پسر خورشید

بگذار ببارد این دو تا چشم ترم



راضی شده ام به هر چه آید به سرم



این قدر به رخ نکش عشق خودت را



من از تو هزار بار دیوانه ترم!

مانند فرشته ای که خریدار من بود

این دل سپردن برایم قشنگ بود



رؤیای باشکوه رسیدن به ساحلت
آغاز خودکشی هزاران نهنگ بود



ماه شب چهاردهی که تصاحبت
چون حسرتی به سینه ی صدها پلنگ بود


خوشبخت آن دلی که برای تو می تپید
خوشبخت آن دلی که برای تو تنگ بود...

پهنای خیالت از جهان بیرون زد

از وسعت ژرف آسمان بیرون زد

گفتم بروم عکس تو را قاب کنم،

زیبایی ات از قاب زمان بیرون زد!

با تو دل من پر از کبوتر شده است

حال من و شعرهام بهتر شده است

حالا تو منی و من تو هستم با تو

تنهایی من چند برابر شده است



تنها به تو فکر می کنم زیرا تو...

تنها به تو فکر می کنم اما تو...

...

آزار نده این دل بی سامان را

این روح ترک خورده ی سرگردان را

رازی پس پشت این همه ابر که نیست

از زیر زبان من بکش باران را!