sevenstar
08-24-2010, 09:27 AM
محققان ميگويند ترك خوردگيها و شكاف هاي موجود در پوسته سطح ماه نشان ميدهد كه نزديكترين همسايه ما در حال كوچك شدن و تحليل رفتن است. شواهد علمي نشان مي دهد كه سرما شعاع كره ماه را در سالهاي اخير تا حدود 100 متر كاهش داده است.
اين كشف پس از دريافت تصاوير حاصل از كاوشگر قمري از خطوط شكستگي غير معمول موسوم به «شيبهاي تند لوبيت» در ارتفاعات كره ماه حاصل شده است. شكافها و تركهاي مشابه اولين بار در تصاوير نزديك استواي كره ماه توسط فضانوردان ماموريتهاي آپولو در اوائل دهه 1970 مشاهده شدند.
محققان در گزارشي در مجله علمي و معروف ساينس اعلام كردند كه هم اكنون 14 شكاف جديد توسط مدارگرد اكتشافي قمري "lro" شناسايي شده است. به گزارش روزنامه تلگراف، اين شكافها اساسا در ارتفاعات كشف شدهاند كه نشان ميدهد خطوط ترك خوردگي به طور فراگير بر سطح اين قمر در حال گسترش است.
دكتر توماس واترز، محقق انستيتو اسميت سونيان در واشنگتن ميگويد: يكي از جنبههاي قابل توجه تركهاي قمري، ظاهر جوان آنها است. اين ويژگي نشان ميدهد كه فقط 100 متر تحليل رفتگي ظرف ميلياردها سال گذشته رخ داده است.
مطالعه بر روي ماه سال هاست که آغاز شده است و عده اي اميدوار بودند با بازگشت مجدد انسان به ماه و اقامت بلند مدت بر روي آن اين بررسي ها سرعت بيشتري به خود بگيرد. اما اکنون مشکل جديدي پيش روي دانشمندان قرار گرفته است: بدن فضانورداني که براي چندين ماه در فضا اقامت داشته باشند به اندازه بدن يک فرد 80 ساله ضعيف خواهد شد.
محققان آمريکايي پس از نمونه برداري از بافتهاي ماهيچه هاي ساق پاي ساکنان ايستگاه فضايي بين المللي موفق به کشف اين موضوع شدند که ميزان ظرفيت فعاليتهاي فيزيکي فضانوردان ساکنان ايستگاه فضايي بين المللي پس از 6 ماه اقامت در فضا در حدود 40 درصد کاهش پيدا مي کند. اين تحليل رفتن جسماني در حالي رخ مي دهد که ساکنان ايستگاه به صورت منظم به ورزش روزانه مي پردازند.
دانشمندان از تاثير مخرب بي وزني طولاني مدت بر روي سلامت ماهيچه هاي اسکلتي فضانورداني که در آينده در سفرهاي بلند مدت فضايي مانند سفر به مريخ حضور خواهند داشت، ابراز نگراني کردند. بر اساس محاسبات ناسا رسيدن به مريخ 10 ماه زمان مي برد و با حساب اقامتي يک ساله بر روي اين سياره، کل سفر در حدود سه سال به درازا خواهد کشيد.
پروفسور "رابرت فيتز" از دانشگاه "مارکوئيت" مي گويد يافته اصلي مطالعات وي و همکارانش اين است که اقامت طولاني مدت در شرايط خلا و بي وزني منجر به تحليل اساسي توده اي از فيبرهاي ماهيچه اي، قوا و نيروي جسماني خواهد شد و ورزش سخت نيز از محافظت از فيبرها و ماهيچه هاي بدن در اين شرايط عاجز است و به اين شکل توانايي ساکنان ايستگاه در انجام فعاليتهاي سنگين با خطري جدي رو به رو است.
حتي آغاز ماموريت فضايي در شرايط فيزيکي عالي نيز نمي تواند به فضانوردان کمکي کند زيرا فضانورداني که قبل از سفر از شرايط بدني و ماهيچه اي عالي برخوردار بودند، پس از بازگشت با کاهش توانايي و بافت ماهيچه اي قابل توجهي مواجه شدند.
با اين همه دانشمندان اعتقادي به متوقف کردن برنامه هاي سفرهاي طولاني مدت فضايي ندارند. بلکه بر اين باورند با بهبود برنامه هاي ورزشي فضانوردان و تجهيز بهتر ايستگاه فضايي براي محافظت از ماهيچه هاي بدن انسانها، مي توان همچنان به پيش بردن برنامه هاي سفرهاي طولاني مدت فضايي فکر کرد.
يکي از مواردي که جهت بهتر شدن شرايط براي فضانوردان به کار گرفته شده است توليد عينک جديدي است که مشکل ديد خلبانان ناسا را برطرف خواهد کرد.
پيش از اين فضانورداني که ناسا انتخاب ميکرد، معمولا بهترين خلبانهاي نيروي هوايي آمريکا بودند، با ديد چشمي تقربا عالي و کامل تا بتوانند در سفرهاي فضايي ديد کاملي داشته باشند. در نتيجه اغلب فضانوردان بايد کمسن ميبودند تا چنين ديد کاملي داشته باشند و به خاطر بالا رفتن سن، ديدشان کم نشده باشد.
اما حالا که پروازهاي فضاپيماهاي ناسا اغلب به برنامههاي مطالعاتي مشخص فضايي مربوط ميشود، نيازي به يک خلبان با چنين ويژگيهايي ندارد و ناسا در مورد بينايي خيلي کمتر سختگيري ميکند. به علاوه الان بسياري از متخصصين آموزشديده ديگر جوان نيستند و بر اثر سن، قدري دوربين شدهاند و تمرکز روي فاصله نزديک کمي برايشان سخت است.
علاوه بر همه اين موارد، در ماموريتهاي فضايي، فضانورد يا پژوهشگر در محيطي قرار ميگيرد که بعضا نيروي گرانشي نزديک به صفر دارد و مطالعات نشان دادهاند که اين شرايط دوربيني چشم را تشديد ميکند.
بر اساس گزارشي که پاپساينس منتشر کرده، ناسا تصميم گرفته عينکهايي با لنزهاي قابل تنظيم و انعطافپذير در اختيار فضانوردان و محققينش قرار بدهد که بسته به اين که فرد در حال انجام چه کاري است و به چه ديدي نياز دارد، خودش را تنظيم ميکند.
هر يک از لنزهاي اين عينک در حقيقت از دو لنز کوچکتر تشکيل شده که فاصله آنها با لايهاي نازک اما قابل گسترش از مايع سيليکون شفاف پر شده است که خودش غشايي اطراف خود دارد.
دستهاي که روي پل عينک قرار گرفته، اين مايع را به عقب و جلو هل ميدهد و بدين ترتيب به غشا شکل ميدهد. بدين ترتيب، بسته به کاري که فرد در حال انجام آن است، نقطه کانوني تغيير ميکند.
برگرفته از: ايسنا / مهر / خبرآنلاين
__________________
اين كشف پس از دريافت تصاوير حاصل از كاوشگر قمري از خطوط شكستگي غير معمول موسوم به «شيبهاي تند لوبيت» در ارتفاعات كره ماه حاصل شده است. شكافها و تركهاي مشابه اولين بار در تصاوير نزديك استواي كره ماه توسط فضانوردان ماموريتهاي آپولو در اوائل دهه 1970 مشاهده شدند.
محققان در گزارشي در مجله علمي و معروف ساينس اعلام كردند كه هم اكنون 14 شكاف جديد توسط مدارگرد اكتشافي قمري "lro" شناسايي شده است. به گزارش روزنامه تلگراف، اين شكافها اساسا در ارتفاعات كشف شدهاند كه نشان ميدهد خطوط ترك خوردگي به طور فراگير بر سطح اين قمر در حال گسترش است.
دكتر توماس واترز، محقق انستيتو اسميت سونيان در واشنگتن ميگويد: يكي از جنبههاي قابل توجه تركهاي قمري، ظاهر جوان آنها است. اين ويژگي نشان ميدهد كه فقط 100 متر تحليل رفتگي ظرف ميلياردها سال گذشته رخ داده است.
مطالعه بر روي ماه سال هاست که آغاز شده است و عده اي اميدوار بودند با بازگشت مجدد انسان به ماه و اقامت بلند مدت بر روي آن اين بررسي ها سرعت بيشتري به خود بگيرد. اما اکنون مشکل جديدي پيش روي دانشمندان قرار گرفته است: بدن فضانورداني که براي چندين ماه در فضا اقامت داشته باشند به اندازه بدن يک فرد 80 ساله ضعيف خواهد شد.
محققان آمريکايي پس از نمونه برداري از بافتهاي ماهيچه هاي ساق پاي ساکنان ايستگاه فضايي بين المللي موفق به کشف اين موضوع شدند که ميزان ظرفيت فعاليتهاي فيزيکي فضانوردان ساکنان ايستگاه فضايي بين المللي پس از 6 ماه اقامت در فضا در حدود 40 درصد کاهش پيدا مي کند. اين تحليل رفتن جسماني در حالي رخ مي دهد که ساکنان ايستگاه به صورت منظم به ورزش روزانه مي پردازند.
دانشمندان از تاثير مخرب بي وزني طولاني مدت بر روي سلامت ماهيچه هاي اسکلتي فضانورداني که در آينده در سفرهاي بلند مدت فضايي مانند سفر به مريخ حضور خواهند داشت، ابراز نگراني کردند. بر اساس محاسبات ناسا رسيدن به مريخ 10 ماه زمان مي برد و با حساب اقامتي يک ساله بر روي اين سياره، کل سفر در حدود سه سال به درازا خواهد کشيد.
پروفسور "رابرت فيتز" از دانشگاه "مارکوئيت" مي گويد يافته اصلي مطالعات وي و همکارانش اين است که اقامت طولاني مدت در شرايط خلا و بي وزني منجر به تحليل اساسي توده اي از فيبرهاي ماهيچه اي، قوا و نيروي جسماني خواهد شد و ورزش سخت نيز از محافظت از فيبرها و ماهيچه هاي بدن در اين شرايط عاجز است و به اين شکل توانايي ساکنان ايستگاه در انجام فعاليتهاي سنگين با خطري جدي رو به رو است.
حتي آغاز ماموريت فضايي در شرايط فيزيکي عالي نيز نمي تواند به فضانوردان کمکي کند زيرا فضانورداني که قبل از سفر از شرايط بدني و ماهيچه اي عالي برخوردار بودند، پس از بازگشت با کاهش توانايي و بافت ماهيچه اي قابل توجهي مواجه شدند.
با اين همه دانشمندان اعتقادي به متوقف کردن برنامه هاي سفرهاي طولاني مدت فضايي ندارند. بلکه بر اين باورند با بهبود برنامه هاي ورزشي فضانوردان و تجهيز بهتر ايستگاه فضايي براي محافظت از ماهيچه هاي بدن انسانها، مي توان همچنان به پيش بردن برنامه هاي سفرهاي طولاني مدت فضايي فکر کرد.
يکي از مواردي که جهت بهتر شدن شرايط براي فضانوردان به کار گرفته شده است توليد عينک جديدي است که مشکل ديد خلبانان ناسا را برطرف خواهد کرد.
پيش از اين فضانورداني که ناسا انتخاب ميکرد، معمولا بهترين خلبانهاي نيروي هوايي آمريکا بودند، با ديد چشمي تقربا عالي و کامل تا بتوانند در سفرهاي فضايي ديد کاملي داشته باشند. در نتيجه اغلب فضانوردان بايد کمسن ميبودند تا چنين ديد کاملي داشته باشند و به خاطر بالا رفتن سن، ديدشان کم نشده باشد.
اما حالا که پروازهاي فضاپيماهاي ناسا اغلب به برنامههاي مطالعاتي مشخص فضايي مربوط ميشود، نيازي به يک خلبان با چنين ويژگيهايي ندارد و ناسا در مورد بينايي خيلي کمتر سختگيري ميکند. به علاوه الان بسياري از متخصصين آموزشديده ديگر جوان نيستند و بر اثر سن، قدري دوربين شدهاند و تمرکز روي فاصله نزديک کمي برايشان سخت است.
علاوه بر همه اين موارد، در ماموريتهاي فضايي، فضانورد يا پژوهشگر در محيطي قرار ميگيرد که بعضا نيروي گرانشي نزديک به صفر دارد و مطالعات نشان دادهاند که اين شرايط دوربيني چشم را تشديد ميکند.
بر اساس گزارشي که پاپساينس منتشر کرده، ناسا تصميم گرفته عينکهايي با لنزهاي قابل تنظيم و انعطافپذير در اختيار فضانوردان و محققينش قرار بدهد که بسته به اين که فرد در حال انجام چه کاري است و به چه ديدي نياز دارد، خودش را تنظيم ميکند.
هر يک از لنزهاي اين عينک در حقيقت از دو لنز کوچکتر تشکيل شده که فاصله آنها با لايهاي نازک اما قابل گسترش از مايع سيليکون شفاف پر شده است که خودش غشايي اطراف خود دارد.
دستهاي که روي پل عينک قرار گرفته، اين مايع را به عقب و جلو هل ميدهد و بدين ترتيب به غشا شکل ميدهد. بدين ترتيب، بسته به کاري که فرد در حال انجام آن است، نقطه کانوني تغيير ميکند.
برگرفته از: ايسنا / مهر / خبرآنلاين
__________________