آسیبهای وارده به سیستم عضلا نی – وتری
عضله که در بدن بوسیله ی تاندون به استخوان ها متصل شده با انقباض خود موجب تامین قدرت لازم برای حرکت بدن می شود. که این عمل در پاسخ به دستور نخاعی یا قشر مغر صورت می گیرد. عروق خونی فراوان نقش تغذیه و ترمیم عضله را بر عهده دارند.
آسیب های عضلانی به دو گروه تقسیم میشوند:
۱ ) پارگی
۲) هماتوم
کشش بیش از حد( نیرویی که بیش از توان وقدرت کشش عضله باشد) ویا نیروی تراکمی- فشاری( که با ضربه مستقیم وقدرت زیاد عضله راه بین نیروو تکیه گاه قرار دهد ) هر دو می توانند باعث پارگی الیا ف عضلانی گردد.
پارگی عضله به دو دسته کا مل و نا کامل تقسیم بندی میشود. که در پارگی کامل تمام تارهای عضلانی آسیب دیده و بعد از آن عضله کو چکترین قدرتی برای انقباض نداشته در نتیجه حرکتی انجام نمی گیرد. ولی در پارگی نا کا مل درموارد خفیف۵ درصد فیبرهای عضله دچار مشکل می شوند که تاثیری در کار کرد عضله ویا قدرت آن ندارد. درنوع متوسط عضله قادر به حرکت می باشد ولی در حرکات فعال و غیر فعال با درد همراه می باشد.
پارگی نا کامل ازنظر مکانی یا رشته های در محیط عضله (محیطی) یا در مرکز عضله( مرکزی)را درگیر میکند. که در نوع مرکزی درد بیشتر، فقدان عملکرد عضله مشهود تر بوده ولی کبودی همیشه دیده نمی شود،در حالی که در نوع محیطی کبودی واضح دیده می شود.
مهمترین علل در پارگی عضله عبارتند از: عضله ای که قبل از شروع فعالیت گرم نشده باشد، عضله ای که بواسطه ضربه ای ضعیف شده باشد وبه وضعیت مناسبی بر نگشته باشد،عضله که بیش از حد مورد استفاده قرار گرفته وخسته باشد،عضله سفت که دامنه حرکت آن برای مفصل کم باشد، عضله که بد نبال پارگی قبلی در مسیر الیاف خود بافت غیر ارتجاعی فیبروزه را داشته باشد، عضله ای که قدرت ارتجاعی آن بر اثر سرما کم شده باشد.
علایم ونشانهای پارگی عضله بشرح زیر میباشد:
درد تشدید شده توام با حرکت ، عدم توان انجام فعالیت و جمع شدن عضله بشکل یک توده دربعد ازمحل پارگی، وجود فرورفتگی قابل لمس وعمقی در (پارگی کامل)، محدود شدن فعالیت براثردرد(ناکامل) و کبود شدن رنگ سطح پوست نیزاز دیگرعلائم میباشد.
درمان پارگی مرکزی طولانی تر از درمان پارگی محیطی می باشد و در پارگی کامل بدلیل نیاز به جراحی زمان بیشتری نیاز می باشد.
اصول کلی درمان درپارگی استراحت، یخ، فشار وبالا نگهداشتن عضو آسیب دیده(rice) می باشد.
عضله عضویست پر خون که در حالت عادی ۱۵ درصد و در هنگام فعالیت تا ۷۲ درصد از برون ده قلبی را به خود اختصاص می دهد. به عارضه ناشی از ضربه به عضله هماتوم گفته می شود که به دوصورت امکان تشکیل دارد.
۱-هماتوم داخل عضله: تجمع خون در میان تار های عضلانی در یک عضله واحد گفته می شود که می تواند سطحی یا عمیق بوده و چون داخل عضله جای وسیعی وجود ندارد در نتیجه فشار وتورم بالا می رود، که افزایش فشار به علت اختلال در خونرسانی به عضو امکان ایجاد سندروم کمپارتمان و نکروز بافت را افزایش می دهد.
۲- هماتوم بین عضله: خروج خون از فاسیی عضله و تجمع در میان دستجات عضلانی گفته می شود. بدلیل خروج خون در فضای بین بافتی تورم موقتی بوده و به ندرت امکان افزایش فشار وجود دارد.
درمان هماتوم در ۳ روز اول شامل استراحت و سرد کردن موضع بوده تا از خونریزی مجدد جلوگیری شود سپس با گرم کردن و بانداژ الاستیک حرکات کششی و استاتیک شروع می شود.
به دنبال آسیب های عضلانی امکان تشکیل بافت فیبروز، استخوانی و توده وجود دارد.
آسیبهای تاندونی: به دسته ای از فیبرهای کلاژن متراکم که در غلافی از جنس فیبروز حاوی لوبریکانت قرار گرفته(به استثنا آشیل و کشکک) که نقش اتصال محکم عضله به استخوان را بر عهده دارد گفته می شود که بعد از ۳۰ سالگی به تدریج الاستیسیته خود را از دست می دهند.