یک خط برای کسی که دوسش دارم ....

[javad jan]

دیشب چشمان ابر آلودت را فانوسی از جنس مهتاب دیدم.

دستان گره خورده ات٬ راه حل مساله ای حل مشدنی را نشانی داد.

ولی امروز...

در چشمانم جز صید سایه بختی کسی دایره نمی زند...

دستان پژمرده ای که خار هم زحمت نوازش نمی دهد...

نفس غم دوخته ای که هر دم مهر خاموشی فریاد میزند...



ومن...

سایه رسیدنت را با نگاهی بر قلب منتظرم میکوبم...

ولی نیستی....

[javad jan]

شايد اين آخرين ترانه ام باشد و شايد مهربانترين قسمت انديشه ام .... گم شده است همه نقشه هايم ...خود را كودكي حس مي كنم كه ميان اسباب بازيهايش گم شده است ... هميشه دلم مي خواست كه بذر محبت درباغچه خانمان بكارم و عشق درو كنم ... مي بيني ؟ لحنم چه ساده شده است ؟
ذهنم خسته است و چشمم تمناي خواب دارد ... نه خواب آشفته ! اي كاش مي شد به دوردستها سفر كنم با كسي كه دلش از سنگ نمي شد ... كاش مي شد با كسي كنار آتش بايستم كه دلش برف زمستان نبود .... كاش مرا كسي با خود مي برد ... .. .. كاش دلم نااميد نمي شد .. كاش تو هم مرا تنها نمي گذاشتي ... كاش از سر بيقراري واژه هم از من فرار نمي كرد

[javad jan]

قصه ي قرار اخر ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــ يادته تو اوج پاييز ، اخرين لحظه ي ديدار خب مواظب خودت باش، دو سه بار،دوباره تكرار يادته به ماجرامون چقدر نگا مي كرديم تا يكي دلش بياد و بگه خب ،خدانگهدار تو خداحافظي كردي ،دل من يه كم تكون خورد بعدش اسمتو نوشتم رو ساقه ي سپيدار بارون گريه كه باريد از تو ابر غصه هامون هر دومون سر گزاشتيم روي اجراي ديوار يه بار ديگه مي پرسم راس راسي بايد جدا شيم؟ يادته اشك تو افتاد روي سيم گرم گيتار؟ منم انگار مثل اشكت از چشات افتاده بودم يه جوري دلت مي لرزيد پس ديگه نكردم اصرار خيلي اونجا مونده بوديم همه ما رو ديده بودن بدجوري نگا مي كردن مردم كوچه و بازار نگاتو گرفتي از من گفتي خب كاري نداري من شكستم ولي گفتم برو به اميد ديدار دو سه تا فردا گذشت و من ديگه تو رو نديدم شنيدم ولي رسيدي به يكي شبيه دلدار دل من دوباره لرزيد مث اون لحظه ي اخر خاطرت،هر چي كه گفتي،شد رو روياي من اوار حالا موندم از خدامون چي بخوام،خوشيت يا غصت همه گفتن عكس اونو ديگه از رو طاغچه بردار اما من ميگم خدايا،من كه كلي غصه دارم غماي اونم بگير و باز به اين ديوونه بسپار ـــــــــــــــــــــــــ واسه يك بار ـــــــــــــــــــــــــ نه مي خوام بين من و بين دلش جنگ بشه نه مي خوام عشقي كه اون نداره كم رنگ بشه من فقط يه چيزي از خـــــدا مي خــــوام واسه يكــــبارم شده دلش برام تنگ بشه ــــــــــــــــــــــــ تو گم شدي دوباره ــــــــــــــــــــــــ قسم دادي خدا رو به ماه و ستاره به چشمايي كه هر شب اسير انتظاره به اون بنفشه هايي كه مخصوص بهاره به اون مهي كه تنهاست مال شباي تاره يه شب خدا گفت تو رو واسم مياره تو رو اورد و كردي به چشم من اشاره چه كم بود عمر اين فصل ،من و تو و نظاره دنيا كوچيك بود اما، تو گم شدي

[javad jan]

چه زيبا ديدگانم اشك می ريزند
در اين آيينه ی صد رنگ
و از مجذور چشمان تو در محراب ابرويت
عجب رنگين كمان های قشنگی در نگاه من می آميزند
تو مثل نور مشهودی
تو در عينی كه در نزديكی ذهن منی، دوري
تو مثل منظومه ی شمسي، پر از اوزان نورانی
تو مثل شعر منثوري
چه قدر از حجم اندوه تو می ترسم
چه قدر از شط گيسوی خروشانت
و مثل بره ای از شانه ي كوه تو می ترسم
به قدري دوستت دارم
كه در اوج نمازم
لانه ی شاهين شبگرد قنوت توست

[javad jan]

عزيزم عشقم مدتها بود كه نامه اي كه از عشق درون و مايه هاي برون نباشد برايد ننوشته ام
مدتها بو دكه دنبال كاغذي از احساس نازك ابريشم چشمهايم بودم كه بر روي دل مهربانت بنشيند
و به تو بگويم كه دوستت دارم
فرصتي نيست بازي سرعت زمانه بدجوري جنون انگيزاست
بدجوري عاشق گونه شدن را در پيله شب هنگام بيداري ام مي تنم
بدجوري در اين وادي ثانيه ها رسيدن به عشق سيب درخت فاصله را گاز مي شمارم
يك دو سه و چهار
آه كه ديگر فرصتي براي عاشقي جز امروز نيست
بگذار كه يك بار ديگر بگويم كه عاشقانه هاي شهر خويش را به عشق تو متحير كرده ام
واژه هاي پوسيده فاصله را با آهنگي از مستي به خواب ابدي كرده ام
امروز فال حافظ را بهانه رسيدن كردم
كسي كه شب همه شب مي كند دعاي تو
امروز استخاره براي رسيدن به تو را بهانه جان كرده است
دوستت دارم دوستت دارم مهربان انگيز ترين ترانه روي زمين
به سكوت خسته چشمهاي گريانت و به مهري از خاموشي كه انداخته اي بر دهانت
دوستت دارم

[javad jan]

مهلت ما اندک است و عمر ما بسیار نیست
در چنین فرصت مرا با زندگی پیکار نیست
سهم ما جز دامنی گل نیست از گلزار عمر
یار بسیار است اما مهلت دیدار نیست
آب و رنگ زندگی زیباست در قصر خیال
جلوه ی این نقش جز بر پرده ی پندار نیست
کام دولت را ز آغوش سحر باید گرفت
مرغ شب گوید که بخت خفتگان بیدار نیست
با نسیم عشق باغ زندگی را تازه دار
ورنه کار روزگار کهنه جز تکرار نیست

[javad jan]

از تو مهربان تر كيست كه درد هايم را با او در ميان بگذارم .
و زخمهاي دلم را پيش رويش بشمارم ؟
از تو آئيينه تر كيست كه هزار توي روحم را به من نشان دهد ، بي آن كه سرزنشم كند ؟
در روزهاي كه ابرها بي وقفه بالاي سرم راه مي روند ، جز تو چه كسي زير درخت بيد مي ايستد
و در باد برايك ترانه مي خواند ؟
در شبهاي كه ماه و ستارگان و آتشكده ها و فانوس ها هر يك به سوي مي گريزند ،
جز تو چه كسي شمعي در دلم روشن مي كند ؟
خوبا ، مرا به خاطر همه نامه هايي كه براي تو ننوشته ام ، ببخش !
مرا به خاطر همه آوازهاي كه براي تو نخوانده ام ، ببخش !
مرا به خاطر همه لبخند هايي كه زنداني كرده ام و از تو دريغ داشته ام ، ببخش !
من مي توانستم در يك بعد از ظهر زيبا شاخه اي گل به تو بدهم ، اما پاييز اجازه نداد
من مي توانستم كوزه هايت را پر از موج كنم ، اما طوفان از راه رسيد و موجها را با خود برد
من مي توانستم در يك صبح تازه و معطر سرم را روي شانه هايت بگذارم
و گريه كنم ، اما غرورم نگذاشت .
بهترينا ، صدايم را ببخش ! لبهايم را ببخش ! اشكهايم را ببخش !
از تو مهربانتر كيست كه سرگذشت دست هايم را برايش بنويسم و از فاصله ها گله كنم ؟

[javad jan]

بار اول که تو را‎ ‎دیدم


برق چشمانت دلم لرزاند

هرم دستانت اسیرم کرد

نقش زیبایت گرفتار

بار اول که تو را‎ ‎دیدم

همه جا گلشن زیبا‎ ‎بود

غم و اندوه همه پنهان

دیده ام روشن و بینا بود

روح خشکم جاریدریا

آن بیابان یک گلستان بود

بار اول که تو را‎ ‎دیدم

آشنای دیرینم بودی

انگار نه اولین بارم

شاید آخرینم بودی

[javad jan]

برای دیدن تو همیشه سبزه زار می مانم
کنار جنگل شب به انتظار می مانم

تو را میان فاصله ها ی بی کسی خواهم جست
درون این قفس تن به آرزوی بهار می مانم

نمی دهم از دست شوق وصل تو را
میان باغ سبز امید غنچه وار می مانم

به وقت تنگدستی این قلب رنجیده
به گرد شمع وجودت به یادگار می مانم

دو دست دعای خود روان کنم به ملکوت
در این حریم خلوت دل به یاد یار می مانم

برای دوری از این درت دوریت
به کنج محبس تن می گسار می مانم

بدان امید که شرر زنم به جان فراغ
چو عیسیِ عمران تا ابد به دار می مانم

[javad jan]

ک برگ دیگر از تقویم عمرم را پاره می کنم
امروز هم گذشت
با مرور خاطرات دیروز
با غم نبودنت..و سکوتی سنگین
و من شتابان در پی زمان بی هدف
فقط میروم ..فقط میدوم
یاسها هم مثل من خسته اند از خزان و سرما
گرمی مهر تو را میخواهند
غنچه های باغ هم دیگر بهانه میگیرند
میان کوچه های تاریک غربت و تنهایی
صدای قدمهایت را می شنوم اما تو نیستی
فقط صدایی مبهم
قول داده بودی برایم سیب بیاوری
سیب سرخ خورشید
سیب سرخ امید
یادت هست؟؟؟
و رفتی و خورشید را هم بردی
و من در این کوچه های تنگ و تاریک
سرگردانم و منتظر
برگی از زندگی ام را ورق میزنم
امروز به پایان دفترم نزدیکم