tania
11-05-2010, 03:11 AM
http://pnu-club.com/imported/2010/11/232.jpg
رقص یا فَرخه (واژه پارسی آن) معمولاً به حرکت‌های انسان که برای بیان یک حالت انجام می‌گیرد گفته می‌شود. رقص می‌تواند در یک محیط اجرایی، روحانی یا اجتماعی اجرا شود. واژه رقص همچنین برای نشان دادن جنبش‌های موزون و ترازمند جانداران و اشیاء دیگر به کار می‌رود مانند رقص برگ‌ها، رقص جفت گیری در جانوران یا رقص باد.
رقص به عنوان هنر پنجم از هنرهای هفتگانه به شمار می‌آید.
منشأ
بر خلاف برخی از فعالیت های انسان اولیه مانند ساخت ابزارهای سنگی، شکار، نقاشی در غار و غیره، رقص هیج نوع جسم فیزیکی از خود به جای نمی گذارد. بنابراین صحبت کردن درباره زمان ورود رقص به فرهنگ بشر غیرممکن است. با این وجود، قطعاً رقص بخش مهمی از مراسم، تشریفات، جشن ها و سرگرمی بدوی ترین تمدن های بشر بوده است. باستان شناسی ردپاهایی از رقص را در دوران قبل از تاریخ از جمله در نقاشی های مقبره های مصری در حدود 3300 قبل از میلاد و نقاشی های پناهگاه صخره ای بیمبتکا در هند نشان می دهد.
یکی از بدوی ترین کاربردهای سازمان یافته رقص در بازگویی نمایشی داستان های اساطیری بوده است. در واقع قبل از معرفی زبان های نوشتاری، رقص یکی از روش های اصلی انتقال این داستان ها از نسلی به نسل دیگر بود.
یک کاربرد اولیه دیگر رقص، استفاده از آن به عنوان مقدمه نشئگی حالات خلسه در آداب شفا دهنده بوده است. هنوز هم در فرهنگ های جنگل بارانی برزیل و صحرای کالاهاری برای این کار از رقص استفاده می شود. منشأ رقص های سریلانکایی به دوران بسیار کهن قبایل بومی و " یاکا "ها (شیاطین) برمی گردد. طبق افسانه های سریلانکایی، رقص های کندیان به2500 سال قبل بر می گردند و مربوط به یک مراسم جادویی هستند که طلسم یک شاه افسون را شکست.
رقص و موسیقی
گرچه رقص و موسیقی به دوران قبل از تاریخ برمی گردند، معلوم نیست که کدام یک «زودتر» به وجود آمده‌است. با این وجود از آنجا که «ریتم» و «صدا» در نتیجه حرکت ایجاد می‌شوند و موسیقی می‌تواند حرکت را القا کند، به نظر می‌رسد که رابطه این دو همواره به شکل همزیستی بوده‌است.
بسیاری از شکل‌های اولیه موسیقی و رقص با هم ایجاد و اجرا شده‌اند. این تکامل دوگانه در دوران مختلف ادامه داشته وباعث ابداع گونه‌هایی از رقص / موسیقی شده‌است، از جمله: دیسکو، سالسا، الکترونیکا و هیپ‌هاپ. برخی از سبک‌های موسیقی مانند موسیقی باروک و رقص باروک رقص موازی دارند، در حالی که سبک‌های دیگر به طور جداگانه ایجاد شدند: موسیقی کلاسیک و باله کلاسیک.
هر چند رقص همراه با موسیقی است، می‌توان آن را به طور مستقل ارائه کرد یا از آهنگ خود رقص استفاده نمود ( رقص پا). رقصهای همراه با موسیقی، بسته به سبک رقص ممکن است با موسیقی هم‌زمان باشند یا نباشند. رقصی که بدون موسیقی اجرا می‌شود، «رقص با ریتم خود» نامیده می‌شود.
رقصنده
به افرادی که به انجام رقص می‌پردازند رقصنده می‌گویند و به خود کنش رقص، رقصیدن یا رقص گفته می‌شود. در زبان پارسی واژه‌های دیگری از جمله پای بازی، فرخه، وَشت، پایکوبی و دست افشانی نیز رقص گفته می‌شود. به هنر ترتیب دادن یک مجموعه از رقصها، رقص‌پردازی یا رامشگری می‌گویند.
از رقصهای مدرن و فولکوریک می‌توان به لورینگ دنس اشاره نمود که با آهنگ پاپ و حرکاتی سنتی ابشاری زیبا را تصویر می‌کند که در نوع خود در بیشتر مجالس در حال پاگرفتن است.یکی از رقصهای سنتی ایران بابا کرم است که مخصوص مردان بوده.
در میان اهل تصوف رقصیدن از جایگاه و مقام بالایی برخوردار بوده و هست البته رقص اهل تصوف را سماع می‌نامند که در اوج سماع، صوفی به حالتی روحانی و سیر و سلوک عرفانی می‌رسد.
در ایران با توجه به گوناگونی فرهنگ‌های بومی انواع مختلفی از رقصهای بومی در هر منطقه وجود درد که با توجه به شرایط فرهنگی و تاریخ آن منطقه از درجات اهمیت خاصی برخوردار است.از این گونه رقصها می‌توان به رقص کردی، آذربایجانی، مازندرانی، ترکمن، گیلکی و... اشاره کرد.
انواع رقص
رقص باله
باله کلاسیک
باله نئوکلاسیک
باله مدرن و یا رقص معاصر
رقص سنتی و یا رقص ملی
رقص تاجیک
رقص آذربایجانی
فلامنکو
رقص عربی
رقص ایرانی
رقص فولکلر
رقص شمالی یا گیلانی
رقص کردی
رقص بلوچی
رقص بندری
رقص اسپانیایی
رقص بالروم
چاچا
سالسا
تانگو
دیسکو
پازا دبله
رقص در ادبیات اصیل هند
در سده اول قبل از میلاد در هند، بسیاری از متون رسمی با این نگرش نوشته می‌شدند که قوانین مدیریت اجتماعی، زندگی خصوصی، نظام زبانی، مبادلات مالی عمومی، سیاست داخلی، فنون شعر و فنون اجرای نمایش را تدوین کنند. " ناتیاشاسترای " باراتا مونی اولین متن موجود درباره رقص است. گرچه موضوع اصلی " ناتیاشاسترا " نمایش است، به موضوع رقص نیز به مقدار قابل توجهی پرداخته است. این متن از یک سو به جزیئات حالات مختلف حرکت دست می‌پردازد واز سوی دیگر این حالات حرکت را به دو دسته نرم و شدید تقسیم می کند؛ حالت اول معرف شکل رقص " لالیتا " (" لایسا ") و حالت دوم معرف رقص " تنداوا " است. رقص به چهار دسته و چهار نوع منطقه ای تقسیم می شود. "ناتیاشاسترا" این چهار دسته را سکولار، تشریفاتی، مجرد و شرحی می نامد. جغرافیای منطقه ای از زمان باراتا کاملاً تغییر کرده است و در نتیجه به جز در یک مورد تغییرات مختلفی ایجاد شده است: "ادرا ماگادی" که پس از ده ها سال مناظره به عنوان منطقه امروزی میتیلا - اریسا و رقص ادیسی شناسایی شده است.
سبک های رقص بارها مردند و بارها احیا شدند و این مطلب در مورد گفته های باراتا نیز صادق است. اما در رقص شرحی او می توان ریشه های مختلف رقص " کاتاک " امروزی را جستجو کرد؛ همین نشانه ها در مورد رقص تشریفاتی در "باراتاناتیام" و ادیسی و در مورد رقص سکولار در" مهینی آتام " و" کوچی پودی " وجود دارد. امروزه تجرید تقریبا ویژگی همه اشکال رقص هندی کلاسیک است.
رقص های شیطان در سریلانکا
رقص های شیطان سریلانکا یا "یاکون ناتیما" آداب دقیق و ماهرانه ای است که تاریخ آن به گذشته دور سریلانکای پیش از بودا می رسد. این آداب مفاهیم " آیورودیک " باستانی مربوط به بیماری را با دستکاری روانشناختی ماهرانه تلفیق می کند. این رقص بسیاری از جنبه ها را از جمله هستی شناسی سیلانی ترکیب می کند و بر رقص های سنتی سریلانکا نیز تاثیرگذار است.
رقص به عنوان یک وجه هنری در اروپا و آمریکای شمالی
با چند ملیتی شدن فرهنگ اروپا، از یک سو رقص های نواحی مختلف در نقاط دیگر اجرا شدند، و از سوی دیگر رقص های جدیدی (به ویژه در ایتالیا) ابداع گردید. با شروع اجرای رقص ها در خارج از حیطه فرهنگی اصلی، نیاز به دستورالعمل اجرای آنها احساس می شد.
اولین آکادمی رقص، آکادمی سلطنتی رقص ( Académie Royale de Danse ) بود که در سال 1661 در پاریس افتتاح شد. کمی بعد اولین گروه سازمان یافته بالت زیر نظر این آکادمی تشکیل گردید؛ این گروه در ابتدا کاملاً مردانه بود، اما در سال 1681 زنان نیز به آن پیوستند. در ابتدای قرن بیستم ، نوآوری در رقص به شدت افزایش یافت و روش‌های مستقل رواج یافتند. پیشگامان اولیه رقص مدرن عبارت‌اند از لویی فولر، ایسادورا دوتکان ، ماری ویگمن و راث سن دنیس . رابطه موسیقی با رقص، مبنای حرکات موزون بود که توسط امیلی ژاکوس- دالکروز ابداع شد و در توسعه رقص مدرن و بالت مدرن از طریق هنرمندانی مانند ماری رامبرت موثر بود.
حرکات موزون که توسط رادولف اشتاینر و بوری مایر- اشمیتس گسترش یافت، عناصر باقیمانده از رقص کلاسیک را با سبک آزاد جدید ترکیب کرده و مجموعه لغات جدید و پیچیده ای را به مجموعه لغات رقص اضافه نمود. در دهه 1920 بنیانگذاران مهم سبک جدید مانند مارتا گراهام و دوریس هامفری کار خود را آغاز کردند . از این زمان به بعد طیف گسترده ای سبک های رقص جدید ابداع شدند؛ به رقص مدرن رجوع کنید.
مطالعات رقص
در اوایل دهه 1920، مطالعات رقص ( تمرین ، نظریه بحرانی، تحلیل موسیقی و تاریخ رقص) به عنوان یک رشته آکادمیک مورد توجه قرار گرفت. امروزه این مطالعات به عنوان بخش مهمی از بسیاری از دانشگاه ها و برنامه های هنر و علوم انسانی است. در اواخر قرن بیستم اهمیت یافتن دانش عملی به اندازه دانش دانشگاهی باعث پیدایش " تحقیقات عملی" و " تمرین به عنوان تحقیق " شد. طیف وسیعی از دوره های رقص وجود دارد، از جمله :
تمرین حرفه ای: مهارت های اجرایی و فنی
تحقیق عملی: رقص پردازی و اجرای رقص
اتنوکورولوژی که در برگیرنده جبنه های انسان شناختی، مطالعات فرهنگی، مطالعات جنسیتی، مطالعات منطقه ای، نظریه پسااستعماری، اتنوگرافی و ... مرتبط با رقص است.
رقص – حرکت درمانی.
رقص و فناوری: رسانه های جدید و فناوری های اجرای رقص
تحلیل حرکت لابان و مطالعات جسمی
مجموعه کامل مدارک آکادمیک از کارشناسی تا دکترای حرفه ای و دیگر برنامه های پسادکترا ارائه می شود و بسیاری از بورسیه‌های رقص در حال تحصیل، " دانشجویان بالغی " هستند که پس از یک دوره اشتغال حرفه ای به تحصیل می پردازند.
طبقات رقص
رقص را می توان به دو طبقه اصلی تقسیم کرد که هر یک دارای زیرطبقه‌هایی تقسیم می‌شوند و اغلب سبک های رقص در این زیر طبقه‌ها قرار می گیرند. این طبقات عبارت‌اند از:
" رقص کنسرت / رقص اجرا (نمایش) "
رقص کنسرت قرن بیستم
رقص رقابتی
" رقص اجتماعی / رقص مشارکتی "
رقص مراسمی
رقص سنتی
این طبقات انحصاری نیستند و به زمینه رقص بستگی دارند، یعنی یک سبک خاص از رقص ممکن است به چند طبقه تعلق داشته باشد. " همچنین رجوع کنید به: " فهرست طبقات سبک های رقص
رقص به عنوان یک شغل
در ایالات متحده بسیاری از رقاص های حرفه‌ای عضو اتحادیه هایی مانند صنف هنرمندان موسیقی آمریکا ، صنف هنرپیشگان صحنه و انجمن تساوی هنرپیشگان هستند. این اتحادیه ها به اعضای خود برای تعیین شرایط کاری و حداقل دستمزد خود کمک می کنند. رقاص ها می توانند مزایای دیگری مانند محل اقامت و غذا (برای ماموریت‌های مسافرتی) دریافت کنند. رقاص های حرفه ای می توانند به تدریس نیز بپردازند.
رقص هنری کلاسیک در سال 1947
در دوره آخرین مغول ها و نواب ها، رقص به یک " لذت نفسانی " و کار غیر اخلاقی تبدیل شد که توسط روسپی ها انجام می شد. بعداً با پیوند یافتن رقص با فعالیت های غیراخلاقی و فاحشگی، قوانین انگلستان اجرای عمومی رقص را ممنوع کرد. عده بسیاری این قانون را مورد انتقاد قرار دادند. در سال 1947 هند آزادی خود را به دست آورد و این احساس بوجود آمد که رقص می تواند دوباره به گذشته با شکوه خود باز گردد. گونه های کلاسیک و تفاوت های منطقه ای بار دیگر آشکار شدند، مشخصات قبیله ای مورد احترام واقع گشتند و با ترکیب این دو با نبوغ افراد ماهر این حرفه و نوآوری های جدید، رقص چهره جدیدی به خود گرفت (البته با گذشته کلاسیک خود).
رقص یا فَرخه (واژه پارسی آن) معمولاً به حرکت‌های انسان که برای بیان یک حالت انجام می‌گیرد گفته می‌شود. رقص می‌تواند در یک محیط اجرایی، روحانی یا اجتماعی اجرا شود. واژه رقص همچنین برای نشان دادن جنبش‌های موزون و ترازمند جانداران و اشیاء دیگر به کار می‌رود مانند رقص برگ‌ها، رقص جفت گیری در جانوران یا رقص باد.
رقص به عنوان هنر پنجم از هنرهای هفتگانه به شمار می‌آید.
منشأ
بر خلاف برخی از فعالیت های انسان اولیه مانند ساخت ابزارهای سنگی، شکار، نقاشی در غار و غیره، رقص هیج نوع جسم فیزیکی از خود به جای نمی گذارد. بنابراین صحبت کردن درباره زمان ورود رقص به فرهنگ بشر غیرممکن است. با این وجود، قطعاً رقص بخش مهمی از مراسم، تشریفات، جشن ها و سرگرمی بدوی ترین تمدن های بشر بوده است. باستان شناسی ردپاهایی از رقص را در دوران قبل از تاریخ از جمله در نقاشی های مقبره های مصری در حدود 3300 قبل از میلاد و نقاشی های پناهگاه صخره ای بیمبتکا در هند نشان می دهد.
یکی از بدوی ترین کاربردهای سازمان یافته رقص در بازگویی نمایشی داستان های اساطیری بوده است. در واقع قبل از معرفی زبان های نوشتاری، رقص یکی از روش های اصلی انتقال این داستان ها از نسلی به نسل دیگر بود.
یک کاربرد اولیه دیگر رقص، استفاده از آن به عنوان مقدمه نشئگی حالات خلسه در آداب شفا دهنده بوده است. هنوز هم در فرهنگ های جنگل بارانی برزیل و صحرای کالاهاری برای این کار از رقص استفاده می شود. منشأ رقص های سریلانکایی به دوران بسیار کهن قبایل بومی و " یاکا "ها (شیاطین) برمی گردد. طبق افسانه های سریلانکایی، رقص های کندیان به2500 سال قبل بر می گردند و مربوط به یک مراسم جادویی هستند که طلسم یک شاه افسون را شکست.
رقص و موسیقی
گرچه رقص و موسیقی به دوران قبل از تاریخ برمی گردند، معلوم نیست که کدام یک «زودتر» به وجود آمده‌است. با این وجود از آنجا که «ریتم» و «صدا» در نتیجه حرکت ایجاد می‌شوند و موسیقی می‌تواند حرکت را القا کند، به نظر می‌رسد که رابطه این دو همواره به شکل همزیستی بوده‌است.
بسیاری از شکل‌های اولیه موسیقی و رقص با هم ایجاد و اجرا شده‌اند. این تکامل دوگانه در دوران مختلف ادامه داشته وباعث ابداع گونه‌هایی از رقص / موسیقی شده‌است، از جمله: دیسکو، سالسا، الکترونیکا و هیپ‌هاپ. برخی از سبک‌های موسیقی مانند موسیقی باروک و رقص باروک رقص موازی دارند، در حالی که سبک‌های دیگر به طور جداگانه ایجاد شدند: موسیقی کلاسیک و باله کلاسیک.
هر چند رقص همراه با موسیقی است، می‌توان آن را به طور مستقل ارائه کرد یا از آهنگ خود رقص استفاده نمود ( رقص پا). رقصهای همراه با موسیقی، بسته به سبک رقص ممکن است با موسیقی هم‌زمان باشند یا نباشند. رقصی که بدون موسیقی اجرا می‌شود، «رقص با ریتم خود» نامیده می‌شود.
رقصنده
به افرادی که به انجام رقص می‌پردازند رقصنده می‌گویند و به خود کنش رقص، رقصیدن یا رقص گفته می‌شود. در زبان پارسی واژه‌های دیگری از جمله پای بازی، فرخه، وَشت، پایکوبی و دست افشانی نیز رقص گفته می‌شود. به هنر ترتیب دادن یک مجموعه از رقصها، رقص‌پردازی یا رامشگری می‌گویند.
از رقصهای مدرن و فولکوریک می‌توان به لورینگ دنس اشاره نمود که با آهنگ پاپ و حرکاتی سنتی ابشاری زیبا را تصویر می‌کند که در نوع خود در بیشتر مجالس در حال پاگرفتن است.یکی از رقصهای سنتی ایران بابا کرم است که مخصوص مردان بوده.
در میان اهل تصوف رقصیدن از جایگاه و مقام بالایی برخوردار بوده و هست البته رقص اهل تصوف را سماع می‌نامند که در اوج سماع، صوفی به حالتی روحانی و سیر و سلوک عرفانی می‌رسد.
در ایران با توجه به گوناگونی فرهنگ‌های بومی انواع مختلفی از رقصهای بومی در هر منطقه وجود درد که با توجه به شرایط فرهنگی و تاریخ آن منطقه از درجات اهمیت خاصی برخوردار است.از این گونه رقصها می‌توان به رقص کردی، آذربایجانی، مازندرانی، ترکمن، گیلکی و... اشاره کرد.
انواع رقص
رقص باله
باله کلاسیک
باله نئوکلاسیک
باله مدرن و یا رقص معاصر
رقص سنتی و یا رقص ملی
رقص تاجیک
رقص آذربایجانی
فلامنکو
رقص عربی
رقص ایرانی
رقص فولکلر
رقص شمالی یا گیلانی
رقص کردی
رقص بلوچی
رقص بندری
رقص اسپانیایی
رقص بالروم
چاچا
سالسا
تانگو
دیسکو
پازا دبله
رقص در ادبیات اصیل هند
در سده اول قبل از میلاد در هند، بسیاری از متون رسمی با این نگرش نوشته می‌شدند که قوانین مدیریت اجتماعی، زندگی خصوصی، نظام زبانی، مبادلات مالی عمومی، سیاست داخلی، فنون شعر و فنون اجرای نمایش را تدوین کنند. " ناتیاشاسترای " باراتا مونی اولین متن موجود درباره رقص است. گرچه موضوع اصلی " ناتیاشاسترا " نمایش است، به موضوع رقص نیز به مقدار قابل توجهی پرداخته است. این متن از یک سو به جزیئات حالات مختلف حرکت دست می‌پردازد واز سوی دیگر این حالات حرکت را به دو دسته نرم و شدید تقسیم می کند؛ حالت اول معرف شکل رقص " لالیتا " (" لایسا ") و حالت دوم معرف رقص " تنداوا " است. رقص به چهار دسته و چهار نوع منطقه ای تقسیم می شود. "ناتیاشاسترا" این چهار دسته را سکولار، تشریفاتی، مجرد و شرحی می نامد. جغرافیای منطقه ای از زمان باراتا کاملاً تغییر کرده است و در نتیجه به جز در یک مورد تغییرات مختلفی ایجاد شده است: "ادرا ماگادی" که پس از ده ها سال مناظره به عنوان منطقه امروزی میتیلا - اریسا و رقص ادیسی شناسایی شده است.
سبک های رقص بارها مردند و بارها احیا شدند و این مطلب در مورد گفته های باراتا نیز صادق است. اما در رقص شرحی او می توان ریشه های مختلف رقص " کاتاک " امروزی را جستجو کرد؛ همین نشانه ها در مورد رقص تشریفاتی در "باراتاناتیام" و ادیسی و در مورد رقص سکولار در" مهینی آتام " و" کوچی پودی " وجود دارد. امروزه تجرید تقریبا ویژگی همه اشکال رقص هندی کلاسیک است.
رقص های شیطان در سریلانکا
رقص های شیطان سریلانکا یا "یاکون ناتیما" آداب دقیق و ماهرانه ای است که تاریخ آن به گذشته دور سریلانکای پیش از بودا می رسد. این آداب مفاهیم " آیورودیک " باستانی مربوط به بیماری را با دستکاری روانشناختی ماهرانه تلفیق می کند. این رقص بسیاری از جنبه ها را از جمله هستی شناسی سیلانی ترکیب می کند و بر رقص های سنتی سریلانکا نیز تاثیرگذار است.
رقص به عنوان یک وجه هنری در اروپا و آمریکای شمالی
با چند ملیتی شدن فرهنگ اروپا، از یک سو رقص های نواحی مختلف در نقاط دیگر اجرا شدند، و از سوی دیگر رقص های جدیدی (به ویژه در ایتالیا) ابداع گردید. با شروع اجرای رقص ها در خارج از حیطه فرهنگی اصلی، نیاز به دستورالعمل اجرای آنها احساس می شد.
اولین آکادمی رقص، آکادمی سلطنتی رقص ( Académie Royale de Danse ) بود که در سال 1661 در پاریس افتتاح شد. کمی بعد اولین گروه سازمان یافته بالت زیر نظر این آکادمی تشکیل گردید؛ این گروه در ابتدا کاملاً مردانه بود، اما در سال 1681 زنان نیز به آن پیوستند. در ابتدای قرن بیستم ، نوآوری در رقص به شدت افزایش یافت و روش‌های مستقل رواج یافتند. پیشگامان اولیه رقص مدرن عبارت‌اند از لویی فولر، ایسادورا دوتکان ، ماری ویگمن و راث سن دنیس . رابطه موسیقی با رقص، مبنای حرکات موزون بود که توسط امیلی ژاکوس- دالکروز ابداع شد و در توسعه رقص مدرن و بالت مدرن از طریق هنرمندانی مانند ماری رامبرت موثر بود.
حرکات موزون که توسط رادولف اشتاینر و بوری مایر- اشمیتس گسترش یافت، عناصر باقیمانده از رقص کلاسیک را با سبک آزاد جدید ترکیب کرده و مجموعه لغات جدید و پیچیده ای را به مجموعه لغات رقص اضافه نمود. در دهه 1920 بنیانگذاران مهم سبک جدید مانند مارتا گراهام و دوریس هامفری کار خود را آغاز کردند . از این زمان به بعد طیف گسترده ای سبک های رقص جدید ابداع شدند؛ به رقص مدرن رجوع کنید.
مطالعات رقص
در اوایل دهه 1920، مطالعات رقص ( تمرین ، نظریه بحرانی، تحلیل موسیقی و تاریخ رقص) به عنوان یک رشته آکادمیک مورد توجه قرار گرفت. امروزه این مطالعات به عنوان بخش مهمی از بسیاری از دانشگاه ها و برنامه های هنر و علوم انسانی است. در اواخر قرن بیستم اهمیت یافتن دانش عملی به اندازه دانش دانشگاهی باعث پیدایش " تحقیقات عملی" و " تمرین به عنوان تحقیق " شد. طیف وسیعی از دوره های رقص وجود دارد، از جمله :
تمرین حرفه ای: مهارت های اجرایی و فنی
تحقیق عملی: رقص پردازی و اجرای رقص
اتنوکورولوژی که در برگیرنده جبنه های انسان شناختی، مطالعات فرهنگی، مطالعات جنسیتی، مطالعات منطقه ای، نظریه پسااستعماری، اتنوگرافی و ... مرتبط با رقص است.
رقص – حرکت درمانی.
رقص و فناوری: رسانه های جدید و فناوری های اجرای رقص
تحلیل حرکت لابان و مطالعات جسمی
مجموعه کامل مدارک آکادمیک از کارشناسی تا دکترای حرفه ای و دیگر برنامه های پسادکترا ارائه می شود و بسیاری از بورسیه‌های رقص در حال تحصیل، " دانشجویان بالغی " هستند که پس از یک دوره اشتغال حرفه ای به تحصیل می پردازند.
طبقات رقص
رقص را می توان به دو طبقه اصلی تقسیم کرد که هر یک دارای زیرطبقه‌هایی تقسیم می‌شوند و اغلب سبک های رقص در این زیر طبقه‌ها قرار می گیرند. این طبقات عبارت‌اند از:
" رقص کنسرت / رقص اجرا (نمایش) "
رقص کنسرت قرن بیستم
رقص رقابتی
" رقص اجتماعی / رقص مشارکتی "
رقص مراسمی
رقص سنتی
این طبقات انحصاری نیستند و به زمینه رقص بستگی دارند، یعنی یک سبک خاص از رقص ممکن است به چند طبقه تعلق داشته باشد. " همچنین رجوع کنید به: " فهرست طبقات سبک های رقص
رقص به عنوان یک شغل
در ایالات متحده بسیاری از رقاص های حرفه‌ای عضو اتحادیه هایی مانند صنف هنرمندان موسیقی آمریکا ، صنف هنرپیشگان صحنه و انجمن تساوی هنرپیشگان هستند. این اتحادیه ها به اعضای خود برای تعیین شرایط کاری و حداقل دستمزد خود کمک می کنند. رقاص ها می توانند مزایای دیگری مانند محل اقامت و غذا (برای ماموریت‌های مسافرتی) دریافت کنند. رقاص های حرفه ای می توانند به تدریس نیز بپردازند.
رقص هنری کلاسیک در سال 1947
در دوره آخرین مغول ها و نواب ها، رقص به یک " لذت نفسانی " و کار غیر اخلاقی تبدیل شد که توسط روسپی ها انجام می شد. بعداً با پیوند یافتن رقص با فعالیت های غیراخلاقی و فاحشگی، قوانین انگلستان اجرای عمومی رقص را ممنوع کرد. عده بسیاری این قانون را مورد انتقاد قرار دادند. در سال 1947 هند آزادی خود را به دست آورد و این احساس بوجود آمد که رقص می تواند دوباره به گذشته با شکوه خود باز گردد. گونه های کلاسیک و تفاوت های منطقه ای بار دیگر آشکار شدند، مشخصات قبیله ای مورد احترام واقع گشتند و با ترکیب این دو با نبوغ افراد ماهر این حرفه و نوآوری های جدید، رقص چهره جدیدی به خود گرفت (البته با گذشته کلاسیک خود).