کاهش حجم مغزی در بیماران اسکیزوفرنی در اثر مصرف داروهای ضد روانپریشی

[ستاره ی سهیل 10]

نتایج یک آزمایش جدید نشان داده است بیماران مبتلا به جنون جوانی (اسکیزوفرنی) که از داروهای ضد روانپریشی استفاده می‌کنند بخش کوچک اما قابل توجه و مهمی از بافت مغزی خود را به مرور زمان از دست می‌دهند.

به گزارش سرویس بهداشت و درمان ایسنا، ‌روانپزشکان می‌گویند: پیش از این متخصصان تصور می‌کردند تغییرات پیشرونده در حجم مغز این بیماران ناشی از اثرات بیماری است اما آزمایشات اخیر روی حیوانات آزمایشگاهی نشان می‌دهد که داروهای ضد روانپریشی که به طور گسترده برای این بیماران تجویز می‌شوند در واقع در کاهش حجم مغزی این بیماران و پیامدهای نامطلوب پس از آن نقش دارند.

به گزارش روزنامه واشنگتن پست، دکتر بنگ - چون هو، روانپزشک متخصص و دستیاران وی در کالج پزشکی دانشگاه یووآ کارور در شهر یووآ، با مطالعه روی 211 بیمار مبتلا به جنون جوانی و تصویربرداری مکرر بلافاصله بعد از بروز اختلال در این بیماران به نتایج فوق دست یافته‌اند.

این متخصصان متوجه شدند بیمارانی که برای مدت طولانی از این داروها استفاده می‌کنند به تدریج از حجم مغزی‌شان کاسته می‌شود.

جزئیات این یافته در نشریه آرشیو «روانپزشکی عمومی‌» منتشر شده است.




منبع خبر:خبرگزاری دانشجویان ایران - ایسنا (http://www.isna.ir/Main/NewsView.aspx?ID=News-1712038)

[ستاره ی سهیل 10]

تاثير داروهاي ضد روان پريشي بر ميزان قند خون:

رواني اصطلاحي گسترده براي توصيف طيف وسيعي از بيماري هاي روان پزشکي است که توانايي تفکر، احساس و رفتار شخص جهت عملکرد مناسب در زندگي روزمره را مختل مي کند. فرد بيمار معمولا رفتارها و صحبت هاي غيرطبيعي دارد و فعاليت هاي جسمي و رواني او به حدي دچار اختلال مي شود که باعث ايجاد اختلال در فعاليت هاي فردي و اجتماعي فرد مي شود. چنين فرد بيماري معمولا از بيماري خود ناآگاه است و خود را فرد سالمي مي داند.
امروزه با توسعه روشهاي موثر در درمان برخي از اختلالات رواني که در گذشته قابل درمان نبودند، استفاده از دارو در درمان بيماري هاي رواني به ميزان قابل توجهي افزايش يافته است.
داروهايي که روي ذهن و فکر فرد اثر مي گذارند داروهاي روان گردان ناميده مي شوند که در سه گروه ضد روان پريشي، ضد اضطراب و ضد افسردگي قرار دارند.
استفاده از داروهاي ضد روان پريشي يا آرام بخش به موازات اين که براي بسياري از بيماران زمينه اي را فراهم آورده است تا در محيطي خارج از آسايشگاه هاي رواني ، زندگي عادي خود را در پيش گيرند، عوارض جانبي داروها را نيز به همراه خواهد داشت.
افزايش ميزان قندخون که بيماري قندخون نام دارد يکي از شايع ترين عوارضي است که در افرادي که از داروهاي ضد روان پريشي استفاده مي کنند، قابل تشخيص است ، و اين در حالي است که اغلب اين بيماران از بروز چنين عارضه اي که علايم ظاهري مشخصي به همراه ندارد، ناآگاه و بي خبرند.
در تحقيقات انجام شده در يک دوره زماني دو ساله ، محققان ميزان قندخون گروهي از افراد را که از داروهاي ضد روان پريشي بخصوص مانند کلوزاپين ، ريسپريدون ، اولانزاپين و کوماپين استفاده مي کردند مورد بررسي قرار دارند.
آزمايش هاي انجام شده نشان داد ميزان قندخون بعضي از افراد در حد طبيعي قرار دارد در حالي که در خصوص گروهي از افراد ميزان قندخون بالاتر از حد طبيعي و در مورد تعداد کمي از آنها در حد بسيار بالايي گزارش شد.
از آنجايي که افراد شرکت کننده در اين آزمايش از لحاظ نژاد، سن ، شاخص وزن بدن و بررسي تشخيصي روان پزشکي تفاوت قابل توجه و معني داري با هم نداشتند، پس عامل ديگري مي بايست وجود داشته باشد که بر روند نتايج آزمايش تاثيرگذار است.
در نتيجه نوع داروي ضد روان پريشي تجويز شده در مورد اين بيماران مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفت. محققان دريافتند اغلب بيماراني که از داروي کلوزاپين استفاده کرده اند به بيماري قندخون مبتلا شده اند.
همچنين محققان در بررسي هايي که به صورت دوره اي و در فواصل زماني معين در مورد گروه وسيعي از بيماران رواني غيربستري به عمل آورده اند، به نتايج چشمگيري در تاييد نظريه خود دست يافتند.
آنها دريافتند که از هر سه بيمار رواني تحت درمان از طريق داروهاي ضد روان پريشي ، حتي در صورتي که ميزان قندخون آنها آزمايش نشده باشد، يک نفر عوارض قابل تشخيص و ظاهري خاصي را که ناشي از نحوه سوخت و ساز قندخون است ، نشان خواهد داد.
به هر حال همواره عوارض جانبي و ناخواسته اي به همراه اثر درمان کننده داروها وجود دارند که اغلب اجتناب ناپذيرند.