yamahdi
05-20-2010, 07:24 AM
از پارسال ایام فاطمیه، داغ دیگری را به دوش خود گرفته است. گویی همین دیروز بود، اردیبهشت 88، در ایام فاطمیه که دلها همه از داغ حضرت صدیقه کبری، فاطمه زهرا سلام الله علیها سوگوار بود دوباره به داغ عزیز دیگری نشست.
آیت الله بهجت، آن مرد بزرگ در چنین ایامی دست از این خاکدان برکشید و بر سفره بانوی دو سرا مهمان شد. آری آقای بهجت هم رفت و ما ماندیم و یک درس! و آن مرگی است که دامن همه را فراخواهد گرفت.
آقای بهجت را ببینید!
http://pnu-club.com/imported/2010/05/417.jpg
ایشان می‌فرمودند:
"حوادثى كه اتفاق مى افتد، نتیجه ى كارهاى ماست كه بر سر ما مى آید: «وَ مَآ أَصَـابَكُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَیْدِیكُمْ»(1) هر مصیبتى به شما مى رسد، به واسطه ى اعمال شما است.
آیا نباید به فكر باشیم و از گناهان گذشته كه باعث این همه بلاها و مصیبت ها شده است، توبه كنیم؟ ولى ما توبه نمى كنیم، چون كارهاى خود را بد نمى دانیم، و به خود و كارهاى خود خوش بین هستیم!
آیا در این حوادث و گرفتارى ها كه از هزار سال پیش به ما خبر داده اند، نباید شرح صدر پیدا كنیم و همان طور كه دستور داده اند باشیم؟! كه فرموده اند: «تَمسَّكُوا بِالاْءَمْرِ الاْءَوَّلِ.»(2) به دستور اول تمسّك بجویید [و عمل كنید.] یعنى این كه به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینى عمل كنیم، و در موارد شك و تردید احتیاط نماییم. و نیز در مثل این زمانه كه اهل ایمان به بلاهاى فراوان مبتلا هستند، چنان كه دستور داده اند، دعاى فرج را زیاد بخوانیم. " (3)
خوب است ما نیز عبرت گیریم و به خود آییم و دست به کار شویم که سرانجام گذشتگان در انتظار ما نیز هست. و آنچه خواهد ماند تنها عمل من و توست.
هم اکنون به یاد قبر خود و تنهایی آن و اتمام فرصتها باشیم و استغفار کنیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
استغفر الله ربی و اتوب الیه
1. سوره ى شورى، آیه ى 30.
2. بحارالانوار، ج 52، ص 133؛ الغیبة نعمانى، ص 159.
3- برگرفته از پایگاه ایشان رضوان الله علیه
گروه دین و اندیشه تبیان
آیت الله بهجت، آن مرد بزرگ در چنین ایامی دست از این خاکدان برکشید و بر سفره بانوی دو سرا مهمان شد. آری آقای بهجت هم رفت و ما ماندیم و یک درس! و آن مرگی است که دامن همه را فراخواهد گرفت.
آقای بهجت را ببینید!
http://pnu-club.com/imported/2010/05/417.jpg
ایشان می‌فرمودند:
"حوادثى كه اتفاق مى افتد، نتیجه ى كارهاى ماست كه بر سر ما مى آید: «وَ مَآ أَصَـابَكُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا كَسَبَتْ أَیْدِیكُمْ»(1) هر مصیبتى به شما مى رسد، به واسطه ى اعمال شما است.
آیا نباید به فكر باشیم و از گناهان گذشته كه باعث این همه بلاها و مصیبت ها شده است، توبه كنیم؟ ولى ما توبه نمى كنیم، چون كارهاى خود را بد نمى دانیم، و به خود و كارهاى خود خوش بین هستیم!
آیا در این حوادث و گرفتارى ها كه از هزار سال پیش به ما خبر داده اند، نباید شرح صدر پیدا كنیم و همان طور كه دستور داده اند باشیم؟! كه فرموده اند: «تَمسَّكُوا بِالاْءَمْرِ الاْءَوَّلِ.»(2) به دستور اول تمسّك بجویید [و عمل كنید.] یعنى این كه به یقینیات اعتقاد داشته باشیم و به واضحات و ضروریات دینى عمل كنیم، و در موارد شك و تردید احتیاط نماییم. و نیز در مثل این زمانه كه اهل ایمان به بلاهاى فراوان مبتلا هستند، چنان كه دستور داده اند، دعاى فرج را زیاد بخوانیم. " (3)
خوب است ما نیز عبرت گیریم و به خود آییم و دست به کار شویم که سرانجام گذشتگان در انتظار ما نیز هست. و آنچه خواهد ماند تنها عمل من و توست.
هم اکنون به یاد قبر خود و تنهایی آن و اتمام فرصتها باشیم و استغفار کنیم:
بسم الله الرحمن الرحیم
استغفر الله ربی و اتوب الیه
1. سوره ى شورى، آیه ى 30.
2. بحارالانوار، ج 52، ص 133؛ الغیبة نعمانى، ص 159.
3- برگرفته از پایگاه ایشان رضوان الله علیه
گروه دین و اندیشه تبیان