همه چيز درباره جنگ جهاني دوم و چگونگي پيدايش آن

[Borna66]

در اين تاپيك به بررسي گسترده جنگ جهاني دوم بزرگترين جنگ تاريخ بشر از چندين ديدگاه خواهم پرداخت .
نخست خلاصه اي از رويدادها و گاهشمار جنگ :

[Borna66]

اشتباهات جنگی هیتلر

بزرگ‌ترین اشتباهات هیتلر که منجر به تغییر سرنوشت جنگ شد

• توقف ۴۸ ساعته دونکرک

• حمله به روسیه

• حمله به یوگسلاوی

• فرسایش نیروهای آلمان بطور هم‌زمان در چند جبهه

[Borna66]

پایان جنگ

کنفرانس تهران با شرکت چرچیل، روزولت و استالین از ۲۸ نوامبر تا ۱ دسامبر ۱۹۴۳ به صورت سری برگزار شد. هدف کلی این کنفرانس‌ توافق در مورد چهره جهان پس از پایان جنگ جهانی دوم بود.
جنگ در اروپا پس از خودکشی آدولف هیتلر و تسلیم آلمان نازی در ۸ مه، ۱۹۴۵ پایان یافت، اما در آسیا و اقیانوس آرام تا بمباران اتمی هیروشیما و ناگازاکی و بعد آن تسلیم ژاپن در ۲ سپتامبر، ۱۹۴۵ ادامه داشت.

تلفات و خسارات جنگ

نتیجه‌ جنگ جهانی دوم در چهار سالی که از پی آمد، قریب به ۲۷ میلیون از مردم شوروی را به کام مرگ کشاند،[۲][۳] یعنی روزی ۱۸ هزار نفر. پنجاه درصد این کشته‌شدگان خارج از شرایط «عادی» جنگ جان خود را از دست دادند. به جز اینان، ۳ میلیون روس در اردوگاه‌های آلمان و به ویژه در اتاق‌های گاز[نیازمند منبع] از پای درآورده شدند. در بلاروس یک میلیون و ۸۰۰ هزار نفر کشته شدند و در لنینگراد هم یک میلیون نفر قربانی ۹۰۰ روز محاصره گشتند. حدود پنج میلیون شهروند لهستانی در طول جنگ به دست نیروهای آلمان به‌قتل رسیدند که نزدیک به دو میلیون نفر آنان، غیر یهودی و سه میلیون نفر دیگر از یهودیان مقیم لهستان بودند، این رقم بیش از ۱۶ درصد جمعیت آن کشور را نسبت به سال ۱۹۳۹ تشکیل میداد.[۴][۵] تلفات آلمان در جنگ جهانی دوم در برخی منابع ۵ میلیون نفر اعلام شد که ۳‌/۳ میلیون نفر آن سرباز و ۷/۱‌میلیون آن (تخمینی) افراد غیر نظامی بودند که در بمباران کشته شدند. پس از پایان جنگ اعلام شد که ۱‌/۳ میلیون تن بمب توسط متفقین بر بسیاری از شهرهای آلمان فرو ریخته شده که نتیجه آن بی خانمانی ۸ میلیون آلمانی بود. همچنین ۱۲ میلیون نفر در طول جنگ بر اثر قحطی در چین، اندونزی، هندوچین فرانسه و هندوستان جان خود را از دست دادند که این تعداد تلفات، اغلب در آمارهای تلفات جنگ، از قلم افتاده‌اند.[۶][۷] کل رقم کشته‌شدگان جنگ جهانی دوم که مرگبارترین نبرد تمام تاریخ است، بین ۵۰ تا ۷۰ میلیون نفر تخمین زده میشود.[۸]

[Borna66]

پی آمد جنگ

پیروزی ارتش سرخ بر نازیسم و ارتش هیتلری تنها یک پیروزی برای مردم شوروی نبود، آثار آن در کشورهای غرب اروپا هم با نفوذ احزاب کمونیست در میان مردم پدیدار شد در سال ۱۹۴۶ نزدیک به ۲۸ ٪ به حزب کمونیست فرانسه رأی دادند. حزب کمونیست حتی در بلژیک در سال ۱۹۴۴ دوازده هزار عضو داشت و تعداد آنان یک سال بعد به ۱۰۳ هزار نفر افزایش یافت و از همین جا بود که طبقه‌ی کارگر کشورهایی مانند ایتالیا، فرانسه، بلژیک و غیره توانستند دستاوردهای اجتماعی بسیاری را مطالبه کرده و به چنگ آورند.
چند سال پس از پیروزی ارتش سرخ بر آلمان هیتلری جنبش‌های رهایی‌بخش ملی شکل گرفتند و یکی پس از دیگر بر استعمارگران پیروز شدند.
نویسنده آمریکایی ارنست همینگوی پس از پیروزی شوروی بر آلمان هیتلری در جنگ جهانی دوم نوشت: «هر انسانی که آزادی را دوست دارد بیش از طول عمرش به ارتش سرخ و شوروی سپاسگزاری بدهکار است.»
بمباران اتمی آمریکائیها در دو شهر ناکازاکی و هیروشیما که بیش از ۲۰۰٬۰۰۰ نفر را در چند ثانیه نابود کرد، از پی‌آمدهای بزرگ منفی این جنگ محسوب میشود.
در پی جنگ جهانی دوم ساختارهای زیربنایی و صنعتی اروپا ویران شده بود. این مساله باعث ارائه طرح مارشال از سوی آمریکا شد که در نهایت نفوذ و تابعیت اروپای غربی از آمریکا را در دهه‌های بعد در پی داشت. از سوی دیگر تقسیم آلمان و نفوذ شوروی در اروپای شرقی عملا این قاره را به دو نیمه تقسیم کرد. این تقسیم ریشه های آنچه بعدها جنگ سرد نام گرفت را تشکیل داد.

پانویس

1. Geschichte: Niemand stirbt in Deutschland ohne Registrierung - Nachrichten Kultur - WELT ONLINE
2. [۱]
3. Michael Ellman, Soviet Deaths in the Great Patriotic War:a note-World War II- Europe Asia Studies, July 1994 [۲]
4. United States Holocaust Memorial Museum. Holocaust EncyclopediaPolish Victims-[۳]
5. Project In Posterum[۴](go to note on Polish Casualties by Tadeusz Piotrowski at the bottom of the page)
6. R. J. Rummel. China's Bloody Century . Transaction 1991 ISBN 0-88738-417-X
7. John W. Dower War Without Mercy 1986 ISBN 0-394-75172-8
8. Second Source List and Detailed Death Tolls for the Twentieth Century Hemoclysm [۵

[Borna66]

بن مايه ها:

• نقش ناشناخته شوروی در جنگ دوم جهانی
• چرچیل، وینستون (۵۳- ۱۹۴۸)، جنگ جهانی دوم، ۶ جلد
• گیلبرت، مارتین (۱۹۹۵) جنگ جهانی دوم، فونیکس، شابِک ۱۸۵۷۹۹۳۴۶۲
• کیگان، جوهان (۱۹۸۹) جنگ جهانی دوم
• لیدل هارت، سر باسیل (۱۹۷۰)، تاریخچه جنگ جهانی دوم، کسل کو؛ پَن بوک، ۱۹۷۳، لندن
• ویلیامسون موری و آلن آر. میلت (۲۰۰۰) جنگ به سوی پیروزی: جنگجویان جنگ جهانی دوم، شابِک ۰۶۷۴۰۰۱۶۳x
• ریچارد اُوری، چرا متفقین پیروز شدند، پیمیلکو، (۱۹۹۵). شابِک ۰۷۱۲۶۷۴۵۳۲
• گرهارد اِل. وینبرگ، جهان به سوی جنگ افزارها: تاریخچه جهانی از جنگ جهانی دوم۱۹۹۴

[Borna66]

* نكته :
قرارداد جدید و جنگ جهانی دوم



در اوایل دهه 1930، پرزیدنت فرانکلین روزولت قرارداد جدیدی را درخواست کرد – طرحی برای بیرون آوردن آمریکا از رکود اقتصادی در سریع ترین زمان . او اشاره کرد که دموکراسی در همان زمان در کشورهای دیگر نیز از بین رفته است – نه به دلیل این که مردم مخالف دموکراسی بودند بلکه آنها از بیکاری و کمبود امنیت خسته شده بودند.
با رهبری او، هیئتی تصویب شد تا میزان سپرده در بانک ها را تضمین کند. تنظیماتی برای فروش سهام اعمال شد و قوانینی برای تضمین حقوق کارگران برای داشتن نماینده ای در اتحادیه ها تصویب شد. کشاورزان یارانه را برای محصولات مشخص و کمک هایی برای جلوگیری از فرسودگی خاک دریافت میکردند. کارگران جوان برای کاشت درختان، پاک سازی راه های آبی و بهبود امکانات در پارک های ملی استخدام می شدند. هیئت خدمات عمومی، کارگران ماهر را برای پروژه های بزرگ مانند ساخت سد و پل استخدام می کرد. یکی از هیئت های واقع در تنسی برای مناطق فقیر کنترل سیل و نیروی برق را فراهم می کرد. و هیئت کمک های ضروری فدرال، کمک هایی را به صورت پرداخت مستقیم ارائه می داد.
دور دوم برنامه ها، کارگرانی را برای ساخت راه ها ، فرودگاه ها و مدارس و هنرمندان ، هنرپیشگان ، موسیقی دان ها و نویسندگان را استخدام و مشاغل نیمه وقت را در اختیار جوانان قرار می داد. هم چنین نظام بیمه اجتماعی را برای افراد فقیر ، از کار افتاده و سالمند ایجاد کرد.
آمریکا یی ها عموما با ایده دولت بزرگ موافق نبودند اما همچنان خواستار دولتی بودند که مسئولیت خطیر رفاه مردم را بر عهده بگیرد. در حالی که قرارداد جدید کمک های فراوانی را برای میلیون ها آمریکایی فراهم می کرد، هیچ گاه نتوانست رفاه و آبادانی را برقرار کند. لحظات بهتر در راه بودند اما نه تا زمانی که جنگ جهانی دیگری آمریکا را در مسیر خود قرار دهد.
زمانی که رژیم های خودکامه آلمان، آیتالیا و ژاپن کنترل خود بر کشورهای همسایه را گسترش دادند ، آمریکا سعی کرد بی طرف بماند. نزاع بعد از حمله آلمان به فرانسه و بمباران انگلیس شدت گرفت. بر خلاف حس قوی انزوا طلبی ، کنگره به فرا خواندن سربازان به خدمت و تقویت ارتش رای داد.
بیشتر مردم زمانی که ژاپن به دراختیار گرفتن مواد خام مورد نیاز صنایع غربی را تهدید کرد ، بر رویدادهای اروپا تمرکز داشتند . در واکنشی نسبت به آن ، آمریکا تحریمی را بر یکی از مواد مورد نیاز ژاپن، نفت، اعمال کرد و خواستار آن شد تا این کشور از مناطقی که تصرف کرده بود عقب نشینی کند. ژاپن مخالفت کرد و در 7 دسامبر 1914، حمله شدیدی را در بندر پرل هاربر هاوایی آغاز کرد. آمریکا علیه ژاپن اعلام جنگ کرد . آلمان و ایتالیا ، که در آن زمان متحدان ژاپن بودند، علیه آمریکا اعلام جنگ کردند.
صنایع و کشاورزی آمریکا در تلاش های جنگی همکاری داشتند. تولید تجهیزات جنگی خیره کننده بود، 300000 هواپیما، 5000 کشتی ، 60000 کشتی نفربر و 86000 تانک در کمتر از 4 سال تولید شد . بیشتر کارها توسط زنان انجام می شد که به جای مردانی که عازم جنگ بودند به کارخانه ها می رفتند.
آمریکا، انگلیس، و اتحاد جماهیر شوروی برای مقابله با خطر نازی ها متحد شده و تصمیم گرفتند تا تلاش های اولیه نظامی شان بر اروپا متمرکز باشد. آنها مصمم به شکستن کنترل آلمان ها و ایتالیایی ها بر مدیترانه و ممانعت از سقوط مسکو بودند. بعد می توانستند رم و پاریس را آزاد کرده و سرانجام به برلین برسند.
از زمان تصرف لهستان توسط آلمان ها در سال 1939 تا تسلیم آن در 1945، جنگ در اروپا جان میلیون ها نفر از سربازان و شهروندان را گرفت . میلیون ها نفر در هولوکاست ، سیاست سیستماتیک آلمان های نازی برای از بین بردن یهودیان و دیگر گروهها، از بین رفته بودند.
جنگ در آسیا عمدتا مجموعه ای از جنگهای دریایی و تلاش برای شکستن تسلط ژاپنی ها بر جزایر اقیانوس آرام بود. جنگ در آنجا تا بعد از اتمام جنگ در اروپا ادامه یافت. جنگ های پایانی از خونبار ترین جنگ ها بودند. بیشتر مردم آمریکا از جمله پرزیدنت هری ترومن، اعتقاد داشتند که تهاجم ژاپن می تواند از این هم بدتر باشد. ترومن علاقه داشت تا از بمب های اتمی جدید برای اتمام جنگ استفاده کند. زمانی که ژاپنی ها از تسلیم شدن سر باز زدند، او دستور داد تا بمب ها را بر فراز شهرهای ناگازاکی و هیروشیما ریخته شود.
این نقشه موثر واقع شد—ژاپن تسلیم شد—و جنگ جهانی دوم در پایان در اوت سال 1945 به پایان رسید . تنها آن موقع بود که مردم به کاربردها و قدرت مخرب سلاح های هسته ای پی بردند.

[Borna66]

دولت هیتلر خیال ایجاد امپراطوری گسترده و نوینی را در "فضای حیاتی" اروپای شرقی در سر می پروراند. تحقق استیلای آلمان براروپا - طبق برآورد رهبران آن دولت - نیاز به برپایی یک جنگ داشت. پس از اطمینان از بی طرفی اتحاد جماهیر شوروی (با انعقاد پیمان عدم تعرض بین شوروی و آلمان دراوت ١٩٣٩)، آلمان در ١ سپتامبر ١٩٣٩ با تهاجم به خاك لهستان جنگ جهانی دوم را آغاز کرد. بریتانیا و فرانسه در واكنش به این عمل در ٣ سپتامبر به آلمان اعلام جنگ دادند. طی یک ماه، لهستان از نیروهای آلمان و شوروی شکست خورد و بین آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی تقسیم شد.
آرامشی نسبی که در پی شکست لهستان در ٩ آوریل ١٩٤٠ برقرار شده بود با تجاوز نیروهای آلمان به خاك نروژ و دانمارک پایان یافت. در 10 ماه مه ١٩٤٠، آلمان با تهاجم به فرانسه و همچنین کشورهای اطراف دریای شمال(هلند، بلژیک و لوکزامبورگ) كه مواضع بی طرفانه در جنگ اتخاذ كرده بودند، حملات خود به اروپای غربی را آغاز کرد. در ٢٢ ژوئن ١٩٤٠، فرانسه پیمان آتش بس با آلمان امضا کرد، که بر اساس آن حق اشغال نیمه شمالی کشور به آلمان داده شد و همچنین استقرار یک رژیم همدست آلمان در جنوب كه مقر آن در شهر ویشی بود مجاز اعلام شد.
با تشویق آلمان، اتحاد جماهیر شوروی كشورهای منطقه بالتیک را در ژوئن ١٩٤٠ اشغال کرد و آنها را در اوت ١٩٤٠ به خاک خود افزود. ایتالیا، به عنوان یکی از دول محور (كشورهای متحد آلمان) در ١٠ ژوئن ١٩٤٠ وارد جنگ شد. از 10 ژوئن تا ٣١ اکتبر ١٩٤٠، نازی ها با حمله هوایی به انگلیس جنگی را آغاز کردند که به نبرد بریتانیا معروف شد؛ آنها سرانجام در این جنگ شکست خوردند.
آلمان و متحدین آن پس از اطمینان خاطر از منطقه بالکان كه در پی تهاجم به یوگسلاوی و یونان در ٦ آوریل ١٩٤١ حاصل شد، در ٢٢ ژوئن به اتحاد جماهیر شوروی حمله کردند كه این عمل نقض آشکار پیمان آلمان و شوروی به شمار می رفت. در ژوئن و ژوئیه ١٩٤١، آلمان ها كشورهای منطقه بالتیک را نیز به تصرف خود درآوردند. رهبر اتحاد جماهیر شوروی، ژوزف استالین به جناح مخالف آلمان نازی و متحدانش پیوست و به یكی از رهبران اصلی متفقین در دوران جنگ مبدل شد. در طول تابستان و پاییز١٩٤١، سربازان آلمانی به میزان قابل توجهی در خاک اتحاد جماهیر شوروی پیشروی کردند، اما مقاومت شدید ارتش سرخ شوروی به آلمان ها اجازه نداد شهرهای كلیدی لنینگراد و مسکو را به تصرف خود درآورند. در ٦ دسامبر ١٩٤١، سربازان شوروی با یك ضد حمله چشمگیر آلمان ها را برای همیشه از حومه مسکو بیرون راندند. روز بعد، یعنی در ٧ دسامبر ١٩٤١، ژاپن (یکی از نیروهای دول محور) " پرل هاربر" در هاوایی را بمباران کرد. ایالات متحده بی درنگ به ژاپن اعلام جنگ داد. در ١١ دسامبر، آلمان و ایتالیا- با گسترش ابعاد درگیری های نظامی- به ایالات متحده اعلام جنگ دادند.
در ماه مه ١٩٤٢، نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا با هزار بمب افکن به شهر کلن در آلمان یورش برد و برای اولین بار دامنه جنگ را به درون آلمان کشاند. طی سه سال بعد، نیروهای هوایی متفقین به طور منظم تأسیسات صنعتی و شهرهای سراسر رایش را بمباران کردند، به طوری که تا ١٩٤٥ بسیاری از مراکز شهری آلمان ویران شد. در اواخر ١٩٤٢ و اوایل ١٩٤٣، نیروهای متفقین پیروزی های نظامی مهمی در شمال آفریقا بدست آوردند. شکست نیروهای مسلح فرانسه در جلوگیری از اشغال مراکش و الجزایر توسط متفقین منجر به آن شد كه آلمان ها در ١١ نوامبر ١٩٤٢ به دولت همدست خود در ویشی فرانسه حمله كرده و آن را به اشغال خود درآورند. واحدهای نظامی دول محور در آفریقا كه تعدادشان تقریباً به ١٥٠ هزار تن می رسید، در ماه مه ١٩٤٣ تسلیم شدند.
در جبهه شرقی، آلمان ها و متحدان آنها طی تابستان ١٩٤٢ مجدداً حملات خود را در اتحاد جماهیر شوروی آغاز کردند؛ هدف آنها تصرف استالینگراد در امتداد رودخانه ولگا و همچنین شهر باکو و میدان های نفت قفقاز بود. حمله آلمان در اواخر تابستان ١٩٤٢ در هر دو جبهه متوقف شد. در ماه نوامبر، سربازان شوروی ضد حمله ای را در استالینگراد آغاز کردند و در ٢ فوریه ١٩٤٣، ارتش ششم آلمان تسلیم شوروی شد. آلمان ها در ژوئیه ١٩٤٣ حمله ای دیگر را در کورسک آغاز کردند كه بزرگترین نبرد تانک در طول تاریخ قلمداد می شود، اما نیروهای شوروی با دفع حمله آلمان ها، به تفوقی نظامی دست یافتند که دیگر هرگز آن را در طول جنگ از دست ندادند.
در ژوئیه ١٩٤٣، نیروهای متفقین ابتدا در جزیره سیسیل پیاده شدند و سپس در ماه سپتامبر وارد خاک اصلی ایتالیا شدند. پس از اینکه شورای عالی حزب فاشیست ایتالیا، بنیتو موسولینی - نخست وزیر ایتالیا (و یكی از متحدان هیتلر)- را عزل كرد، ارتش ایتالیا زمام امور را بدست گرفت و در ٨ سپتامبر در مورد تسلیم شدن به نیروهای انگلیسی تبار آمریکایی وارد مذاکره شد. نیروهای آلمانی مستقر در ایتالیا کنترل نیمه شمالی شبه جزیره را به دست آورده و همچنان به مقاومت ادامه دادند. در ماه سپتامبر، کماندوهای اس اس آلمان، موسولینی را که توسط سران ارتش ایتالیا دستگیر شده بود نجات دادند و او یک رژیم دست نشانده نئو فاشیستی را(تحت نظارت آلمان ها) در شمال ایتالیا برپا کرد. نیروهای آلمانی شمال ایتالیا را تا زمان تسلیم در ٢ ماه مه ١٩٤٥ در تصرف خود داشتند.

[Borna66]

در ٦ ژوئن ١٩٤٤ (D-Day یا روز استقرار ارتش متفقین در فرانسه)، بیش از ١٥٠ هزار تن از سربازان متفقین - در بخشی از عملیات گسترده نظامی - در فرانسه مستقر شدند و آن کشور تا پایان ماه اوت آزاد شد. در ١1 سپتامبر ١٩٤٤، یک ماه پس از عبور سربازان شوروی از مرز شرقی ، اولین گروه سربازان ایالات متحده وارد آلمان شدند. در اواسط ماه دسامبر، آلمان ها به یك ضد حمله ناموفق - معروف به نبرد "بولژ"- در بلژیک و شمال فرانسه دست زدند. نیروهای هوایی متفقین به تأسیسات صنعتی نازی ها از جمله تأسیسات واقع در اردوگاه آشویتس حمله کردند(هرچند كه اتاق های گاز هرگز مورد هدف قرار نگرفتند).
در ١٢ ژانویه ١٩٤٥، روسها حمله ای را آغاز کردند كه منجر به آزادسازی غرب لهستان و تسلیم مجارستان (یكی از دول محور) شد. در اواسط فوریه ١٩٤٥، نیروهای متفقین شهر درسدن آلمان را بمباران کردند كه منجر به كشته شدن تقریباً ٣٥ هزار غیرنظامی آلمانی شد. سربازان آمریکایی در ٧ مارس ١٩٤٥، از رودخانه راین عبور کردند. با حمله نهایی شوروی در ١٦ آوریل ١٩٤٥، برلین، پایتخت آلمان به محاصره نیروهای شوروی درآمد. هنگامی که نیروهای شوروی با نبرد و مبارزه راه خود را به سمت مقر صدراعظم رایش باز می کردند، در 30 آوریل 1945 هیتلر خودکشی کرد. در ٧ ماه مه ١٩٤٥، آلمان بدون قید و شرط به نیروهای غربی متفقین در ریمز و در ٩ مه به نیروهای شوروی در برلین تسلیم شد. در ماه اوت، اندکی پس از بمباران اتمی شهرهای هیروشیما و ناکازاکی ژاپن توسط ایالات متحده كه موجب کشته شدن ١٢٠ هزار غیرنظامی شد، جنگ در اقیانوس آرام خاتمه یافت. در٢ سپتامبر، ژاپن نیز رسماً تسلیم شد.
جنگ جهانی دوم منجر به مرگ حدود ٥٥ میلیون نفر در سرتاسر جهان شد. این جنگ بزرگترین و مخرب ترین نبرد در طول تاریخ به شمار می رود.

[Borna66]

هولوكاست

آزار و شکنجه و کشتار حدود شش میلیون یهودی به صورت سازمان یافته، دیوان سالارانه و با حمایت و توسط رژیم نازی و همدستانش هولوکاست نامیده می شود. "هولوکاست" واژه ای با ریشه یونانی، به معنای "قربانی کردن با آتش است." نازی ها که در ژانویه 1933 در آلمان به قدرت رسیدند، بر این باور بودند که آلمان ها "نژاد برتر" هستند و یهودیان را- که "پست تر" به شمار می رفتند- تهدیدی خارجی علیه به اصطلاح جماعت نژادی آلمان تلقی می کردند. طی دوره هولوكاست، مقامات نازی گروه های دیگر، از جمله كولی ها، معلولان و برخی از اقوام اسلاو (لهستانی ها، روس ها، و غیره) را نیز به دلیل آنچه که "پستی نژادی" قلمداد می کردند، هدف حملات خود قرار دادند. علاوه براین، كمونیست ها، سوسیالیست ها، اعضای فرقه مذهبی شاهدان یهوه و همجنس گرایان نیز به دلایل سیاسی، ایدئولوژیک و رفتاری مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.
در سال ١٩٣٣، جمعیت یهودیان در اروپا بیش از نه میلیون نفر بود. بیشتر یهودیان اروپایی در كشورهایی زندگی می كردند كه در طول جنگ جهانی دوم به اشغال آلمان نازی درآمد یا تحت نفوذ آن قرار گرفت. تا سال 1945، آلمانی ها و همدستانشان تقریبأ از هر سه یهودی اروپایی، دو نفر را به قتل رساندند. این بخشی از سیاست نازی ها در خصوص قتل عام یهودیان اروپا یا "راه حل نهایی" بود. اگرچه یهودیان- که از نظر نازی ها خطری مهم علیه آلمان تلقی می شدند- قربانیان اصلی نژادپرستی نازی ها بودند؛ اما 200 هزار نفر کولی نیز به دست نازی ها از میان رفتند. دست کم، 200 هزار معلول ذهنی یا جسمی که عمدتأ آلمانی بودند و در آسایشگاه ها می زیستند طی برنامه به اصطلاح "کشتن از سر ترحم" به قتل رسیدند.
با وسعت یافتن دامنه ظلم و ستم نازی ها در سراسر اروپا، آلمانی ها و همدستانشان میلیون ها انسان دیگر را مورد اذیت و آزار قرار داده و به قتل رساندند. بین دو تا سه میلیون نفر اسیر جنگی روس به قتل رسیدند یا بر اثر قحطی، بیماری، سهل انگاری یا بدرفتاری جان سپردند. آلمانی ها روشنفکران غیر یهودی لهستان را آماج حملات خود قرار داده و کشتند و میلیون ها شهروند روس و لهستانی را برای بیگاری به آلمان و لهستان اشغالی تبعید کردند؛ این افراد در این مکان ها کار کردند و اغلب در شرایطی اسفناک جان سپردند. مقامات آلمانی در نخستین سال های حکومت رژیم نازی، همجنس گرایان و کسانی را که رفتارشان با هنجارهای اجتماعی مقرر مطابقت نداشت، مورد آزار و اذیت قرار می دادند. مقامات پلیس آلمان هزاران نفر از مخالفان سیاسی (از جمله کمونیست ها، سوسیالیست ها و اعضای اتحادیه های کارگری) و همچنین مخالفان دینی (از قبیل اعضای فرقه مذهبی شاهدان یهوه) را آماج حملات خود قرار دادند. بسیاری از این افراد بر اثر حبس و بد رفتاری جان سپردند.
در سال های نخست حکومت رژیم نازی، دولت ناسیونال سوسیالیست اردوگاه های کار اجباری را به منظور بازداشت مخالفان سیاسی و ایدئولوژیکی فرضی و واقعی دایر کرد. مقامات اس اس و پلیس بطور فزاینده ای در سال های پیش از آغاز جنگ، یهودیان، کولی ها و دیگر قربانیان نفرت قومی و نژادی را دراین اردوگاه ها حبس می کردند. طی سال های جنگ، آلمانی ها و همدستانشان به منظور متمرکز کردن جمعیت یهودیان در یک مکان و نظارت بر آنها و همچنین تسهیل تبعید یهودیان درآینده، گتوها (محله های یهودی نشین)، اردوگاه های موقت و اردوگاه های بیگاری ایجاد کردند. علاوه بر این، مقامات آلمانی اردوگاه های کار اجباری متعددی – هم در به اصطلاح رایش آلمان بزرگ و هم در سرزمین های تحت اشغال آلمان– برای غیر یهودیانی که آلمانی ها در صدد بیگاری کشیدن از آنها بودند، دایر کردند.
در پی تهاجم به اتحاد جماهیر شوروی در ژوئن 1941، "واحدهای سیار کشتار"- متعلق به "پلیس امنیتی آلمان" و "سازمان امنیت"- وهمچنین گردان های نظامی مأموران "پلیس ویژه برقراری نظم"، در پشت مرزهای آلمان عملیات قتل عام یهودیان، کولی ها و مقامات حکومت شوروی و حزب کمونیست را اجرا می کردند. واحدهای آلمانی نیروهای اس اس و پلیس با برخورداری از حمایت واحدهای "ورماخت" و نیروهای مسلح اس اس بیش از یک میلیون زن، مرد و کودک یهودی و همچنین صدها هزار نفر دیگر را به قتل رساندند. بین سال های1941 و 1944، مقامات آلمان نازی میلیون ها یهودی را از آلمان، سرزمین های اشغالی و بسیاری ازکشورهای دول محور به گتوها و مراکز کشتار– معروف به"اردوگاه های مرگ"– تبعید کردند و آنها را در آنجا در تأسیسات ویژه کشتار با گاز به قتل رساندند.
در ماه های واپسین جنگ، گاردهای اس اس کوشیدند تا با جابجا کردن زندانیان اردوگاه ها با قطار یا پیاده روی های اجباری– معروف به "پیاده روی مرگ"– از آزاد سازی تعداد زیادی از زندانیان توسط متفقین جلوگیری کنند. نیروهای متفقین در حین پیشروی در سرتاسر اروپا و حمله به آلمانی ها، با زندانیان اردوگاه های کار اجباری و همچنین زندانیانی که در پیاده روی اجباری از یک اردوگاه به اردوگاه دیگر شرکت داشتند، مواجه شده و آنان را آزاد می کردند. این پیاده روی ها تا 7 ماه مه 1945– روزی که نیروهای مسلح آلمان بدون قید و شرط در برابر متفقین تسلیم شدند– ادامه یافت. برای متفقین غربی، جنگ جهانی دوم در اروپا رسماً یک روز بعد- 8 ماه مه ("روز پیروزی در اروپا")- پایان یافت، در حالی که نیروهای شوروی "روز پیروزی" خود را 9 ماه مه 1945 اعلام کردند.
پس از هولوکاست، بسیاری از بازماندگان در اردوگاه های آوارگان که توسط نیروهای متفقین اداره می شد، اسکان یافتند. بین سال های 1948 و 1951، حدود 700 هزار یهودی – از جمله 136هزار یهودی آواره اروپایی – به اسرائیل مهاجرت کردند. دیگر آوارگان یهودی به ایالات متحده و سایر کشورها مهاجرت کردند. آخرین اردوگاه آوارگان در سال 1957 بسته شد. جنایاتی که طی هولوکاست صورت پذیرفت، بیشتر جوامع یهودی اروپا را ویران کرد و صدها جامعه یهودی در اروپای شرقی اشغالی را کاملأ از میان برداشت.

[Borna66]

رايش سوم (از ديدگاه يهوديان )

با به قدرت رسیدن نازی ها، حكومت جمهوری وایمار كه یك حكومت دموكراسی پارلمانی بود و بعد از جنگ جهانی اول در آلمان شكل گرفته بود پایان یافت. به دنبال روی كار آمدن آدولف هیتلر به عنوان صدراعظم در 30 ژانویه 1933، دولت نازی (كه رایش سوم نیز نامیده می شود) به سرعت به صورت رژیمی درآمد كه در آن آلمانی ها از هیچ گونه حقوق بنيادين و تضمين شده ای برخوردار نبودند. بعد از يك آتش سوزی مشكوك در رايشستاگ (پارلمان آلمان) در 28 فوریه 1933، دولت حكمی را صادر كرد كه بر اساس آن حقوق مدنی منظور شده در قانون اساسی به تعلیق در آمد و با اعلام وضعیت اضطراری شرايطی را بوجود آورد كه در آن احكام رسمی بدون تأیید پارلمان به تصويب می رسيد. در ماههای نخست صدراعظمی هیتلر، دولت نازی سیاست "هماهنگ سازی" - تطبیق افراد و مؤسسه ها با اهداف دولت نازی - را بنیاد نهاد. همه امور از جمله فرهنگ، اقتصاد، آموزش و پرورش و قوانین تحت كنترل دولت نازی در آمد. رژیم نازی همچنین تلاش كرد تا كلیساهای آلمانی را "هماهنگ سازد" و هر چند در این مورد كاملاً موفق نبود، اما از حمایت بسیاری از کشیشان كاتولیك و پروتستان برخوردار گردید.
برای توسعه اهداف و آرمان های رژیم تبلیغات گسترده ای صورت گرفت. با مرگ رئیس جمهور آلمان، پل فن هیدن برگ در اوت 1934، هیتلر به عنوان رئیس جمهور قدرت را بدست گرفت. ارتش در حمایت از هیتلر سوگند وفاداری یاد كرد. ديكتاتوری هیتلر بر سه ركن اصلی استوار بود: مقام وی به عنوان ریاست جمهوری رایش (رهبر حكومت)، صدراعظم رایش (رهبر دولت) و" پیشوای مقتدر" (رهبر حزب نازی). طبق "اصول پیشوای مقتدر"، هیتلر خود را ملزم به رعایت قانون نمی دانست و شخصاً در مورد تمام مسائل سیاسی تصمیم می گرفت.
هیتلر هم قوانین داخلی و هم سیاست خارجی آلمان را تعیین می كرد. سیاست خارجی نازی بر اساس عقاید نژاد پرستانه ای رهبری می شد كه طبق آن آلمان از نظر بیولوژیكی مقدر بود تا با استفاده از نیروی نظامی به سمت شرق گسترش يابد و جمعيت افزايش يافته آلمانی با نژاد برتر حكومتی دائم را در اروپای شرقی و اتحاد جماهیر شوروی پایه گذاری كند. در این موقعیت، زنان نقشی مهم ایفا می كردند. سیاست تعرض آمیز رایش سوم در خصوص جمعیت، زنان متعلق به "نژاد اصیل" را تشویق می كرد كه تا هر چه بيشتر به زاد و ولد نوزادان "آريائی" بپردازند.
در این چارچوب، اقوام متعلق به "نژاد پست " مانند یهودیان و كولی ها می بایست از صفحه منطقه حذف می شدند. سیاست خارجی نازی از ابتدا در صدد برپایی جنگی بود تا اتحاد جماهیر شوروی را نابود كند و از همین رو، سالهای صلح رژیم نازی جهت آماده سازی مردم آلمان برای جنگ سپری شد. در چارچوب این جنگ ایدئولوژیك، نازی ها هولوكاست و نسل كشی یهودیان را كه دشمن اصلی "نژادی" آنها به حساب می آمدند، برنامه ریزی و اجرا كردند.
انتقاد آزادانه از این رژیم توسط گشتاپو (پلیس مخفی حکومت) و سرویس امنیتی حزب نازی سركوب می شد، اما دولت هیتلر نزد بسیاری از آلمانی ها محبوب بود. با این حال، در آلمان مخالفت هایی علیه دولت نازی - از عدم پیروی گرفته تا سؤقصد به هیتلر در 20 ژوئيه 1944- وجود داشت.

در 8 ماه مه 1945، نیروهای متفقین آلمان نازی را شكست داده و آن کشور را مجبور به تسلیم کردند.

[Borna66]

مراكز كشتار

نازی ها مراکز کشتار را برای كارآيی بیشتر در قتل عام ایجاد کردند. برخلاف اردوگاه های کار اجباری که عمدتاً به عنوان مراکز کار و بازداشتگاه مورد استفاده قرار می گرفتند، مراکز کشتار (که "اردوگاه های نابودی" یا "اردوگاه های مرگ" نیز نامیده می شدند) منحصراً "کارخانه های مرگ" بودند. نیروهای اس اس و پلیس آلمان، حدود 2،700،000 یهودی را در مراکز کشتار تیرباران یا با گاز سمی خفه کردند. خلمنو، اولین مرکز کشتار بود که در دسامبر ١٩٤١ در وارتگاو (بخشی از لهستان که ضميمه آلمان شد) داير گشت. در آنجا، اکثر یهودیان و کولی ها در کامیون های سیار گاز به قتل رسيدند. در ١٩٤٢، نازی ها اردوگاه های مرگ بلزک، سوبیبور و تربلینکا را (که روی هم رفته اردوگاه های عملیات راینهارد نامیده می شدند) درفرمانداری كل لهستان— كه منطقه ای درلهستان اشغالی بود— داير كردند تا به اين ترتيب یهودیان لهستان را به شيوه ای سازمان يافته به قتل برسانند. در مراکز کشتار عملیات راینهارد، مأموران اس اس و نیروهای پشتیبان آنها حدود 1،526،500 یهودی را از مارس 1942 تا نوامبر 1943 به قتل رساندند.
تقریباً تمام تبعیدی هایی که وارد اردوگاهها می شدند بی درنگ در اتاقهای گاز به قتل می رسيدند (به جز تعداد اندکی که برای کارهای خاص گروهی با عنوان "گروه های ویژه" -Sonderkommandos- انتخاب می شدند). بزرگترین مرکز کشتار، آشویتس-برکناو بود که تا بهار ١٩٤٣ چهار اتاق گاز فعال داشت (که در آنها از گاز سمی "تزیکلون ب" استفاده می شد). در بالاترین میزان تبعید، همه روزه تعداد 6 هزار یهودی در آشویتس-برکناو در لهستان با گاز كشته می شدند. تا نوامبر ١٩٤٤، بیش از یک میلیون یهودی و دهها هزار تن از كولی ها، لهستانی ها و اسرای جنگی اتحاد جماهیر شوروی در آنجا با گاز به قتل رسيدند.
اگرچه بسیاری از پژوهشگران در گذشته اردوگاه مایدانک را ششمین مرکز کشتار به شمار می آوردند، تحقیقات اخیر وضوح بیشتری به کارکرد و عملیات انجام شده در لوبلین-مایدانک بخشیده است. در چارچوب عملیات راینهارد، مایدانک عمدتاً به منظور متمرکز کردن یهودیانی بکار می رفت که آلمان ها موقتاً از کشتنشان صرف نظر کرده بودند تا آنها را به بیگاری بگمارند. برخی اوقات، از این اردوگاه به عنوان قتل گاه برای کشتار قربانیانی استفاده می شد که قتل آنها در مراکز کشتار عملیات راینهارد: بلزک، سوبیبور و تربلینکا 2، میسر نبود. این اردوگاه همچنین محل نگهداری اموال و اشیاء قیمتی گرفته شده از قربانیان یهودی در مراکز کشتار بود.
نیروهای اس اس مراکز کشتار را موضوعی فوق سری قلمداد می كردند. به همين دليل برای از بین بردن تمام علائم مربوط به عملیات خفگی با گاز، "گروه های ویژه زندانیان" مجبور می شدند تا اجساد را از اتاق های گاز خارج کرده و آنها را بسوزانند . محوطه بعضی از این مراکز کشتار برای سرپوش گذاشتن و پنهان کردن قتل میلیون ها نفر، از نو خاکبرداری یا استتار می شد.

[Borna66]

آزاد سازي اردوگاه نازي ها

هنگامی که نیروهای متفقین در یک سری عملیات تهاجمی علیه آلمان نازی در سراسر اروپا به حركت درآمدند، با ده ها هزار تن از اسرای اردوگاه های کار اجباری مواجه شدند. بسیاری از این اسرا از پیاده روی های اجباری و مرگبار از اردوگاه های لهستان اشغالی به سوی مناطقی در آلمان جان سالم به در برده بودند. آنان از گرسنگی و بیماری رنج می بردند. نیروهای شوروی نخستین نیروهایی بودند که به یكی از اردوگاه های اصلی نازیها نزدیک شدند؛ آنها در ژوئیه ١٩٤٤ به مایدانک واقع در نزدیکی لوبلین در لهستان رسیدند. آلمانی ها كه از پیشروی سریع نیروهای شوروی غافلگیر شده بودند، كوشیدند تا با از بین بردن اردوگاه، شواهد دال بر كشتار دسته جمعی را مخفی كنند. كاركنان اردوگاه، کوره های بزرگ آدم سوزی را آتش زدند، اما به علت تخلیه شتابزده اردوگاه، اتاق های گازهمچنان باقی ماندند. در تابستان ١٩٤٤، روس ها مراکز کشتار بلزک، سوبیبور و تربلینکا را نیز تصرف كردند. آلمان ها پس از کشتن اکثر یهودیان لهستانی، این اردوگاه ها را در١٩٤٣ تخلیه کرده بودند.
در ژانویه ١٩٤٥، روس ها آشویتس را كه بزرگترین اردوگاه مرگ و کار اجباری بود آزاد کردند. نازی ها اکثر اسرای آشویتس را وادار به پیاده روی به سوی غرب كرده بودند (این پیاده روی ها بعدها "پیاده روی مرگ" نام گرفت) وهنگامی كه سربازان شوروی وارد اردوگاه شدند فقط چند هزار اسیرلاغر و نحیف را زنده یافتند. شواهد بسیار زیادی دال بر كشتارهای دسته جمعی در آشویتس وجود داشت. آلمان ها هنگام عقب نشینی اغلب انبارهای موجود دراردوگاه را از بین برده بودند، اما روس ها در انبارهای باقیمانده، وسایل شخصی قربانیان را یافتند. برای مثال، آنها صدها هزار كت و شلوار مردانه، بیش از ٨٠٠ هزار لباس زنانه و بیش از ١٤ هزار پوند موی انسان کشف کردند.
در ماه های بعد، روس ها اردوگاه های بیشتری را در كشورهای حوزه بالتیک و لهستان آزاد کردند. كمی پیش از تسلیم آلمان، نیروهای شوروی اردوگاه های كار اجباری اشتات هاف (Stutthof)، زاكسنهاوزن (Sachsenhausen) و راونسبروک را آزاد کردند. (Ravensbrueck)
چند روز پس از اینکه نازی ها شروع به تخلیه اردوگاه کار اجباری بوخنوالت نزدیک وایمار در آلمان کردند، نیروهای ایالات متحده این اردوگاه را در ١١ آوریل ١٩٤٥ آزاد کردند. در روز آزاد سازی، یک سازمان مخفی مقاومت اسرا به منظور جلوگیری از شقاوت های محافظان اردوگاه كه در حال عقب نشینی بودند ، کنترل بوخنوالت را به دست گرفت. نیروهای آمریکایی بیش از ٢٠ هزار اسیر را در بوخنوالت آزاد کردند. آنها همچنین اردوگاه های دورا-میتلباو (Dora-Mittelbau)، فلوسنبرگ(Flossenbuerg)، داخائو و ماوتهاوزن را آزاد کردند.
نیروهای انگلیسی اردوگاه های کار اجباری واقع در شمال آلمان- از جمله نیونگام (Neuengamme) و برگن-بلزن (Bergen-Belsen)- را آزاد کردند. آنها در اواسط آوریل ١٩٤٥ به اردوگاه کار اجباری برگن-بلزن، واقع در نزدیکی تسله (Celle) وارد شدند و در حدود 60 هزار زندانی، که اغلب به علت بیماری واگیردار تیفوس در شرایط وخیم به سر می بردند را زنده پیدا کردند. بیش از ١٠ هزار نفر از آنها چند هفته پس از آزادی در اثر سوء تغذیه یا بیماری جان باختند.
آزادکنندگان اردوگاه ها با شرایطی غیرقابل بیان در اردوگاه ها ی نازی ها مواجه شدند؛ انبوهی از اجساد به خاک سپرده نشده بودند. فقط پس از آزادی این اردوگاه ها بود كه چشم انداز کاملی از اعمال دهشتناک نازی ها در معرض دید جهانیان قرار گرفت. در صد كمی از زندانیانی که زنده مانده بودند در اثر شرایط بیگاری و کمبود غذا و همچنین ماه ها و سال ها بد رفتاری از سوی نازی ها، همچون اسکلت های متحرك به نظر می رسیدند. بسیاری از آنها به حدی ضعیف شده بودند که به سختی توان حرکت داشتند. خطر بیماری به قوت خود باقی ماند و به ناچار بسیاری از اردوگاه ها به منظور جلوگیری از شیوع بیماری های واگیردار سوزانده شدند. بازماندگان اردوگاه ها تا رسیدن به بهبودی كامل، راهی طولانی و دشوار درپیش داشتند.

[warriorx]

دوستان گرامی یک تالار گفتمان هم وجود داره که در اون تمام افرادی که به تاریخ رایش سوم و جنگ جهانی دوم علاقه مند هستند می توانند آزادانه نظر دهند: www.realhitler.com/forum
در این سایت چه طرفداران هیتلر و چه مخالفان هیتلر آزادانه به تبادل نظر می پردازند.
www.realhitler.com/forum
دوستان قصد تبلیغ نبود. تنها قصد بر این بود که افرادی که به دنبال این سایت ها هستند با توجه به موضوع تاپیک راحت تر به این گونه سایت ها دسترسی پیدا کنند.
با تشکر
انجمن پژوهشی آدولف هیتلر

[Germanizer]

با درود و خسته نباشيد به شما دوست گرامي و تشکر از اين بابت که اين موضوع را براي بحث انتخاب کرديد
لازم به ذکر است که پس از اتمام جنگ جهاني اول و پيروزي ملل متفق و شکست آلمان ، فاتحان جنگ اقدام به تقسيم اراضي آلمان کردند و ساکنين آلماني را به زير پرچم هاي ديگر بردند از جمله کشور لهستان
در سال 1939 آدولف هيتلر تصميم مي گيره اين اراضي و مناقط آلماني نشين لهستان را به آلمان بازگردانه و براي اينکار سعي ميکنه از روش گفتگو و مصالحه آميز با مقامات لهستان به توافق برسند که خب مقامات لهستان موافقت نمي کنند و آدولف هيتلر هم براي بازپس گيري آن مناطق با لهستان وارد جنگ مي شود و لهستان در کمتر از ده روز توسط ارتش آلمان نازي فتح مي شود
به محض نبرد آلمان با لهستان کشورهاي انگلستان و فرانسه به آلمان اعلان جنگ مي کنند که بدين وسيله آتش جنگ جهاني آغاز شد ...
---------------------------
دوستان اين مطالبي که در اين تاپيک قرار داديد تماما برگرفته از ويکي پديا مي باشد که تمام و کمال به نفع کشورهاي غربي و متفق تحريف شده است
پيشنهاد مي کنم براي اطلاعات موثق تر و نه يک طرفه ، به سايت و انجمن رسمي جنگ جهاني دوم (نازیسم | یک سایت دیگر با وردپرسنازیسم | یک سایت دیگر با وردپرس) مراجعه کنيد که اطلاعات موثق تر و نه يک طرفه ، را در خود جاي دارد
در آن انجمن شما مي توانيد بدون تعصب و تحريف به بيان نظر خود بپردازيد و اطلاعات جديدتري آشنا شويد
آدرس سايت :
http://www.worldwar2.ir
انجمن مرجع جنگ جهانی دوم