TAHA
04-16-2010, 06:48 PM
http://pnu-club.com/imported/2010/04/1259.jpg
شاید بتوان گفت که در حال حاضر بیشترین توجه اینتل روی خط تولید پردازندههای سیر غالب آینده ۳۲ نانومتری با هسته Nehalem معطوف شده است. این هسته به ظاهر جدید که اینتل آن را Clarkdale نامیده است در واقع زیرساخت پردازندههای جدید Corei۵ و Corei۳ خواهد بود. این اتفاق بزرگی برای اینتل خواهد بود.
● خداحافظی با خاندان معظم Core۲:
معرفی نسل پردازندههای Corei۷، Corei۵ و Corei۳ همان‌گونه که خبر از تولد نسلی جدید دارد در خود خبر از مرگ خاندان قبلی پردازندههای این شرکت یعنی خاندان Core۲ را نیز دارد. این خاندان بیش از سه سال است همراه ماست و نام آن یادآور خاطرات شیرین زیادی در ذهن کاربران و متخصصان خواهد بود!
البته این صحبت‌ها به این معنی نیست که این تغییر نسل خیلی زود صورت می‌گیرد، بلکه این اتفاق نیازمند پروسه زمانی خاص خود است. در خوشبینانه‌ترین حالت ۴ ماهه آخر سال آینده میلادی زمان رسمی خداحافظی با پردازندههای Core۲ خواهد بود. این نسل در حال حاضر با تلاش بسیار خود را به عنوان بهترین گزینه مسیر غالب (MainStream) اینتل معرفی می‌کند.
بنا به لیست قیمت اعلامی توسط سایت رسمی اینتل پردازندههای چهارهسته‌ای Core۲Quad قیمتی مابین ۱۶۳ تا ۳۱۶ و پردازندههای دو‌هسته‌ای Core۲Duo نیز قیمتی مابین ۱۱۳ تا ۲۶۶ دلار دارند. در حال حاضر سه پردازنده معرفی شده نسل جدید بر مبنای هسته Lynnfield قیمتی از ۱۹۹ تا ۵۵۵ دلار دارند. در حقیقت باید دید که آیا این پردازندهها از خصوصیت ویژه‌ای نسبت به پردازندههای Core۲Quad و Core۲Duo برخوردارند و آیا کاربر باید حداقل ۲۰۰ دلار برای پردازنده جدیدش بپردازد؟ پاسخ منفی است.
اگر بخواهیم کمی به محصولات حاضر اینتل در هر رده بپردازیم باید گفت که پردازندههای مجهز به هسته Bloomfield در حال حاضر در صدر محصولات سری Corei۷ اینتل برای سوکت LGA۱۳۶۶ قرار دارند. پردازندههای مجهز به هسته Lynnfield نیز در حال حاضر وظیفه پرکردن فاصله میان پردازندههای گران‌قیمت و غالب بازار را بر عهده دارند. در جایگاه بعدی هسته پردازشی Yorkfield -که در پردازندههای Core۲Quad استفاده می‌شود- قرار دارد که این جایگاه را تا اوایل سال ۲۰۱۰ و ورود هسته Clarkdale حفظ خواهد کرد. البته تولید هسته پردازشی Wolfdale که در پردازندههای Pentium DualCore استفاده می‌شود نیز تا سال ۲۰۱۰ ادامه خواهد داشت.
● چه چیز در نام پردازندههای جدید اینتل نهفته است؟
با شنیدن نام پردازندههای سری Core۲Duo و Core۲Quad می‌توان فهمید که با چه پردازنده‌ای طرف هستیم! این در حالی است که دو سری Qxxxx و Exxxx به طور کامل برای همگان مشخص نبودند، اما به هر حال بیشتر کاربران حرفه‌ای از تفاوت‌های میان این پردازندهها آگاه بودند و با مشاهده نام آن‌ها متوجه جزئیات می‌شدند.
اما زمانی که پردازندههای خاندان Corei۷ معرفی شدند، در ابتدا فقط با چند پردازنده محدود با هسته Nehalem مواجه بودیم که می‌شد گفت این‌‌ها پردازندههای اشرافی اینتل هستند. اما متاسفانه پس از گذشت چندی با گفتن نام این خاندان مشخص نبود که راجع به پردازنده ۳۰۰ دلاری i۷-۹۲۰ صحبت می‌کنیم یا پردازنده ۱۰۰۰ دلاری i۷-۹۶۵ ؟!
اکنون با این تفاسیر اینتل نسل پردازندههای Corei۵ را معرفی می‌کند که به نوعی می‌توان آن را زیرمجموعه Corei۷ دانست. این سری نیز در حال حاضر برای بیشتر کاربران ناشناخته است و تنها کاربران نیمه‌حرفه‌ای و حرفه‌ای با آن آشنایی دارند. باید گفت که نامگذاری سری جدید محصولات اینتل حسابی گیج‌کننده است.
حال اجازه دهید نیم‌نگاهی به مشخصات پردازندههای موجود و جدید Corei۷، پردازندههای جدید Corei۵ و پردازندههای سری Core۲Quad داشته باشیم.
پردازندههای موجود Corei۷ از طریق سوکت (رابط) LGA۱۳۶۶ روی مادربرد نصب می‌شوند، در حالی که پردازندههای جدید Corei۷ مانند پردازندههای Corei۵ از رابط LGA۱۱۵۶ استفاده می‌کنند. البته همان‌طور که آگاهید پردازندههای Core۲Quad نیز از رابط LGA۷۷۵ استفاده می‌کنند و همگی چهارهسته‌ای هستند.
پردازندههای جدید از تکنولوژی Turbo Boost و پردازندههای Corei۷ از تکنولوژی Hyper-Threading نیز پشتیبانی می‌کنند.
تمامی این پردازندهها دارای ۳۲ کیلوبایت حافظه موقت لایه اول هستند. پردازندههای جدید هر یک ۲۵۶ کیلوبایت حافظه موقت لایه دوم اختصاصی برای هر یک از هسته‌ها دارند. این در حالی است که میزان این حافظه برای پردازندههای Core۲Quad تا سقف ۱۲ مگابایت به صورت اشتراکی بوده است. البته در این پردازندهها خبری از حافظه موقت لایه سوم نیست، اما در پردازندههای جدید، ۸ مگابایت حافظه موقت لایه سوم به صورت اشتراکی در اختیار هسته‌ها قرار می‌گیرد.
پردازندههای موجود Corei۷ که بر پایه سوکت LGA۱۳۶۶ ساخته شده‌اند از حافظه‌های ۳ کاناله از نوع DDR۳ و با نهایت فرکانس ۱۰۶۶ مگاهرتز پشتیبانی می‌کنند. این در حالی است که پردازندههای Corei۷ بر پایه سوکت LGA۱۱۵۶ و پردازندههای Corei۵ بر پایه همین سوکت از حافظه‌های دو کاناله DDR۳ با نهایت فرکانس ۱۳۳۳ مگاهرتز و پردازندههای Core۲Quad از حافظه‌های دو کاناله DDR۳ با نهایت فرکانس ۱۶۰۰ مگاهرتز پشتیبانی می‌کنند.
چیپ‌ست پشتیبانی‌کننده پردازندههای Corei۷ بر مبنای سوکت LGA۱۳۶۶ چیپ‌ست X۵۸ اینتل و قیمت این پردازندهها مابین ۲۸۴ تا ۹۹۹ دلار است. چیپ‌ست برادرخوانده این پردازندهها (پردازندههای Corei۷ و Corei۵ بر مبنای سوکت LGA۱۱۵۶) نیز چیپ‌ست P۵۵ اینتل است که پردازندههای Corei۷ این سری قیمتی مابین ۲۸۵ تا ۵۵۵ دلار و پردازنده معرفی شده سری Corei۵ نیز ۱۹۹ دلار قیمت دارند. این در حالی است که چیپ‌ست پشتیبانی‌کننده پردازندههای Core۲Quad چیپ‌ست X۴۸ اینتل است و قیمتی مابین ۱۶۳ تا ۳۱۶ دلار دارد. اکنون انتخاب مناسب مابین این پردازندهها به خصوص در رده قیمت ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار بسیار سخت خواهد بود!
سعی خواهیم کرد در شماره‌های آینده مفصل‌تر به بررسی پردازندههای جدید اینتل بپردازیم و اطلاعات تکمیلی بیشتری از آن‌ها ارایه کنیم.
( www.itnewsway.ir (http://www.itnewsway.ir/) )
در دل نسخه‌های متفاوت پردازندههای Core i۷ چه می‌گذرد؟
شما در هر صنعتی که تخصص یا سررشته داشته باشید به خوبی می‌دانید پس از معرفی یک محصول (خواه در صنعت IT یا حتی صنعت خودرو) تا عرضه رسمی آن در بازار تغییرات زیادی در جهت رفع ایرادهای باقی‌مانده شکل می‌گیرد.
http://pnu-club.com/imported/2010/04/1260.jpg
شما در هر صنعتی که تخصص یا سررشته داشته باشید به خوبی می‌دانید پس از معرفی یک محصول (خواه در صنعت IT یا حتی صنعت خودرو) تا عرضه رسمی آن در بازار تغییرات زیادی در جهت رفع ایرادهای باقی‌مانده شکل می‌گیرد.
در خصوص قطعات سیلیکونی تکیه‌کلام روی نسخه‌های متفاوت این قطعات است که به طور معمول هر یک شامل نوآوری و تغییرات زیادی هستند. زمانی که شرکت اینتل پردازنده Core i۷-۹۷۵ Extreme را معرفی و عرضه کرد، در برنامه این شرکت بود که این محصول جایگزین پردازنده ۹۶۵ Extreme شود. این پردازنده سیلیکون C۰ را با نسخه پیشرفته‌تر D۰ جایگزین می‌کرد. حال اینکه پس از بررسی، تفاوت‌های معنی‌داری میان این دو پردازنده مشاهده شد.
استفاده از نسل یا نسخه‌های پیشرفته‌تر و جدیدتر به معنای کارایی بیشتر نیست.
ابتدا باید توضیح کوتاهی داد که منظور از تغییرات نسل در پردازندههای مورد بررسی برطرف کردن و بررسی ایرادها و باگ‌های شناخته شده است که یک محصول را در نسلی متفاوت‌تر و جدیدتر قرار می‌دهد. برای مثال، در این‌جا ارتقا شامل بهینه‌سازی کارکرد ترانزیستورها می‌شود و می‌تواند باعث بهبود ثبات فرکانس کاری پردازنده، ولتاژ مصرفی کمتر برای انجام امور استاندارد و حتی برخی امکانات اضافی شود.
با توجه به نتایج به دست آمده همواره پردازندههای جدیدتر، از بازده انرژی بیشتری به نسبت نسل‌های قبلی خود برخوردار بوده‌اند. برای مثال، می‌توانند با مصرف انرژی کمتر از نسخه‌های قبلی و اولیه خود فرکانس و قدرت پردازش مشابهی را فراهم کنند. این بهبود و ارتقا نسل یا همان Stepping همواره به همراه افزایش کارایی و قدرت پردازشی (که فروشنده‌ها روی قیمت آن‌ها اعمال می‌کنند) نیست.
نسخه‌های جدید به معنای امکانات بیشتر هستند.
در بررسی‌های منتشر شده در برخی از وب‌سایت‌های تخصصی، از کارایی مناسب و بالای پردازندههای نسل D۰ گزارش داده شده است. در این بررسی که مطالعه خواهید کرد دو پردازنده نسل اول (C۰ Stepping) از سری Corei۷ (پردازنده ۹۶۵ با فرکانس ۲/۳ گیگاهرتز و پردازنده ۳۳/۳ گیگاهرتزی ۹۷۵ که جزو نسل (D۰ Stepping) محسوب می‌شود) با یکدیگر مقایسه شده‌اند. جالب اینکه در این قیاس نتایج جالبی به خصوص در مبحث اورکلاک آن‌ها به دست آمد.
در این بررسی از مادربرد MSI مجهز به چیپ‌ست فاخر X۵۸ اینتل برای هر دو پردازنده استفاده شده است.
● آغاز مبارزه...
پیش از شروع مقایسه باید اطلاعاتی راجع به پردازندههای Corei۷ داشته باشیم. تمامی پردازندههای این سری دارای ۲۵۶ کیلوبایت حافظه موقت کش لایه دوم برای هر هسته هستند. این پردازندهها از مجموع ۸ مگابایت حافظه موقت کش لایه سوم به صورت اشتراکی بهره می‌برند و از تکنولوژی Hyper-Threading پشتیبانی می‌کنند. تکنولوژی مذکور به سیستم‌عامل امکان استفاده از هر هسته واقعی به عنوان دو هسته مجازی را می‌دهد.
پردازندههای اولیه (C۰ Stepping) این سری با سیستم‌های خنک‌کننده حرفه‌ای هوا تا کمی بیش از ۴ گیگاهرتز و با سیستم خنک‌کننده نیتروژن مایع تا سقف ۵ گیگاهرتز اورکلاک می‌شدند.
اینتل کمی بعد پردازندههای بر مبنای نسل D۰ (D۰ Stepping) را با ادعای قابلیت افزایش سرعت بالا معرفی کرد.
پردازندههای مدل Corei۷-۹۵۰ فقط با نسل جدیدتر یعنی D۰ تولید شده‌اند و یکی از جدیدترین محصولات معرفی شده این سری به شمار می‌روند. هنگام انتخاب و خرید پردازندههای مدل ۹۲۰ این سری کمی احتیاط کنید، زیرا این پردازندهها با نسل قدیمی‌تر C۰ و جدیدتر D۰ تولید شده‌اند و هر دو نسخه در بازار وجود دارند. البته به طور قطع اطلاعات زیادی از اینتل درباره این دو نسل و پردازندههای تولید شده با هرکدام به صورت رسمی به دست نخواهید آورد.
در مقایسه پردازندههای Core i۷-۹۶۵ (C۰) و Core i۷-۹۷۵ (D۰) در فرکانس مشابه ۳۳/۳ گیگاهرتز اگرچه پردازنده مدل ۹۶۵ با فرکانس پیش‌فرض ۲/۳ گیگاهرتز تولید می‌شود، اما برای به دست آوردن نتایج دقیق‌تر فرکانس آن را به ۳۳/۳ گیگاهرتز -که فرکانس پیش‌فرض مدل ۹۷۵ است- اورکلاک کردیم. از آن‌جایی که پردازندههای سری Corei۷ به راحتی با افزایش ضریب فرکانس قابل اورکلاک هستند و در اورکلاک انعطاف زیادی از خود نشان می‌دهند، این افزایش فرکانس باعث ایجاد مشکلی در کارکرد پردازنده نخواهد شد.
اولین نکته قابل توجه در خصوص بررسی این دو پردازنده ولتاژهای آن‌هاست. پردازنده ۹۶۵ که بر پایه نسل C۰ Stepping است با کمی افزایش ولتاژ به ۲۳۲/۱ ولت، فرکانس آن به ۳۳/۳ گیگاهرتز می‌رسد. این در حالی است که پردازنده مدل ۹۷۵ که بر پایه نسل D۰ Stepping است به صورت پیش فرض با ولتاژ کمتر ۱۳۶/۱ ولت همان فرکانس خروجی را دارد. میزان ولتاژ ورودی ۴۵/۸ درصد تفاوت دارد که می‌تواند تاثیر بسزایی در توان مصرفی سیستم داشته باشد. البته ولتاژ و توان مصرفی در حالت آماده به کار (Idle) چندان تفاوتی ندارد.
افزایش فرکانس (اورکلاک) پردازنده Core i۷-۹۶۵ (C۰) تا مرز ۴ گیگاهرتز: اورکلاک این پردازنده در چند مرحله انجام گرفت و نمونه مورد استفاده در این بررسی همان پردازندههای اولیه این سری است که در سال ۲۰۰۸ معرفی و عرضه شد. فرکانس این پردازنده با افزایش ضریب آن (Multiplier) از ۲۴x به ۲۶x در ۱۳۳ مگاهرتز به راحتی به مرز ۴۷/۳ گیگاهرتز رسید.
در گام بعدی با افزایش ضریب به ۲۷x فرکانس این پردازنده به مرز ۶۱/۳ گیگاهرتز رسید که در این مرحله نیز هنور نیازی به افزایش ولتاژ ورودی به هسته نیست.
برای ارتقای فرکانس پردازنده به ۷۴/۳ گیگاهرتز نیاز است تا کمی ولتاژ ورودی را از طریق BIOS افزایش دهیم و آن را به ۱۹۲/۱ ولت برسانیم. این افزایش ولتاژ ورودی در BIOS باعث افزایش ولتاژ پردازنده ۲۸۰/۱ ولت می‌شود. این ولتاژ در حالت تنظیمات خودکار BIOS ۱۷۶/۱ ولت است که باعث فراهم شدن ولتاژ ۲۶۴/۱ ولت در پردازنده می‌شود.
برای رسیدن به فرکانس ۸۷/۳ گیگاهرتز فرکانس پردازنده را به ۲۱۶/۱ ولت در BIOS رساندیم که ولتاژ موثر ۲۹۶/۱ ولت را برای پردازنده فراهم می‌کند. نتایج به دست آمده با این افزایش ولتاژ از ثبات چندانی برخوردار نبودند، اما با افزایش ولتاژ ورودی در BIOS به ۲۳۲/۱ ولت به حداکثر سرعت فرکانس پردازنده در حدود ۴ گیگاهرتز رسیدیم که از حالت پایداری نیز برخوردار بود.
در نتیجه، حداکثر فرکانس به دست آمده در پردازنده Core i۷-۹۶۵ فرکانس ۰/۴ گیگاهرتز با ولتاژ موثر ۳۲/۱ ولت بود که این ولتاژ بر پایه ولتاژ ورودی ۲۳۲/۱ ولت در تنظیمات BIOS بود. البته پردازندههای سری C۰ توان ارتقای فرکانس در حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ مگاهرتز با سیستم خنک‌کننده هوا را با کمی خوش شانسی دارند.
افزایش فرکانس (اورکلاک) پردازنده Core i۷-۹۷۵ (D۰) تا مرز ۱۴/۴ گیگاهرتز:
ولتاژ ورودی این پردازنده که در حالت پیش‌فرض فرکانس ۳۳/۳ گیگاهرتز با ولتاژ ۱۳۶/۱ است در مقایسه با مدل قبلی که ۲۳۲/۱ ولت بود کمتر است.
بدون تغییر ولتاژ ورودی در BIOS با تغییر ضریب این پردازنده از ۲۵x به ۲۷x به راحتی فرکانس آن به ۶/۳ گیگاهرتز رسید، اما میزان ولتاژ موثر ورودی در آن به ۲۳۲/۱ ولت رسید.
با همان شرایط قبلی و بدون تغییر ولتاژ ورودی BIOS، فرکانس پردازنده را این‌بار به ۷۴/۳ گیگاهرتز رساندیم. به خاطر آورید که در چنین مرحله‌ای برای پردازنده قبلی به چه میزان ولتاژی رسیده بودیم.
در گام بعدی با افزایش ضریب به ۲۸x و بدون ایجاد تغییر در ولتاژ ورودی، فرکانس پردازنده را تا ۸۷/۳ گیگاهرتز رساندیم که البته بر اساس اطلاعات نرم‌افزار CPU-Z ولتاژ موثر مانند مرحله قبلی در حدود ۲۴۰/۱ ولت باقی ماند. باید دید که آیا ممکن است این روال تا فرکانس ۰/۴ گیگاهرتز ادامه یابد؟!
البته در واقع نیز همین‌گونه است. برای رسیدن به فرکانس ۰/۴ گیگاهرتز نیز کماکان نیازی به افزایش ولتاژ ورودی نیست، در حالی که در چنین مرحله‌ای در پردازنده ۹۶۵ نیاز به افزایش ولتاژ داشتیم. همچنین ولتاژ موثر در این حالت طبق نرم‌افزار CPU-Z در همان میزان ۲۳۲/۱ ولت باقی مانده است. این مساله نشان از قابلیت بالای نسل D۰ در افزایش فرکانس پردازنده بدون نیاز به اعمال ولتاژ اضافی دارد.
برای رسیدن به فرکانس ۱۴/۴ گیگاهرتز به کمی افزایش ولتاژ نیاز است، البته ولتاژ موثر در همان میزان قبلی مانده است.
با افزایش ضریب به ۳۲x و رساندن فرکانس به ۲۷/۴ گیگاهرتز با تغییرات متفاوت ولتاژ مورد آزمایش قرار گرفت که نتایج پایداری به دست نیامد. نتیجه این آزمایش‌ها نشان داد که فرکانس پایدار برای پردازنده Core i۷-۹۷۵ Extreme D۰ با سیستم خنک‌کننده هوا کمتر از ۲۰/۴ گیگاهرتز است.
__________________
شاید بتوان گفت که در حال حاضر بیشترین توجه اینتل روی خط تولید پردازندههای سیر غالب آینده ۳۲ نانومتری با هسته Nehalem معطوف شده است. این هسته به ظاهر جدید که اینتل آن را Clarkdale نامیده است در واقع زیرساخت پردازندههای جدید Corei۵ و Corei۳ خواهد بود. این اتفاق بزرگی برای اینتل خواهد بود.
● خداحافظی با خاندان معظم Core۲:
معرفی نسل پردازندههای Corei۷، Corei۵ و Corei۳ همان‌گونه که خبر از تولد نسلی جدید دارد در خود خبر از مرگ خاندان قبلی پردازندههای این شرکت یعنی خاندان Core۲ را نیز دارد. این خاندان بیش از سه سال است همراه ماست و نام آن یادآور خاطرات شیرین زیادی در ذهن کاربران و متخصصان خواهد بود!
البته این صحبت‌ها به این معنی نیست که این تغییر نسل خیلی زود صورت می‌گیرد، بلکه این اتفاق نیازمند پروسه زمانی خاص خود است. در خوشبینانه‌ترین حالت ۴ ماهه آخر سال آینده میلادی زمان رسمی خداحافظی با پردازندههای Core۲ خواهد بود. این نسل در حال حاضر با تلاش بسیار خود را به عنوان بهترین گزینه مسیر غالب (MainStream) اینتل معرفی می‌کند.
بنا به لیست قیمت اعلامی توسط سایت رسمی اینتل پردازندههای چهارهسته‌ای Core۲Quad قیمتی مابین ۱۶۳ تا ۳۱۶ و پردازندههای دو‌هسته‌ای Core۲Duo نیز قیمتی مابین ۱۱۳ تا ۲۶۶ دلار دارند. در حال حاضر سه پردازنده معرفی شده نسل جدید بر مبنای هسته Lynnfield قیمتی از ۱۹۹ تا ۵۵۵ دلار دارند. در حقیقت باید دید که آیا این پردازندهها از خصوصیت ویژه‌ای نسبت به پردازندههای Core۲Quad و Core۲Duo برخوردارند و آیا کاربر باید حداقل ۲۰۰ دلار برای پردازنده جدیدش بپردازد؟ پاسخ منفی است.
اگر بخواهیم کمی به محصولات حاضر اینتل در هر رده بپردازیم باید گفت که پردازندههای مجهز به هسته Bloomfield در حال حاضر در صدر محصولات سری Corei۷ اینتل برای سوکت LGA۱۳۶۶ قرار دارند. پردازندههای مجهز به هسته Lynnfield نیز در حال حاضر وظیفه پرکردن فاصله میان پردازندههای گران‌قیمت و غالب بازار را بر عهده دارند. در جایگاه بعدی هسته پردازشی Yorkfield -که در پردازندههای Core۲Quad استفاده می‌شود- قرار دارد که این جایگاه را تا اوایل سال ۲۰۱۰ و ورود هسته Clarkdale حفظ خواهد کرد. البته تولید هسته پردازشی Wolfdale که در پردازندههای Pentium DualCore استفاده می‌شود نیز تا سال ۲۰۱۰ ادامه خواهد داشت.
● چه چیز در نام پردازندههای جدید اینتل نهفته است؟
با شنیدن نام پردازندههای سری Core۲Duo و Core۲Quad می‌توان فهمید که با چه پردازنده‌ای طرف هستیم! این در حالی است که دو سری Qxxxx و Exxxx به طور کامل برای همگان مشخص نبودند، اما به هر حال بیشتر کاربران حرفه‌ای از تفاوت‌های میان این پردازندهها آگاه بودند و با مشاهده نام آن‌ها متوجه جزئیات می‌شدند.
اما زمانی که پردازندههای خاندان Corei۷ معرفی شدند، در ابتدا فقط با چند پردازنده محدود با هسته Nehalem مواجه بودیم که می‌شد گفت این‌‌ها پردازندههای اشرافی اینتل هستند. اما متاسفانه پس از گذشت چندی با گفتن نام این خاندان مشخص نبود که راجع به پردازنده ۳۰۰ دلاری i۷-۹۲۰ صحبت می‌کنیم یا پردازنده ۱۰۰۰ دلاری i۷-۹۶۵ ؟!
اکنون با این تفاسیر اینتل نسل پردازندههای Corei۵ را معرفی می‌کند که به نوعی می‌توان آن را زیرمجموعه Corei۷ دانست. این سری نیز در حال حاضر برای بیشتر کاربران ناشناخته است و تنها کاربران نیمه‌حرفه‌ای و حرفه‌ای با آن آشنایی دارند. باید گفت که نامگذاری سری جدید محصولات اینتل حسابی گیج‌کننده است.
حال اجازه دهید نیم‌نگاهی به مشخصات پردازندههای موجود و جدید Corei۷، پردازندههای جدید Corei۵ و پردازندههای سری Core۲Quad داشته باشیم.
پردازندههای موجود Corei۷ از طریق سوکت (رابط) LGA۱۳۶۶ روی مادربرد نصب می‌شوند، در حالی که پردازندههای جدید Corei۷ مانند پردازندههای Corei۵ از رابط LGA۱۱۵۶ استفاده می‌کنند. البته همان‌طور که آگاهید پردازندههای Core۲Quad نیز از رابط LGA۷۷۵ استفاده می‌کنند و همگی چهارهسته‌ای هستند.
پردازندههای جدید از تکنولوژی Turbo Boost و پردازندههای Corei۷ از تکنولوژی Hyper-Threading نیز پشتیبانی می‌کنند.
تمامی این پردازندهها دارای ۳۲ کیلوبایت حافظه موقت لایه اول هستند. پردازندههای جدید هر یک ۲۵۶ کیلوبایت حافظه موقت لایه دوم اختصاصی برای هر یک از هسته‌ها دارند. این در حالی است که میزان این حافظه برای پردازندههای Core۲Quad تا سقف ۱۲ مگابایت به صورت اشتراکی بوده است. البته در این پردازندهها خبری از حافظه موقت لایه سوم نیست، اما در پردازندههای جدید، ۸ مگابایت حافظه موقت لایه سوم به صورت اشتراکی در اختیار هسته‌ها قرار می‌گیرد.
پردازندههای موجود Corei۷ که بر پایه سوکت LGA۱۳۶۶ ساخته شده‌اند از حافظه‌های ۳ کاناله از نوع DDR۳ و با نهایت فرکانس ۱۰۶۶ مگاهرتز پشتیبانی می‌کنند. این در حالی است که پردازندههای Corei۷ بر پایه سوکت LGA۱۱۵۶ و پردازندههای Corei۵ بر پایه همین سوکت از حافظه‌های دو کاناله DDR۳ با نهایت فرکانس ۱۳۳۳ مگاهرتز و پردازندههای Core۲Quad از حافظه‌های دو کاناله DDR۳ با نهایت فرکانس ۱۶۰۰ مگاهرتز پشتیبانی می‌کنند.
چیپ‌ست پشتیبانی‌کننده پردازندههای Corei۷ بر مبنای سوکت LGA۱۳۶۶ چیپ‌ست X۵۸ اینتل و قیمت این پردازندهها مابین ۲۸۴ تا ۹۹۹ دلار است. چیپ‌ست برادرخوانده این پردازندهها (پردازندههای Corei۷ و Corei۵ بر مبنای سوکت LGA۱۱۵۶) نیز چیپ‌ست P۵۵ اینتل است که پردازندههای Corei۷ این سری قیمتی مابین ۲۸۵ تا ۵۵۵ دلار و پردازنده معرفی شده سری Corei۵ نیز ۱۹۹ دلار قیمت دارند. این در حالی است که چیپ‌ست پشتیبانی‌کننده پردازندههای Core۲Quad چیپ‌ست X۴۸ اینتل است و قیمتی مابین ۱۶۳ تا ۳۱۶ دلار دارد. اکنون انتخاب مناسب مابین این پردازندهها به خصوص در رده قیمت ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار بسیار سخت خواهد بود!
سعی خواهیم کرد در شماره‌های آینده مفصل‌تر به بررسی پردازندههای جدید اینتل بپردازیم و اطلاعات تکمیلی بیشتری از آن‌ها ارایه کنیم.
( www.itnewsway.ir (http://www.itnewsway.ir/) )
در دل نسخه‌های متفاوت پردازندههای Core i۷ چه می‌گذرد؟
شما در هر صنعتی که تخصص یا سررشته داشته باشید به خوبی می‌دانید پس از معرفی یک محصول (خواه در صنعت IT یا حتی صنعت خودرو) تا عرضه رسمی آن در بازار تغییرات زیادی در جهت رفع ایرادهای باقی‌مانده شکل می‌گیرد.
http://pnu-club.com/imported/2010/04/1260.jpg
شما در هر صنعتی که تخصص یا سررشته داشته باشید به خوبی می‌دانید پس از معرفی یک محصول (خواه در صنعت IT یا حتی صنعت خودرو) تا عرضه رسمی آن در بازار تغییرات زیادی در جهت رفع ایرادهای باقی‌مانده شکل می‌گیرد.
در خصوص قطعات سیلیکونی تکیه‌کلام روی نسخه‌های متفاوت این قطعات است که به طور معمول هر یک شامل نوآوری و تغییرات زیادی هستند. زمانی که شرکت اینتل پردازنده Core i۷-۹۷۵ Extreme را معرفی و عرضه کرد، در برنامه این شرکت بود که این محصول جایگزین پردازنده ۹۶۵ Extreme شود. این پردازنده سیلیکون C۰ را با نسخه پیشرفته‌تر D۰ جایگزین می‌کرد. حال اینکه پس از بررسی، تفاوت‌های معنی‌داری میان این دو پردازنده مشاهده شد.
استفاده از نسل یا نسخه‌های پیشرفته‌تر و جدیدتر به معنای کارایی بیشتر نیست.
ابتدا باید توضیح کوتاهی داد که منظور از تغییرات نسل در پردازندههای مورد بررسی برطرف کردن و بررسی ایرادها و باگ‌های شناخته شده است که یک محصول را در نسلی متفاوت‌تر و جدیدتر قرار می‌دهد. برای مثال، در این‌جا ارتقا شامل بهینه‌سازی کارکرد ترانزیستورها می‌شود و می‌تواند باعث بهبود ثبات فرکانس کاری پردازنده، ولتاژ مصرفی کمتر برای انجام امور استاندارد و حتی برخی امکانات اضافی شود.
با توجه به نتایج به دست آمده همواره پردازندههای جدیدتر، از بازده انرژی بیشتری به نسبت نسل‌های قبلی خود برخوردار بوده‌اند. برای مثال، می‌توانند با مصرف انرژی کمتر از نسخه‌های قبلی و اولیه خود فرکانس و قدرت پردازش مشابهی را فراهم کنند. این بهبود و ارتقا نسل یا همان Stepping همواره به همراه افزایش کارایی و قدرت پردازشی (که فروشنده‌ها روی قیمت آن‌ها اعمال می‌کنند) نیست.
نسخه‌های جدید به معنای امکانات بیشتر هستند.
در بررسی‌های منتشر شده در برخی از وب‌سایت‌های تخصصی، از کارایی مناسب و بالای پردازندههای نسل D۰ گزارش داده شده است. در این بررسی که مطالعه خواهید کرد دو پردازنده نسل اول (C۰ Stepping) از سری Corei۷ (پردازنده ۹۶۵ با فرکانس ۲/۳ گیگاهرتز و پردازنده ۳۳/۳ گیگاهرتزی ۹۷۵ که جزو نسل (D۰ Stepping) محسوب می‌شود) با یکدیگر مقایسه شده‌اند. جالب اینکه در این قیاس نتایج جالبی به خصوص در مبحث اورکلاک آن‌ها به دست آمد.
در این بررسی از مادربرد MSI مجهز به چیپ‌ست فاخر X۵۸ اینتل برای هر دو پردازنده استفاده شده است.
● آغاز مبارزه...
پیش از شروع مقایسه باید اطلاعاتی راجع به پردازندههای Corei۷ داشته باشیم. تمامی پردازندههای این سری دارای ۲۵۶ کیلوبایت حافظه موقت کش لایه دوم برای هر هسته هستند. این پردازندهها از مجموع ۸ مگابایت حافظه موقت کش لایه سوم به صورت اشتراکی بهره می‌برند و از تکنولوژی Hyper-Threading پشتیبانی می‌کنند. تکنولوژی مذکور به سیستم‌عامل امکان استفاده از هر هسته واقعی به عنوان دو هسته مجازی را می‌دهد.
پردازندههای اولیه (C۰ Stepping) این سری با سیستم‌های خنک‌کننده حرفه‌ای هوا تا کمی بیش از ۴ گیگاهرتز و با سیستم خنک‌کننده نیتروژن مایع تا سقف ۵ گیگاهرتز اورکلاک می‌شدند.
اینتل کمی بعد پردازندههای بر مبنای نسل D۰ (D۰ Stepping) را با ادعای قابلیت افزایش سرعت بالا معرفی کرد.
پردازندههای مدل Corei۷-۹۵۰ فقط با نسل جدیدتر یعنی D۰ تولید شده‌اند و یکی از جدیدترین محصولات معرفی شده این سری به شمار می‌روند. هنگام انتخاب و خرید پردازندههای مدل ۹۲۰ این سری کمی احتیاط کنید، زیرا این پردازندهها با نسل قدیمی‌تر C۰ و جدیدتر D۰ تولید شده‌اند و هر دو نسخه در بازار وجود دارند. البته به طور قطع اطلاعات زیادی از اینتل درباره این دو نسل و پردازندههای تولید شده با هرکدام به صورت رسمی به دست نخواهید آورد.
در مقایسه پردازندههای Core i۷-۹۶۵ (C۰) و Core i۷-۹۷۵ (D۰) در فرکانس مشابه ۳۳/۳ گیگاهرتز اگرچه پردازنده مدل ۹۶۵ با فرکانس پیش‌فرض ۲/۳ گیگاهرتز تولید می‌شود، اما برای به دست آوردن نتایج دقیق‌تر فرکانس آن را به ۳۳/۳ گیگاهرتز -که فرکانس پیش‌فرض مدل ۹۷۵ است- اورکلاک کردیم. از آن‌جایی که پردازندههای سری Corei۷ به راحتی با افزایش ضریب فرکانس قابل اورکلاک هستند و در اورکلاک انعطاف زیادی از خود نشان می‌دهند، این افزایش فرکانس باعث ایجاد مشکلی در کارکرد پردازنده نخواهد شد.
اولین نکته قابل توجه در خصوص بررسی این دو پردازنده ولتاژهای آن‌هاست. پردازنده ۹۶۵ که بر پایه نسل C۰ Stepping است با کمی افزایش ولتاژ به ۲۳۲/۱ ولت، فرکانس آن به ۳۳/۳ گیگاهرتز می‌رسد. این در حالی است که پردازنده مدل ۹۷۵ که بر پایه نسل D۰ Stepping است به صورت پیش فرض با ولتاژ کمتر ۱۳۶/۱ ولت همان فرکانس خروجی را دارد. میزان ولتاژ ورودی ۴۵/۸ درصد تفاوت دارد که می‌تواند تاثیر بسزایی در توان مصرفی سیستم داشته باشد. البته ولتاژ و توان مصرفی در حالت آماده به کار (Idle) چندان تفاوتی ندارد.
افزایش فرکانس (اورکلاک) پردازنده Core i۷-۹۶۵ (C۰) تا مرز ۴ گیگاهرتز: اورکلاک این پردازنده در چند مرحله انجام گرفت و نمونه مورد استفاده در این بررسی همان پردازندههای اولیه این سری است که در سال ۲۰۰۸ معرفی و عرضه شد. فرکانس این پردازنده با افزایش ضریب آن (Multiplier) از ۲۴x به ۲۶x در ۱۳۳ مگاهرتز به راحتی به مرز ۴۷/۳ گیگاهرتز رسید.
در گام بعدی با افزایش ضریب به ۲۷x فرکانس این پردازنده به مرز ۶۱/۳ گیگاهرتز رسید که در این مرحله نیز هنور نیازی به افزایش ولتاژ ورودی به هسته نیست.
برای ارتقای فرکانس پردازنده به ۷۴/۳ گیگاهرتز نیاز است تا کمی ولتاژ ورودی را از طریق BIOS افزایش دهیم و آن را به ۱۹۲/۱ ولت برسانیم. این افزایش ولتاژ ورودی در BIOS باعث افزایش ولتاژ پردازنده ۲۸۰/۱ ولت می‌شود. این ولتاژ در حالت تنظیمات خودکار BIOS ۱۷۶/۱ ولت است که باعث فراهم شدن ولتاژ ۲۶۴/۱ ولت در پردازنده می‌شود.
برای رسیدن به فرکانس ۸۷/۳ گیگاهرتز فرکانس پردازنده را به ۲۱۶/۱ ولت در BIOS رساندیم که ولتاژ موثر ۲۹۶/۱ ولت را برای پردازنده فراهم می‌کند. نتایج به دست آمده با این افزایش ولتاژ از ثبات چندانی برخوردار نبودند، اما با افزایش ولتاژ ورودی در BIOS به ۲۳۲/۱ ولت به حداکثر سرعت فرکانس پردازنده در حدود ۴ گیگاهرتز رسیدیم که از حالت پایداری نیز برخوردار بود.
در نتیجه، حداکثر فرکانس به دست آمده در پردازنده Core i۷-۹۶۵ فرکانس ۰/۴ گیگاهرتز با ولتاژ موثر ۳۲/۱ ولت بود که این ولتاژ بر پایه ولتاژ ورودی ۲۳۲/۱ ولت در تنظیمات BIOS بود. البته پردازندههای سری C۰ توان ارتقای فرکانس در حدود ۲۰۰ تا ۳۰۰ مگاهرتز با سیستم خنک‌کننده هوا را با کمی خوش شانسی دارند.
افزایش فرکانس (اورکلاک) پردازنده Core i۷-۹۷۵ (D۰) تا مرز ۱۴/۴ گیگاهرتز:
ولتاژ ورودی این پردازنده که در حالت پیش‌فرض فرکانس ۳۳/۳ گیگاهرتز با ولتاژ ۱۳۶/۱ است در مقایسه با مدل قبلی که ۲۳۲/۱ ولت بود کمتر است.
بدون تغییر ولتاژ ورودی در BIOS با تغییر ضریب این پردازنده از ۲۵x به ۲۷x به راحتی فرکانس آن به ۶/۳ گیگاهرتز رسید، اما میزان ولتاژ موثر ورودی در آن به ۲۳۲/۱ ولت رسید.
با همان شرایط قبلی و بدون تغییر ولتاژ ورودی BIOS، فرکانس پردازنده را این‌بار به ۷۴/۳ گیگاهرتز رساندیم. به خاطر آورید که در چنین مرحله‌ای برای پردازنده قبلی به چه میزان ولتاژی رسیده بودیم.
در گام بعدی با افزایش ضریب به ۲۸x و بدون ایجاد تغییر در ولتاژ ورودی، فرکانس پردازنده را تا ۸۷/۳ گیگاهرتز رساندیم که البته بر اساس اطلاعات نرم‌افزار CPU-Z ولتاژ موثر مانند مرحله قبلی در حدود ۲۴۰/۱ ولت باقی ماند. باید دید که آیا ممکن است این روال تا فرکانس ۰/۴ گیگاهرتز ادامه یابد؟!
البته در واقع نیز همین‌گونه است. برای رسیدن به فرکانس ۰/۴ گیگاهرتز نیز کماکان نیازی به افزایش ولتاژ ورودی نیست، در حالی که در چنین مرحله‌ای در پردازنده ۹۶۵ نیاز به افزایش ولتاژ داشتیم. همچنین ولتاژ موثر در این حالت طبق نرم‌افزار CPU-Z در همان میزان ۲۳۲/۱ ولت باقی مانده است. این مساله نشان از قابلیت بالای نسل D۰ در افزایش فرکانس پردازنده بدون نیاز به اعمال ولتاژ اضافی دارد.
برای رسیدن به فرکانس ۱۴/۴ گیگاهرتز به کمی افزایش ولتاژ نیاز است، البته ولتاژ موثر در همان میزان قبلی مانده است.
با افزایش ضریب به ۳۲x و رساندن فرکانس به ۲۷/۴ گیگاهرتز با تغییرات متفاوت ولتاژ مورد آزمایش قرار گرفت که نتایج پایداری به دست نیامد. نتیجه این آزمایش‌ها نشان داد که فرکانس پایدار برای پردازنده Core i۷-۹۷۵ Extreme D۰ با سیستم خنک‌کننده هوا کمتر از ۲۰/۴ گیگاهرتز است.
__________________