Borna66
07-06-2009, 11:33 AM
میگوی آب شیرین
بیش از150گونه ميگوي آب شيرين در نواحي گرمسيري و نيمه گرمسيري جهان زيست مي كنند كه در حدود 100 گونه آنان به جنس ماكروبراكيوم تعلق دارند از ميان آنها 40 گونه داراي ارزش اقتصادي مي باشند . ماكروبراكيوم روزنبرگي بومي نواحي حاره اي جنوب شرق آسياست و در اين مناطق از پست ترين تا مرتفع ترين نقاط رودخانه ها و مصب رودها در شرايط بسيار گل آلود و كدر زندگي مي كند . بعلت طغیانی بودن و نوسانات زیاد دمایی رودخانه های ایران این گونه در رودخانه های کشورمان دیده نمی شود .
ميگوي عظيم الجثه آب شيرين ( Fresh Water Prown Giant) به علل زیر مناسب ترين گونه براي پرورش محسوب مي شود :
• رشد سریع و رسیدن به وزن تجاری ( بیش از 70 گرم ) در استخرهای خاکی در مدت کمتر از 4 ماه
• عدم توقع غذایی خاص و رژیم همه چیزخواری .
• مقاومت در شرایط مختلف محیطی ( دما ، شوری و ... ) .
• رسیدن به مرحله رسیدگی جنسی در استخرهای پرورش .
•قابلیت پرورش و رشد در آبهای شیرین و لب شور .
•امکان کشت توام با ماهیان گرم آبی .
•تکثیر و پرورش آسان .
•تمایل اندک به همجنس خواری .
•بازار جهانی مطلوب .
رده بندي ميگوي آب شيرين :
•شاخه : بندپايان
زیر شاخه : ماندیبولاتا
•رده : سخت پوستان زير رده : مالاكاستراكا
•راسته : ده پايان زير راسته : ده پايان شناور
•فوق خانواده : كاريده آ خانواده : پالمونيده
•جنس : ماكرو براكيوم گونه : روزنبرگي
چرخه زندگي ميگوي آب شيرين داراي چهار مرحله است :
• تخم : بيضي شکل با محور طولي 7/0 – 6/0 ميلي متر به رنگ نارنجي روشن كه 3 – 2 روز قبل از تفريخ خاكستري سياه مي شوند .
• لارو : داراي 12 – 8 مرحله مشخص مي باشد که هر مرحله دارای مشخصات ویژه ای می باشد و عبور از هر مرحله و ورود به مرحله بعدی با یک پوست اندازی همراه است . اختصاصات هر مرحله در جدول زیر آمده است .
• پست لارو : شفاف بوده و در ناحيه سر داراي رنگ نارنجي مايل به صورتي روشن مي باشد .
• بالغ : معمولا آبي رنگ و گاهي مايل به قهوه اي حداكثر اندازه 30 سانتيمتر و حداكثر وزن 200 گرم می باشد . دومين جفت پاهاي حركتي نسبت به ساير پاها بسيار بزرگتر بوده و انتهاي آنها چنگالهاي مشخصي دارد كه اندازه آنها برخلاف برخي از ساير گونه هاي ماكروبراكيم از نظر طولي هم اندازه مي باشند .
چرخه زندگی میگوی آب شیرین
ریخت شناسی :
بدن میگوی آب شیرین دارای دو قسمت سر و دم می باشد ارگانهای بیرونی قسمت سر شامل روستروم ؛ یک جفت چشم مرکب ،آنتن ها و آنتنول ، پره های دهانی و شش جفت پای قدم زن می باشد . در قسمت دم بندهای شکمی ، دم و دمپاره ها و پاهای شنا قرار می گیرند .
توليد مثل REPRODUCTION :
فرآيند توليدمثل در تمام طول سال صورت مي گيرد اما داراي دو پيك بهاري ( اسفند – خرداد ) و پاييزي ( مهر و آبان ) مي باشد . چند ساعت پس از جفتگيري تخمگذاري صورت مي گيرد لقاح بيروني مي باشد . تعداد تخمها به اندازه ميگو بستگي دارد ( مثلا میگوی با وزن 100 – 50 گرم 100 – 50 هزار تخمریزی می کند ) .
تخم ها توسط يك غشاء نازك در زير قسمت شكمي ميگوي ماده قرار مي گيرند و بوسيله حركات شديد زوائد شكمي هوادهي مي شوند . در شرايط آزمايشگاهي تخمها در دماي 28 درجه سانتيگراد در مدت 17 – 16 روز تفريخ مي شوند و لاروها بيرون مي آيند . لاروها شناور بوده و با دم ابتدايي خود به پشت شنا مي كنند آب داراي شوري ppt 15 – 10 براي اين لاروها ضروري است و اگر در آب شيرين قرار گيرند مي ميرند . مراحل لاروي 16 روز طول مي كشد و سپس وارد مرحله پست لارو مي شوند .
يكي از صفات اختصاصي ميگوي آب شيرين سازگاري بالا نسبت به تغييرات دامنه شوري است و بر همين اساس مي توان پست لاروها را مستقيما از آب لب شور به آب شيرين منتقل كرد .
ذخيره سازي STOCKING
• سن ايده آل نوزادان براي ذخيره سازي 4 هفته و اندازه آنان 5 – 3 سانتيمتر مي باشد .
• قبل از ذخيره سازي بايد مرحله سازگاري ADOPTATION صورت گيرد .
• مي توان میگوی آب شیرین را بصورت تك گونه اي (منوكالچر) و چند گونه اي (پلي كالچر) همراه گونه هايي همچون كپور علفخوار ، كپور نقره اي ، تيلاپيا ، خامه ماهي و صدف پرورش داد .
• دوره پرورش 7 - 4 ماه و بطور متوسط 6 ماه است .
• تراكم ذخيره سازي : 40000 – 30000 قطعه در هکتار
• مقدار اکسیژن محلول در حد 3 میلی گرم در لیتر برای میگوی آب شیرین استرسزا و کمتر از آن مرگ آور است .
• میگوی آب شیرین به روشهای زیر پرورش داده می شود : پرورش در محیط محصور ، پرورش در قفس ، پرورش متراکم در استخرهای خاکی و کشت توام با ماهی .
• بهترین دما برای پرورش میگوی آب شیرین c ° 28 (32 – 28) دمای بیش از 35 و کمتر از 14 کشنده است .
پوست اندازي MOULTING :
ميگوي آب شيرين مثل ساير سخت پوستان براي رشد بطور منظم اسكلت خارجي ( پوسته ) خود را مي اندازد كه اين فرآيند با يك افزايش ناگهاني در اندازه و وزن همراه است .از پوسته میگو برای تولید عناصر پوسته و از جمله برای استخراج پکتین استفاده می شود .
تغذيه :
ميگوي بالغ همه چيزخوار(رژیم 100% گیاهی تا 100% جانوری) بوده و از تمام ديتريت ها و بنتوزها از جمله حشرات آبزي و لاروهاي آنان ، جلبكها ، دانه و بذر گياهان و ميوه ها ، نرمتنان ريز و سخت پوستان ، گوشت و پس مانده ماهي و ساير جانوران تغذيه مي كند در صورت كمبود غذا هم جنس خوار نيز مي باشد . که در این حالت ضمائم بدن همدیگر را می خورند . ترکیبات و درصد مواد مغذی موجود در غذای میگوی آب شیرین مطابق جدول زیر می باشد .
مشخصات استخرهای پرورش میگوی آب شیرین :
• اندازه مطلوب : 1 – 2/0 هكتار
• عمق مطلوب : 1 –7/0متر
• شيب ديواره ها : 3 به 1 تا 2 به 1
• منبع آب : چاه يا كانالهاي كشاورزي
• دماي مطلوب : 32 – 28 درجه سانتیگراد
• PH مطلوب : 5/8 – 7
• میزان تعویض آب روزانه : 5% در استخرهای پرواری و 10% در استخرهای نرسری .
شاخص هاي آب براي پرورش لارو ماكروبراكيوم روزنبرگي :
کوددهی و شکوفایی پلانکتونی :
فیتو پلانکتونها بعنوان حلقه ابتدایی تولیدات اولیه در استخر در پرورش میگوی آّب شیرین از اهمیت بسزایی برخوردار هستند و بصورت مستقیم و غیر مستقیم مورد تغذیه میگو قرار می گیرند . بنابراین جهت فراهم کردن مواد معدنی مورد نیاز رشد فیتو پلانکتونها در استخر کوددهی صورت می گیرد . برای کوددهی استخرهای پرورش میگو می توان از کودهای شیمیایی و حیوانی استفاده کرد . بطور کلی اعمالی که بلوم پلانکتونی در استخر انجام می دهد در زیر آمده است :
• تاثیر بر پارامترهای کیفی آب از جمله میزان اکسیژن محلول ، درجه حرارت و PH .
• منبع اصلی تولید اکسیژن در استخر .
• بطور مستقیم و غیرمستقیم بعنوان غذای طبیعی در استخر مصرف می شود .
• تثبیت کیفیت آب و شرایط محیطی استخر با جذب مواد غیرآلی .
• کاهش سمیت گازهای آمونیاک ، نیترات ، نیتریت و هیدروژن سولفید .
• مصرف دی اکسیدکربن در طی روز .
• جذب فلزات سنگین از قبیل آهن از آب استخر .
• جلوگیری از رشد و توسعه جلبکهای سبز – آبی کفزی ( لب لب ) و جلبکهای رشته ای
• برخی از فیتوپلانکتونها ( کلرولا ) با ترشح ماده کلرین مانع رشد ویبریوها می شوند .
• در فرآیند معدنی شدن مواد آلی و یوتریفیکاسیون نقش دارند .
• با ایجاد سایه محیط مناسب و امنی برای میگوها فراهم می کنند .
بيماريهاي اصلي ميگوي آب شيرين :
• پوسيدگي دم ( Rot – Tail )
• پوسيدگي آبشش ( Rot – Gill )
• سختي پوست اندازي ( Ecdysis – Obstacle Disease )
• لكه سفيد ( Whit Spot )
• لكه قهوه اي
• نرمي پوسته ( Soft Shell )
• مرگ سياه
• عفونتهاي قارچي و انگلي .
بیش از150گونه ميگوي آب شيرين در نواحي گرمسيري و نيمه گرمسيري جهان زيست مي كنند كه در حدود 100 گونه آنان به جنس ماكروبراكيوم تعلق دارند از ميان آنها 40 گونه داراي ارزش اقتصادي مي باشند . ماكروبراكيوم روزنبرگي بومي نواحي حاره اي جنوب شرق آسياست و در اين مناطق از پست ترين تا مرتفع ترين نقاط رودخانه ها و مصب رودها در شرايط بسيار گل آلود و كدر زندگي مي كند . بعلت طغیانی بودن و نوسانات زیاد دمایی رودخانه های ایران این گونه در رودخانه های کشورمان دیده نمی شود .
ميگوي عظيم الجثه آب شيرين ( Fresh Water Prown Giant) به علل زیر مناسب ترين گونه براي پرورش محسوب مي شود :
• رشد سریع و رسیدن به وزن تجاری ( بیش از 70 گرم ) در استخرهای خاکی در مدت کمتر از 4 ماه
• عدم توقع غذایی خاص و رژیم همه چیزخواری .
• مقاومت در شرایط مختلف محیطی ( دما ، شوری و ... ) .
• رسیدن به مرحله رسیدگی جنسی در استخرهای پرورش .
•قابلیت پرورش و رشد در آبهای شیرین و لب شور .
•امکان کشت توام با ماهیان گرم آبی .
•تکثیر و پرورش آسان .
•تمایل اندک به همجنس خواری .
•بازار جهانی مطلوب .
رده بندي ميگوي آب شيرين :
•شاخه : بندپايان
زیر شاخه : ماندیبولاتا
•رده : سخت پوستان زير رده : مالاكاستراكا
•راسته : ده پايان زير راسته : ده پايان شناور
•فوق خانواده : كاريده آ خانواده : پالمونيده
•جنس : ماكرو براكيوم گونه : روزنبرگي
چرخه زندگي ميگوي آب شيرين داراي چهار مرحله است :
• تخم : بيضي شکل با محور طولي 7/0 – 6/0 ميلي متر به رنگ نارنجي روشن كه 3 – 2 روز قبل از تفريخ خاكستري سياه مي شوند .
• لارو : داراي 12 – 8 مرحله مشخص مي باشد که هر مرحله دارای مشخصات ویژه ای می باشد و عبور از هر مرحله و ورود به مرحله بعدی با یک پوست اندازی همراه است . اختصاصات هر مرحله در جدول زیر آمده است .
• پست لارو : شفاف بوده و در ناحيه سر داراي رنگ نارنجي مايل به صورتي روشن مي باشد .
• بالغ : معمولا آبي رنگ و گاهي مايل به قهوه اي حداكثر اندازه 30 سانتيمتر و حداكثر وزن 200 گرم می باشد . دومين جفت پاهاي حركتي نسبت به ساير پاها بسيار بزرگتر بوده و انتهاي آنها چنگالهاي مشخصي دارد كه اندازه آنها برخلاف برخي از ساير گونه هاي ماكروبراكيم از نظر طولي هم اندازه مي باشند .
چرخه زندگی میگوی آب شیرین
ریخت شناسی :
بدن میگوی آب شیرین دارای دو قسمت سر و دم می باشد ارگانهای بیرونی قسمت سر شامل روستروم ؛ یک جفت چشم مرکب ،آنتن ها و آنتنول ، پره های دهانی و شش جفت پای قدم زن می باشد . در قسمت دم بندهای شکمی ، دم و دمپاره ها و پاهای شنا قرار می گیرند .
توليد مثل REPRODUCTION :
فرآيند توليدمثل در تمام طول سال صورت مي گيرد اما داراي دو پيك بهاري ( اسفند – خرداد ) و پاييزي ( مهر و آبان ) مي باشد . چند ساعت پس از جفتگيري تخمگذاري صورت مي گيرد لقاح بيروني مي باشد . تعداد تخمها به اندازه ميگو بستگي دارد ( مثلا میگوی با وزن 100 – 50 گرم 100 – 50 هزار تخمریزی می کند ) .
تخم ها توسط يك غشاء نازك در زير قسمت شكمي ميگوي ماده قرار مي گيرند و بوسيله حركات شديد زوائد شكمي هوادهي مي شوند . در شرايط آزمايشگاهي تخمها در دماي 28 درجه سانتيگراد در مدت 17 – 16 روز تفريخ مي شوند و لاروها بيرون مي آيند . لاروها شناور بوده و با دم ابتدايي خود به پشت شنا مي كنند آب داراي شوري ppt 15 – 10 براي اين لاروها ضروري است و اگر در آب شيرين قرار گيرند مي ميرند . مراحل لاروي 16 روز طول مي كشد و سپس وارد مرحله پست لارو مي شوند .
يكي از صفات اختصاصي ميگوي آب شيرين سازگاري بالا نسبت به تغييرات دامنه شوري است و بر همين اساس مي توان پست لاروها را مستقيما از آب لب شور به آب شيرين منتقل كرد .
ذخيره سازي STOCKING
• سن ايده آل نوزادان براي ذخيره سازي 4 هفته و اندازه آنان 5 – 3 سانتيمتر مي باشد .
• قبل از ذخيره سازي بايد مرحله سازگاري ADOPTATION صورت گيرد .
• مي توان میگوی آب شیرین را بصورت تك گونه اي (منوكالچر) و چند گونه اي (پلي كالچر) همراه گونه هايي همچون كپور علفخوار ، كپور نقره اي ، تيلاپيا ، خامه ماهي و صدف پرورش داد .
• دوره پرورش 7 - 4 ماه و بطور متوسط 6 ماه است .
• تراكم ذخيره سازي : 40000 – 30000 قطعه در هکتار
• مقدار اکسیژن محلول در حد 3 میلی گرم در لیتر برای میگوی آب شیرین استرسزا و کمتر از آن مرگ آور است .
• میگوی آب شیرین به روشهای زیر پرورش داده می شود : پرورش در محیط محصور ، پرورش در قفس ، پرورش متراکم در استخرهای خاکی و کشت توام با ماهی .
• بهترین دما برای پرورش میگوی آب شیرین c ° 28 (32 – 28) دمای بیش از 35 و کمتر از 14 کشنده است .
پوست اندازي MOULTING :
ميگوي آب شيرين مثل ساير سخت پوستان براي رشد بطور منظم اسكلت خارجي ( پوسته ) خود را مي اندازد كه اين فرآيند با يك افزايش ناگهاني در اندازه و وزن همراه است .از پوسته میگو برای تولید عناصر پوسته و از جمله برای استخراج پکتین استفاده می شود .
تغذيه :
ميگوي بالغ همه چيزخوار(رژیم 100% گیاهی تا 100% جانوری) بوده و از تمام ديتريت ها و بنتوزها از جمله حشرات آبزي و لاروهاي آنان ، جلبكها ، دانه و بذر گياهان و ميوه ها ، نرمتنان ريز و سخت پوستان ، گوشت و پس مانده ماهي و ساير جانوران تغذيه مي كند در صورت كمبود غذا هم جنس خوار نيز مي باشد . که در این حالت ضمائم بدن همدیگر را می خورند . ترکیبات و درصد مواد مغذی موجود در غذای میگوی آب شیرین مطابق جدول زیر می باشد .
مشخصات استخرهای پرورش میگوی آب شیرین :
• اندازه مطلوب : 1 – 2/0 هكتار
• عمق مطلوب : 1 –7/0متر
• شيب ديواره ها : 3 به 1 تا 2 به 1
• منبع آب : چاه يا كانالهاي كشاورزي
• دماي مطلوب : 32 – 28 درجه سانتیگراد
• PH مطلوب : 5/8 – 7
• میزان تعویض آب روزانه : 5% در استخرهای پرواری و 10% در استخرهای نرسری .
شاخص هاي آب براي پرورش لارو ماكروبراكيوم روزنبرگي :
کوددهی و شکوفایی پلانکتونی :
فیتو پلانکتونها بعنوان حلقه ابتدایی تولیدات اولیه در استخر در پرورش میگوی آّب شیرین از اهمیت بسزایی برخوردار هستند و بصورت مستقیم و غیر مستقیم مورد تغذیه میگو قرار می گیرند . بنابراین جهت فراهم کردن مواد معدنی مورد نیاز رشد فیتو پلانکتونها در استخر کوددهی صورت می گیرد . برای کوددهی استخرهای پرورش میگو می توان از کودهای شیمیایی و حیوانی استفاده کرد . بطور کلی اعمالی که بلوم پلانکتونی در استخر انجام می دهد در زیر آمده است :
• تاثیر بر پارامترهای کیفی آب از جمله میزان اکسیژن محلول ، درجه حرارت و PH .
• منبع اصلی تولید اکسیژن در استخر .
• بطور مستقیم و غیرمستقیم بعنوان غذای طبیعی در استخر مصرف می شود .
• تثبیت کیفیت آب و شرایط محیطی استخر با جذب مواد غیرآلی .
• کاهش سمیت گازهای آمونیاک ، نیترات ، نیتریت و هیدروژن سولفید .
• مصرف دی اکسیدکربن در طی روز .
• جذب فلزات سنگین از قبیل آهن از آب استخر .
• جلوگیری از رشد و توسعه جلبکهای سبز – آبی کفزی ( لب لب ) و جلبکهای رشته ای
• برخی از فیتوپلانکتونها ( کلرولا ) با ترشح ماده کلرین مانع رشد ویبریوها می شوند .
• در فرآیند معدنی شدن مواد آلی و یوتریفیکاسیون نقش دارند .
• با ایجاد سایه محیط مناسب و امنی برای میگوها فراهم می کنند .
بيماريهاي اصلي ميگوي آب شيرين :
• پوسيدگي دم ( Rot – Tail )
• پوسيدگي آبشش ( Rot – Gill )
• سختي پوست اندازي ( Ecdysis – Obstacle Disease )
• لكه سفيد ( Whit Spot )
• لكه قهوه اي
• نرمي پوسته ( Soft Shell )
• مرگ سياه
• عفونتهاي قارچي و انگلي .