افکــــار خوشمزه من...

تمام حکایت ما همین بود : نه غریبی آمد و نه آشنایی رفت ! ( سید علی صالحی )

یک :

با چشمانت حرف دارم ...
می خواهم ناگفته های بسیاری را برایت بگویم...
از بهار،
از بغض های نبودنت،
از نامه های چشمانم... که همیشه بی جواب ماند.
... باور نمی کنی؟!
تمام این روزها
با لبخندت آفتابی بود
اما
دلتنگی آغوشت ... رهایم نمی کند،
به راستی...

عشــــــــــق بزرگترین آرامــــــــــش جهان است...

دو :

گاهی دلم
میخواهد بگذارم بروم بی هرچه آشنا
گوشه ی دوری گمنام
حوالی جایی بی اسم

گاهی
واقعا خیال میکنم روی دست خداوند مانده ام
خسته اش کرده ام...

سه :

همه ی راز علاقه ی آدمی به آدمی
همین رویای ساده ی رفتن
و بعد بی خبر آمدن های همیشه ی اوست

چهار :

دستت را به من بده
نترس!
با هم خواهیم پرید.
من از روی رویاهایی که رو به باد و
تو از روی بوته هایی که از باران پر است.
امید و علاقه ی من از تو،
اندوه و اضطراب تو از من.
واژه ها ،کتاب ها و ترانه های من از تو،
سکوت،هراس و تنهایی تو از من.
حضور،حیات و حوصله ی من از تو،
تراخم،تشنگی وکسالت تو از من.
هلهله،حروف ،هر چه هست من از تو،
درد،بلا وبی کسی های تو از من.

پنج :

چون عشق را در دفترم نوشتم...
دیگر نتوانستم آن را پاک کنم... نشد...
سه نکته را در قالب سه درس آموختم:

درس اول:
بیهوده عشق را روی کاغذ اسیر نکن و به صلابه نکش که اسیرت میکند و به صلابه ات می کشد...
درس دوم:
چون عشق را در گوشه ای نوشتی سعی بر پاک کردن آن مکن که نمی توانی...
پس اسیریت مبارک...
درس سوم:
چون که اسیر شدی و به قفس افتادی نمیر... بمان و دنیا را از درون قفس تماشا کن...
دنیا از دید یک زندانی ابدی تماشاییست...

شش :

در غیاب تو سال هاست
هر کجا به دلیلی زانو بریده ام،
آغوش آماده ی تو را دیده ام
که به نیت نجات من
از گهواره ی هفت دریا گذشته ای...

هفت :

سـقـف امـنـی اسـت آسـمـانـم
از بـی بـامـی ، گـلایـه ای نـیـسـت
بـی پـرنـدگـی، درد مـــزمـن ایـن روز هـاسـت...