O M I D
03-24-2012, 08:16 PM
http://pnu-club.com/imported/2012/03/746.jpg
كافی است كمی با فوتباليست‌ها بجوشيد تا متوجه اعتياد آنها به بازی پلی استيشن بشويد.
جام جم: آنها عاشق پلی استیشن هستند و اصولا تنها تفریحی كه زمان زیادی از وقتشان را می‌گیرد، همین بازی پلی‌استیشن است.
اكثر فوتبالیست‌ها نه به كتاب خواندن علاقه‌ای دارند، نه تماشای فیلم برایشان جذابیت خاصی دارد. آنها فقط دوست دارند «جوی استیك» یا همان دستگیره پلی‌استیشن را به دست بگیرند و با هیجانات یك فوتبال مجازی بالا و پائین بپرند.
حتی آن دسته از فوتبالیست‌هایی كه سعی می‌كنند بخشی از روز خود را با كتاب خواندن سپری كنند هم عاشق پلی‌استیشن هستند. بارزترین نمونه از این طیف مجتبی جباری است، كسی كه بین هواداران استقلال، به دلیل شكل بازی‌اش به بازیكن پلی‌استیشنی معروف است.
جالب آن‌كه مغز متفكر تیم استقلال هم، بخشی از موفقیتش را مدیون بازی با پلی‌استیشن می‌داند: «همیشه دوست داشتم بازی خود را از جایگاه ویژه تماشا كنم، ولی هیچ‌وقت چنین چیزی امكان نداشت، اما پس از این‌كه بازی با پلی‌استیشن را یاد گرفتم، فهمیدم همان لحظه كه در زمین بازی می‌كنم، می‌توانم بازی خودم را هم از دوربین‌های تلویزیونی ببینم.»
البته یكی دیگر از دلایل علاقه جباری به بازی پلی‌استیشن را باید در مصدومیت‌های طولانی و مكرر او جستجو كرد. او هر زمان كه به دلیل آسیب‌دیدگی خانه‌نشین شد، دلتنگی‌های فوتبالی‌اش را با بازی پلی‌استیشن جبران كرد تا الان یك پلی‌استیشن‌باز حرفه‌ای باشد.
درست مانند آندرانیك تیموریان. آندو را هم دوستانش به عنوان یك پلی‌استیشن‌باز فوتبالی می‌شناسند.
علاقه این هافبك ارمنی به پلی‌استیشن به حدی است كه وقتی به‌دلیل مصدومیت در نیم‌فصل دوم لیگ یازدهم خانه‌نشین شد، برای آن‌كه جالی خالی حضورش در زمین را كمتر احساس كند، فقط یك چیز را انتخاب كرد؛ بازی با پلی‌استیشن: «روزهای اول مصدومیتم چون از خانه نمی‌توانستم بیرون بروم و باید استراحت مطلق می‌كردم، پلی‌استیشن شده بود صمیمی‌ترین دوست من. از صبح كه بیدار می‌شدم پلی‌استیشن بازی می‌كردم تا شب!»
اصولا پلی‌استیشن تفریح اكثر بازیكنان مصدوم فوتبال است تا بواسطه آن در زمان خانه‌نشینی هم از فوتبال دور نباشند.
البته آندرانیك از همان روزهایی كه در فولام بود و هنوز رابطه‌اش با بازیكنان صمیمی نشده بود، عاشق پلی‌استیشن شد و تنهایی‌اش را با فوتبال بازی كردن پای تلویزیون پر می‌كرد.
در جمع استقلالی‌ها مهدی امیرآبادی یكی دیگر از اساتید پلی‌استیشن است كه بیشتر اوقات فراغتش را با بازی فوتبال پای تلویزیون پر می‌كند.
علاقه امیرآبادی به پلی‌استیشن به حدی است كه خودش می‌گوید حتی برخی شب‌ها خواب پلی‌استیشن می‌بیند. تیم‌های مورد علاقه‌اش هم استقلال در لیگ ایران و بارسلونا در اروپا هستند.
آرش برهانی، میلاد میداوودی و سیدمهدی رحمتی، دیگر استقلالی‌هایی هستند كه كم و بیش در فوتبال پلی‌استیشن ادعا دارند.
در این میان حساب برهانی را باید از دو تای دیگر جدا كرد چراكه این مهاجم آنقدر در بازی پلی‌استیشن سابقه دارد كه به قول خودش، خیلی از گل‌هایی كه می‌زند پلی‌استیشنی شده است.
در اردوی پرسپولیس هم یكی از طرفداران پروپاقرص بازی پلی‌استیشن ابراهیم شكوری است. خودش می‌گوید سعی می‌كند زیاده‌روی نكند، اما به هر حال هر وقت به برادرش كه یكی از گیم بازهای حرفه‌ای است می‌رسد، همه چیز به بازی پلی‌استیشن ختم می‌شود.
تیم‌های مورد علاقه‌اش هم بارسلونا و اینتر هستند. شكوری از آن دست بازیكنانی است كه معتقد است پلی‌استیشن بازی كردن در آنالیز و باز شدن ذهن یك فوتبالیست تاثیر مثبت دارد.
یكی دیگر از حرفه‌ای‌های پلی‌استیشن در جمع قرمزها حسین بادامكی است كه به قول شكوری هیچ‌كس حریفش نمی‌شود.
البته به لحاظ كسوت علی كریمی عنوان با سابقه‌ترین پرسپولیسی پلی‌استیشن‌باز را یدك می‌كشد و به نوعی در اینجا هم بازوبند كاپیتانی به دست او بسته شده.
همدم غربت نشینان
لژیونرها هم از این قاعده مستثنی نیستند. زندگی در كشوری غریب و با مردمانی كه هیچ‌یك زبان مادری‌ات را نمی‌فهمند، ناخودآگاه هر فوتبالیستی را به سمت و سوی بازی پلی‌استیشن می‌كشاند.
دو نفر از لژیونرهای ایرانی كه اصطلاحا خوره پلی‌استیشن هستند الان در اسپانیا به سر می‌برند؛ مسعود شجاعی و جواد نكونام.
نكونام كه بین فوتبالیست‌ها به خواندن كتاب‌های روان‌شناسی و انجام تمرینات یوگا شهره است، پلی‌استیشن را بهترین تمرین ذهنی برای یك فوتبالیست می‌داند.
او كه همیشه دنبال شبیه‌سازی یك مسابقه فوتبال در ذهنش است «جوی استیك» به دست می‌گیرد تا در پلی‌استیشن دنبال تمرینات ذهنی خودش بگردد.
البته مسعود شجاعی كه این روزها دوران نقاهت را سپری می‌كند، بیشتر از جواد نكونام كه فیكس تركیب اوساسوناست پلی‌استیشن بازی می‌كند.
با این حال اگر این دو بازیكن به خانه یكدیگر بروند اولین كاری كه می‌كنند روشن كردن پلی‌استیشن است. هر دو خوب بازی می‌كنند، اما خود مسعود می‌گوید: «معمولا این من هستم كه برنده می‌شوم.»
در بین لژیونرهای فعلی فوتبال ایران، ایمان مبعلی هم در پلی‌استیشن دست كمی از مسعود شجاعی ندارد. خودش می‌گوید: «تمام بازیكنان ایرانی در امارات برای پلی‌استیشن سر می‌شكنند و من رقیب سرسخت همه آنها هستم.»
حسین كعبی هم كه زمانی لژیونر بود، به تاسی از دوست صمیمی خود، ایمان مبعلی عاشق بازی پلی‌استیشن است.
البته حسین از آن دست فوتبالیست‌هایی است كه هیچ وقت سعی نكرده علاقه‌اش را به این بازی كامپیوتری پنهان كند: «زمانی در خانه من فقط یك دستگاه تلویزیون ال‌سی‌دی بود و یك دستگاه پلی‌استیشن. البته در خانواده ما همه عاشق پلی‌استیشن هستند و همیشه بین من و برادرم رقابت داغی وجود دارد. شاید باور نكنید اما یكی از لذت‌های من در پلی‌استیشن شكست دادن برادرم است.»
در بین لژیونرهای فوتبال ایران باید از محمدرضا خلعتبری و هادی عقیلی هم به عنوان دیگر طرفداران پروپاقرص بازی پلی‌استیشن یاد كرد.
عقیلی زمانی كه در سپاهان بود، با محسن بنگر كری شدیدی در پلی‌استیشن داشت و الان هم در قطر، پای ثابت وسایل شخصی‌اش، یك كنسول بازی پلی‌استیشن است.
بیانیه پلی استیشنی
از نفوذ پلی‌استیشن در علایق فوتبالی‌ها همین بس كه پای این كنسول بازی حتی به بیانیه‌های فوتبالی ما هم كشیده شده است؛ آنجا كه محمد مایلی‌كهن، علی دایی را آقا قلدره خطاب كرد و در انتقاد از سرمربی وقت تیم ملی گفت: چرا بازیكنانی مثل محمد نصرتی با 50 بازی ملی دیده نمی‌شوند، اما آنهایی كه در خانه خود در قبرس مشغول پلی‌استیشن هستند به تیم ملی دعوت می‌شوند؟!
اشاره مایلی‌كهن به فریدون زندی بود. فریدون هم یكی از آن پلی‌استیشن‌بازهای تیر است كه می‌گویند در زمان سرمربیگری برانكو ایونكوویچ، هیچ كس در اردوی تیم ملی حریفش نبود.
برانكو از جمله مربیانی بود كه مخالفتی با پلی‌استیشن بازی كردن ملی‌پوشان نداشت و در ساعاتی كه تیم تمرین نداشت و برنامه خاصی هم در كار نبود، با اشتیاق می‌نشست پای تلویزیون و رقابت پلی‌استیشنی شاگردانش را تماشا می‌كرد.
مهدی مهدوی‌كیا خاطره خوبی در این زمینه دارد: «آن زمان تقریبا نصف بیشتر بچه‌ها با این تفریح موافق بودند و دو به دو با هم بازی می‌كردند. هیجانش هم به این خاطر بود كه معمولا سر غذا، موقع تمرین، در اتوبوس و... همه‌اش بین بازیكنان كل‌كل و كری‌خوانی برای بردن در پلی‌استیشن بود.
یك بار كه بچه‌ها دو به دو با هم بازی كردند، بارسلونای كریمی و میلان زندی به فینال رسیدند و در حضور برانكو كه از این تفریح بچه‌ها خوشش می‌آمد با هم بازی كردند كه در آخر فریدون توانست با نتیجه 2 بر یك علی را شكست بدهد.»
سوای آن‌كه از آن تاریخ به بعد پلی‌استیشن، كم و بیش یك پای ثابت اردوهای تیم ملی فوتبال بوده است، در سایر رشته‌ها هم علاقه ورزشكاران به بازی پلی‌استیشن كتمان‌ناپذیر است.
در این میان شاید بارزترین مصداق را در وزنه‌برداری بتوان جستجو كرد؛ آنجا كه روزنامه‌ها از قول حسین رضازاده نوشتند یكی از دلایل كنار گذاشته‌شدن حسین توكلی از سرمربیگری تیم وزنه‌برداری جوانان این بود كه با شاگردانش در اردو پلی‌استیشن بازی می‌كرد و البته این جواب از حسین توكلی كه چه فرقی می‌كند، پینگ‌پنگ یا پلی‌استیشن؟ من كه خلافی نكردم!
البته این عشق و علاقه به پلی‌استیشن فقط مختص ایران نیست. شاید بد نباشد بدانید كه یكی از حاشیه‌های مربوط به «رونالدینیو»ی برزیلی، شایعه علاقه وی به بازی پلی‌استیشن بود.
به‌طوری كه در زمان مسابقات جام جهانی 2006 یكی از روزنامه‌های انگلیسی علت باخت تیم برزیل را نادیده گرفتن دستور منع ارتباط با اعضای خانواده در طول بازی‌ها توسط رونالدینیو و علاقه زیاد او به بازی FIFA اعلام كرد. آنها مدعی شدند كه او شب‌ها تا دیروقت پلی‌استیشن 2 بازی می‌كرد.
البته رونالدینیو بعدها كه تب آن جام جهانی فروكش كرد، به علاقه زیادش به این بازی اعتراف كرد و گفت: «واقعیت این است كه در بسیاری از شب‌ها دوستانم به خانه من می‌آیند و بعد از صرف شام تا آخر شب فیفا بازی می‌كنیم.»
چهار سال پس از جام جهانی آلمان هم این هلندی‌ها بودند كه در زمان برگزاری جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی، استفاده از پلی‌استیشن را در اردوی تیم ملی این كشور ممنوع كردند. این تصمیم را برت فن مارویك، سرمربی هلند برای برقرار‌كردن نظم و انضباط بیشتر در اردوی تیمش گرفت.
یك جهان، یك جام
اگر كمی از هیجانات پلی استیشن بازهای معروف كه اصولا آماتور خطاب می‌شوند فاصله بگیریم، با دنیای واقعی‌تر این فضای مجازی آشنا می‌شویم؛ آنجا كه همه ساله جمعیتی بالغ بر نیم‌میلیون نفر به صورت آنلاین در سراسر جهان با هم بازی می‌كنند، تا 24 بازیكن برتر دنیا زیر نظر فدراسیون جهانی فوتبال و با هزینه خود فیفا، در یكی از شهرهای دنیا دور هم جمع شوند و در حضور هزاران تماشاگر تكلیف قهرمان سال پلی‌استیشن جهان را مشخص كنند.
اولین دوره جام جهانی بازی‌های مجازی یا همان World Cyber Games كه با حرف اختصاری (WCG) در بین گیم بازهای دنیا معروف است، سال 2000 با حضور 174 شركت كننده از 17 كشور دنیا در كره‌جنوبی برگزار شد.
آن زمان 2000 FIFA یكی از 5بازی كامپیوتری جام جهانی بود و از آن سال تاكنون، همه ساله، با تولید نسخه جدید بازی كامپیوتری فیفا، این بازی یك پای ثابت رقابت‌های سالانه جام جهانی بازی‌های مجازی بوده است.
جام جهانی بازی‌های كامپیوتری تا سال 2003 در كشور كره جنوبی برگزار شد، كه البته با وجود افزایش تیم‌های شركت‌كننده تا 45 كشور، خبری از ایران در این رقابت‌ها نبود، اما سال 2004 و در پنجمین دوره (WCG)، كه به میزبانی آمریكا برگزار شد تیم ملی بازی‌های رایانه‌ای ایران برای اولین بار حضور در جام جهانی را تجربه كرد.
گیمبازهای ایرانی تا سال 2007، چهار بار دیگر هم در جام جهانی بازی‌های كامپیوتری شركت كردند و امسال نیز پس از وقفه‌ای سه ساله، با حضور در كره جنوبی برای پنجمین بار با بهترین گیمبازهای دنیا رقابت كردند.
در كنار این رقابت‌ها، جام جهانی فیفا هم از سال 2004 راه‌اندازی شد كه یك برزیلی به نام تیاگو آزودو، در اولین دوره آن كه فینالش در مقر فیفا واقع در شهر زوریخ برگزار شد، نامش را به عنوان اولین قهرمان تاریخ بازی فوتبال فیفا در جهان ثبت كرد.
سال 2005، لندن میزبان بود و یك انگلیسی به نام كریس بولارد عنوان بهترین فیفاباز جهان را به دست آورد. سال 2006 در آمستردام آندرس اسمیت هلندی قهرمان جهان شد.
سال 2008 پس از یك سال وقفه در برگزاری جام جهانی فیفا، این آلفونسو راموس اسپانیایی بود كه در مركز سونی شهر برلین و در حضور نزدیك به 20 هزار تماشاگر كه یك ركورد بود، جام قهرمانی را بالای سر برد. در سال 2009 كه فینال جام جهانی فیفا در بارسلونا برگزار شد، یك فرانسوی به نام بروس گرانك دستگره جام را به نشانه قهرمانی بالای سر برد.
در سال 2010، با حضور 775 هزار پلی‌استیشن‌باز از سراسر جهان ركوردی جدید در كتاب گینس به ثبت رسید و در نهایت هم این نناد استویكوویچ صربستانی‌الاصل آمریكایی بود كه قهرمان جهان شد.
سال 2011 هم نوبت قهرمانی به یك پرتغالی 16 ساله به نام فرانسیسكو كروز رسید تا پس از كنار زدن بیش از 860 هزار رقیب از نقاط مختلف دنیا جایزه 20 هزار دلاری مسابقات لس‌آنجلس را از آن خود كند.
فیفا بازهای ایرانی حریف می‌طلبند
هرچند در تمام این هفت دوره گذشته هیچ پلی‌استیشن‌باز ایرانی موفق نشده به مرحله فینال 24 نفره جام جهانی فیفا صعود كند، اما این‌طور هم نبوده كه دست پلی‌استیشن بازهای ایرانی از كسب مدال و افتخار كوتاه بماند.
سیدداوود خوئی، پلی استیشن باز جوان خراسانی درسال 2009 به عنوان تنها نماینده ایران در بازی فوتبال فیفا، راهی بازی‌های آسیایی داخل سالن ویتنام شد و با پیروزی بر نماینده چین در فینال، توانست اولین نشان طلای آسیا را به نام یك ایرانی به‌دست بیاورد.
دو سال قبل از آن و در بازی‌های آسیایی داخل سالن ماكائو هم میثم حسینی، بازیكن تیم ملی بازی‌های رایانه‌ای ایران تا فینال فیفا 2007 صعود كرد و با شكست مقابل حریف چینی‌اش، صاحب اولین نشان نقره یك پلی‌استیشن‌باز فوتبالی در ایران شد.
مهم‌ترین افتخاری كه یك فیفاباز ایرانی در جام جهانی بازی‌های سایبری به دست آورده به مسابقات آذر امسال در بوسان كره جنوبی برمی گردد كه مرتضی منتظرالظهور برای اولین‌بار از گروهش صعود كرد تا نامش در جمع 16 فیفاباز برتر مسابقات سال 2011 مطرح شود. او در یك هشتم نهایی به كای فولین آلمانی باخت و جالب آن‌كه همین بازیكن، در نهایت عنوان قهرمانی رقابت‌های فوتبال جام جهانی بازی‌های سایبری سال 2011 را به دست آورد.
كافی است كمی با فوتباليست‌ها بجوشيد تا متوجه اعتياد آنها به بازی پلی استيشن بشويد.
جام جم: آنها عاشق پلی استیشن هستند و اصولا تنها تفریحی كه زمان زیادی از وقتشان را می‌گیرد، همین بازی پلی‌استیشن است.
اكثر فوتبالیست‌ها نه به كتاب خواندن علاقه‌ای دارند، نه تماشای فیلم برایشان جذابیت خاصی دارد. آنها فقط دوست دارند «جوی استیك» یا همان دستگیره پلی‌استیشن را به دست بگیرند و با هیجانات یك فوتبال مجازی بالا و پائین بپرند.
حتی آن دسته از فوتبالیست‌هایی كه سعی می‌كنند بخشی از روز خود را با كتاب خواندن سپری كنند هم عاشق پلی‌استیشن هستند. بارزترین نمونه از این طیف مجتبی جباری است، كسی كه بین هواداران استقلال، به دلیل شكل بازی‌اش به بازیكن پلی‌استیشنی معروف است.
جالب آن‌كه مغز متفكر تیم استقلال هم، بخشی از موفقیتش را مدیون بازی با پلی‌استیشن می‌داند: «همیشه دوست داشتم بازی خود را از جایگاه ویژه تماشا كنم، ولی هیچ‌وقت چنین چیزی امكان نداشت، اما پس از این‌كه بازی با پلی‌استیشن را یاد گرفتم، فهمیدم همان لحظه كه در زمین بازی می‌كنم، می‌توانم بازی خودم را هم از دوربین‌های تلویزیونی ببینم.»
البته یكی دیگر از دلایل علاقه جباری به بازی پلی‌استیشن را باید در مصدومیت‌های طولانی و مكرر او جستجو كرد. او هر زمان كه به دلیل آسیب‌دیدگی خانه‌نشین شد، دلتنگی‌های فوتبالی‌اش را با بازی پلی‌استیشن جبران كرد تا الان یك پلی‌استیشن‌باز حرفه‌ای باشد.
درست مانند آندرانیك تیموریان. آندو را هم دوستانش به عنوان یك پلی‌استیشن‌باز فوتبالی می‌شناسند.
علاقه این هافبك ارمنی به پلی‌استیشن به حدی است كه وقتی به‌دلیل مصدومیت در نیم‌فصل دوم لیگ یازدهم خانه‌نشین شد، برای آن‌كه جالی خالی حضورش در زمین را كمتر احساس كند، فقط یك چیز را انتخاب كرد؛ بازی با پلی‌استیشن: «روزهای اول مصدومیتم چون از خانه نمی‌توانستم بیرون بروم و باید استراحت مطلق می‌كردم، پلی‌استیشن شده بود صمیمی‌ترین دوست من. از صبح كه بیدار می‌شدم پلی‌استیشن بازی می‌كردم تا شب!»
اصولا پلی‌استیشن تفریح اكثر بازیكنان مصدوم فوتبال است تا بواسطه آن در زمان خانه‌نشینی هم از فوتبال دور نباشند.
البته آندرانیك از همان روزهایی كه در فولام بود و هنوز رابطه‌اش با بازیكنان صمیمی نشده بود، عاشق پلی‌استیشن شد و تنهایی‌اش را با فوتبال بازی كردن پای تلویزیون پر می‌كرد.
در جمع استقلالی‌ها مهدی امیرآبادی یكی دیگر از اساتید پلی‌استیشن است كه بیشتر اوقات فراغتش را با بازی فوتبال پای تلویزیون پر می‌كند.
علاقه امیرآبادی به پلی‌استیشن به حدی است كه خودش می‌گوید حتی برخی شب‌ها خواب پلی‌استیشن می‌بیند. تیم‌های مورد علاقه‌اش هم استقلال در لیگ ایران و بارسلونا در اروپا هستند.
آرش برهانی، میلاد میداوودی و سیدمهدی رحمتی، دیگر استقلالی‌هایی هستند كه كم و بیش در فوتبال پلی‌استیشن ادعا دارند.
در این میان حساب برهانی را باید از دو تای دیگر جدا كرد چراكه این مهاجم آنقدر در بازی پلی‌استیشن سابقه دارد كه به قول خودش، خیلی از گل‌هایی كه می‌زند پلی‌استیشنی شده است.
در اردوی پرسپولیس هم یكی از طرفداران پروپاقرص بازی پلی‌استیشن ابراهیم شكوری است. خودش می‌گوید سعی می‌كند زیاده‌روی نكند، اما به هر حال هر وقت به برادرش كه یكی از گیم بازهای حرفه‌ای است می‌رسد، همه چیز به بازی پلی‌استیشن ختم می‌شود.
تیم‌های مورد علاقه‌اش هم بارسلونا و اینتر هستند. شكوری از آن دست بازیكنانی است كه معتقد است پلی‌استیشن بازی كردن در آنالیز و باز شدن ذهن یك فوتبالیست تاثیر مثبت دارد.
یكی دیگر از حرفه‌ای‌های پلی‌استیشن در جمع قرمزها حسین بادامكی است كه به قول شكوری هیچ‌كس حریفش نمی‌شود.
البته به لحاظ كسوت علی كریمی عنوان با سابقه‌ترین پرسپولیسی پلی‌استیشن‌باز را یدك می‌كشد و به نوعی در اینجا هم بازوبند كاپیتانی به دست او بسته شده.
همدم غربت نشینان
لژیونرها هم از این قاعده مستثنی نیستند. زندگی در كشوری غریب و با مردمانی كه هیچ‌یك زبان مادری‌ات را نمی‌فهمند، ناخودآگاه هر فوتبالیستی را به سمت و سوی بازی پلی‌استیشن می‌كشاند.
دو نفر از لژیونرهای ایرانی كه اصطلاحا خوره پلی‌استیشن هستند الان در اسپانیا به سر می‌برند؛ مسعود شجاعی و جواد نكونام.
نكونام كه بین فوتبالیست‌ها به خواندن كتاب‌های روان‌شناسی و انجام تمرینات یوگا شهره است، پلی‌استیشن را بهترین تمرین ذهنی برای یك فوتبالیست می‌داند.
او كه همیشه دنبال شبیه‌سازی یك مسابقه فوتبال در ذهنش است «جوی استیك» به دست می‌گیرد تا در پلی‌استیشن دنبال تمرینات ذهنی خودش بگردد.
البته مسعود شجاعی كه این روزها دوران نقاهت را سپری می‌كند، بیشتر از جواد نكونام كه فیكس تركیب اوساسوناست پلی‌استیشن بازی می‌كند.
با این حال اگر این دو بازیكن به خانه یكدیگر بروند اولین كاری كه می‌كنند روشن كردن پلی‌استیشن است. هر دو خوب بازی می‌كنند، اما خود مسعود می‌گوید: «معمولا این من هستم كه برنده می‌شوم.»
در بین لژیونرهای فعلی فوتبال ایران، ایمان مبعلی هم در پلی‌استیشن دست كمی از مسعود شجاعی ندارد. خودش می‌گوید: «تمام بازیكنان ایرانی در امارات برای پلی‌استیشن سر می‌شكنند و من رقیب سرسخت همه آنها هستم.»
حسین كعبی هم كه زمانی لژیونر بود، به تاسی از دوست صمیمی خود، ایمان مبعلی عاشق بازی پلی‌استیشن است.
البته حسین از آن دست فوتبالیست‌هایی است كه هیچ وقت سعی نكرده علاقه‌اش را به این بازی كامپیوتری پنهان كند: «زمانی در خانه من فقط یك دستگاه تلویزیون ال‌سی‌دی بود و یك دستگاه پلی‌استیشن. البته در خانواده ما همه عاشق پلی‌استیشن هستند و همیشه بین من و برادرم رقابت داغی وجود دارد. شاید باور نكنید اما یكی از لذت‌های من در پلی‌استیشن شكست دادن برادرم است.»
در بین لژیونرهای فوتبال ایران باید از محمدرضا خلعتبری و هادی عقیلی هم به عنوان دیگر طرفداران پروپاقرص بازی پلی‌استیشن یاد كرد.
عقیلی زمانی كه در سپاهان بود، با محسن بنگر كری شدیدی در پلی‌استیشن داشت و الان هم در قطر، پای ثابت وسایل شخصی‌اش، یك كنسول بازی پلی‌استیشن است.
بیانیه پلی استیشنی
از نفوذ پلی‌استیشن در علایق فوتبالی‌ها همین بس كه پای این كنسول بازی حتی به بیانیه‌های فوتبالی ما هم كشیده شده است؛ آنجا كه محمد مایلی‌كهن، علی دایی را آقا قلدره خطاب كرد و در انتقاد از سرمربی وقت تیم ملی گفت: چرا بازیكنانی مثل محمد نصرتی با 50 بازی ملی دیده نمی‌شوند، اما آنهایی كه در خانه خود در قبرس مشغول پلی‌استیشن هستند به تیم ملی دعوت می‌شوند؟!
اشاره مایلی‌كهن به فریدون زندی بود. فریدون هم یكی از آن پلی‌استیشن‌بازهای تیر است كه می‌گویند در زمان سرمربیگری برانكو ایونكوویچ، هیچ كس در اردوی تیم ملی حریفش نبود.
برانكو از جمله مربیانی بود كه مخالفتی با پلی‌استیشن بازی كردن ملی‌پوشان نداشت و در ساعاتی كه تیم تمرین نداشت و برنامه خاصی هم در كار نبود، با اشتیاق می‌نشست پای تلویزیون و رقابت پلی‌استیشنی شاگردانش را تماشا می‌كرد.
مهدی مهدوی‌كیا خاطره خوبی در این زمینه دارد: «آن زمان تقریبا نصف بیشتر بچه‌ها با این تفریح موافق بودند و دو به دو با هم بازی می‌كردند. هیجانش هم به این خاطر بود كه معمولا سر غذا، موقع تمرین، در اتوبوس و... همه‌اش بین بازیكنان كل‌كل و كری‌خوانی برای بردن در پلی‌استیشن بود.
یك بار كه بچه‌ها دو به دو با هم بازی كردند، بارسلونای كریمی و میلان زندی به فینال رسیدند و در حضور برانكو كه از این تفریح بچه‌ها خوشش می‌آمد با هم بازی كردند كه در آخر فریدون توانست با نتیجه 2 بر یك علی را شكست بدهد.»
سوای آن‌كه از آن تاریخ به بعد پلی‌استیشن، كم و بیش یك پای ثابت اردوهای تیم ملی فوتبال بوده است، در سایر رشته‌ها هم علاقه ورزشكاران به بازی پلی‌استیشن كتمان‌ناپذیر است.
در این میان شاید بارزترین مصداق را در وزنه‌برداری بتوان جستجو كرد؛ آنجا كه روزنامه‌ها از قول حسین رضازاده نوشتند یكی از دلایل كنار گذاشته‌شدن حسین توكلی از سرمربیگری تیم وزنه‌برداری جوانان این بود كه با شاگردانش در اردو پلی‌استیشن بازی می‌كرد و البته این جواب از حسین توكلی كه چه فرقی می‌كند، پینگ‌پنگ یا پلی‌استیشن؟ من كه خلافی نكردم!
البته این عشق و علاقه به پلی‌استیشن فقط مختص ایران نیست. شاید بد نباشد بدانید كه یكی از حاشیه‌های مربوط به «رونالدینیو»ی برزیلی، شایعه علاقه وی به بازی پلی‌استیشن بود.
به‌طوری كه در زمان مسابقات جام جهانی 2006 یكی از روزنامه‌های انگلیسی علت باخت تیم برزیل را نادیده گرفتن دستور منع ارتباط با اعضای خانواده در طول بازی‌ها توسط رونالدینیو و علاقه زیاد او به بازی FIFA اعلام كرد. آنها مدعی شدند كه او شب‌ها تا دیروقت پلی‌استیشن 2 بازی می‌كرد.
البته رونالدینیو بعدها كه تب آن جام جهانی فروكش كرد، به علاقه زیادش به این بازی اعتراف كرد و گفت: «واقعیت این است كه در بسیاری از شب‌ها دوستانم به خانه من می‌آیند و بعد از صرف شام تا آخر شب فیفا بازی می‌كنیم.»
چهار سال پس از جام جهانی آلمان هم این هلندی‌ها بودند كه در زمان برگزاری جام جهانی 2010 آفریقای جنوبی، استفاده از پلی‌استیشن را در اردوی تیم ملی این كشور ممنوع كردند. این تصمیم را برت فن مارویك، سرمربی هلند برای برقرار‌كردن نظم و انضباط بیشتر در اردوی تیمش گرفت.
یك جهان، یك جام
اگر كمی از هیجانات پلی استیشن بازهای معروف كه اصولا آماتور خطاب می‌شوند فاصله بگیریم، با دنیای واقعی‌تر این فضای مجازی آشنا می‌شویم؛ آنجا كه همه ساله جمعیتی بالغ بر نیم‌میلیون نفر به صورت آنلاین در سراسر جهان با هم بازی می‌كنند، تا 24 بازیكن برتر دنیا زیر نظر فدراسیون جهانی فوتبال و با هزینه خود فیفا، در یكی از شهرهای دنیا دور هم جمع شوند و در حضور هزاران تماشاگر تكلیف قهرمان سال پلی‌استیشن جهان را مشخص كنند.
اولین دوره جام جهانی بازی‌های مجازی یا همان World Cyber Games كه با حرف اختصاری (WCG) در بین گیم بازهای دنیا معروف است، سال 2000 با حضور 174 شركت كننده از 17 كشور دنیا در كره‌جنوبی برگزار شد.
آن زمان 2000 FIFA یكی از 5بازی كامپیوتری جام جهانی بود و از آن سال تاكنون، همه ساله، با تولید نسخه جدید بازی كامپیوتری فیفا، این بازی یك پای ثابت رقابت‌های سالانه جام جهانی بازی‌های مجازی بوده است.
جام جهانی بازی‌های كامپیوتری تا سال 2003 در كشور كره جنوبی برگزار شد، كه البته با وجود افزایش تیم‌های شركت‌كننده تا 45 كشور، خبری از ایران در این رقابت‌ها نبود، اما سال 2004 و در پنجمین دوره (WCG)، كه به میزبانی آمریكا برگزار شد تیم ملی بازی‌های رایانه‌ای ایران برای اولین بار حضور در جام جهانی را تجربه كرد.
گیمبازهای ایرانی تا سال 2007، چهار بار دیگر هم در جام جهانی بازی‌های كامپیوتری شركت كردند و امسال نیز پس از وقفه‌ای سه ساله، با حضور در كره جنوبی برای پنجمین بار با بهترین گیمبازهای دنیا رقابت كردند.
در كنار این رقابت‌ها، جام جهانی فیفا هم از سال 2004 راه‌اندازی شد كه یك برزیلی به نام تیاگو آزودو، در اولین دوره آن كه فینالش در مقر فیفا واقع در شهر زوریخ برگزار شد، نامش را به عنوان اولین قهرمان تاریخ بازی فوتبال فیفا در جهان ثبت كرد.
سال 2005، لندن میزبان بود و یك انگلیسی به نام كریس بولارد عنوان بهترین فیفاباز جهان را به دست آورد. سال 2006 در آمستردام آندرس اسمیت هلندی قهرمان جهان شد.
سال 2008 پس از یك سال وقفه در برگزاری جام جهانی فیفا، این آلفونسو راموس اسپانیایی بود كه در مركز سونی شهر برلین و در حضور نزدیك به 20 هزار تماشاگر كه یك ركورد بود، جام قهرمانی را بالای سر برد. در سال 2009 كه فینال جام جهانی فیفا در بارسلونا برگزار شد، یك فرانسوی به نام بروس گرانك دستگره جام را به نشانه قهرمانی بالای سر برد.
در سال 2010، با حضور 775 هزار پلی‌استیشن‌باز از سراسر جهان ركوردی جدید در كتاب گینس به ثبت رسید و در نهایت هم این نناد استویكوویچ صربستانی‌الاصل آمریكایی بود كه قهرمان جهان شد.
سال 2011 هم نوبت قهرمانی به یك پرتغالی 16 ساله به نام فرانسیسكو كروز رسید تا پس از كنار زدن بیش از 860 هزار رقیب از نقاط مختلف دنیا جایزه 20 هزار دلاری مسابقات لس‌آنجلس را از آن خود كند.
فیفا بازهای ایرانی حریف می‌طلبند
هرچند در تمام این هفت دوره گذشته هیچ پلی‌استیشن‌باز ایرانی موفق نشده به مرحله فینال 24 نفره جام جهانی فیفا صعود كند، اما این‌طور هم نبوده كه دست پلی‌استیشن بازهای ایرانی از كسب مدال و افتخار كوتاه بماند.
سیدداوود خوئی، پلی استیشن باز جوان خراسانی درسال 2009 به عنوان تنها نماینده ایران در بازی فوتبال فیفا، راهی بازی‌های آسیایی داخل سالن ویتنام شد و با پیروزی بر نماینده چین در فینال، توانست اولین نشان طلای آسیا را به نام یك ایرانی به‌دست بیاورد.
دو سال قبل از آن و در بازی‌های آسیایی داخل سالن ماكائو هم میثم حسینی، بازیكن تیم ملی بازی‌های رایانه‌ای ایران تا فینال فیفا 2007 صعود كرد و با شكست مقابل حریف چینی‌اش، صاحب اولین نشان نقره یك پلی‌استیشن‌باز فوتبالی در ایران شد.
مهم‌ترین افتخاری كه یك فیفاباز ایرانی در جام جهانی بازی‌های سایبری به دست آورده به مسابقات آذر امسال در بوسان كره جنوبی برمی گردد كه مرتضی منتظرالظهور برای اولین‌بار از گروهش صعود كرد تا نامش در جمع 16 فیفاباز برتر مسابقات سال 2011 مطرح شود. او در یك هشتم نهایی به كای فولین آلمانی باخت و جالب آن‌كه همین بازیكن، در نهایت عنوان قهرمانی رقابت‌های فوتبال جام جهانی بازی‌های سایبری سال 2011 را به دست آورد.