فریبا
07-28-2009, 08:28 AM
تو می تونی ، باورکن!
http://pnu-club.com/imported/2009/07/1544.jpg
بسیار بوده که شروع کرده ایم اما اواسط راه، نیمه کاره رها کرده ایم. بسیار بوده که قصد کرده ایم اما شروع نکرده، خسته شده ایم، بارها پیش آمده که خواسته ایم اما بریده ایم!
آیا آخرین باری که عقب نشینی کرده اید را به خاطر می آورید؟ احتمالاً چندان دیر و دور از خاطر نیست. احتمالا آنقدر قریب الوقوع بوده است که همین حالا با یادآوری آن احساس رنجش و تلخی به شما دست داد. مهم نیست! انصراف برای همه بوده است. چه برای یک دانشجوی چند ترم گذرانده، چه برای زوجی که از هم جدا شده اند، چه برای ورزشکاری در میدان رقابت و چه برای پژوهشگری در دوره تحقیقات یا تاجری در یک پروژه سرمایه گذاری...
همان طور که گفتیم این مهم نیست، بلکه مهم آن است که بدانیم چگونه از این پس دیگر انصراف ندهیم، عقب نشینی نداشته باشیم و میدان را خالی یا رها نکنیم. مهم آن است بدانیم آنقدر زمان در اختیار نیست که اگر چه حق انصراف برای همه هست اما استفاده از آن برایمان مجاز نیست! مهم این است که بدانیم آنقدر فرصت در اختیار نداریم تا با جا زدن ها و ترسیدن فرصت های آتی را نیز از بین ببریم.
برای رسیدن به هدف باید پیگیر بود و استقامت داشت . شاید مساله اصلی امروزی ما انسان ها این است که گذشته خود را فراموش کرده ایم یا به دلایلی چون خرده گرفتن های دیگران، حرف ها و یا تمسخرهای مردم نمی خواهیم که مانند آن زمان رفتار کنیم. در واقع نمی خواهیم خودمان باشیم، نمی خواهیم آن گونه که هستیم به زندگی ادامه دهیم و در عوض به سمت تبدیل شدن به نه یک شخصیت، بلکه شخصیت های جدیدی که از بیرون به ما القا شده اند متمایل می شویم.
استقامت داشتن یک مهارت است و خبر خوب آنکه تمامی مهارت ها قابل یادگیری اند اما تنها به شرط آنکه اصول آنها را بیاموزیم و آنها را مورد تکرار و تمرین قرار دهیم.
برای استقامت داشتن باید اول از هر چیز خودمان باشیم. باید به اصالت خود رجوع کنیم. بایدترس ها را رها کنیم، حرف های اشتباه دیگران و ایده های بیجای دیگران را ناچیز شمرده و به خود برگردیم. باید خودمان باشیم، باید جدی تر باشیم...
به خودتان نگاهی بیندازید؟ احتمالا زیاد نمی خندید چون دیگران شما را سبک رفتار خطاب می کنند ، با اشتها غذا نمی خورید چون مردم رفتار شما را تایید نمی کنند، شادی نمی کنید چون اطرافیان شما را بیهوده خوش می دانند اما باید بپذیرید که اینها، همان واقعیت های شما هستند. اینها هستند که نشان می دهند شما واقعا چه کسی هستید. اینها هستند که استعدادها، تواناییها وموقعیت شما را مشخص می کنند. شما باید خودتان باشید و باید از دور شدن از خود فاصله بگیرید. شما همین گونه آفریده شده اید و باید بپذیرید که این واقعیت شماست.
آنکه فقط برای خویشتن واقعی بودن تلاش می کند می تواند تا پایان استقامت به خرج دهد. انسان های بزدل آنهایی هستند که هر بار و به نوید هر کس جهت خود را تغییر می دهند و راه دیگری را برای پیمودن انتخاب می کنند. انسان هایی که خودشان نیستند و دایما تحت تاثیر نظرات دیگران قرار می گیرند. نمونه بارز حکایت پدر و پسری هستند که یک بار پدر سوار الاغ بود ، یک بار پسر، یک بار هم هر دو پیاده و آخر هم الاغ سوار بر هر دویشان!
با خودتان صادق باشید. ببینید در کجا از خود فاصله گرفته اید. ببینید کجا خودتان را منکر شده اید. نگاهی به اطراف بیندازید و عقب نشینی های بی دلیل خودتان را بپذیرید و در عوض و با تمام قوا، با تمام وجود فرمان به پیش صادر کنید و حتی برای لحظه ای هم از حرکت باز نایستید.
تجربه ها و اعتقادات شما بیانگر شخصیت تان هستند. آنها می گویند که شما چه کسی هستید و چه توانایی هایی دارید اگر آنها را به روی زمین رها کنید ، دیگران از زیر پا گذاشتن و له کردن آنها باکی ندارند و کوچکترین شرمی نخواهند کرد و کسی که تجربیات و باورهایش را این گونه کوچک و بی اهمیت بداند دیگر چیزی برای ادامه دادن ندارد.
انسان های خودباور، انسان هایی که عزت و احترام نفس خود را حفظ می کنند همیشه هدفی دارند. هدف و هدفمندی پشتوانه مستحکم و استوار استقامت داشتن است. کسانی که هدفی دارند و از اهمیت آن آگاهند ، هدفمند و صبور، استقامت پیشه می کنند. آنها مصایب را به جان می خرند و در گزینش خواسته ها همواره قاطع باقی می مانند اما در راه رسیدن به آنها انعطاف به خرج می دهند.
با داشتن هدف و به واسطه خود انگاره و تصویر ذهنی که از هدفمندی به دست می آورید همیشه به خودتان رجوع خواهید کرد. همیشه به خودتان یادآور می شوید که چه هستید و چه می خواهید. چه هستید و چه ماموریتی در وجودتان نهاده شده است. زمانی که هدفمند هستید تجربیات و باورهایتان دایما یادآوری می شوند و به پشتوانه آنها و به احترام هدفی که دارید ، می دانید ، تسلیم شدن یعنی فراموش کردن خود ، منکر شدن باورها و تجربیات، از دست دادن رویاها و تبدیل شدن به انسانی ضعیف. تسلیم شدن یعنی فراوش کردن خودانگاره و تمامی تصویرهای ذهنی مثبتی که از خودتان داشته اید. تسلیم شدن یعنی آنکه فراموش می کنیم که به واقع "این جهان، جهان تغییر است و نه جهان تقدیر!"
کسی که خودباور است، هدف هایش را برگزیده و در راه رسیدن به آنها انعطاف به خرج می دهد ، طالب یادگیری خواهد بود. شما نیز باید چنین باشید. باید هر روز نکته جدیدی بیاموزید، باید هر روز برای بهتر شدن تلاش کنید. ببینید بهبود و پیشرفت مدام شما در کجاست چرا که کسانی که به بهبود و پیشرفت مدام توجهی ندارند به سطوح بالاتر نمی رسند و کسانی که در نقطه آغازین در جا می زنند هرگز از پس مسایل بزرگتر بر نخواهند آمد و به ناچار ترک میدان می کنند. آنچه که می دانید تعیین کننده استقامت شماست و آن چیزهایی که خواهید آموخت مشخص می کنند که تا چه حد در برابر ناملایمات آتی و احتمالی پایدار خواهید بود و استقامت به خرج می دهید!
استقامت، بیشتر یک میل باطنی است. یک خواسته است، یک باور از خود است. زمانی که به باور توانستن نرسیده ایم گاه زودتر از آنچه که می بایست تسلیم می شویم. گاه زودتر از آنچه که می توان ماند خودمان را می بازیم و موقعیت ها را واگذار می کنیم.
استقامت رمز اول و آخر هر پیروزی است. از همان ابتدا می بایست با خود عهد بست که تا آخر و تا به نتیجه نرسیدن هرگز تسلیم نشد. از شرایط سخت نترسید. شجاعانه به میان آنها بروید، با آنها روبه رو شوید و برای حل چالش ها و بحران ها فکری کنید و دست به کار شوید. پاسخ ما در شرایط بحران و سختی ها به ما نشان می دهد که ما واقعا کیستیم. شرایط پیچیده و سخت به مثابه تمرینات ورزشی هستند. مشکلات باعث می شوند تا آموخته های ما از خودمان و از شرایط و محیط بیشتر شود.
البته منظور ما این نیست که شما منعطف نباشید و تغییر مسیر ندهید بلکه برای رسیدن به اهداف صحیح خود ، استقامت به خرج دهید.مشورت گرفتن از افراد آگاه بر خلاف استقامت داشتن نیست. مرز ها را شناسایی کنید.
منبع : مجله موفقیت - با تغییر
تبيان
http://pnu-club.com/imported/2009/07/1544.jpg
بسیار بوده که شروع کرده ایم اما اواسط راه، نیمه کاره رها کرده ایم. بسیار بوده که قصد کرده ایم اما شروع نکرده، خسته شده ایم، بارها پیش آمده که خواسته ایم اما بریده ایم!
آیا آخرین باری که عقب نشینی کرده اید را به خاطر می آورید؟ احتمالاً چندان دیر و دور از خاطر نیست. احتمالا آنقدر قریب الوقوع بوده است که همین حالا با یادآوری آن احساس رنجش و تلخی به شما دست داد. مهم نیست! انصراف برای همه بوده است. چه برای یک دانشجوی چند ترم گذرانده، چه برای زوجی که از هم جدا شده اند، چه برای ورزشکاری در میدان رقابت و چه برای پژوهشگری در دوره تحقیقات یا تاجری در یک پروژه سرمایه گذاری...
همان طور که گفتیم این مهم نیست، بلکه مهم آن است که بدانیم چگونه از این پس دیگر انصراف ندهیم، عقب نشینی نداشته باشیم و میدان را خالی یا رها نکنیم. مهم آن است بدانیم آنقدر زمان در اختیار نیست که اگر چه حق انصراف برای همه هست اما استفاده از آن برایمان مجاز نیست! مهم این است که بدانیم آنقدر فرصت در اختیار نداریم تا با جا زدن ها و ترسیدن فرصت های آتی را نیز از بین ببریم.
برای رسیدن به هدف باید پیگیر بود و استقامت داشت . شاید مساله اصلی امروزی ما انسان ها این است که گذشته خود را فراموش کرده ایم یا به دلایلی چون خرده گرفتن های دیگران، حرف ها و یا تمسخرهای مردم نمی خواهیم که مانند آن زمان رفتار کنیم. در واقع نمی خواهیم خودمان باشیم، نمی خواهیم آن گونه که هستیم به زندگی ادامه دهیم و در عوض به سمت تبدیل شدن به نه یک شخصیت، بلکه شخصیت های جدیدی که از بیرون به ما القا شده اند متمایل می شویم.
استقامت داشتن یک مهارت است و خبر خوب آنکه تمامی مهارت ها قابل یادگیری اند اما تنها به شرط آنکه اصول آنها را بیاموزیم و آنها را مورد تکرار و تمرین قرار دهیم.
برای استقامت داشتن باید اول از هر چیز خودمان باشیم. باید به اصالت خود رجوع کنیم. بایدترس ها را رها کنیم، حرف های اشتباه دیگران و ایده های بیجای دیگران را ناچیز شمرده و به خود برگردیم. باید خودمان باشیم، باید جدی تر باشیم...
به خودتان نگاهی بیندازید؟ احتمالا زیاد نمی خندید چون دیگران شما را سبک رفتار خطاب می کنند ، با اشتها غذا نمی خورید چون مردم رفتار شما را تایید نمی کنند، شادی نمی کنید چون اطرافیان شما را بیهوده خوش می دانند اما باید بپذیرید که اینها، همان واقعیت های شما هستند. اینها هستند که نشان می دهند شما واقعا چه کسی هستید. اینها هستند که استعدادها، تواناییها وموقعیت شما را مشخص می کنند. شما باید خودتان باشید و باید از دور شدن از خود فاصله بگیرید. شما همین گونه آفریده شده اید و باید بپذیرید که این واقعیت شماست.
آنکه فقط برای خویشتن واقعی بودن تلاش می کند می تواند تا پایان استقامت به خرج دهد. انسان های بزدل آنهایی هستند که هر بار و به نوید هر کس جهت خود را تغییر می دهند و راه دیگری را برای پیمودن انتخاب می کنند. انسان هایی که خودشان نیستند و دایما تحت تاثیر نظرات دیگران قرار می گیرند. نمونه بارز حکایت پدر و پسری هستند که یک بار پدر سوار الاغ بود ، یک بار پسر، یک بار هم هر دو پیاده و آخر هم الاغ سوار بر هر دویشان!
با خودتان صادق باشید. ببینید در کجا از خود فاصله گرفته اید. ببینید کجا خودتان را منکر شده اید. نگاهی به اطراف بیندازید و عقب نشینی های بی دلیل خودتان را بپذیرید و در عوض و با تمام قوا، با تمام وجود فرمان به پیش صادر کنید و حتی برای لحظه ای هم از حرکت باز نایستید.
تجربه ها و اعتقادات شما بیانگر شخصیت تان هستند. آنها می گویند که شما چه کسی هستید و چه توانایی هایی دارید اگر آنها را به روی زمین رها کنید ، دیگران از زیر پا گذاشتن و له کردن آنها باکی ندارند و کوچکترین شرمی نخواهند کرد و کسی که تجربیات و باورهایش را این گونه کوچک و بی اهمیت بداند دیگر چیزی برای ادامه دادن ندارد.
انسان های خودباور، انسان هایی که عزت و احترام نفس خود را حفظ می کنند همیشه هدفی دارند. هدف و هدفمندی پشتوانه مستحکم و استوار استقامت داشتن است. کسانی که هدفی دارند و از اهمیت آن آگاهند ، هدفمند و صبور، استقامت پیشه می کنند. آنها مصایب را به جان می خرند و در گزینش خواسته ها همواره قاطع باقی می مانند اما در راه رسیدن به آنها انعطاف به خرج می دهند.
با داشتن هدف و به واسطه خود انگاره و تصویر ذهنی که از هدفمندی به دست می آورید همیشه به خودتان رجوع خواهید کرد. همیشه به خودتان یادآور می شوید که چه هستید و چه می خواهید. چه هستید و چه ماموریتی در وجودتان نهاده شده است. زمانی که هدفمند هستید تجربیات و باورهایتان دایما یادآوری می شوند و به پشتوانه آنها و به احترام هدفی که دارید ، می دانید ، تسلیم شدن یعنی فراموش کردن خود ، منکر شدن باورها و تجربیات، از دست دادن رویاها و تبدیل شدن به انسانی ضعیف. تسلیم شدن یعنی فراوش کردن خودانگاره و تمامی تصویرهای ذهنی مثبتی که از خودتان داشته اید. تسلیم شدن یعنی آنکه فراموش می کنیم که به واقع "این جهان، جهان تغییر است و نه جهان تقدیر!"
کسی که خودباور است، هدف هایش را برگزیده و در راه رسیدن به آنها انعطاف به خرج می دهد ، طالب یادگیری خواهد بود. شما نیز باید چنین باشید. باید هر روز نکته جدیدی بیاموزید، باید هر روز برای بهتر شدن تلاش کنید. ببینید بهبود و پیشرفت مدام شما در کجاست چرا که کسانی که به بهبود و پیشرفت مدام توجهی ندارند به سطوح بالاتر نمی رسند و کسانی که در نقطه آغازین در جا می زنند هرگز از پس مسایل بزرگتر بر نخواهند آمد و به ناچار ترک میدان می کنند. آنچه که می دانید تعیین کننده استقامت شماست و آن چیزهایی که خواهید آموخت مشخص می کنند که تا چه حد در برابر ناملایمات آتی و احتمالی پایدار خواهید بود و استقامت به خرج می دهید!
استقامت، بیشتر یک میل باطنی است. یک خواسته است، یک باور از خود است. زمانی که به باور توانستن نرسیده ایم گاه زودتر از آنچه که می بایست تسلیم می شویم. گاه زودتر از آنچه که می توان ماند خودمان را می بازیم و موقعیت ها را واگذار می کنیم.
استقامت رمز اول و آخر هر پیروزی است. از همان ابتدا می بایست با خود عهد بست که تا آخر و تا به نتیجه نرسیدن هرگز تسلیم نشد. از شرایط سخت نترسید. شجاعانه به میان آنها بروید، با آنها روبه رو شوید و برای حل چالش ها و بحران ها فکری کنید و دست به کار شوید. پاسخ ما در شرایط بحران و سختی ها به ما نشان می دهد که ما واقعا کیستیم. شرایط پیچیده و سخت به مثابه تمرینات ورزشی هستند. مشکلات باعث می شوند تا آموخته های ما از خودمان و از شرایط و محیط بیشتر شود.
البته منظور ما این نیست که شما منعطف نباشید و تغییر مسیر ندهید بلکه برای رسیدن به اهداف صحیح خود ، استقامت به خرج دهید.مشورت گرفتن از افراد آگاه بر خلاف استقامت داشتن نیست. مرز ها را شناسایی کنید.
منبع : مجله موفقیت - با تغییر
تبيان