MIN@MAN
12-16-2009, 03:32 PM
گاهی پس از صرف غذا در میهمانی برایتان دسر ژله می آورند. آیا هیچ می دانید که ژله از استخوان حیوانات درست شده است؟
آری، این به راستی حقیـقت دارد که ژلاتین را از استخوان حیوانات به دست می آورند.
ولی چنان خوب و به گونه ای بهداشتی آن را تهیه می کنند که ما از خوردنش لذت می بریم و هرگز به خود زحـمت این اندیشه را نمی دهیم که ببینیم اصل آن چه بوده است.
برای تهیه ژلاتین، استخوان های اسفنجی و تمیزی را انتخاب می کنند. نخست طوری به عملشان می آورند که پاره ای از موادشان زدوده می گردد. سپس با آب داغ و بخا ، بار دیگر این استـخوان ها را به عمل می آورند. چربی های استخوان بر روی آب می ایستد که با کف گیر، آن ها را دور می ریزند. آن گاه از مایعی که باقی مانده به وسیله ی تبخیر ژلاتین تهیه می کنند.
ژلاتین را در بازار به اشکال گوناگون به فروش می رسانند. گاهی به صورت ورقه های نازک، گاهی پولک وار، گاهی هم ریز ریز و بالاخره گاهی نیز به صورت گرد، آن را به مشتریان عرضه می کنند.
برای تهیه ی دسر ژله از محلول های سرد شده ژلاتین ( حدود 2 درصد ) استفاده می کند و بر آن شکر، وانیل، شکلات و آب میوه نیز می افزایند. ژله میوه ای خاصیت ژلاتینی خود را از پکتین به دست می آورد. پکتین در بسیاری از میوه ها یافت می شود.
آگارگار نیز نوعی ژلاتین است که در « مالزیا » از جلبک های سبز دریا تهیه می شود.
چون ژلاتیـن را از استخوان حیوانات می گیرند، پس نوعی پروتئـین خالص به شمار می رود و هضمش نیز بسیار سریع است. به همین دلیل برای افراد ناتوان غذای مناسبی می باشد.
ژلاتین به همراه خوراکی های دیگر بسـیار مصـرف می شود. مثلاً آن را به بستنی و برخی از شیرینی ها می زنند تا هم نرم شوند و هم شکرک و یخچه در درونشان شکل نگیرد.
ژلاتین در داروسـازی نیز ارزش بسیار دارد. بسیاری از قرص ها و کپسول ها یک رویه ی ژلاتینی دارند تا مزه ی آن ها را نچـشیم، در ضمن چون ژلاتین زود هضم است، اثر دارو را در معده نیز سریع تر می نماید.
ژلاتین را در عکاسی نیز مورد استفاده قرار می دهند. لایه نازکی که بر روی فیلم های عکاسـی کشیده شده از ژلاتین و « املاح نقره » فراهم گردیده است. املاح نقره که به نور بسیار حساسند با ژلاتین فیلم مخـلوط می شوند. ژلاتین به گونه ای آن املاح را بر سر جای خود نگاه می دارد که وقتی نور به درون دوربین بتابد، تصویر درست و خوبی بر صفحه فیلم نقش ببندد.
آری، این به راستی حقیـقت دارد که ژلاتین را از استخوان حیوانات به دست می آورند.
ولی چنان خوب و به گونه ای بهداشتی آن را تهیه می کنند که ما از خوردنش لذت می بریم و هرگز به خود زحـمت این اندیشه را نمی دهیم که ببینیم اصل آن چه بوده است.
برای تهیه ژلاتین، استخوان های اسفنجی و تمیزی را انتخاب می کنند. نخست طوری به عملشان می آورند که پاره ای از موادشان زدوده می گردد. سپس با آب داغ و بخا ، بار دیگر این استـخوان ها را به عمل می آورند. چربی های استخوان بر روی آب می ایستد که با کف گیر، آن ها را دور می ریزند. آن گاه از مایعی که باقی مانده به وسیله ی تبخیر ژلاتین تهیه می کنند.
ژلاتین را در بازار به اشکال گوناگون به فروش می رسانند. گاهی به صورت ورقه های نازک، گاهی پولک وار، گاهی هم ریز ریز و بالاخره گاهی نیز به صورت گرد، آن را به مشتریان عرضه می کنند.
برای تهیه ی دسر ژله از محلول های سرد شده ژلاتین ( حدود 2 درصد ) استفاده می کند و بر آن شکر، وانیل، شکلات و آب میوه نیز می افزایند. ژله میوه ای خاصیت ژلاتینی خود را از پکتین به دست می آورد. پکتین در بسیاری از میوه ها یافت می شود.
آگارگار نیز نوعی ژلاتین است که در « مالزیا » از جلبک های سبز دریا تهیه می شود.
چون ژلاتیـن را از استخوان حیوانات می گیرند، پس نوعی پروتئـین خالص به شمار می رود و هضمش نیز بسیار سریع است. به همین دلیل برای افراد ناتوان غذای مناسبی می باشد.
ژلاتین به همراه خوراکی های دیگر بسـیار مصـرف می شود. مثلاً آن را به بستنی و برخی از شیرینی ها می زنند تا هم نرم شوند و هم شکرک و یخچه در درونشان شکل نگیرد.
ژلاتین در داروسـازی نیز ارزش بسیار دارد. بسیاری از قرص ها و کپسول ها یک رویه ی ژلاتینی دارند تا مزه ی آن ها را نچـشیم، در ضمن چون ژلاتین زود هضم است، اثر دارو را در معده نیز سریع تر می نماید.
ژلاتین را در عکاسی نیز مورد استفاده قرار می دهند. لایه نازکی که بر روی فیلم های عکاسـی کشیده شده از ژلاتین و « املاح نقره » فراهم گردیده است. املاح نقره که به نور بسیار حساسند با ژلاتین فیلم مخـلوط می شوند. ژلاتین به گونه ای آن املاح را بر سر جای خود نگاه می دارد که وقتی نور به درون دوربین بتابد، تصویر درست و خوبی بر صفحه فیلم نقش ببندد.