Borna66
09-02-2009, 12:07 PM
ایوان پنی به همراه ران موئک و ریچارد استپل در صف اول جنبش مجسمه سازان فراواقعگرا (hyperrealist) قرار دارند. آنها با این عقیده که مجسمه سازی فیگور را در تضاد با مجسمه سازی مدرن می داند مبارزه می کنند.
او متولد آفریقای جوبی است و ۵۴ سال دارد. پدرش دکتر و مبلغی مذهبی بود که در زیمبابوه به مداوای مردم می پرداخت. در ده سالگی به همراه خانواده زیمبابوه را به مقصد کانادا ترک کرد.
در ادمونتون کانادا به دبیرستان رفت و سپس در کالج آلبرتا به تحصیل هنرهای زیبا پرداخت. آنجا روی فیگور و مجسمه های استیل دوره ساختگری متمرکز شد.
پنی کار خود را به عنوان مدرس مهمان آغاز کرد و بین سال های ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۹ در بسیاری از دانشگاه های کانادا و امریکا به تدریس پرداخت و همزمان شروع به شبیه سازی انسان با پیشرفته ترین تکنولوژی های صنعت سینما کرد. او در فیلم هایی چون جی . اف . کی ، قاتلین بالفطره، و نیکسون با الیوراستون هکاری کرده است.
پنی در ابتدای تحصیل تنها از یک ماده اولیه کاملا سنت- خاک رس- برای ساختن مجسمه ها استفاده می کرد و کم کم یاد گرفت که چگونه از مواد دیگر مانند سیمان، موم، گچ و برنز مجسمه بسازد.
فیگورهای اولیه ای که می ساخت معمولا ۴/۳ یا ۵/۴ اندازه یک انسان واقعی بود و ساخت هرکدام از آنها یکسال طول می کشید. این مجسمه ها از روی یک مدل زنده ساخته می شد و پنی نزدیک به ۳۰۰ ساعت به همراه مدل کار می کرد. اما بعدها به استفاده از روشی دیگر روی آورد. او از مدل ها عکس می گرفت و برمبنای آن شروع به ساخت مجسمه ها می کرد.
هرچه بیشتر مجسمه می ساخت و هرچه بیشتر برروی بدن انسان تحقیق می کرد، ایرادات و اشکالاتی که در ساخت مجسمه ها داشت کمتر می شد. علاوه بر این او دریافت که می تواند قالب برخی از اعضای بدن را بسازد و برمبنای هر مدل اندکی آن قالب را تغئیر دهد شکل دلخواه حاصل شود و تمام این ها بر سرعت کارش اضافه می کرد و باعث می شد که بتواند بدون مدل نیز از عهده ساخت مجسمه ها بربیاید.
اولین نمایشگاه اختصاصی پنی در سال ۱۹۸۱ با واکنش های متفاوتی روبه رو شد. کلا کارهای ابتدایی او - بین سال های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹ به این صورت تعریف می شد: غول هایی با شباهتی بی اندازه و نابخشودنی به واقعیت.
او بعد از روبه رو شدن با کارهای توماس راف و استفان هابلوتزل در نمایشگاهی در بارسلونا در سال ۱۹۹۸، پنی شروع به ساخت سری کارهای L. Faux، همه در شرایط یکسان و دگردیسی کرد.
آثار پنی چیزی است بین تصویری که ما در زندگی و دنیای واقعی از یکدیگر می بینیم و انچه که از یکدیگر تصور می کنیم. این روش در کنار تکنیک غیرقابل انکار او، باعث شده تا پنی نظر مثبت بسیاری از منتقدان هنر را خود جلب کند.
کارهای او در بسیاری از جشنواره ها و مسابقات هنرهای زیبا نمایش داده شده و بسیاری از موزه ها در سراسر جهان آثار او را در خود جای داده اند. او بارها در نمایشگاه های گوناگون جایزه هنرمند برتر را به خود اختصاص داده است.
اولین گالری مهمی که کارهای او را به نمایش درآورد، گالری وینکی / تاک در تورونتو و اولین جایزه ای که گرفت از بنیاد الیزابت گرین شیلدز کانادا به عنوان بهترین هنرمند جوان بود. اکنون او نزدیکترین رابطه و بیشترین همکاری را با گالری اسپرون وست واتر نیویورک دارد.
او متولد آفریقای جوبی است و ۵۴ سال دارد. پدرش دکتر و مبلغی مذهبی بود که در زیمبابوه به مداوای مردم می پرداخت. در ده سالگی به همراه خانواده زیمبابوه را به مقصد کانادا ترک کرد.
در ادمونتون کانادا به دبیرستان رفت و سپس در کالج آلبرتا به تحصیل هنرهای زیبا پرداخت. آنجا روی فیگور و مجسمه های استیل دوره ساختگری متمرکز شد.
پنی کار خود را به عنوان مدرس مهمان آغاز کرد و بین سال های ۱۹۸۲ تا ۱۹۹۹ در بسیاری از دانشگاه های کانادا و امریکا به تدریس پرداخت و همزمان شروع به شبیه سازی انسان با پیشرفته ترین تکنولوژی های صنعت سینما کرد. او در فیلم هایی چون جی . اف . کی ، قاتلین بالفطره، و نیکسون با الیوراستون هکاری کرده است.
پنی در ابتدای تحصیل تنها از یک ماده اولیه کاملا سنت- خاک رس- برای ساختن مجسمه ها استفاده می کرد و کم کم یاد گرفت که چگونه از مواد دیگر مانند سیمان، موم، گچ و برنز مجسمه بسازد.
فیگورهای اولیه ای که می ساخت معمولا ۴/۳ یا ۵/۴ اندازه یک انسان واقعی بود و ساخت هرکدام از آنها یکسال طول می کشید. این مجسمه ها از روی یک مدل زنده ساخته می شد و پنی نزدیک به ۳۰۰ ساعت به همراه مدل کار می کرد. اما بعدها به استفاده از روشی دیگر روی آورد. او از مدل ها عکس می گرفت و برمبنای آن شروع به ساخت مجسمه ها می کرد.
هرچه بیشتر مجسمه می ساخت و هرچه بیشتر برروی بدن انسان تحقیق می کرد، ایرادات و اشکالاتی که در ساخت مجسمه ها داشت کمتر می شد. علاوه بر این او دریافت که می تواند قالب برخی از اعضای بدن را بسازد و برمبنای هر مدل اندکی آن قالب را تغئیر دهد شکل دلخواه حاصل شود و تمام این ها بر سرعت کارش اضافه می کرد و باعث می شد که بتواند بدون مدل نیز از عهده ساخت مجسمه ها بربیاید.
اولین نمایشگاه اختصاصی پنی در سال ۱۹۸۱ با واکنش های متفاوتی روبه رو شد. کلا کارهای ابتدایی او - بین سال های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹ به این صورت تعریف می شد: غول هایی با شباهتی بی اندازه و نابخشودنی به واقعیت.
او بعد از روبه رو شدن با کارهای توماس راف و استفان هابلوتزل در نمایشگاهی در بارسلونا در سال ۱۹۹۸، پنی شروع به ساخت سری کارهای L. Faux، همه در شرایط یکسان و دگردیسی کرد.
آثار پنی چیزی است بین تصویری که ما در زندگی و دنیای واقعی از یکدیگر می بینیم و انچه که از یکدیگر تصور می کنیم. این روش در کنار تکنیک غیرقابل انکار او، باعث شده تا پنی نظر مثبت بسیاری از منتقدان هنر را خود جلب کند.
کارهای او در بسیاری از جشنواره ها و مسابقات هنرهای زیبا نمایش داده شده و بسیاری از موزه ها در سراسر جهان آثار او را در خود جای داده اند. او بارها در نمایشگاه های گوناگون جایزه هنرمند برتر را به خود اختصاص داده است.
اولین گالری مهمی که کارهای او را به نمایش درآورد، گالری وینکی / تاک در تورونتو و اولین جایزه ای که گرفت از بنیاد الیزابت گرین شیلدز کانادا به عنوان بهترین هنرمند جوان بود. اکنون او نزدیکترین رابطه و بیشترین همکاری را با گالری اسپرون وست واتر نیویورک دارد.