O M I D
02-01-2012, 06:58 PM
http://pnu-club.com/imported/2012/02/53.jpg
وزنه‌برداران از جمله موفق ترين ورزشكاران ايران در سال جاری بوده‌اند و با مدال‌های ارزشمندی كه در رقابت‌های جوانان جهان و بزرگسالان در پاريس گرفته‌اند...
90: وزنه‌برداری با بسیاری دیگر از رشته‌های ورزشی متفاوت است. ورزشی است كه اگر چه هنگامی كه از تلویزیون مسابقه‌های بین‌المللی‌اش پخش می‌شود، بیننده‌های پر تعدادی دارد، اما در خلال رقابت‌های داخلی و تمرین‌های ملی، تنها خود وزنه‌برداران هستند كه یكدیگر را تشویق می‌كنند.
طبیعت این رشته ورزشی نیز به گونه‌ای است كه وزنه‌بردار باید از همان ساعات ابتدایی صبح وارد سالن تمرین شود، دستش را به پودر منیزیم آغشته كند و تا غروب با هارتل و وزنه‌ها «سر و كله» بزند. البته این «سر و كله» زدن به همین راحتی هم نیست، به طوری كه وزنه‌برداری همچون بهداد سلیمی در طول یك روز تمرین چیزی حدود 30 تا 40 تن وزنه را داخل میله هارتل قرار می‌دهد و آن‌ها را بالای سر می‌برد. این شرایط واقعا شرایط سخت و دشواری است كه كمتر كسی می‌تواند آن را تحمل كند. بسیاری از خوانندگان همین مطلب شاید حتی طاقت شنیدن صدای برخورد این وزنه‌ها به زمین را هم ندارند.
این تنها یك روی سكه است، اما روی دیگر سكه این است كه همه این وزنه‌برداران در حقیقت بهترین سال‌های زندگی خود را در این سال‌ها و به این اعمال شاق سپری می‌كنند. تقریبا به جز درس خواندن حرفه و كار دیگری ندارند و تنها چشمشان به حقوق فدراسیون، پاداش‌ها و یا قراردادهای لیگ است كه در ادامه به صورت اختصار به آن‌ها خواهیم پرداخت تا ببینیم یك وزنه‌بردار پس از تحمل این مشقت‌ها و رسیدن به سكوهای برتر جهان و المپیك چه دستاوردهای مالی خواهد داشت.
حقوق ملی‌پوشان
بر اساس قوانین وزارت ورزش و جوانان و كمیته ملی المپیك كه فدراسیون‌ها نیز ملزم به رعایت آن هستند، ورزشكاران در زمان حضور در اردوی تیم‌های ملی حقوق دریافت می‌كنند. میزان این حقوق در رشته‌های مختلف و برای قهرمانان و ورزشكاران مختلف متفاوت است، اما این موضوع اصلی‌ترین درآمد ورزشكاران در زمان حضور در اردوی تیم‌های ملی محسوب می‌شود.
به گزارش ایسنا، در تیم ملی وزنه‌برداری گویا حد پایین حقوق‌ها از ماهی 400 هزار تومان برای دعوت شدگان به اردو شروع می‌شود و این رقم برای بهترین آن‌ها كه بهداد سلیمی است، گویا تا مرز ماهیانه 700 هزار تومان می‌رسد. با توجه به این كه وزنه‌برداران در بیشتر ماه‌های سال در اردو هستند، نفرات اصلی كه در همه اردوهای تیم ملی هستند، این حقوق را دریافت می‌كنند.
قراردادهای باشگاهی
لیگ باشگاه‌های وزنه‌برداری نیز از ضعیف‌ترین لیگ‌های باشگاهی در سطح كشور است و اگر تاكنون شركت‌های نفتی همچون ملی حفاری و مناطق نفت خیز جنوب شركت نمی‌كردند، شاید لیگ وزنه‌برداری تعطیل شده بود. با این حال ملی‌پوشان وزنه‌برداری با حضور در رقابت‌های لیگ باشگاه‌ها برای هر فصل به صورت میانگین چیزی حدود 10 تا 25 میلیون تومان را دریافت می‌كنند. البته شاید قرارداد نخبگانی همچون بهداد سلیمی برای یك فصل تا 50 میلیون تومان هم برسد، اما او هم اكنون یك استثنا در این ورزش محسوب می‌شود و عموم ملی‌پوشان از این درآمد محروم هستند. پس تا بدین جای كار میانگین درآمد سالانه ملی‌پوشان وزنه‌برداری چیزی حدود 20 تا 30 میلیون تومان است.
پاداش قهرمانی
با تمام این تفاسیر، وقتی وزنه‌برداری به مدال‌های جهانی و المپیكی می‌رسد، شرایط كمی تغییر می‌كند. البته منابع پرداخت پاداش‌ها متفاوت است. سازمان تربیت بدنی در آخرین سال فعالیت خود یك جدول برای قهرمانان بین‌المللی تدوین كرد كه گویا طی این جدول قهرمانان جهان در رده سنی بزرگسالان هر كدام 150 سكه تمام بهار آزادی، دارندگان مدال نقره یكصد سكه بهار آزادی و مدال آوران برنز 50 سكه جایزه دریافت كنند. این مساله برای رده‌های سنی نوجوانان و جوانان نیز متفاوت بود. اما با توجه به تغییر و تحولات صورت گرفته، از دو سال پیش تاكنون هنوز این پاداش‌ها به قهرمانان پرداخت نشده و پرداخت آن‌ها نیز همچنان در هاله‌ای از ابهام است. با این حال در این میان بودند كسانی همچون بهداد سلیمی كه پس از قهرمانی ارزشمندش در سال گذشته، سكه‌های قهرمانی‌اش را دریافت كرد، اما این اتفاق هنوز برای سایرین محقق نشده است.
به غیر از وزارت ورزش و جوانان، كمیته ملی المپیك هم پس از قهرمانی‌های با ارزش، پاداشی را برای قهرمانان در نظر می‌گیرد كه در مورد وزنه‌برداری اگر چه قول‌هایی داده شده، اما پس از رقابت‌های جوانان و بزرگسالان جهان و كسب این موفقیت‌های بزرگ هنوز پاداشی به وزنه‌برداران از سوی كمیته ملی المپیك پرداخت نشده است. منبع سومی كه موظف به پرداخت پاداش به قهرمانان ورزشی است، فدراسیون‌ها هستند.
به گزارش ایسنا، در این زمینه نیز فدراسیون وزنه‌برداری از پیش اسپانسری را تدارك دیده بود و پس از پایان رقابت‌های پاریس، این حامی مالی دو خودروی پژو پارس به بهداد سلیمی و كیانوش رستمی اهدا كرد، یك خودروی تندر 90 به سجاد انوشیروانی و یك خودروی پراید به سعید محمدپور. پس از این ماجرا فدراسیون وزنه‌برداری اعلام كرد كه این خودروها در حقیقت پاداش فدراسیون نیز محسوب می‌شود و فدراسیون دیگری پاداشی به وزنه‌برداران نخواهد داد.
منبع بعدی دریافت پاداش، ادارات كل و استانداری‌هایی هستند كه قهرمانان آن استان در میادین بین‌المللی مدالی كسب كرده‌اند. البته ادارات كل و استانداری‌ها بودجه تعریف شده‌ای در این زمینه ندارند، اما برای تقدیر از این قهرمانان از پرداخت یك یا چند سكه گرفته تا اهدای تكه زمینی در شهر اقدام می‌كنند. گویا ملی‌پوشان و مدال آوران وزنه‌برداری از این بابت نیز پاداش چندانی دریافت نكرده‌اند و همگی از این وضعیت گله‌مند بودند و توقع داشتند كه مسئولان شهرشان بیشتر به فكر قهرمانان دیارشان باشند.
بی‌مدال‌ها
درآمد از راه حقوق و قراردادهای باشگاهی كه اصلی‌ترین منابع درآمدی ملی‌پوشان وزنه‌برداری محسوب می‌شود، شامل همه ملی‌پوشان می‌شود و چه مدال بیاورند چه نیاورند، از این موضوع بهره می‌برند. درآمد بخش پاداش نیز كه بخش چشمگیرتری برای وزنه‌برداران محسوب می‌شود، تنها برای تعداد معدودی از وزنه‌برداران است كه در رده‌های بین‌المللی صاحب مدال می‌شوند. با این وجود بیشتر ملی‌پوشان كه شرایط كسب مدال ندارد و اما پا به پای مدال آوران تلاش می‌كنند، همیشه جزو مغفولین هستند.
با این تفاسیر و مقایسه‌ای كه بین تلاش و افتخاری كه این قشر از جامعه ورزش برای كشورمان به دست می‌آورند با ورزشكاران سایر رشته‌ها، می توانیم عمق محرومیت مالی وزنه‌برداران را درك كنیم و اگر این روند همچنان بخواهد ادامه پیدا كند، شاید برای المپیك دچار مشكل شویم.
وزنه‌برداران از جمله موفق ترين ورزشكاران ايران در سال جاری بوده‌اند و با مدال‌های ارزشمندی كه در رقابت‌های جوانان جهان و بزرگسالان در پاريس گرفته‌اند...
90: وزنه‌برداری با بسیاری دیگر از رشته‌های ورزشی متفاوت است. ورزشی است كه اگر چه هنگامی كه از تلویزیون مسابقه‌های بین‌المللی‌اش پخش می‌شود، بیننده‌های پر تعدادی دارد، اما در خلال رقابت‌های داخلی و تمرین‌های ملی، تنها خود وزنه‌برداران هستند كه یكدیگر را تشویق می‌كنند.
طبیعت این رشته ورزشی نیز به گونه‌ای است كه وزنه‌بردار باید از همان ساعات ابتدایی صبح وارد سالن تمرین شود، دستش را به پودر منیزیم آغشته كند و تا غروب با هارتل و وزنه‌ها «سر و كله» بزند. البته این «سر و كله» زدن به همین راحتی هم نیست، به طوری كه وزنه‌برداری همچون بهداد سلیمی در طول یك روز تمرین چیزی حدود 30 تا 40 تن وزنه را داخل میله هارتل قرار می‌دهد و آن‌ها را بالای سر می‌برد. این شرایط واقعا شرایط سخت و دشواری است كه كمتر كسی می‌تواند آن را تحمل كند. بسیاری از خوانندگان همین مطلب شاید حتی طاقت شنیدن صدای برخورد این وزنه‌ها به زمین را هم ندارند.
این تنها یك روی سكه است، اما روی دیگر سكه این است كه همه این وزنه‌برداران در حقیقت بهترین سال‌های زندگی خود را در این سال‌ها و به این اعمال شاق سپری می‌كنند. تقریبا به جز درس خواندن حرفه و كار دیگری ندارند و تنها چشمشان به حقوق فدراسیون، پاداش‌ها و یا قراردادهای لیگ است كه در ادامه به صورت اختصار به آن‌ها خواهیم پرداخت تا ببینیم یك وزنه‌بردار پس از تحمل این مشقت‌ها و رسیدن به سكوهای برتر جهان و المپیك چه دستاوردهای مالی خواهد داشت.
حقوق ملی‌پوشان
بر اساس قوانین وزارت ورزش و جوانان و كمیته ملی المپیك كه فدراسیون‌ها نیز ملزم به رعایت آن هستند، ورزشكاران در زمان حضور در اردوی تیم‌های ملی حقوق دریافت می‌كنند. میزان این حقوق در رشته‌های مختلف و برای قهرمانان و ورزشكاران مختلف متفاوت است، اما این موضوع اصلی‌ترین درآمد ورزشكاران در زمان حضور در اردوی تیم‌های ملی محسوب می‌شود.
به گزارش ایسنا، در تیم ملی وزنه‌برداری گویا حد پایین حقوق‌ها از ماهی 400 هزار تومان برای دعوت شدگان به اردو شروع می‌شود و این رقم برای بهترین آن‌ها كه بهداد سلیمی است، گویا تا مرز ماهیانه 700 هزار تومان می‌رسد. با توجه به این كه وزنه‌برداران در بیشتر ماه‌های سال در اردو هستند، نفرات اصلی كه در همه اردوهای تیم ملی هستند، این حقوق را دریافت می‌كنند.
قراردادهای باشگاهی
لیگ باشگاه‌های وزنه‌برداری نیز از ضعیف‌ترین لیگ‌های باشگاهی در سطح كشور است و اگر تاكنون شركت‌های نفتی همچون ملی حفاری و مناطق نفت خیز جنوب شركت نمی‌كردند، شاید لیگ وزنه‌برداری تعطیل شده بود. با این حال ملی‌پوشان وزنه‌برداری با حضور در رقابت‌های لیگ باشگاه‌ها برای هر فصل به صورت میانگین چیزی حدود 10 تا 25 میلیون تومان را دریافت می‌كنند. البته شاید قرارداد نخبگانی همچون بهداد سلیمی برای یك فصل تا 50 میلیون تومان هم برسد، اما او هم اكنون یك استثنا در این ورزش محسوب می‌شود و عموم ملی‌پوشان از این درآمد محروم هستند. پس تا بدین جای كار میانگین درآمد سالانه ملی‌پوشان وزنه‌برداری چیزی حدود 20 تا 30 میلیون تومان است.
پاداش قهرمانی
با تمام این تفاسیر، وقتی وزنه‌برداری به مدال‌های جهانی و المپیكی می‌رسد، شرایط كمی تغییر می‌كند. البته منابع پرداخت پاداش‌ها متفاوت است. سازمان تربیت بدنی در آخرین سال فعالیت خود یك جدول برای قهرمانان بین‌المللی تدوین كرد كه گویا طی این جدول قهرمانان جهان در رده سنی بزرگسالان هر كدام 150 سكه تمام بهار آزادی، دارندگان مدال نقره یكصد سكه بهار آزادی و مدال آوران برنز 50 سكه جایزه دریافت كنند. این مساله برای رده‌های سنی نوجوانان و جوانان نیز متفاوت بود. اما با توجه به تغییر و تحولات صورت گرفته، از دو سال پیش تاكنون هنوز این پاداش‌ها به قهرمانان پرداخت نشده و پرداخت آن‌ها نیز همچنان در هاله‌ای از ابهام است. با این حال در این میان بودند كسانی همچون بهداد سلیمی كه پس از قهرمانی ارزشمندش در سال گذشته، سكه‌های قهرمانی‌اش را دریافت كرد، اما این اتفاق هنوز برای سایرین محقق نشده است.
به غیر از وزارت ورزش و جوانان، كمیته ملی المپیك هم پس از قهرمانی‌های با ارزش، پاداشی را برای قهرمانان در نظر می‌گیرد كه در مورد وزنه‌برداری اگر چه قول‌هایی داده شده، اما پس از رقابت‌های جوانان و بزرگسالان جهان و كسب این موفقیت‌های بزرگ هنوز پاداشی به وزنه‌برداران از سوی كمیته ملی المپیك پرداخت نشده است. منبع سومی كه موظف به پرداخت پاداش به قهرمانان ورزشی است، فدراسیون‌ها هستند.
به گزارش ایسنا، در این زمینه نیز فدراسیون وزنه‌برداری از پیش اسپانسری را تدارك دیده بود و پس از پایان رقابت‌های پاریس، این حامی مالی دو خودروی پژو پارس به بهداد سلیمی و كیانوش رستمی اهدا كرد، یك خودروی تندر 90 به سجاد انوشیروانی و یك خودروی پراید به سعید محمدپور. پس از این ماجرا فدراسیون وزنه‌برداری اعلام كرد كه این خودروها در حقیقت پاداش فدراسیون نیز محسوب می‌شود و فدراسیون دیگری پاداشی به وزنه‌برداران نخواهد داد.
منبع بعدی دریافت پاداش، ادارات كل و استانداری‌هایی هستند كه قهرمانان آن استان در میادین بین‌المللی مدالی كسب كرده‌اند. البته ادارات كل و استانداری‌ها بودجه تعریف شده‌ای در این زمینه ندارند، اما برای تقدیر از این قهرمانان از پرداخت یك یا چند سكه گرفته تا اهدای تكه زمینی در شهر اقدام می‌كنند. گویا ملی‌پوشان و مدال آوران وزنه‌برداری از این بابت نیز پاداش چندانی دریافت نكرده‌اند و همگی از این وضعیت گله‌مند بودند و توقع داشتند كه مسئولان شهرشان بیشتر به فكر قهرمانان دیارشان باشند.
بی‌مدال‌ها
درآمد از راه حقوق و قراردادهای باشگاهی كه اصلی‌ترین منابع درآمدی ملی‌پوشان وزنه‌برداری محسوب می‌شود، شامل همه ملی‌پوشان می‌شود و چه مدال بیاورند چه نیاورند، از این موضوع بهره می‌برند. درآمد بخش پاداش نیز كه بخش چشمگیرتری برای وزنه‌برداران محسوب می‌شود، تنها برای تعداد معدودی از وزنه‌برداران است كه در رده‌های بین‌المللی صاحب مدال می‌شوند. با این وجود بیشتر ملی‌پوشان كه شرایط كسب مدال ندارد و اما پا به پای مدال آوران تلاش می‌كنند، همیشه جزو مغفولین هستند.
با این تفاسیر و مقایسه‌ای كه بین تلاش و افتخاری كه این قشر از جامعه ورزش برای كشورمان به دست می‌آورند با ورزشكاران سایر رشته‌ها، می توانیم عمق محرومیت مالی وزنه‌برداران را درك كنیم و اگر این روند همچنان بخواهد ادامه پیدا كند، شاید برای المپیك دچار مشكل شویم.