sara.it69
08-19-2010, 06:28 PM
آکوردئون یک آلت موسیقی است که بر اصل دمه آهنگری و دمیدن هوا، ساخته شده است. صدا در اثر عبور با فشار هوا از زباله های فلزی که روی دستگاه تعبیه شده اند به وجود می آید. رد پای پیشرفت و تکامل این وسیله موسیقی، شاید به سال های خیلی دوری باز می گردد.
زباله های فلزی که قسمتی از این آلت موسیقی را تشکیل می دهند. برای اولین مرتبه به وسیله چینی های قدیم برای یک دستگاه موسیقی که به چنگ معروف است، به کار برده شدند. بعداً در قرن شانزدهم فکر تعبیه قفسه های چوبی به آلتی که بر اساس دم آهنگری ساخته می شد به وجود آمده و به این ترتیب آکوردئون اولیه پیدایش یافت.
بدیهی است که در اثر باز و بسته شدن دمه که موجب جریان هوا می شود، زباله های فلزی به ارتعاش در می ایند. به کلیدها یا دکمه های زبانه ها فشار آورده می شود و در نیتجه لرزش و نوسان، زبانه ها انواع آهنگ ها را در آکوردئون، به وجود می آوردند.
صفحه دکمه این آلت موسیقی، شبیه همان چیزی است که در پیانو هم به کار رفته است و اختراعی است که به قرن بیستم مربوط می شود. اولین آلت موسیقی که می توان آن را جد آکوردئون فعلی دانست به وسیله شخصی اتریشی بنام دامیان در سال ۱۸۲۹ درست شد و به ثبت رسید.
آن طور که معلوم است آکوردئون تا سال ۱۹۱۰ فقط در کشورهای اروپائی شهرت داشت و سپس با آمریکائی ها معروف گردید. این آلت موسیقی از آن تاریخ تا کنون به طرق زیادی تکامل یافته است و در سال ۱۹۳۷ برای اولین بار در یک ارکستر سمفونیک مورد استفاده قرار گرفت.
پیانو آکوردئون دارای ۱۲۰ کلید باس در یک طرف بوده و ۴۱ دکمه سه تایی روی صفحه ای – از نوع پیانو – قرار دارد. برخلاف، دیگر وسایل موسیقی که بر اثر کوشش یک یا چند نفره به وجود آمده اند، طبل از ابتدای زندگی بشر اولیه وجود داشته است.
انواع مختلف طبل به وسیله انسان های اولیه مورد استفاده قرار گرفته اند که رد پای تاریخچه بعضی از انواع آنها حتی به زمان پیدایش کره زمین می رسد.
احتمالاً اولین بار از طبل به عنوان وسیله ای که اهالی یک قبیله به هم خبر بدهند یا همدیگر را صدا بزنند استفاده شده است؛ یا این که طبل زدن نوعی دادن علامت جنگ بوده است. تا این که در همان زمان ها این وسیله کم کم به صورت یک وسیله موسیقی درآمد. چون انسان های وحشی در مبارزه با ارواح شیطانی آنرا به کار می بردند و طبل زدن برای آنها یک مفهوم مذهبی داشت. بنابراین در مراسم آنها شامل رقص و پایکوبی هم بوده و طبل یک وسیله پر اهمیت به شمار می رفته است. انسان های اولیه طبل هائی را که با اَشکال مختلف ساخته شده بود به کار می بردند. مثلاً طبلی را که از یک تنه تو خالی درخت درست شده بود و پوست حیوانات را روی آن کشیده بودند، به کار می بردند. یا طبل های خیزران که از قسمت های خالی نی درست می شد و با چوب آن را می زدند. حتی بعضی ها هم بدن خود را محکم به زمین می کوفته اند، تا صدائی شبیه صدای طبل برخیزد!
استفاده از طبل در میان مردم مصر باستان خیلی مرسوم بوده است.
طبل مصری عبارت از طبل کوچکی بود که با دست حمل می شد، عبری ها هم طبلی را به کار می برده اند که قسمی از طنبور بود که گاهی با دست، زده می شد و گاهی با چوب. چینی ها و ژاپنی ها هم از زمانه قدیم، صاحب این آلت موسیقی بوده اند.
سرخپوستان آمریکائی از طبل نه تنها برای فرستادن پیام یا در رقص و پایکوبی استفاده می کردند بلکه آن را برای پیش بینی هوا به کار می بردند؛ زیرا عقیده داشتند هر وقت بخواهد باران ببارد آن پوستی که روی طبل کشیده شده است سفت خواهد شد. بنابراین این علامتی بود برای بارانی بودن هوا!
http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
زباله های فلزی که قسمتی از این آلت موسیقی را تشکیل می دهند. برای اولین مرتبه به وسیله چینی های قدیم برای یک دستگاه موسیقی که به چنگ معروف است، به کار برده شدند. بعداً در قرن شانزدهم فکر تعبیه قفسه های چوبی به آلتی که بر اساس دم آهنگری ساخته می شد به وجود آمده و به این ترتیب آکوردئون اولیه پیدایش یافت.
بدیهی است که در اثر باز و بسته شدن دمه که موجب جریان هوا می شود، زباله های فلزی به ارتعاش در می ایند. به کلیدها یا دکمه های زبانه ها فشار آورده می شود و در نیتجه لرزش و نوسان، زبانه ها انواع آهنگ ها را در آکوردئون، به وجود می آوردند.
صفحه دکمه این آلت موسیقی، شبیه همان چیزی است که در پیانو هم به کار رفته است و اختراعی است که به قرن بیستم مربوط می شود. اولین آلت موسیقی که می توان آن را جد آکوردئون فعلی دانست به وسیله شخصی اتریشی بنام دامیان در سال ۱۸۲۹ درست شد و به ثبت رسید.
آن طور که معلوم است آکوردئون تا سال ۱۹۱۰ فقط در کشورهای اروپائی شهرت داشت و سپس با آمریکائی ها معروف گردید. این آلت موسیقی از آن تاریخ تا کنون به طرق زیادی تکامل یافته است و در سال ۱۹۳۷ برای اولین بار در یک ارکستر سمفونیک مورد استفاده قرار گرفت.
پیانو آکوردئون دارای ۱۲۰ کلید باس در یک طرف بوده و ۴۱ دکمه سه تایی روی صفحه ای – از نوع پیانو – قرار دارد. برخلاف، دیگر وسایل موسیقی که بر اثر کوشش یک یا چند نفره به وجود آمده اند، طبل از ابتدای زندگی بشر اولیه وجود داشته است.
انواع مختلف طبل به وسیله انسان های اولیه مورد استفاده قرار گرفته اند که رد پای تاریخچه بعضی از انواع آنها حتی به زمان پیدایش کره زمین می رسد.
احتمالاً اولین بار از طبل به عنوان وسیله ای که اهالی یک قبیله به هم خبر بدهند یا همدیگر را صدا بزنند استفاده شده است؛ یا این که طبل زدن نوعی دادن علامت جنگ بوده است. تا این که در همان زمان ها این وسیله کم کم به صورت یک وسیله موسیقی درآمد. چون انسان های وحشی در مبارزه با ارواح شیطانی آنرا به کار می بردند و طبل زدن برای آنها یک مفهوم مذهبی داشت. بنابراین در مراسم آنها شامل رقص و پایکوبی هم بوده و طبل یک وسیله پر اهمیت به شمار می رفته است. انسان های اولیه طبل هائی را که با اَشکال مختلف ساخته شده بود به کار می بردند. مثلاً طبلی را که از یک تنه تو خالی درخت درست شده بود و پوست حیوانات را روی آن کشیده بودند، به کار می بردند. یا طبل های خیزران که از قسمت های خالی نی درست می شد و با چوب آن را می زدند. حتی بعضی ها هم بدن خود را محکم به زمین می کوفته اند، تا صدائی شبیه صدای طبل برخیزد!
استفاده از طبل در میان مردم مصر باستان خیلی مرسوم بوده است.
طبل مصری عبارت از طبل کوچکی بود که با دست حمل می شد، عبری ها هم طبلی را به کار می برده اند که قسمی از طنبور بود که گاهی با دست، زده می شد و گاهی با چوب. چینی ها و ژاپنی ها هم از زمانه قدیم، صاحب این آلت موسیقی بوده اند.
سرخپوستان آمریکائی از طبل نه تنها برای فرستادن پیام یا در رقص و پایکوبی استفاده می کردند بلکه آن را برای پیش بینی هوا به کار می بردند؛ زیرا عقیده داشتند هر وقت بخواهد باران ببارد آن پوستی که روی طبل کشیده شده است سفت خواهد شد. بنابراین این علامتی بود برای بارانی بودن هوا!
http://pnu-club.com/imported/mising.jpg