عجایب هفتگانه جدید

[Borna66]

عجایب هفتگانه جدید

در سال 2007 میلادی، 7 اثر برجسته به عنوان عجایب هفتگانه عجیب انتخاب شدند. این آثار عبارتند از

چیچن ایتزا در مکزیک
مجسمه مسیح در برزیل
کلوسیوم در ایتالیا
دیوار بزرگ چین در چین
ماچو پیچو در پرو
شهر باستانی بترا در اردن
تاج محل در هند

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2209.jpg
چیچن ایتزا


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2210.jpg
مجسمه مسیح


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2211.jpg
کلوزیوم


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2212.jpg
دیوار بزرگ چین


http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
ماچوپیچو


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2213.jpg
پترا


http://pnu-club.com/imported/2009/06/869.jpg
تاج محل

[Borna66]

چیچن ایتزا

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2214.jpg
El Castillo در چیچن ایتزا


چیچن ایتزا، اثری باستانی از تمدن مایا است که در کشور مکزیک واقع شده است. این اثر جزو میراث جهانی یونسکو به شمار میرود. در سال 2007 میلادی، این اثر به همراه 6 اثر دیگر در یک رای گیری جهانی به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید معرفی شدند.

محوطه


محوطه (سایت) چیچن ایتزا شامل چندین ساختمان سنگی است که قبلاا به عنوان قصر، معبد، حمام، مغازه و ... به کار میرفته اند. مطرح ترین قسمت های آن عبارتند از

El Castillo (قلعه)

مهمترین اثر این مجموعه، El Castillo ( به معنای قلعه در اسپانیولی) است که عبارتست از هرمی پلکانی که از هر چهار طرف دارای پله هایی تا بالای هرم است. این معبد، متعلق به خدای آسمان بوده است.




معبد جنگجویان



محوطه بازی



سایر سازه ها

معابد و سازه های دیگری نیز در محوطه اثر تاریخی چیچن ایتزا قرار دارند.

[Borna66]

کولوسِئوم تماشاگاه بسیار بزرگ دایره‌واری از دوره رومیان است که در شهر رم ایتالیا قرار دارد. کولوسئوم که به نام‌ آمفی‌تئاتر فلاویوسی (به لاتین: Amphitheatrum Flavium) نیز شهرت دارد گنجایش 50,000 تماشاگر را دارد و در قدیم برای تماشای نبرد گلادیاتورها هم استفاده می‌شده است. واژه کولوسئوم به معنی «جایگاه غول‌پیکر» است.[نیازمند منبع]
این اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید به شمار میرود.
http://pnu-club.com/imported/2009/09/2215.jpg (http://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%D8%B5%D9%88%DB%8C%D8%B1:Colosseum-2003-07-09.jpg)
نمای بیرونی تماشاگاه باستانی کولوسئوم در شهر رم ایتالیا

[Borna66]

دیوار چین





http://pnu-club.com/imported/2009/09/2216.jpg
دیوار چین در زمستان.


دیوار چین یا دیوار بزرگ چین، یک بنای عظیم چینی است که ساخت آن حدود ۱۴۰۰ سال، یعنی از قرن دوم قبل از میلاد تا قرن هفدم (میلادی) ادامه پیدا کرد و به منظور مقابله با هجوم اقوام مهاجر عشایر، همچون مغول‌ها، ترک‌ها و هون‌ها ساخته شده بود. شروع ساخت این دژ بزرگ به اولین امپراطوِر چین، یعنی کین شین هوانگ در بین سالهای ۲۳۰ قبل از میلاد تا ۲۰۰ قبل از میلاد بر می‌گردد و پایان آن در زمان حکومت سلسله مینگ انجام پذیرفت.
این بنا با ۶۳۵۲ کیلومتر طول، به این ترتیب از لحاظ جرم و حجم بزرگ‌ترین ساختمان جهان می‌باشد.
این دیوار در طول زمان دچار فرسایش و در اثر بادهای سختی که در طول زمان دچار آن شده‌است به زیر شنهای رفته‌است وامروزه تنها حدود ۱۵۴۲ کیلومتراز آن باقی مانده‌است . پیش بینی دانشمندان این است که در آیندهای نه چندان دور چنانچه با این حوادث مقابله نشود اثری از آن باقی نخواهد ماند .


پیشینه این دیوار

تاریخ ساخت دیوار چین به قرن ۹ قبل از میلاد باز می‌گردد. حکومت وقت چین برای جلوگیری از حملات ملیت‌های شمالی ، برجهای آتش برای خبر رسانی و یا قلعه‌های مرزی برای حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با دیوار و بر روی آن ایجاد کرد . در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار وپاییز و کشورهای جنگجو ،میان دوک‌ها جنگ بر پا شد و کشورها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند تا سال ۲۲۱ قبل از میلاد ،امپراتور چین شی خوان پس از به وحدت رساندن چین ، دیوارهای دوک‌ها را به هم متصل کرد که به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها در آمد . او می‌خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند. در این زمان طول دیوار چین به ۵۰۰۰ کیلومتر می‌رسید. در سلسله خان پس از سلسله چین طول دیوار به ۱۰ هزار کیلومتر رسید. در تاریخ دو هزار و اندی ساله چین، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند . تا اینکه طول دیوار به ۵۰ هزار کیلومتر رسید. این میزان معادل گردش به دور کره زمین است. دیواری که اکنون مردم مشاهده می‌کنند ، دیوار متعلق به سلسله مینگ (سال ۱۳۶۸ – سال ۱۶۴۴ ) است از غرب به دروازه « جایو گوان » در استان گان سو چین و از شر ق به ساحل رود یالو جیان در استان لیائو نینگ در شمال شرقی چین منتهی می‌شود و درمیان آن ۹ استان- شهر و ناحیه خود مختار به طول ۷۳۰۰ کیلومتر وجود دارد و مردم انرا دیوار طولانی می‌نامند. دیوار چین به عنوان پروژه تدافعی بر روی کوه‌ها ساخته می‌شد از بیابان‌ها مراتع و لجنزارها عبور می‌کرد . کارگران طبق عوارض زمینی ،ساختار متفاوتی برای ایجاد دیوار در نظر گرفتند که درایت و عقل نیاکان چین را نشان می‌دهد. دیوار بر مسیر کوه‌های پر فراز و نشیب امتداد یافته‌است . در بیرون دیوار پرتگاه‌های بلند دیده می‌شود . در واقع کوه و دیوار به یکدیگر پیوند خورده‌اند . لذا دشمن به هیچوجه قادر به نفوذ به این دیوار نبود . دیوار چین معمولاً با آجرهای بزرگ و سنگ مستطیل ساخته شده و در وسط ان خاک و خرده سنگ ریخته شده و ارتفاع ان ۱۰ متر است در پهنای دیوار برای عبور چهار اسب کافی است و در یک ردیف عرض آن ۴-۵متر است تا در زمان انتقال غلات و سلاحها مشکلی ایجاد نشود . طرف درونی دیوار، نرده سنگی و در وجود دارد که به آسانی حرکت می‌کند . در فاصله معیینی سکوی دیواری ویا برج آتش برای خبررسانی ساخته شده‌است . سکوی دیواری برای ذخیره سلاحها و غلات و استراحت سربازان است و در جنگ مخفیگاه بوده‌است . هنگامی که دشمن دست به حمله می‌زد برج‌های آتش روشن می‌کردند و سراسر کشور از حمله آگاه می‌شدند .

معماری و ساختمان دیوار

نحوه ساخته شدن این دیوار بسیار جالب است. در ساختن این دیوار، از مصالح و نیروهای انسانی بیشماری از جمله سربازان، زندانیان و مردم بومی استفاده شده‌است. دیوار چین سمبل و نشانه بارزی از خرد، پشتکار و سر سختی مردم چین است. اما یکی از نکات جالب توجه که در ساخت این دیوار وجود دارد، استفاده از آرد برنج در ساختار آجرهای آن است. به این شکل که معماران و طراحان دیوار چین برای آنکه به آجرهای دیوار استحکام بیشتری ببخشند، به ترکیبات سازنده آن، آرد برنج نیز افزودند تا دوام و قدرت دیوار را افزایش دهند. در قسمت‌های مختلف دیوار تفاوت نژادها و قوم‌های مختلف به نحو بسیار چشمگیر و باور نکردنی، قابل مشاهده‌است. قسمت اعظم این دیوار که امروزه شاهد آن هستیم، در زمان امپراتوری «مینگ» ساخته شد. که از گذرگاه shanhaiguan در شرق چین شروع شده و تا گذرگاه jiayuguan در غرب ادامه دارد که در این میان از استان‌های Liaoning ، Hebei ، Beijing ، Tianjin ، Shanxi ، Inner Mongolia ، Ningxia ، Shaanxi و Gansu عبور می‌کند.

نگهداری و محافظت از دیوار

آکادمی دیوار بزرگ چین، برای محفظت از این اثر باستانی تأسیس شده‌است. پس از بررسی و تحقیقی که بر روی این دیوار در استان‌های مختلف انجام شد، در تاریخ ۱۲ دسامبر ۲۰۰۲ میلادی، مسئولین این آکادمی اعلام کردند که بلایای طبیعی از یکسو و تخریب و ویرانی به دست افراد از سویی دیگر باعث شده‌است که تنها ۳۰ درصد از این دیوار از شرایط خوب و قابل قبولی برخوردار باشد. این تحقیق به مدت ۴۵ روز، بر روی ۱۰۱ قسمت مختلف دیوار انجام شد.

سابقه فرهنگی دیوار

این دیوار نمادی قابل توجه از فرهنگ مردم چین به شمار میرود. در این دیوار ترکیبی از سمبل‌های مردمی و اسطوره‌های چین به چشم میخورد. اما زیباترین و درعین حال غم انگیز ترین افساته‌ای که دراینباره نقل شده‌است، درباره فروریختن قسمتی از دیوار به خاطر «منگ چیانگنو» است. وی پس از کشته شدن شوهرش در حین ساخت این دیوار، در غم او بسیار گریست و پس از آن سرگذشت تلخ و غم انگیزی پیدا کرد. این داستان در کتاب‌ها و ترانه‌های عامیانه و اپراهای قدیمی نقل شده‌است و در میان مردم چین، بسیار مشهور است.

مسافرت در طول دیوار

اگر تمایل دارید که از این دیوار بازدید نمایید، بهترین منطقه برای شروع، «سیماتای» است که در ۱۱۰ کیلومتری شمال شرقی بیجینگ (پکن) قرار گرفته‌است. زیرا این منطقه از دیوار، هنوز هم فرم اصلی و واقعی خود راحفظ کرده، و به علت کمبود وسایل نقلیه عمومی در این ناحیه، از طرف توریست‌های دیگرهنوز مورد توجه قرار نگرفته‌است.

[Borna66]

ماچو پیچو


میراث جهانی یونسکوماچو پیچوhttp://pnu-club.com/imported/2009/09/2217.jpg

نمایی از هو‌آی‌نا پیچو (به اسپانیایی: Huayna Picchu) ایستاده بر بالای خرابه‌های ماچو پیچو



ماچو پیچو (به اسپانیایی: Machu Picchu)، به معنی قلهٔ قدیمی، از آثار دورهٔ اینکاها می‌باشد که در ارتفاع ۲٬۴۳۰ متری از سطح دریا در دامنهٔ کوه در بالای درهٔ اوروباما در کشور پرو و در ۷۰ کیلومتری شمال کوسکو قرار گرفته‌است. اغلب اوقات از آن به‌عنوان «شهر گمشدهٔ اینکاها» یاد می‌شود. ماچو پیچو احتمالأ شناخته شده‌ترین نماد امپراتوری اینکاها می‌باشد.
این شهر در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی ساخته‌شده‌ و صدها سال پیش در زمان فتح اینکاها توسط اسپانیایی‌ها متروک شده‌است. برای قرن‌ها فراموش شده‌بود و به جز عده‌ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است. این اثر در سال ۱۹۱۱ میلادی توسط هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی به جهانیان معرفی‌شد. پس از آن، ماچو پیچو به یکی از مناطق جذب توریست تبدیل ‌شد و در سال ۱۹۸۱ میلادی در فهرست آثار کشور پرو و در سال ۱۹۸۳ میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. این اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته میشود.
ماچو پیچو با دیوارهای سنگی جلا داده‌شده مطابق با معماری کلاسیک اینکاها ساخته شده‌است. اولین بنای این مجموعه این‌تی‌هوآتانا (به اسپانیایی: Intihuatana)، معبد خورشید که اطاقی با ۳ پنجره و در منطقه‌ای از ماچو پیچو که باستانشناسان آن را منطقهٔ مقدس می‌نامند، می‌باشد. در سال ۲۰۰۳ میلادی تعداد توریست‌های این شهر باستانی ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. در سپتامبر ۲۰۰۷ میلادی، پرو و دانشگاه ییل به توافقی مبنی بر استرداد صنایع دستی برداشته‌شده از ماچو پیچو در اوایل قرن بیستم میلادی توسط هیرام بینگهام دست یافتند

تاریخچه

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2218.jpg
این‌تی‌هوآتانا (به انگلیسی: Intihuatanais)، تصور می‌شود یک ساعت نجومی می‌باشد که توسط اینکاها طراحی و ساخته شده‌است.


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2219.jpg
منظره‌ای از شهر ماچو پیچو در سال ۱۹۱۱ میلادی


ماچو پیچو در حدود سال ۱۴۵۰ میلادی در ارتفاعات امپراتوری اینکاها ساخته شده‌است. این شهر در حدود ۱۰۰ سال بعد در پی پیروزی امپراتوری اسپانیا متروک شد.
این دژ در ۵۰ مایلی کوسکو، پایتخت اینکاها قرار دارد و به همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشده‌است. در طول قرنها، جنگل‌های اطراف این مجموعه رشد کرده و آن را پوشانده است و به همین دلیل از نظرها پنهان مانده‌است و تنها عدهٔ معدودی از وجود آن اطلاع داشته‌اند. در بیست و چهارم ژوئیهٔ سال ۱۹۱۱ میلادی، ماچو پیچو به‌وسیلهٔ هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی در یک سخنرانی‌ در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او به‌وسیلهٔ راهنمایی محلیانی که گهگاه به سایت مراجعه می‌کردند به آنجا هدایت شد. بینگهام مطالعات باستان‌شناسی را انجام داد و تحقیقاتش را دربارهٔ آن محل کامل کرد و آن را «شهر گمشدهٔ اینکاها» که نام اولین کتابش نیز بود، نامید. او هرگز اعتباری برای کسانی که او را به آن محل راهنمایی کردنند قائل نشد و آن را یک شایعهٔ محلی نامید.
بینگهام در حال جستجو برای یافتن شهر ویکتوس، آخرین پناهگاه و موضع ایستادگی اینکاها در دوران تسلط اسپانیا بر پرو بود. در سال ۱۹۱۱ میلادی، بعد از سال‌ها کاوش و سفر در حوالی منطقه، او توسط کو‌اِن‌چو‌آنز (به اسپانیایی: Quechuans) که در ماچو پیچو و در زیرساخت‌های اصلی شهر زندگی می‌کرد به دژ هدایت شد. او چندین سفر دیگر انجام داد و حفاری‌هایی را نیز در سایت در حوالی سال ۱۹۱۵ میلادی هدایت کرد. او کتاب‌ها و مقالاتی دربارهٔ کشف ماچو پیچو نوشت.
سیمون ویسبارد، کاوشگر قدیمی کوسکو، مدعی می‌باشد که انریک پالما، گابینو سانچز و آگوستین لیزاراگا که اسمامی‌شان بر روی یکی از صخره‌ها در آنجا در تاریخ ۱۴ ژوئیه سال ۱۹۰۱ میلادی حک شده‌است قبل از بینگهام آنجا را کشف کرده‌بودند. همچنین، در سال ۱۹۰۴ میلادی یک مهندس به نام فرانکلین ظاهراً اشاره‌ای به خرابه‌ها از فاصلهٔ دور داشته‌است. بنا بر ادعای خانوادهٔ پِین، او به توماس پِین، مبلغ مذهبی که در آن مکان زندگی می‌کرده است، دربارهٔ این محل گفته است. در سال ۱۹۰۶ میلادی، پین و مبلغی دیگر به نام استوارت ای مک نارین (۱۸۶۷ تا ۱۹۶۵ میلادی) ظاهراً به محل خرابه‌ها صعود کرده‌اند.
در سال ۱۹۱۳ میلادی، این مکان بعد از اینکه نشنال جئوگرافیک (به انگلیسی: National Geographic Society) بحث‌های ماه آوریل را بطور کامل به آن اختصاص داد شهرت بسیاری پیدا کرد. در سال ۱۹۸۱ میلادی منطقه‌ای به وسعت ۳۲۵.۹۲ کیلومتر مربع که ماچو پیچو را احاطه کرده‌بود جزء میراث تاریخی پرو به ثبت رسید. این منطقه تنها به این خرابه‌ها محدود نمی‌شد بلکه شامل مناظر طبیعی منطقه‌ای نیز می‌شود.
ماچو پیچو به‌عنوان میراث جهانی یونسکو در سال ۱۹۸۳ میلادی به ثبت رسید. و این منطقه «یک شاهکار خالص معماری و نشانه‌ای منحصر به فرد از تمدن اینکاها» نامیده شد. این اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته میشود.

منطقهٔ جغرافیایی

http://pnu-club.com/imported/2009/09/63.png
مکان ماچو پیچو


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2220.jpg
معبد خورشید


ماچو پیچو در ۷۰ کیلومتری شمال غربی کوسکو، در بالاترین نقطهٔ کوه ماچو پیچو، ۲٬۳۵۰ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده‌است. این اثر از مهم‌ترین آثار باستانشناسی در آمریکای جنوبی و پربیننده‌ترین جاذبهٔ توریستی کشور پرو می‌باشد.
از سمت بالا، در صخرهٔ ماچو پیچو، یک صفحهٔ سنگی عمودی ۶۰۰ متری قرار دارد که در انتها به رودخانهٔ اوروباما می‌رسد. مکان این شهر جزء اسرار نظامی بوده‌است.

توریسم

ماچو پیچو که جزء میراث ثبت شدهٔ یونسکو می‌باشد به‌عنوان پر بازدیدترین مکان توریستی کشور پرو و مهم‌ترین منبع درآمد، بطور پیوسته در معرض خطرهای اقتصادی و تجاری قراردارد. در اواخر ۱۹۹۰ میلادی، دولت پرو اجازهٔ ساخت ماشین کابلی و یک هتل لوکس همراه با رستوران و مجموعهٔ توریستی را در خرابه‌های سایت صادرکرد. این تصمیم با مخالفت دانشمندان و عموم مردم پرو روبرو شد. آنها معتقد بودند که تعداد زیاد توریست در سایت امکان اعمال خطر را بر آن افزایش می‌دهد.
توریست‌های ماچو پیچو همه ساله در حال افزایش می‌باشد و در سال ۲۰۰۳ میلادی معادل ۴۰۰٬۰۰۰ نفر بوده‌است. [۱] به این منظور، اعتراض‌های شدیدی برای ساختن پل جدید در این سایت صورت گرفته است و یونسکو این سایت را در لیست آثار در معرض خطر قرار داده‌است.
در هنگام استفاده از این سایت صدماتی به آن وارد شده‌است. در سپتامبر سال ۲۰۰۰ میلادی، ساعت آفتابی این‌تی‌هوآتانا به علت سقوط یک جرثقیل ۴۵۰ کیلوگرمی به شدت صدمه دید. این جرثقیل توسط یک شرکت تبلیغاتی که آگهی برای یک مدل آبجو می‌ساخت استفاده می‌شد.

چشم‌انداز

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2221.jpg
چشم‌انداز I از ماچو پیچو



http://pnu-club.com/imported/2009/09/2222.jpg
چشم‌انداز II از ماچو پیچو



http://pnu-club.com/imported/2009/09/2223.jpg
چشم‌انداز III از ماچو پیچو

[Borna66]

پترا (اردن)


میراث جهانی یونسکوشهر پتراhttp://pnu-club.com/imported/2009/09/2224.jpg


نوع اثر

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2225.jpg http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
پترا (اَلخـَزنـَه)


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2226.jpg
پترا


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2227.jpg
پترا


پترا به عربی ( البتراء ) شهری تاریخی در کشور پادشاهی اردن. این شهر باستانی در ۲۶۲ کیلومتری جنوب شهر عّمان پایتخت اردن ودر غرب راه اصلی بین شهر عّمان وشهر عقبه واقع شده‌است. شهری متکامل که تمام مرافق آن در کوه و تخته سنگهای به رنگ (وردی) (صورتى) نحت شده‌است. از اینجاست که نام این شهر زیبا البتراء نهاده شده‌است. وکلمه (البتراء) به زبان یونانی یعنی (صخره) است وچون این شهر باستانی تماماً در سنگ (صخره) حفرشده‌است آنرا پترا نامیده‌اند. همچنین این شهر تاریخی وزبیا بنام ( المدینة الوردیة ) نیز نامیده شده‌است. نام قدیم این شهر سلع بود، یعنی (صخره) رومان نامش را به زبان خودشان ترجمه نموده‌اند پـَترا ، درقرن اول قبل از میلاد ودر عهد شاه غسانى حارث سوم ازدهار یافته‌است.

تاریخ بنای پترا

تاریخ بنای این شهر زیبا به سال ۴۰۰ قبل از میلاد بر می‌گردد. این شهر تاریخی وزیبا توسط مملکت انباط بنیانگذار ی شده‌است. و شهر پترا پایتخت مملکت خود قرار داده بودند، مملکت الانباط تا سال ۱۰۶ میلادی ادامه داشته‌است وشهر البتراء یکی از مهم‌ترین شهرهای این مملکت بوده‌است.

حدود مملکت انباط

حدود مملکت انباط از ساحل شهر عسقلان در غرب فلسطین و در امتداد صحراء بلاد الشام در سمت مشرق منتهی می‌شده‌است. شهر پترا حلقهٔ وصل بین حضارت بلاد میان‌رودان یا (بین‌النهرین) وبلاد شام و شبه‌جزیره عربستان و مصر بوده‌است. این شهر که پایتخت مملکت انباط بوده نوانسته‌است کنترول وزمام راه‌های تجارتی مناطق اطراف خود بدست گیرد، کاروانهای تجارتی از جنوب جزیره عرب و غزه و عسقلان و صور و دمشق از راه البتراء پایتخت مملکت انباط می‌گذشته‌اند و این شهر زیبا از رونق خاصی برخوردار بوده‌اند.

پایان حکومت انباط

پایان حکومت انباط و خرابی پایتخت زیبایش شهر پترا بدست رومان در سال ۱۰۵ میلادی بوده‌است، قشون رومان در سال ۱۰۵ میلادی مملکت انباط را محاصره می‌کنند وآب را به روی ساکنان شهر می‌بندند و سرانجام بعد از مدتی آن شهر زیبا را اشغال می‌کنند و به حکومت انباط خاتمه می‌دهند.

آزادی پترا از حکم رومان

در سال ۶۳۶ میلادی عربها توانستند شهر پترا را از نفود رومان‌ها آزاد سازند. ساکنان پترا پس از آزادی به کشاورزی اشتغال ورزیدند. اما زلزله‌ای که درسالهای ۷۴۶ و ۷۴۸ به این شهر زیبا وارد آمد، ساکنان پترا را وادار نمود تا به مناطق اطراف کوچ کنند. آثار این شهر باستانی همچون دُّری در کوه می‌درخشد و یادگاری از دوران مملکت انباط بجا مانده‌است که بسیار تماشای است.

[Borna66]

تاج‌محل





http://pnu-club.com/imported/2009/09/2228.jpg
تاج محل سمبل وفا و عشق ابدی


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2229.jpg
تاج محل


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2230.jpg
سرسرای اصلی


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2231.jpg
تاج محل


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2232.jpg
ملكه ارجمند بانو بيگم


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2233.jpg
تاج محل ضريح ممتاز محل


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2234.jpg
ساختمان اصلی


http://pnu-club.com/imported/2009/09/2235.jpg
تاج محل آرامگاه ارجمند بانو بيگم


تاج‌محل (به هندی: तIज महल، به اردو: تاج محال):مقبره ریبا و عظیمی است که در تزدیکی شهر اگرا و در ۲۰۰ کیلومتری جنوب دهلی نو پایتخت هند واقع شده‌است. این بنا به دستور شاه جهان، امپراتور گورکانی هند به منظور یادبود از همسر محبوبش ممتاز محل که در سال ۱۶۳۱ (میلادی) به‌هنگام وضع حمل فوت کرد بنا شده‌است. شاه تصمیم گرفت پس از مرگ همسرش با ساخت بنایی زیبا مجلل وعظیم همسرش را جاودانه کند. از این‌رو آرامگاهی زیبا بر روی قبر او بنا نهاد.
همانطور که مشخص است، نام این بنای زیبا ایرانی می‌باشد. این ساختمان بر پایه مخلوطی از معماری ایرانی، هندی و اسلامی تأسیس شده‌است و در ساخت آن ۲۰،۰۰۰ هنرمند و معمار از نقاط مختلف آسیا به‌خصوص ایران، شبه قاره هند، آسیای میانه و آناتولی شرکت داشته‌اند.
آغاز ساخت تاج‌محل سال ۱۶۳۲م (۱۰۴۲ ش) بود و در سال ۱۶۴۷ ۱۶۴۷م (۱۰۵۷ ش) تکمیل شد.[۱]



سمبل وفا و عشق ابدی

تاج محل بنایی مُجَلَّل و رمز عشق ابدیست که سه قرن و نیم از بنای آن می‌گذرد. تاج محل داستان عشق ابدی و جاودانه، الگوی عشق و وفا و اخلاص ابدی در گذر دوران است. اخلاص به عشقی رومانسی، از دوران بسیار دور همچون: «لیلی و مجنون»، «رومئو و ژولیت» و یا «نبوکدنصر» که باغ‌های معلق بابل را به نشان وفاداری برای همسرش ساخت که یکی از عجایب هفتگانه دنیاست، تاج محل نیز یکی از عجایب هفتگانه جدید دنیاست، تاج محل آرامگاه «ارجمند بانو بیگم» ملقب به ممتازمحل همسر محبوب «شاه‌جهان» پنجمین پادشاه گورکانی بود که در هند به پادشاهی رسید. این بنا به دستور شاه‌جهان برای نشان دادن عمق علاقه و عشق خود به ممتاز محل ساخته‌است.



درگذشت ممتاز محل

ممتاز محل همسر دوم شاه‌جهان در ۱۷ جون ۱۶۳۱ میلادی در هنگام تولد فرزند چهاردهمش جان باخت. شاه جهان و ممتازمحل در سال ۱۶۱۲ ازدواج کردند و ۱۸ سال با یکدیگر زندگی کردند و ثمره این ازدواج ۱۴ فرزند بود. در یکی از حمله‌های جنگی ممتاز محل همراه شاه‌جهان بود. او باردار و در ماهای آخر بارداری بود و در اثر وضع حمل جان باخت، این نوزاد چهاردهمین فرزندی بود که از ممتاز محل زائیده و دختر بود که نامش را گوهره‌بیگم گذاشتند. هنگام وفات «ممتاز محل» ۳۹ سال بیش نداشت او از شوهرش درخواست کرد كه پس از وى زنی نگیرد و براى او مقبره‌اى بسازد كه بدان نام وى جاويد بماند.
مرگ ناگهانی «ممتاز محل» پادشاه را دچار غم و اندوه ساخت. شاه داغدیده پس از تفکر و تدبر تصمیم گرفت بنائی بر مزار محبوبش بسازد تا شاهدی بر عشقش باشد، از اینرو طراحان ، مهندسان و استادکاران را از گوشه و کنار دنیا گرد آورد تا آرامگاهی را بسازند که آخرین دستاورد معماری گورکانی گردد.



ساختمان اصلی

شاه‌جهان جایگاهی را در کنار «رود جمنا» برای این بنای بزرگ برگزید. تاج محل مقبره‌ای است با ۵۸ متر بلندی، ۵۶ متر پهنا که در نزدیکی اگرا در ایالت اوتار پرادش هندوستان بر روی یک تخته عظیم ۱۰۰ متر × ۱۰۰ متر مرمرین ساخته شده‌است. این بنای بزرگ، در یک باغ پهناور ۱۸ هکتاری قرار دارد، که در مرکز این یک باغ نهر آب طولانی وجود دارد و به شیوه چهارباغ‌های ایرانی ساخته شده است.
شاه‌جهان قصد داشت برای خود نیز آرامگاهی در کران دیگر «رود جمنا» و برابر آن بسازد و این دو بنا را با پلی به یکدیگر متصل سازد به‌نشانه آنکه پیوند او و همسرش از جریان زمان هم در می‌گذرد. قرار بود که بر خلاف نمای تاج محل که از مرمر سفید است، آرامگاه شاه از مرمر سیاه باشد. اما سرنوشت بر این شد که آرامگاه دوم هرگز برپا نشود و شاه در کنار همسرش آرام گیرد.
تاج محل از سال 1983 جزو میراث جهانی یونسکو درآمده[۲] و در نظر سنجی بزرگ جهانی در سال 2007 میلادی که در 8 ژوئیه همان سال نتیجه آن اعلام گردید این بنا در شمار یکی از عجایب هفتگانه جهان در دوران حاضر شناخته شد.
در دو طرف بنای اصلی دو بنای کوچکتر و قرینه به‌چشم می‌خورد که در سمت غرب یک مسجد سه‌گنبدی وجود دارد که از ماسه‌سنگ (قهوه‌ای مایل به قرمز) ساخته شده و در شرق بنایی است که زمانی به مثابه مهمان‌سرا به کار می‌رفته است.[۱]



معمار و طراح تاج محل

در متون تاریخی به نام معمار این مجموعه اشاره نشده است اما در برخی از متن های متأخر، به شخصی به نام استاد احمد لاهوری اشاره شده است.[۱] علاوه بر این، در برخی از متون از شخصی به نام استاد عیسی نام برده شده که بعضی او را اهل شیراز و عده ای وی را اهل استانبول دانسته اند. برخی از پژوهشگران نیز به یک نسخه خطی اشاره کرده اند که در آن به «استاد عیسی شیرازی نقشه نویس» و « امانت خان شیرازی طغرانویس» اشاره شده است. هرچند که وجود یک معمار لاهوری در طراحی تاج محل به معنی فقدان یک یا چند معمار ایرانی نیست. زیرا می توان اظهار داشت که طراحی و ساخت این مجموعه عظیم و با شکوه، تنها توسط یک معمار صورت نپذیرفته است و به احتمال زیاد چند نفر معمار و عده کثیری هنرمند در این کار مشارکت داشته اند.
آنچه مسلم است خط ثلث کتیبه‌های تاج محل که به رنگ مشکی بر زمینه مرمر سفید نشسته اثر امانت خان شیرازی است.
گفته می‌شود برای ساخت این بنا بیست هزار کارگر، استادکار، معمار، سنگ‌تراش، نقاش، فلزکار و جواهرتراش به‌مدت بیست و دو سال کار کرده‌اند.
__________________

[Borna66]

عکس هایی از پترا

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2236.jpg

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2237.jpg

http://pnu-club.com/imported/2009/09/2238.jpg

http://pnu-club.com/imported/mising.jpg این عکس تغییر سایز داده شده است. روی این جایگاه کلیک کنید برای دیدن عکس کامل. تصویر اصلی دارای اندازه 800x600 یا سنگینی میباشد 98کیلو بایت.http://pnu-club.com/imported/2009/09/2239.jpg

[Borna66]

مجسمه عیسی مسیح در برزیل

مجسمه مشهوری که در برزیل در شهر Rio de Janeiro قرار دارد و بسیاری از مردم آن را در تلویزیون دیده اند در حقیقت مجسمه مسیح منجی است. این مجسمه در نوک کوه Corcovado قرار داشته و طول آن 710 متر است. مجسمه مذکور حالت ایستاده عیسی مسیح را در حالیکه دستان خود را کاملاً باز کرده است نشان می دهد که این حالت نشان دهنده پذیرش همه انسانها در آغوشش است. مجسمه عیسی مسیح نشانه برزیل است که امروزه شهرتی جهانی پیدا کرده است.
http://pnu-club.com/imported/2009/09/2134.jpg
توریستهایی که از برزیل دیدن می کنند حتماً به دیدن این مجسمه نیز می روند. دست چپ این مجسمه به سمت شمال شهر Rio de Janeiro و دست راست آن به سمت جنوب شهر اشاره می کند. مناظر بسیار جذابی را می توان از آنجا مشاهده کرد که نفس را در سینه تماشاچی حبس می کند. این مناظر شامل شهر Rio، خلیج، کوه Sugarloaf و ساحل رودخانه های Copacabana و Ipanema می شود. علاقمندان به فوتبال نیز می توانند منظره ای از استادیوم Maracana را مشاهده نمایند.
__________________