کتابخانه باشگاه: دالان ِ بهشت

تا بهشت راهی نیست
كار دختر و پسر جوانی به خاطر توقع های زیاددختر، به جدایی می كشد. پسر می رود و زندگی دوباره تشكیل می دهد و دختر درتنهایی خودش، متوجه اشتباهش می شود. بعد از ماجراهایی دختر و پسر داستان،دوباره به هم می رسند. به نظرتان از سوژه ای تا به این حد تكراری و كلیشهای می شود داستانی خوب و خواندنی درآورد؟ نازی صفوی نشان داده كه می شود. او در دالان بهشت با پرداخت خوب روحیات دختر توانسته كاری متفاوت ارائهبدهد. نازی صفوی، متولد 1346 در تهران است. كتاب اولش، دالان بهشت درسال۱۳۷۸ منتشر شد و از آن موقع تا حالا سومین كتاب پرفروش 14سال اخیر بودهاست ( بعد از بامداد خمار و چراغ ها را من خاموش می كنم ). داستان بعدی او،برزخ اما بهشت سال۸۳ منتشر شد و نشان داد كه با نویسنده ای كم كار طرفهستیم.
دالان بهشت را به اصرار یكی از دوستانم به چاپ رساندم و هیچ قصدیبرای نویسنده شدن و چاپ كتاب نداشتم و ندارم. ولی خوشبختانه كتاب به چاپسوم رسید و با استقبال خوانندگان روبه رو شد. این برخوردها و نامه هایمردم است كه همچنان به من روحیه می دهد. حتی هفته پیش در آمریكا كتابدالان بهشت ترجمه شد و من از كشورهایی مثل استرالیا، انگلیس، كانادا و... نامه و ای میل دارم. نوشتن دالان بهشت از یك یادداشت كوچك پشت جعبهدستمال كاغذی ماشین شروع شد؛ وقتی كه پشت چراغ قرمز گیر كرده بودم. بعد همبرزخ اما بهشت را نوشتم. الان هم 3 تا كتاب دارم كه معلوم نیست كی تمام میشود .
چون خودم را محدود به زمان نمی كنم؛ شاید یك ماه دیگر یا شاید 2سال دیگر. اسم یكی از آنها این است: تا بهشت راهی نیست، اگر این جان خستهبگذارد . این اسم را تا حالا به هیچ كس نگفته بودم ولی فكر می كنم اسمخوبی بشود.
من همیشه حسم را می نویسم و باور دارم حرفی كه از دل برآیدبر دل می نشیند و مطمئنا كتابی كه با احساس نوشته نشود، قابل خواندن نیست؛مثل آشپزی از روی كتاب كه آن طعم واقعی را نخواهد داشت و هیچ وقت مثل غذایمادربزرگ نمی شود! قواعد و قانون ها در نوشتن باید رعایت شود. ولی بدوناحساس فایده ای ندارد و اگر نویسنده پشت داستان فكری نداشته باشد یا دردیرا نكشیده باشد، نمی تواند داستان جالبی بنویسد.