دزدی که عارف شد!

[Borna66]

فضیل عیاض:اهل مرو و ایرانی عرب نژاد بود،راهزنی می کرد.همه ی مردم از وی می ترسیدند.شبی از دیوار خانه ای بالا می رفت.ناگهان شنید که کسی این آیه را تلاوت می کند:**ألم یأن للّذین آمنوا أن تخشع قلوبهم لذکرالله **(57/16)**یعنی:آیا وقت آن نرسیده که آنان ایمان آورده،دلهایشان به یاد خدا بترسد؟**.متنبّه شد وگفت:"آری،وقتش رسیده؛آری،وقتش رسیده".پائین آمد،توبه کرد و یکی از عرفای زمان خودش شد.روزی شنید که مردمانی که قصد سفر داشتند به یکدیگر چنین می گفتند:"شب هنگام راهی شویم تا فضیل، اموالمان را به غارت نبرد".فضیل باشنیدن این سخن به جان سوخت و اشک ندامت وحسرت از دیدگان فرو ریخت. سخنی از این عارف:"هرکه خدارا بشناسد به حقّ معرفت،پرستش او کند به حقّ طاعت".