Borna66
09-18-2009, 03:11 AM
دریانورد اسپانیایی، خوآن دیاز دسولیس اولین مرد اروپایی بود که در سال 1516، به ریودولاپلاتا رسید، اما ماموریت وی در اثر حمله ای که در آن به وسیله قبیله بومی چارووا یا گوآرانی کشته شد، زود به پایان رسید.
این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو دمندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص "ویرجین دو بوناریا" (" بانوی ما از نسیم های ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.
بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال 1541 این مکان خالی از سکنه شد. اقامت دوم (و دائمی) در سال 1580از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.
از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون 17 ام و 18 ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا بتواند مالیاتها در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان " بندر نشینان" نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.
چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای 1700 بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و " بندرنشینان"، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.
طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال 1806-؛ 1807 به بوینس آیرس حمله نمودند، اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. نهایتا" در 25 می 1810، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره ای بود و پس از بحثهایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانفرمای اسپانیایی را خلع نموده و یک دولت ایالتی تأسیس نمودند. این تاریخ هم اکنون به عنوان یک تعطیل ملی (روز انقلاب می) جشن گرفته می شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال 1816 اعلام گردید.
از لحاظ تاریخی، بوینس آیرس از لحاظ ایده های لیبرال و تجارت آزاد، مرکز اصلی آرژانتین بوده است، در حالی که بسیاری از ایالا خصوصا" در شمال غرب، از دیدگاه محافظه کارتر کاتولیک نسبت به مسائل ***** و اجتماعی حمایت می کنند. بسیاری از تنشها در طول تاریخ آرژانتین و با شروع درگیریهای فدرالگرا- مرکز گرا در قرن 19 ام رخ داده که به این دیدگاه های متضاد برمی گردد.
این شهر در قرن19 ام، در دو مناسبت (خاص) دچار محاصره های دریایی شد: اولی از سال 1838تا1840 به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال 1845 تا1848. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرتهای بیگانه نهایتا" از خواسته هایشان منصرف شدند.
نقشه بوينس آيرس در دهه 1530
طی بیشتر سالهای قرن19، موقعیت ***** این شهر به عنوان یک موضوع حساس حفظ شد. این شهر به عنوان پایتخت ملی برای بسیاری از مردم، قبلا" مرکز ایالت بوینس آیرس شده بود، و به مدت هفت سال از سال1853تا1860، این شهر مرکز ایالات جداشده بوینس آیرس بود.
این موضوع بیشتر در میدان جنگ مطرح شد، تا این که این مسئله در سال 1880 درحالی که این شهر پایتخت اعلام شده ملی| فدرال شدن بوینس آیرس شد، از ایالتی با همین نام جدا شد، و کرسی دولت فدرال گردید، که در آن شهردار توسط رئیس جمهور منصوب شد. امروزه، کاخ سرخ ، مرکز دولت ملی و دفتر رئیس جمهور آرژانتین| رئیس جمهوری است.
احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه ها سرایز می نمود، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتختهای اصلی اروپایی رقابت می کرد. مثلا"، تئاتر کلون| تئاترو کلون، یکی از عالی ترین عرصه های اپرا در جهان بود. خیابانهای اصلی این شهر در آن سالها ساخته شدند، و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمانهای جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری| تراموا در این شهر بود.
تا دهه 1920، بوینس آیرس به یک مقصد دلخواه برای مهاجرین از اروپا تبدیل شد، و علاوه بر آن از ایالات فقیر تر و کشورهای همسایه، و حلبی آباد های بزرگی در اطراف نواحی صنعتی شهر شروع به رشد کردند که به مشکلات بزرگ اجتماعی منجر شد.
بوینس آیرس گهواره پرونیسم بوده : تظاهرات افسانه ای کنونی در 17اکتبر1945 که در میدان می برگذار شد. کارگران صنعتی از کمر بند بزرگ‌تر صنعتی بوینس آیرس تاکنون از ایده اصلی پرونیسم پشتیبانی نموده اند، و میدان می به مکانی برای تظاهرات و بسیاری از حوادث ***** کشور تبدیل گردید.
در 16ژوئن 1955، قیام نظامی موجب برکناری رئیس جمهور خوآن پرون| پرون شد، سه ماه بعد (نگاه به "انقلاب آزادیخواهی") منطقه میدان می بمباران شد، که منجر به کشته شدن 364غیرنظامی گردید (نگاه به "بمباران در میدان می"). این تنها دفعه ای بود که شهر از هوا مورد حمله قرار گرفت. در دهه1970، لین شهر دچار مبارزه بین جنبشهای انقلابی جناب چپ (توده‌ای ها، ارتش انقلابی خلق e.r.p و f.a.r) و گروه شبه نظامی جناح راست (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) شد که توسط ایزابل پرون حمایت می شد که در سال 1974 پس از مرگ خوآن پرون رئیس جمهور آرژانتین شد.
کودتای نظامی سال 1976، به رهبری خورخه رافائل ویدلا، تنها این درگیری را تشدید نمود؛ بین 10000 تا 30000 نفر ناپدید شدند، و مردم طی سالهای استقرار گروه های مخفی، توسط نظامیان ربوده و کشته می شدند.
بر اساس برخی برآوردها، تا حدود 100000نفر در مراکز غیرقانونی بازداشت و اردوگاه های متمرکز طی آن سالها نگهداری می شدند. تظاهرات ساکت مادرانشان (مادران میدان می) به عنوان تصویری بارز از زحماتی است که آرژانتین طی آن سالها متحمل شده است. در دو مناسبت پاپ ژان پاول دوم از این شهر دیدار نموده است، یکی در سال 1982، در طی آغاز جنگ فالکلند| جنگ فالکلند-مالویناس، و دیدار دوم در سال 1987 که جمعیتی در آن گرد آمده بودند که تاآن زمان، آن شهر به خود ندیده بود.
در سال 1996، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال 1994، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به " رئیس حکومت" تغییر یافت). برنده آن (که بعدا" رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
در 30دسامبر 2004، آتش سوزی درتالار کنسرت جمهوری کرومانیون اتفاق افتاد که تقریبا" 200نفر در آن کشته شدند، و بزرگ‌ترین تراژدی غیر طبیعی در تاریخ آرژانتین بود. شهردار آنیبال ایبارا، به دلیل مسئولیتش در قبال غیر اجباری کردن مقررات ایمنی، و نیز به اصطلاح موضع سیساسی متزلزلش توسط قوه مقننه (مجلس) استیضاح | استیضاح شد، و در 6 مارس 2006 برکنار گردید. معاون وی، خورخه تلرمن که از دسامبر2005 به عنوان شهردار فعالیت می کرد، این مقام را برعهده گرفت.
دولت و سیاست آرژانتین
در سال 1996، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال 1994، این شهر رژیم خودگردان
خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به "
رئیس حکومت" تغییر یافت). برنده آن (که بعدا" رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در 6مارس 2006، در نتیجه آتش
سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن 200نفر انجامید، وی استیضاح
شد و نهایتا" برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر 2005 به عنوان شهردار فعالیت نموده
بود، این پست را برعهده گرفت.
هیئت نمایندگان ملی
در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت2006، رودولفو ترانیو،
ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی 25 نفر از
نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می نمایند.
مذهب
بیشتر ساکنان آن مسیحیان کاتولیک می باشند. بوینس آیرس کرسی اسقفی پایتختی کاتولیک رمی ( که سراسقف آرژانتین است) و نیز چند سلسله مراتب از ارتودکس شرقی و آنگلیکان می باشد. کلیساهای انجیلی بطور پیوسته از دهه 1980 در این کشور افزایش
یافته اند.
جوامع قابل توجه یهودیت|یهودی و مسلمان به مدت 100سال است که در این شهر وجود داشته اند. بوینس آیرس موطن بزرگ‌ترین جامعه یهودی آمریکای لاتین می باشد.
این شهر در ابتدا تحت عنوان «شهر بانوی ما با هوای مطبوع» توسط یک جوینده طلای اسپانیایی به نام پدرو دمندوزا، بنیانگذاری شد. این نام توسط کشیش مندوزا که یک پیرو پروپاقرص "ویرجین دو بوناریا" (" بانوی ما از نسیم های ملایم") از کالیاری، ساردینیا بود، انتخاب شد. امروزه، مکان شهر مندوزا بخش سان تلمو در جنوب بخش مرکزی شهر واقع است.
بیشتر حملات مردم بومی اقامت کنندگان در این ناحیه را بریون راند و در سال 1541 این مکان خالی از سکنه شد. اقامت دوم (و دائمی) در سال 1580از سوی خوآن دگارای صورت گرفت که از شهر آسانسیون (هم اکنون پایتخت پارگوئه) در کنر رود پارانا لنگر انداخت.
از همان روزهای اولیه، موفقیت بوینس آیرس به تجارت بستگی داشت. بیشتر طی قرون 17 ام و 18 ام، اسپانیا اصرار داشت که تمام تجارت با اروپا ابتدا از شهر لیما، پرو بگذرد تا بتواند مالیاتها در آنجا جمع آوری شود. این طرح موجب آشفتگی تجار بوینس آیرس شد، و یک گروه پویای صنعتی و مخالف (علیه آنها) تشکیل شد. شگفتی نداشت که این عمل موجب القاء ناراحتی در میان " بندر نشینان" نسبت به مقامات اسپانیائی گردید.
چارلز سوم از اسپانیا، با احساس بی ثباتی به سرعت محدودیتهای تجاری را رفع نمود و بالاخره در اواخر سالهای 1700 بوینس آیرس را به عنوان یک بندر باز (آزاد) اعلام نمود. این اقدامات آرام کننده، اثر مطلوب خود را نداشت و " بندرنشینان"، که برخی از آنها از ایدئولوژی انقلاب فرانسه آگاه بودند، حتی بیشتر متمایل بودند تا از اسپانیا مستقل شوند.
طی حملات بریتانیا به ریودولاپلاتا، نیروهای بریتانیا دوبار در سال 1806-؛ 1807 به بوینس آیرس حمله نمودند، اما توسط شبه نظامیان محلی عقب رانده شدند. نهایتا" در 25 می 1810، زمانی که اسپانیا مشغول جنگ شبه قاره ای بود و پس از بحثهایی آرام، شهروندان در بوینس آیرس با موفقیت فرمانفرمای اسپانیایی را خلع نموده و یک دولت ایالتی تأسیس نمودند. این تاریخ هم اکنون به عنوان یک تعطیل ملی (روز انقلاب می) جشن گرفته می شود. استقلال رسمی از اسپانیا تنها در سال 1816 اعلام گردید.
از لحاظ تاریخی، بوینس آیرس از لحاظ ایده های لیبرال و تجارت آزاد، مرکز اصلی آرژانتین بوده است، در حالی که بسیاری از ایالا خصوصا" در شمال غرب، از دیدگاه محافظه کارتر کاتولیک نسبت به مسائل ***** و اجتماعی حمایت می کنند. بسیاری از تنشها در طول تاریخ آرژانتین و با شروع درگیریهای فدرالگرا- مرکز گرا در قرن 19 ام رخ داده که به این دیدگاه های متضاد برمی گردد.
این شهر در قرن19 ام، در دو مناسبت (خاص) دچار محاصره های دریایی شد: اولی از سال 1838تا1840 به وسیله فرانسه، و بعدی از طریق اتحاد انگلیسی- فرانسوی از سال 1845 تا1848. هر دو محاصره در تسخیر این شهر ناکام ماندند، و قدرتهای بیگانه نهایتا" از خواسته هایشان منصرف شدند.
نقشه بوينس آيرس در دهه 1530
طی بیشتر سالهای قرن19، موقعیت ***** این شهر به عنوان یک موضوع حساس حفظ شد. این شهر به عنوان پایتخت ملی برای بسیاری از مردم، قبلا" مرکز ایالت بوینس آیرس شده بود، و به مدت هفت سال از سال1853تا1860، این شهر مرکز ایالات جداشده بوینس آیرس بود.
این موضوع بیشتر در میدان جنگ مطرح شد، تا این که این مسئله در سال 1880 درحالی که این شهر پایتخت اعلام شده ملی| فدرال شدن بوینس آیرس شد، از ایالتی با همین نام جدا شد، و کرسی دولت فدرال گردید، که در آن شهردار توسط رئیس جمهور منصوب شد. امروزه، کاخ سرخ ، مرکز دولت ملی و دفتر رئیس جمهور آرژانتین| رئیس جمهوری است.
احداث راه آهن حدود پایان قرن نوزدهم قدرت اقتصادی بوینس آیرس را که مواد خام را به داخل کارخانه ها سرایز می نمود، افزایش داد و این شهر به یک شهر پایتختی و چند فرهنگی تبدیل شد که با پایتختهای اصلی اروپایی رقابت می کرد. مثلا"، تئاتر کلون| تئاترو کلون، یکی از عالی ترین عرصه های اپرا در جهان بود. خیابانهای اصلی این شهر در آن سالها ساخته شدند، و طلیعه قرن بیستم شاهد احداث بلندترین ساختمانهای جدید آمریکای جنوبی و اولین شبکه سریع ترابری| تراموا در این شهر بود.
تا دهه 1920، بوینس آیرس به یک مقصد دلخواه برای مهاجرین از اروپا تبدیل شد، و علاوه بر آن از ایالات فقیر تر و کشورهای همسایه، و حلبی آباد های بزرگی در اطراف نواحی صنعتی شهر شروع به رشد کردند که به مشکلات بزرگ اجتماعی منجر شد.
بوینس آیرس گهواره پرونیسم بوده : تظاهرات افسانه ای کنونی در 17اکتبر1945 که در میدان می برگذار شد. کارگران صنعتی از کمر بند بزرگ‌تر صنعتی بوینس آیرس تاکنون از ایده اصلی پرونیسم پشتیبانی نموده اند، و میدان می به مکانی برای تظاهرات و بسیاری از حوادث ***** کشور تبدیل گردید.
در 16ژوئن 1955، قیام نظامی موجب برکناری رئیس جمهور خوآن پرون| پرون شد، سه ماه بعد (نگاه به "انقلاب آزادیخواهی") منطقه میدان می بمباران شد، که منجر به کشته شدن 364غیرنظامی گردید (نگاه به "بمباران در میدان می"). این تنها دفعه ای بود که شهر از هوا مورد حمله قرار گرفت. در دهه1970، لین شهر دچار مبارزه بین جنبشهای انقلابی جناب چپ (توده‌ای ها، ارتش انقلابی خلق e.r.p و f.a.r) و گروه شبه نظامی جناح راست (اتحاد ضد کمونیست آرژانتین) شد که توسط ایزابل پرون حمایت می شد که در سال 1974 پس از مرگ خوآن پرون رئیس جمهور آرژانتین شد.
کودتای نظامی سال 1976، به رهبری خورخه رافائل ویدلا، تنها این درگیری را تشدید نمود؛ بین 10000 تا 30000 نفر ناپدید شدند، و مردم طی سالهای استقرار گروه های مخفی، توسط نظامیان ربوده و کشته می شدند.
بر اساس برخی برآوردها، تا حدود 100000نفر در مراکز غیرقانونی بازداشت و اردوگاه های متمرکز طی آن سالها نگهداری می شدند. تظاهرات ساکت مادرانشان (مادران میدان می) به عنوان تصویری بارز از زحماتی است که آرژانتین طی آن سالها متحمل شده است. در دو مناسبت پاپ ژان پاول دوم از این شهر دیدار نموده است، یکی در سال 1982، در طی آغاز جنگ فالکلند| جنگ فالکلند-مالویناس، و دیدار دوم در سال 1987 که جمعیتی در آن گرد آمده بودند که تاآن زمان، آن شهر به خود ندیده بود.
در سال 1996، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال 1994، این شهر رژیم خودگردان خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به " رئیس حکومت" تغییر یافت). برنده آن (که بعدا" رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
در 30دسامبر 2004، آتش سوزی درتالار کنسرت جمهوری کرومانیون اتفاق افتاد که تقریبا" 200نفر در آن کشته شدند، و بزرگ‌ترین تراژدی غیر طبیعی در تاریخ آرژانتین بود. شهردار آنیبال ایبارا، به دلیل مسئولیتش در قبال غیر اجباری کردن مقررات ایمنی، و نیز به اصطلاح موضع سیساسی متزلزلش توسط قوه مقننه (مجلس) استیضاح | استیضاح شد، و در 6 مارس 2006 برکنار گردید. معاون وی، خورخه تلرمن که از دسامبر2005 به عنوان شهردار فعالیت می کرد، این مقام را برعهده گرفت.
دولت و سیاست آرژانتین
در سال 1996، تحت اصلاحات قانون اساسی آرژانتین در سال 1994، این شهر رژیم خودگردان
خود را به دست آورد، و اولین انتخابات شهرداری خود را برگذار نمود (عنوان رسمی آن به "
رئیس حکومت" تغییر یافت). برنده آن (که بعدا" رئیس جمهور شد) فرناندو دلاروآ بود.
آنیبال ایبارا، جانشین دلاروزا، در دو انتخابات برنده شد، اما در 6مارس 2006، در نتیجه آتش
سوزی در تالارکنسرت جمهوری کرومانیون که به کشته شدن 200نفر انجامید، وی استیضاح
شد و نهایتا" برکنار گردید. خورخه تلرمن که تا دسامبر 2005 به عنوان شهردار فعالیت نموده
بود، این پست را برعهده گرفت.
هیئت نمایندگان ملی
در بوینس آیرس سنای آرژانتین وجود دارد که توسط سه سناتور (از اوت2006، رودولفو ترانیو،
ماریا لیوزامون و ویلما ایبارا) ادره می شود. علاوه بر این، شهروندان بوینس آیرسی 25 نفر از
نمایندگان ملی را برای مجمع نمایندگان آرژانتین انتخاب می نمایند.
مذهب
بیشتر ساکنان آن مسیحیان کاتولیک می باشند. بوینس آیرس کرسی اسقفی پایتختی کاتولیک رمی ( که سراسقف آرژانتین است) و نیز چند سلسله مراتب از ارتودکس شرقی و آنگلیکان می باشد. کلیساهای انجیلی بطور پیوسته از دهه 1980 در این کشور افزایش
یافته اند.
جوامع قابل توجه یهودیت|یهودی و مسلمان به مدت 100سال است که در این شهر وجود داشته اند. بوینس آیرس موطن بزرگ‌ترین جامعه یهودی آمریکای لاتین می باشد.