Fahime.M
07-21-2009, 08:14 PM
هدف افرینش
در ابتداي خلقت خداوند جهان و انسان ها را آفريد. همگان به يگانگي و وحدت وجود خود با پروردگار خود و عشقي كه در درون خودشان بود واقف بودند و آن را مي شناختند. يگانه اسرار زندگي همين بود. خداوند همه را دوست داشت و دليلي نداشت كه بزرگ ترين هديه ي عالم را به مخلوقات خود عطا نكند.
خداوند در حين اينكه نظاره گر نمايش زيباي خلقت و هستي بود متوجه شد هربار كه انساني با چالش يا سختي روبرو مي شد يا زندگي با او نرمي نشان نمي داد به خود مي گفت: افتضاح است. چرا بايد اين قدر بدبختي بكشم؟ بهتر است از اين كالبد انساني رها شوم و به او بپيوندم. و همين اتفاق نيز مي افتاد و انسان ها يكي يكي خويشتن واقعي خود را به ياد مي آوردند و ديگر مايل نبودند در بازي زندگي شركت كنند.
هدف زندگاني اين بود كه انسان هايي كه آفريده بود بياموزند و رشد كنند نه اينكه تا با سختي مواجه مي شوند جا بزنند و راحت طلب باشند. به همين سبب به فرشتگان گفت:
بايد راز خوشحالي و خوشبختي را از بشر پنهان كنيم. اگر انسان ها از آن آگاه باشند ديگر علاقه اي به زندگي كردن نشان نخواهند داد.
فرشته اي پاسخ داد: بهتر است آن را بر سر يكي از بلندترين كوههاي زمين پنهان كنيم.
خداوند گفت: نه جاي مناسبي نيست. انسان ها باهوش اند حتماً راهي ابداع مي كنند و از كوه بالا خواهند رفت و آن را پيدا خواهند كرد.
يكي از فرشتگان گفت: چطور است آن را در قعر يكي از اقيانوس ها مخفي كنيم. انسان ها هيچ وقت به آن جا نمي روند.
خداوند گفت: نه به آنجا هم مي روند. انسان ها مي توانند زير دريايي اختراع كنند و اعماق اقيانوس ها را نيز تسخير كنند.
فرشته اي ديگر گفت: فهميدم چه كنيم. راز زندگي را در فضا مخفي مي كنيم. مطمئنم كه محال است دست انسان ها به آنجا برسد.
خداوند گفت: انسان ها قادرند سفينه بسازند و به آنجا برسند. صدايي با نرمي و ملايمت پاسخ داد: من مي دانم در كجا پنهانش كنيم.
فرشته اي مؤنت و جوان گفت: بهتر است اين راز را در قلب خود انسان ها مخفي كنيد. آنان هرگز گمان نمي برند اين راز در آنجا مخفي شده باشد و هرگز در آنجا به دنبال آن نخواهند گشت.
خداوند لبخند مي زد و سپس فرمان داد تا چنين شود. و از آن پس راز زندگي و خوشحالي و خوشبختي واقعي در قلب ما انسان ها مدفون گشت.
برگرفته از يك داستان قديمي هند باستان (باربارا دي آنجليس)
در ابتداي خلقت خداوند جهان و انسان ها را آفريد. همگان به يگانگي و وحدت وجود خود با پروردگار خود و عشقي كه در درون خودشان بود واقف بودند و آن را مي شناختند. يگانه اسرار زندگي همين بود. خداوند همه را دوست داشت و دليلي نداشت كه بزرگ ترين هديه ي عالم را به مخلوقات خود عطا نكند.
خداوند در حين اينكه نظاره گر نمايش زيباي خلقت و هستي بود متوجه شد هربار كه انساني با چالش يا سختي روبرو مي شد يا زندگي با او نرمي نشان نمي داد به خود مي گفت: افتضاح است. چرا بايد اين قدر بدبختي بكشم؟ بهتر است از اين كالبد انساني رها شوم و به او بپيوندم. و همين اتفاق نيز مي افتاد و انسان ها يكي يكي خويشتن واقعي خود را به ياد مي آوردند و ديگر مايل نبودند در بازي زندگي شركت كنند.
هدف زندگاني اين بود كه انسان هايي كه آفريده بود بياموزند و رشد كنند نه اينكه تا با سختي مواجه مي شوند جا بزنند و راحت طلب باشند. به همين سبب به فرشتگان گفت:
بايد راز خوشحالي و خوشبختي را از بشر پنهان كنيم. اگر انسان ها از آن آگاه باشند ديگر علاقه اي به زندگي كردن نشان نخواهند داد.
فرشته اي پاسخ داد: بهتر است آن را بر سر يكي از بلندترين كوههاي زمين پنهان كنيم.
خداوند گفت: نه جاي مناسبي نيست. انسان ها باهوش اند حتماً راهي ابداع مي كنند و از كوه بالا خواهند رفت و آن را پيدا خواهند كرد.
يكي از فرشتگان گفت: چطور است آن را در قعر يكي از اقيانوس ها مخفي كنيم. انسان ها هيچ وقت به آن جا نمي روند.
خداوند گفت: نه به آنجا هم مي روند. انسان ها مي توانند زير دريايي اختراع كنند و اعماق اقيانوس ها را نيز تسخير كنند.
فرشته اي ديگر گفت: فهميدم چه كنيم. راز زندگي را در فضا مخفي مي كنيم. مطمئنم كه محال است دست انسان ها به آنجا برسد.
خداوند گفت: انسان ها قادرند سفينه بسازند و به آنجا برسند. صدايي با نرمي و ملايمت پاسخ داد: من مي دانم در كجا پنهانش كنيم.
فرشته اي مؤنت و جوان گفت: بهتر است اين راز را در قلب خود انسان ها مخفي كنيد. آنان هرگز گمان نمي برند اين راز در آنجا مخفي شده باشد و هرگز در آنجا به دنبال آن نخواهند گشت.
خداوند لبخند مي زد و سپس فرمان داد تا چنين شود. و از آن پس راز زندگي و خوشحالي و خوشبختي واقعي در قلب ما انسان ها مدفون گشت.
برگرفته از يك داستان قديمي هند باستان (باربارا دي آنجليس)