نقش عنایت خداوند در رسیدن به سرمنزل مقصود

[javad jan]

به نام یکتای بی‌همتا


خداوند متعال برای انسان مقاماتی قرار داده که باید با سعی و تلاش، خود را به آن برساند و از طرفی هم اگر از مسیر حق منحرف شود نه این که به آن مقامات عالیه نرسیده، بلکه به ادنی مرتبه هم نزول کرده، پس باید خود انسان قدر خویش را دانسته و برای تکامل روح خود مسیر حق را دنبال کند، اینجاست که خداوند هم آن را در این راه پر فراز و نشیب یاری می‌کند.

خداوند برای این راه راهنماهائی قرار داده که هم در درون هستند، من جمله: فطرت، عقل و وجدان اخلاقی و هم در برون، که پیامبران و ائمه سلام الله علیهم و در امتداد آنها بزرگان و عالمان دینی را قرار داده که در این مسیر انسان را راهنمائی کرده و او را به سرمنزل مقصود برسانند. و این لطف و کرامت خداوند شامل همه بندگانش حتی گنه‌کاران هم می‌شود نمونه‌ی آن را در قصه‌های قرانی می‌توان پیدا کرد.
خداوند در سوره طه آیه‌ی 43 به موسی و هارون علیها السلام می‌فرماید «اذْهَبا إِلى‏ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغى» به سوى فرعون بروید كه او سركشى كرده است. و در ادامه می‌فرماید «فَقُولا لَهُ قَوْلاً لَیِّناً لَعَلَّهُ یَتَذَكَّرُ أَوْ یَخْشى» و با او به نرمى سخن گویید باشد كه او پند گیرد یا بهراسد.
اولا: خداوند حتی فرعون را هم رها نکرده.
ثانیا: پیامبر زمان را همراه با جانشینش به نزد فرعون می‌فرستد.
ثالثا: می‌فرماید با او به نرمی سخن بگوئید مبادا با تندی و خشونت با او رفتار کنید.
پس من هرچند که گنه‌کار باشم از فرعون که بدتر نیستم خداوندی که به بهترین مخلوق زمان خود می‌گوید به نزد فرعون برو و با او با نرمی سخن بگو به یقین مرا رها نکرده.

منبع:

رهروان ولایت

[javad jan]

در برخى آيات علاوه بر ايمان، اعتصام و چنگ زدن به حبل الهى نيز شرط هدايت به صراط مستقيم ذكر شده است:

«فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا بِاللهِ وَ اعْتَصَمُوا بِهِ فَسَيُدْخِلُهُمْ فِي رَحْمَة مِنْهُ وَ فَضْل وَ يَهْدِيهِمْ إِلَيْهِ صِراطاً مُسْتَقِيماً؛

و اما كسانى كه به خدا ايمان آوردند و به او تمسك جستند، به زودى (خدا) آنان را به رحمت و فضلى از جانب خويش وارد كند و ايشان را به راهى راست به سوى خود، هدايت كند».

در آيه فوق ايمان، شرط دريافت رحمت خاص خداوند و هدايت به صراط مستقيم الهى كه انسان را به سر منزل مقصود مى‌رساند معرفى شده و افزون بر آن، اعتصام به خدا كه از لوازم ايمان است نيز، از شرايط نيل به هدايت الهى شمرده شده است. وقتى واژه «اعتصام» به كار مى‌رود كه كسى در وضعيت بحرانى و خطرناكى قرار گرفته و دستش از همه جا كوتاه باشد؛ مثلاً در دريا غرق شود و خود را در آستانه مرگ بيابد يا از درّه‌اى سقوط كند و ناگهان دست آويزى براى نجات خود بيابد و محكم آن را بگيرد تا جانش را از خطر برهاند.

اعتصام به خداوند، به اين معناست كه بنده مؤمن كاملا از غير خدا نااميد شود و براى رهانيدن خود از خطر سقوط در اعماق جهنم و گرفتار شدن به عذاب ابدى، به ريسمان محكم رحمت الهى چنگ زند. بى شك چنين رويكردى به رحمت الهى، توجه به خداوند را در انسان عمق و افزايش مى‌بخشد و باعث مى‌شود كه انسان براى رسيدن به خداوند، از همه ابزارهايى كه در اختيار دارد استفاده كند.