزارع دیم کاری و شیب دار می باشد.
v چگونگی تامین حرکت :
× دنباله بند که با تراکتور کشیده شده و حرکت اندام های آن از محور تواندهی تامین می گردد. × موتور یدکی که با تراکتور کشیده شده ولی حرکت اندام های آن از موتوری تامین می شود که روی ماشین نصب است. × خودگردان که پیشروی و حرکت اندام ها از موتوری است که روی ماشین نصب شده است.
v ذخیره دانه تمیز :
× کیسه ای : که دانه تمیز را کیسه می نماید. کیسه ها را پس از پر کردن، کارگر به سطح زمین می ریزد تا بعدا از سطح مزرعه جمع آوری شوند. × انباره ای : که دانه در مخزن روی کمباین انبارشده تا پس از پر شدن، در تریلر تخلیه و از مزرعه خارج گردد.
v نوع محصول :
برای برداشت غله مختلف باید قطعاتی را پیاده یا سوار نمود. × گندم و جو با دماغه مناسب آن × ذرت با دماغه ردیفی × ج) برنج با تسمه نقاله ای در جلو × با شانه برشی در دو طرف دماغه

بافه بند :
ماشینی است خود گردان با عرض کار نسبتا کم. نوعی از آن به نام Bcs ساخت کشور ایتالیا در ایران رواج یافته است. دو نوع این ماشین به نام پاکوتاه برای گندم های ساقه کوتاه و پا بلند برای گندم های ساقه بلند ساخته شده اند.

کمباین خود گردان دشت :
کمباین حتی از نوع دنباله بند و کوچک آن که هر زارع برای سطح کوچک مزرعه خود خریداری نماید. از طرفی مجموع سطح زیر کشت غلات در دنیا آنقدر زیاد است که این ماشین باید کارکرد زیاد داشته باشد. برای کارکرد زیاد باید عرض کار بیشتر شود و مجموعه این عوامل سبب شده است که امروزه تقریبا از کمباین خود گردان استفاده شود. کمباین خود گردان شاید گرانترین ماشین کشاورزی باشد. با وزنی بیش از 9 تن ، عرض کار موثر تا 6 متر و بیشتر، کارکرد 1000ساعتی و بیشتر در سال، نیازمند سرمایه گذاری و هزینه های تعمیر و رانندگی بالا می باشد.

[regard]

بچه ها بالاخره موفق شدم مقاله رو بزارم
شرمنده مجبور شدم قسمت قسمت بزارم

[shohreh89]

ريگارد جان از مقاله خوبت ممنون .خيلي خوب و جامع است:72: