وضعيت انرژي ونزوئلا-بنيان گذار اوپک

[javad jan]

وضعيت انرژي ونزوئلا-بنيان گذار اوپک

http://pnu-club.com/imported/2013/06/81.jpg (http://www.vntrades.com/tintuc/modules/News/pic/1140235863_060217112824_ngoc2005614opec.jpg)

صنعت نفت ونزوئلا در سال ۱۹۷۶ ملي شد. با وجود کوشش هاي فراوان براي رهايي از اقتصاد وابسته به نفت در ونزوئلا، اين کشور همچنان به درآمدهاي نفتي وابسته است. شرکت ملي نفت ونزوئلا، پترولئوس دي ونزوئلا اس. اي ( پي دي وي اس اي)، يکي از بزرگ ترين شرکت هاي نفت جهان است. اين شرکت بزرگ، بيشترين سهم تجارت و اشتغال کشور را در اختيار دارد. سرمايه گذاري و مزايده در صنعت نفت ونزوئلا از سال ۱۹۹۶ از طريق انعقاد قراردادهاي مشارکت با شرکت هاي بين المللي نفت آغاز شد و ميليون ها دلار براي «پي دي وي اس اي» سودآوري داشت. پيشينه تاريخي ونزوئلا

در زمان استيلاي اسپانيا بر ونزوئلا، تعداد 500 هزار سرخ پوست بومي از سه گروه مهم قومي « کاريبان»، «آراواک»، و « چيبکا» در اين منطقه ساکن بودند. سرخ پوستان بومي اين منطقه از سنگ بالاي رودخانه خانه هايي ساخته بودند و نام آن ناحيه را «ونيز کوچک» يا «ونزوئلا» نهاده بودند. اين سه قبيله اصلي در دسته هاي کوچک زندگي مي کردند و با ماهيگيري کسب درآمد مي کردند. قبايل بومي سرخ پوست با سلطه اسپانيايي ها و آلمان ها مبارزه کردند، اما سرانجام ناچار به عقب نشيني شدند. خسارت هاي برجاي مانده از اين مبارزه ها آنها را به سمت يافتن سرزمين خيالي «الدورادو» سوق داد. بسياري از اين قبيله ها قرباني بيماريهايي نظير آبله شدند؛ به گونه اي که دو سوم جمعيت ساکن در کاراکاس کنوني نابود شدند. کريستف کلمب، نخستين اروپايي بود که گام به سرزمين کنوني ونزوئلا نهاد. وي در سال 1498 و در سومين سفر دريايي خود اين کشور را کشف کرد. ونزوئلا از سال 1499 مستعمره اسپانيا بود تا آن که سربازان اسپانيايي نارضايتي خود را از کمي ثروت قابل تاراج در ونزوئلا ابراز کردند، اما مردم بومي ونزوئلا، به رهبري «سيمون بوليوار» جوان يا به قول خود ونزوئلايي ها «ال ليبرتادور» براي کسب استقلال مبارزه کردند و در سال1830 به هدف مقدس خود دست يافتند. استعمار اسپانيا بر اين سرزمين تا سال 1821 ادامه داشت. بوليوار پيش از اين براي کشور کلمبيا نيز، استقلال به همراه آورده بود و اکنون به همراه دوستان مبارز خود به دنبال آزادسازي کشورهاي اکوادور، پرو و بوليوي بود. روياي ايجاد آمريکايي واحد و متشکل از سه کشور «کلمبيا»، «ونزوئلا» و «اکوادور» با فرا رسيدن زمان وداعش از زندگي در سال 1830 تحقق نيافت و ونزوئلا با تدوين قانون اساسي جديد اعلام استقلال کامل کرد. دوران پس از استقلال ونزوئلا، دوران روي کار آمدن ديکتاتوري نظامي، کودتاي سياسي و بي ثباتي هاي اقتصادي بود. تا اين که در دهه 1910، ذخاير عظيم نفت در حوزه «ماراکايبو» اين کشور کشف شد و تا حدودي رونق و شکوفايي به همراه آورد. از اين دهه تا سال 1935 را مي توان دوران رشد سريع اقتصادي ونزوئلا ناميد. تا اواخر دهه 1920 ونزوئلا بزرگ ترين صادرکننده نفت جهان شد. در سال هاي 1936 و 1937 براي نخستين بار انتخابات رياست جمهوري و مجلس ملي در اين کشور انجام شد، اما در عمل اين کشور تا سال 1945 هنگامي که «ايزايس وريا آن گاريتا» با يک کودتاي نظامي- مدني اداره حکومت را به دست داشت، به شيوه ديکتاتوري اداره مي شد. در سال 1952، «مارکوس پرز جيمنز» حکومت را به دست گرفت، اما در سال 1958 شوراي نظامي وي را سرنگون کرد. همان سال با برگزاري انتخابات رياست جمهوري « بتانکور» رئيس جمهوري شد. در سال 1969، دکتر «رافائل رودريگرز»، نخستين رئيس جمهوري دموکرات مسيحي شد که تا حدي شرايط سياسي و اقتصادي کشور را تثبيت کرد. در سال 1973 نامزد حزب مخالف در انتخابات رياست جمهوري پيروز شد تا با سرمايه گذاري در بخش کشاورزي و صنعت و ملي کردن بخش هاي مهم اقتصادي به وعده هاي انتخاباتي خود عمل کند. در سال 1988، اقتصاد ونزوئلا با سقوط قيمت نفت در جهان دچار رکود شد. سخت گيري هاي رئيس جمهوري کالدرا در امور اقتصادي و آزادي هاي مدني در سال 1994 نارضايتي شهروندان ونزوئلايي را به همراه آورد اما تا سال 1996 طول کشيد تا عموم مردم بتوانند اعتراض خود را در مقابل وي آشکار کنند.
در دسامبر 1998، «هوگو چاوز فرياس» با کسب 56 درصد آرا در انتخابات رياست جمهوري پيروز شد. چاوز يک ژنرال ارتشي بود که با حمايت وسيع مردم فقير ونزوئلا که نيمي از جمعيت اين کشور را شامل مي شدند، به پيروزي رسيد. ميزان آراي حمايت کنندگان از چاوز در 40 سال گذشته بي سابقه بود.
در سال 2000 نيز وي دوباره به رياست جمهوري ونزوئلا انتخاب شد. در آوريل 2002، با برپايي تظاهرات مداوم و گسترده در اين کشور، آمريکا و اسپانيا از وضعيت نا به سامان اين کشور سوء استفاده و اعلام کودتا کردند، اما پس از سه روز چاوز با از ميان رفتن دولت موقت دوباره روي کار آمد. در سال 2003 نيز، نه هفته اعتصاب عمومي در اين کشور رخ داد که سرانجام کار به برگزاري همه پرسي براي ادامه رياست جمهوري وي کشيده شد. در آگوست 2004، چاوز با همه پرسي مردم ونزوئلا دوباره به رياست جمهوري اين کشور انتخاب شد. دوران رياست جمهوري او تا پايان سال 2006 مقرر شده است. در چند سال گذشته ونزوئلا شرايط اقتصادي سختي را متحمل شده است. سيل ويرانگر دسامبر 1999، با بر جاي گذاشتن 50 هزار نفر کشته و افزون بر100 هزار بي خانمان و ويران کردن اقتصاد و ساختمان هاي عمومي، بار مالي زيادي را بر دوش اين کشور گذاشت. کميته اي131 نفره قانون اساسي سال 1961 ونزوئلا را بازنويسي کردند و قانون اساسي جديد با برگزاري رفراندوم در دسامبر 1999 از تصويب مردم گذشت. در قانون جديد، دوره رياست جمهوري از 5 به 6 سال افزايش يافت، مجلس سنا حذف شد و کنگره تحت نفوذ جناح مخالفان تا هنگام انتخابات جديد به حالت تعليق درآمد. در اين دوره نفوذ نظاميان در سياست افزايش و کنترل غير نظاميان بر ارتش کاهش يافت، ضمن اين که کنترل دولت بر اقتصاد افزايش يافت و از استقلال بانک مرکزي کاسته شد و نظاميان در منصب هاي جديد از جمله رياست اداره بودجه مرکزي و رياست کارکنان دولتي گمارده شده اند. خصوصي سازي در بخش هاي امنيت اجتماعي، بهداشت و شرکت دولتي نفت متوقف و در عوض برنامه پيشين خصوصي سازي براي مثال در بخش برق تقويت شد. به لحاظ تاريخي و از بسياري جنبه ها، ونزوئلا در ميان کشورهاي آمريکاي لاتين، همواره پيشگام بوده است.

[javad jan]

موقعيت جغرافيايي
جمهوري ونزوئلا در بخش شمالي آمريکاي جنوبي واقع شده است . اين کشور از غرب با کلمبيا، از شرق با گويانا و از جنوب با برزيل همسايه است. کاراکاس و به ويژه شمال غرب آن پيشينه اي کهن دارد و کريستف کلمب نخستين بار، به اين ناحيه از ونزوئلا وارد شد. شهر ساحلي «ايسلا دمارگاريتا» براي بسياري از ساکنان اين کشور يادآور تعطيلات سالانه است. رشته کوه هاي آند از شرق تا غرب اين کشور کشيده شده است. در منطقه جنوب شرقي اين کشور نيز آبشار آنجل واقع شده است. ايالت آمازون يکي از بزرگ ترين و دور افتاده ترين ايالت هاي ونزوئلا است. در مجموع ونزوئلا 23 ايالت دارد.

وضعيت اقتصادي
افزايش بهاي نفت در دهه 1970، سود زيادي را براي ونزوئلا به همراه داشت؛ به گونه اي که درآن سال ها ميزان درآمد سرانه افراد در ميان کشورهاي لاتين بالاترين رقم را داشت. در همين دهه استانداردهاي زندگي براي شهروندان ونزوئلايي افزايش يافت. حمايت از صنايع داخلي سبب اشتغال زايي شد، اما همه اين منافع در گرو صادرات يک محصول و آن نفت بود. در همين حال از نظر اقتصادي اين کشور همانند فانوس دريايي براي ساير کشورهاي آمريکاي لاتين، راهنما بود. توليد صنايع ديگري نظير بوکسيت، آهن، آلومينيوم، فولاد و طلا در صورت حمايت مالي و زير ساختي از سوي دولت مي توانست در دهه 1990 رشد عمده اي داشته باشد، اما بدهي هاي خارجي مانع از تحقق آن شد؛ از اين رو، ونزوئلا همچنان به درآمدهاي نفتي وابسته است. درآمدهاي نفتي، يک سوم توليد ناخالص داخلي و 80 درصد از درآمدهاي حاصل از محل صادرات اين کشور را تامين مي کند. به اين ترتيب، رسيدن به رشد اقتصادي مناسب در قرن آينده براي اين کشور اندکي دور از ذهن است.
پيشينه صنعت نفت ونزوئلا قرن ها پيش کاشفان اسپانيايي مشاهده کرده بودند که چگونه سرخ پوستان ونزوئلايي از نفت براي عايق بندي و تعمير قايق هاي خود استفاده مي کردند. در سال 1913 شرکت «رويال داچ- شل» فعاليت خود را در ونزوئلا آغاز کرد. در سال 1914 اين شرکت در نزديکي درياچه «ماراکايبو» به مقدار اندکي نفت دست يافت. در سال 1922، نتيجه ارزيابي برخي زمين شناسان آمريکايي از احتمال وجود نفت در اين کشور نا اميد کننده بود، اما دسامبر همان سال در ميدان نفتي «لاروزا» در حوزه «ماراکايبو» چاه «باروزو» چنان فوران کرد که جريان نفت آن کنترل ناپذير بود. توليد روزانه اين چاه 100 هزار بشکه برآورد مي شد. تا پايان دهه 1920، ونزوئلا به بزرگ ترين صادرکننده نفت جهان تبديل شد. در مدت کوتاهي بيش از صد گروه که بيشترشان آمريکايي بودند، فعاليت نفتي خود را در ونزوئلا آغاز کردند. پس از اين مدت، توليد نفت از 4/1 ميليون بشکه در سال 1921 به 137 ميليون بشکه در سال 1929 افزايش يافت. به اين ترتيب، ونزوئلا دومين توليدکننده نفت پس از آمريکا شناخته شد. تا اواخر دهه1930، نفت 90 درصد کل ارزش صادرات اين کشور را به خود اختصاص داد. «خوان پرز آلفونزو» و رئيس نفت ونزوئلا در اواخر دهه 1950 نقش مهمي را در تشکيل سازمان اوپک ايفا کرد. صنعت نفت ونزوئلا را به چهار دوره مي توان تقسيم کرد: اکتشاف و توليد اوليه نفت ( 1943- 1912)، اعمال حاکميت دولت بر صنعت نفت ( 1974-1943)، افزايش توليد نفت و ملي شدن صنعت نفت (1998-1974)، تلاش دولت براي کنترل صنعت نفت که روز به روز از وابستگي آن به دولت کاسته مي شد ( 2004-1994) . اصلاحات مورد نظر چاوز در صنعت نفت را مي توان در چهار زمينه زير خلاصه کرد:

1- يکپارچه سازي مالکيت دولتي صنعت نفت
2- اصلاحات مالياتي در صنعت نفت
3- پيروي صنعت نفت از منافع ملي
4- تقويت اوپک صنعت نفت ونزوئلا در سال 1976 ملي شد.
با وجود کوشش هاي فراوان براي رهايي از اقتصاد وابسته به نفت در ونزوئلا، اين کشور همچنان به درآمدهاي نفتي وابسته است. شرکت ملي نفت ونزوئلا، پترولئوس دي ونزوئلا اس. اي ( پي دي وي اس اي)، يکي از بزرگ ترين شرکت هاي نفت جهان است. اين شرکت بزرگ، بيشترين سهم تجارت و اشتغال کشور را در اختيار دارد. سرمايه گذاري و مزايده در صنعت نفت ونزوئلا از سال 1996 از طريق انعقاد قراردادهاي مشارکت با شرکت هاي بين المللي نفت آغاز شد و ميليون ها دلار براي «پي دي وي اس اي» سودآوري داشت. توليد نفت اين کشور در سال 1999، حدود 3 ميليون بشکه در روز برآورد شد که 8/2 ميليون بشکه آن نفت خام بود. مصرف نفت نيز در اين سال با 6 هزار بشکه افزايش به 462 هزار بشکه در روز رسيد. مصرف نفت در ونزوئلا مشمول يارانه دولتي است. ونزوئلا يکي از بزرگ ترين توليدکنندگان و صادرکنندگان نفت جهان و به بيان ديگر، در زمره 10 توليد کننده برتر نفت جهان است. پس از يک دوره رشد نسبي اقتصادي در سال هاي 2000 و 2001، اقتصاد اين کشور در سال 2002 دچار رکود شد. کشمکش هاي سياسي، به ويژه اعتصاب هاي گسترده در اين کشور، در اوايل دسامبر 2002، وضعيت اقتصادي اين کشور را پيچيده تر کرد. در اين تاريخ، مخالفان چاوز با برگزاري اعتصاب هاي گسترده در کشور خواستار همه پرسي شدند. آنها ادامه رياست جمهوري چاوز را منوط به نتيجه اين همه پرسي مي دانستند. کارمندان شرکت نفت دولتي نيز در ميان اين اعتصاب کنندگان بودند که نتيجه آن تعطيلي بخش بزرگي از صنعت نفت ونزوئلا و کاهش توليد نفت اين کشور بود. اين اعتصاب ها پيامدهاي جهاني هم داشت ؛ به گونه اي که يکي از علل افزايش بهاي نفت در همان سال بر شمرده شد. چاوز درخواست اعتصاب کنندگان را رد کرد و تقريبا نيمي از نيروي کار شرکت « پي دي وي اس اي» از کار بر کنار شدند. در سال 2002، اعتصاب ها و روند اجراي کنترل جريان پول در اين کشور، اقتصاد ونزوئلا را به شدت تحت تاثير قرار داد.
صنعت نفت در حقيقت سنگ بناي اقتصاد ونزوئلا است . بيش از سه چهارم کل درآمدهاي صادراتي و نيمي از مجموع درآمدهاي دولت و حدود يک سوم توليد ناخالص داخلي ونزوئلا از محل اين صنعت تامين مي شود. ونزوئلا در نيمکره غربي، بيشترين ذخاير اثبات شده نفت را با 8/77 ميليارد بشکه ( طبق برآورد نشريه اويل اندگس) دارد. چهار حوزه مهم نفتي در ونزوئلا وجود دارد که عبارتند از: «ماراکايبو»، « فالکون»، «آپوره» و «اورينتال» . ذخاير نفتي اين حوزه ها api کمتر از 20 درجه دارد که به لحاظ استانداردهاي بين المللي نفت خام سنگين محسوب مي شود. بسياري از ميدان هاي نفتي اين حوزه ها عمر طولاني دارند و توليد آنها رو به کاهش است، از اين رو «پي دي وي اس اي» در نظر دارد هزينه هاي معادل 26 ميليارد دلار را در فاصله زماني پنج سال ( از سال 2004 تا 2009) را به افزايش توليد چاه هاي موجود نفت کشور و توسعه منابع نفت خام بسيار سنگين و گاز طبيعي اختصاص دهد. مجموع ظرفيت توليد نفت ونزوئلا در سال 2003، 6/2 ميليون بشکه در روز برآورد شد. ميزان مصرف نفت در اين سال 350 تا 400 هزار بشکه در روز بود. ميزان خالص صادرات نفت تقريبا 25/2 ميليون بشکه در روز بود. از اين ميزان صادرات 39/1 ميليون بشکه در روز به آمريکا اختصاص داشت. مهم ترين مشکل در صنعت نفت ونزوئلا، توانايي کم اين صنعت در جلب سرمايه هاي خارجي است. يکي از علل آن، افزايش بهره مالکانه از يک تا 66/16 درصد به 20 تا 30 درصد است. به اين ترتيب، حداقل 51 درصد سهم اکتشاف، توليد، انتقال و ذخيره سازي اوليه نفت در هر پروژه به شرکت «پي دي وي اس اي» خواهد رسيد. از نکات مثبت صنعت نفت ونزوئلا، انعقاد قراردادهاي مشارکتي است که توليد نفت بسيار سنگين ميدان هاي « هماکا» و «کوروکورو» را افزايش مي دهد و پيش بيني مي شود که تا پايان سال 2006 به فرآيند توليد نفت کشور بپيوندند. بسياري از شرکت هاي نفت آمريکا در سرمايه گذاري در ونزوئلا ده ها سال تجربه دارند. در حقيقت يکي از سه منبع واردات نفت آمريکا محسوب مي شوند. آژانس هاي دولت آمريکا نظير «بانک صادرات – واردات» و «اداره سرمايه گذاري خارجي» ( opic ) از اجراي طرح ها در ونزوئلا حمايت مي کنند. يک نمونه آن دريافت وام يک ميليارد دلاري از «بانک صادرات- واردات» آمريکا براي خريد کالا در ژوئن 1999 است.

[javad jan]

پترولئوس دي ونزوئلا ( پي دي وي اس اي) صنعت نفت ونزوئلا در سال هاي 1975 و 1976 با تاسيس شرکت ملي نفت اين کشور، «پي دي وي اس اي» ملي شد. اين شرکت دولتي در دو حوزه نفت و گاز طبيعي فعاليت مي کند. يک سوم توليد ناخالص داخلي، 50 درصد درآمدهاي دولت و 80 درصد درآمدهاي حاصل از محل صادرات اين کشور را شرکت « پي دي وي اس اي» به خود اختصاص داده است. در سال هاي اخير و به دليل سياست هاي چاوز، قدرت اين شرکت کاهش يافته و براي سازمان دهي فعاليت هاي بخش هيدروکربن کشور، قوانيني تصويب شده است. خصوصي سازي شرکت ملي نفت ونزوئلا مطابق با قانون اساسي مصوب سال 1999 اين کشور، ممنوع اعلام شد. دولت ونزوئلا در ژانويه 2003، تصميم گرفت با تقسيم شرکت « پي دي وي اس اي» به دو واحد منطقه اي، ساختار آن را اصلاح کند؛ يک واحد براي فعاليت هاي نفتي در شرق ونزوئلا و ديگري در قسمت غرب. هدف از انجام اين کار، تمرکز زدايي از شرکت و افزايش بازده آن بود. در مارس 2004، وزارت انرژي و معادن ونزوئلا اعلام کرد تجديد ساختار « پي دي وي اس اي» به لحاظ منطقه اي تنها يک اقدام موقتي براي کنترل اعتصاب هاي گسترده بوده است. به گفته اين وزارتخانه، فعاليت هاي « پي دي وي اس اي» ميان دپارتمان هاي (دواير) «عرضه و بازرگاني»، «تحقق و توسعه»، «توسعه گاز طبيعي»، «اکتشاف و توليد» تقسيم مي شود. هر يک از اين دپارتمان ها به اجراي عمليات هاي نفتي در مناطق شرق کشور مشغول مي شوند. وزارت انرژي و معادن ونزوئلا در آگوست 2003، روند اجراي 33 قرارداد پروژه هاي مختلف « پي دي وي اس اي» را به شرکت تابع خود موسوم به «کرپورکشن ونزوئلا دي پتروليوم» (cvp) واگذار کرد. از جمله اين قراردادها چهار قرارداد «ارينوکو بلت» و قراردادهاي اکتشافي خطر پذير هستند. هدف از اين کار، فراهم کردن قدرت تمرکز بيشتر براي فعاليت توليد نفت « پي دي وي اس اي» از ميدان هاي نفتي اين شرکت اعلام شده است. شرکت « سي. وي. پي » نيز به اداره اجراي قراردادها خواهد پرداخت، ضمن اين که مسئوليت مذاکره با بخش خصوصي در ونزوئلا را برعهده خواهد داشت. طبق بيانيه مي 2004، شرکت « پي دي وي اس اي» سرمايه گذاري 26 ميليارد دلاري اکتشاف و توليد نفت و گاز طبيعي در سال هاي 2004 و 2009 را برنامه ريزي کرده است. با اجراي اين طرح، توليد نفت کشور تا پايان سال 2009، به 5 ميليون بشکه در روز خواهد رسيد. به پيش بيني شرکت ملي نفت ونزوئلا، ميزان زيادي نفت از ميدان هاي « تکانا»، « چاگورامال»، « الفيوريال»، « توموپورو» توليد خواهد شد . شرکت « پي دي وي اس اي » هم براي افزايش توليد نفت در نظر دارد ضمن بالا بردن ميزان توليد ميدان هاي در حال توسعه، بر عمر ميدان هاي قديمي نيز بيفزايد. تزريق آب و گاز طبيعي و علاوه بر آن حفر ساليانه 111 حلقه چاه، از برنامه هاي تحقق اين هدف هستند. اين برنامه از اوايل ژوئن 2004، با حفر چهار حلقه چاه در ميدان نفتي « توموپورو» واقع در « ليک ماراکايبو» آغاز شده است. ذخاير نفتي برداشت پذير اين ميدان نفتي يک ميليارد بشکه و توليد نهايي آن روزانه 250 هزار بشکه برآورد شده است. پيمانکاران خصوصي و به ويژه شرکت هاي فعال در زمينه تامين خدمات نفتي، هنوز هم افق روشني را براي افزايش سرمايه گذاري « پي دي وي اس اي» در سال 2004، ترسيم مي کنند.

نفت خام سنگين ونزوئلا ميليون ها بشکه ذخاير نفت خام بسيار سنگين و قير دارد. بسياري از اين ذخاير در بخش مرکزي ونزوئلا و در ميدان «ارينوبلت» قرار دارند. ميزان ذخاير اين منطقه 100 تا 270 ميليارد بشکه برآورد شده است. کنگره اين کشور انعقاد چهار قرار مشارکت در توليد (jv) نفت خام سنگين را با اختصاص سهم اندک به «پي دي وي اس اي» و مشارکت شرکت هاي خارجي تصويب کرده است. هدف از اين قراردادها، تبديل نفت خام بسيار سنگين ميدان به نفت سبک تر و ترکيبي شيرين تر به نام « سين کرود » است. اين پروژه ها در مجتمع پالايشگاهي «جوز» در خليج شمالي ونزوئلا انجام خواهد شد. عمده نفت خام اين ميدان بايد از طريق خط لوله به ساحل حوزه کاراييب در ونزوئلا منتقل شود. با اجراي اين پروژه در سال 2003، حدود 500 هزار ميليارد بشکه در روز نفت خام ترکيبي توليد شد. پيش بيني مي شود که اين ميزان تا پايان سال 2005 به 600 هزار ميليارد بشکه در روز افزايش يابد. آژانس بين المللي انرژي، نفت خام ترکيبي يا «سين کرود» را نفتي غير متعارف ( غير قراردادي) در نظر گرفته است. با انجام فرآيند آپ گريدينگ ( بهبود و افزايش کيفيت) محصولات جانبي نظير کک و سولفور از اين نفت توليد مي شود. گفتني است که نفت خام سنگين با api کمتر از 20 درجه، حدود سه چهارم توليد نفت ونزوئلا را شامل مي شود. بزرگ ترين مخزن نفت سنگين ياد شده، با 270 مايل طويل و40 مايل عرض در شرق ونزوئلا واقع شده است.

[javad jan]

سرمايه گذاري در بخش نفت
سرمايه گذاري هاي خارجي:
در دهه1990، بخش بالادستي نفت و گاز طبيعي به روي سرمايه گذاران بخش خصوصي باز شد. با برگزاري سه مرحله مزايده در سال هاي 1992، 1993 و 1997 شرکت « پي دي وي اس اي» در مجموع 33 موافقت نامه خدمات رساني عمليات هاي نفتي را با شرکت هاي خصوصي نظير «شورون» ( شورون تگزاکوي کنوني)، «بي پي»، «رپسول- واي پي اف»، « توتال»، «پرز کامپنک» ( پترو براي انرجياي کنوني)، « شل»، « شرکت ملي نفت چين» و « تيکوکو اويل» نهايي و امضا کرد. « پي دي وي اس اي» سه قرارداد مشارکت ريسک پذير و چهار انجمن ( مجمع) راهبردي در زمينه اکتشاف نفت خام سنگين امضا کرده است. در قراردادهاي مشارکت خطرپذير، شرکت هاي خصوصي عهده دار تامين هزينه هاي اوليه اکتشاف هستند. اگر اجراي پروژه به اکتشاف مقادير زياد (تجاري) نفت خام يا گاز طبيعي منجر شود، حق مشارکت «پي دي وي اس اي» در قرارداد ياد شده محفوظ مي ماند و مي تواند تا 35 درصد سهم اجراي پروژه را به دست آورد. براي مثال، شرکت کونوکو فيليپس در يک قرارداد مشارکت خطر پذير، امتياز اکتشاف نفت در بلوک غربي « خليج پاريا وست» را در سال 1996 به دست آورد. در سال 1999، کونوکو فيليپس، در اين بلوک موفق به کشف نفت و گاز طبيعي شد و در اکتبر 2002، کشف مقادير تجاري آن را اعلام کرد. پس از آن، « سي وي پي» از شرکت هاي تابع «پي دي وي اس اي» مرحله نخست توسعه « کوروکورو» را به ارزش 480 ميليون دلار تاييد کرد. پيش بيني مي شود تا پايان سال 2006 ميزان توليد آن به 55 هزار بشکه در روز برسد. دو شرکت اني ايتاليا با 26 درصد سهم و شرکت « ا پي آي سي کاريمون» تايوان با 5/6 درصد سهم از سهامداران ديگر توسعه اين بلوک هستند. ميزان ذخاير « کوروکو» 450 ميليون بشکه نفت برداشت پذير است. در حال حاضر نيز کونوکو فيليپس مشغول اکتشاف در بلوک مجاور و شرقي آن موسوم به « خليج پاريا ايست» است و 5/37 درصد سود عمليات را در اختيار دارد. سهام داران ديگر اين پروژه «اني ايتاليا» با 30 درصد، « ايپريا» با 25 درصد ( شرکت تابعه اينکترا ونزوئلا) و « ا پي آي سي کاريمون» با 5/7 درصد سهام هستند. سرمايه گذاري هاي جديد دو شرکت « پتروبراس انرجيا » و « آنادارکو پتروليوم» در نظر دارند 15 حلقه چاه جديد در ميدان « اريتا پوتو- لئونا» در شرق ونزوئلا را توسعه و روي 50 حلقه چاه کنوني اين ميدان، فعاليت هاي بيشتري را انجام دهند. پتروبراس با داشتن 54 درصد مشارکت در سال 1994، پيمانکار قرارداد خدمات رساني اکتشاف و توليد 20 ساله اين ميدان شد. آنادارکو نيز 45 درصد سود مشارکت در توسعه اين ميدان را در اختيار دارد و تنها يک درصد سهم آن به شرکت « کورپلي» ونزوئلا اختصاص دارد. از ديگر قراردادهاي خدمات رساني نفتي پتروبراس در ونزوئلا، به قرارداد مربوط به بلوک « لاکانسپسيون» در نزديکي درياچه ماراکايبو ( 90 درصد) و بلوک هاي « ماکا» و « آسما» ( 23/86 درصد) در شرق مي توان اشاره کرد. در دسامبر 2003، پتروبراس از « شرکت مالي و تامين سرمايه بين المللي » ( آي اف سي) براي توسعه ميدان هاي ياد شده، وام دريافت کرد. در نوامبر 2003، يک شرکت تابع « هاروست نچرال ريسورس» آمريکا موسوم به « بنتون – وينکلر» موافقت نامه اي را با « پي دي وي اس اي» امضا کرد. طبق اين موافقت نامه، ميزان ذخاير نفت و گاز طبيعي برداشت پذير از ميدان هاي « تمبلادور» و «الساتو» در ايالت موناگاس جنوبي برآورد مي شد. در سه ماه دوم سال 2004، اين شرکت برنامه حفر10 حلقه چاه در ميدان « اوراکوآ» را آغاز کرد. اين برنامه بخشي از موافقت نامه بيست ساله خدمات رساني عملياتي با « پي دي وي اس اي» است.

پالايش
«پي دي وي اس اي» يکي از بزرگ ترين سيستم هاي پالايشگاهي در نيمکره غربي و نيز بزرگ ترين پالايشگاه به نام « پاراگوآنا» با ظرفيت 940 هزار بشکه در روز است. ظرفيت پالايش داخلي اين شرکت در حدود 28/1 ميليون بشکه در روز است . کل ظرفيت پالايش آن با در نظر گرفتن حوزه هاي آمريکا، اروپا، کاراييب، 3 ميليون بشکه در روز است. احتمال افزايش سهم « پي دي وي اس اي» در بخش پالايش در سال هاي آينده به شرط مصون ماندن شرط از پيامدهاي کاهش قيمت نفت خام، وجود دارد. در حال حاضر، نفت خام عمده فروش صنعت نفت در ونزوئلا است، اما اين کشور علاقه مند است سهم فروش صنعت پالايش خود را نسبت به فروش کل مواد نفتي افزايش دهد. اخيراً « پي دي وي اس اي» دو پالايشگاه « کاردين» و « آمواي» را با هم ادغام و مجتمع پالايشي Paraguan ؛ يکي از بزرگ ترين پالايشگاه هاي جهان را تاسيس کرده است . اين مجتمع به تنهايي 70 درصد ظرفيت پالايش داخلي ونزوئلا را عهده دار است و انواع مختلفي از توليدات را عرضه مي کند. حدود يک سوم محصولات پالايشي ونزوئلا نظير بنزين (http://www.daneshju.ir/forum/vbglossar.php?do=showentry&item=%D8%A8%D9%86%D8%B2%D9%8A%D9%86) با فرمول جديد در آمريکا صادر مي شود. اين محصولات از طريق شرکت تابع پالايشي و بازاريابي « پي دي وي اس اي» به نام « سيتگو» که در « تولسا» و در مالکيت کامل آمريکا است، توزيع مي شوند. اين شرکت يکي از بزرگ ترين خرده فروشان بنزين (http://www.daneshju.ir/forum/vbglossar.php?do=showentry&item=%D8%A8%D9%86%D8%B2%D9%8A%D9%86) در آمريکا نيز هست. در آوريل 2004، « سيتگو» تصميم داشت مقر خود را از « تولسا» به « هوستون » تغيير دهد. « پي دي وي اس اي» به دنبال شرکاي خارجي براي توسعه پالايش نفت خام سنگين خود در سال هاي آتي است. از جمله به مذاکرات اين شرکت با پتروبراي برزيل براي ساخت پالايشگاهي با ظرفيت 150 تا 200 هزار بشکه در روز در ايالت « پرنامبوکو» با « سيرا» در شمال شرقي برزيل مي توان اشاره کرد.

ونزوئلا و عرضه نفت
ونزوئلا علاوه بر عرضه نفت به آمريکا، به کشورهاي همسايه نيز نفت عرضه مي کند. به يمن انعقاد پيمان « سان جوز»، ونزوئلا به همراه مکزيک با شرايط مورد نظر خود نفت مورد نياز يازده کشور آمريکاي مرکزي و حوزه کاراييب را تامين مي کنند. اين پيمان که نخستين بار در سال 1980 به اجرا در آمد، هر سال بازنويسي و مفاد آن بازبيني مي شود. در پيمان کنوني « سان جوز» کشورهاي باربادوس، بليز، کاستاريکا، السالوادور، گوآتمان، هاييتي، هندوراس، جامائيکا، نيکاراگوئه، پاناما و جمهوري دومينکن در زمره کشورهاي مورد نظر ونزوئلا و مکزيک براي صادرات نفت هستند. طبق قراردادي که ميان روساي جمهوري ونزوئلا و کوبا در سال 2000 به امضا رسيده است، ونزوئلا روزانه 53 هزار بشکه نفت کوبا را تامين مي کند. در مارس 2004، چاوز با افزايش اين ميزان عرضه نفت به کوبا تا 78 هزار بشکه در روز موافقت کرد.

ونزوئلا و اوپک
ونزوئلا يکي از پنج عضو موسس سازمان کشورهاي صادرکننده نفت، (اوپک) است. تا پيش از آغاز دوران رياست جمهوري چاوز در سال 1998، ونزوئلا توليد نفت خود را موافق با ميزان درخواستي اوپک افزايش مي داد. پس از انتخاب چاوز، سياست ونزوئلا به پشتيباني از ميزان سهميه اوپک تبديل شد. اين مسئله به کاهش توليد نفت در « پي دي وي اس اي» و ميدان هاي نفتي کنوني و کاهش سرمايه گذاري و کل ظرفيت توليد نياز داشت. با انتخاب هوگو چاوز به رياست جمهوري ونزوئلا در سال 1998، تقويت اوپک و افزايش بين المللي بهاي نفت در راس برنامه هاي دولت وي قرار گرفت. تا پيش از اين زمان، بهاي نفت به کمتر از 10 دلار در هر بشکه سقوط کرد و علت آن چشم پوشي ونزوئلا از توليد سهميه اختصاص يافته اش بود( دوران رياست جمهوري رافائل کالدرا) . اعضاي غير اوپک مانند مکزيک و روسيه نيز با افزايش توليد خود سبب کاهش بهاي نفت شده بودند. چاوز به سرعت « علي رودريگرز» را به سمت وزير انرژي و معادن قرار داد تا به بازبيني فعاليت هاي شرکت ملي نفت اين کشور، « پي دي وي اس اي» و سياست هاي نفتي آن بپردازد. در صد روز نخست رياست جمهوري چاوز، علي رودريگرز با بيشتر اعضاي اوپک و کشوهاي غير اوپک توليدکننده نفت ديدار و گفت وگو کرد. او در اين ديدارها کوشيد تا کشورهاي ياد شده را به کاهش توليد يا رعايت سهميه اختصاص يافته اوپک متقاعد سازد. در يک سال از (1998 تا 1999 ) بهاي نفت از بشکه اي 28/1 دلار به 47/17 دلار رسيد. اين ميزان افزايش بهاي نفت، يکي از بيشترين افزايش ها در دهه گذشته بود. بعدها چاوز و رودريگرز، اوپک را به تعيين محدوده قيمت نفت از 22 تا 28 دلار در هر بشکه متقاعد کردند. از سياست هاي مهم دولت چاوز در قبال اوپک به موارد ذيل مي توان اشاره کرد:
- گفت و گو با اعضاي اوپک؛
- بهبود وضعيت ونزوئلا در اوپک ؛
- تقويت اوپک؛
- حمايت و دفاع از بهاي نفت؛
- تحکيم روابط ونزوئلا با کشورهاي مسلمان و عرب.

[javad jan]

گاز طبيعي
ذخاير اثبات شده گاز طبيعي ونزوئلا در حدود 148 تريليون فوت مکعب در سال 2004 پيش بيني شد. اين ميزان ذخاير گاز، ونزوئلا را در مقام دومين کشور آمريکاي لاتين قرار داده است. ظرفيت توليد گاز طبيعي اين کشور در سال 1998 تنها يک تريليون فوت مکعب بود. در سال 2002 اين ميزان به 1/1 تريليون فوت مکعب رسيد که پاسخ گوي مصرف داخلي اين کشور بود. به برآورد وزارت انرژي و معادن ونزوئلا، در حدود 34 درصد گاز طبيعي کشور براي تزريق مجدد به ميدان هاي نفتي، 20 درصد در توليد برق و 12 درصد در صنعت پتروشيمي مصرف و باقي مانده توليد گاز اين کشور در صنعت و بازرگاني شهرهاي بزرگ مصرف مي شود. دولت « چاوز» در نظر دارد توليد و مصرف گاز طبيعي را افزايش دهد. شرکت « پي دي وي اس اي» سال هاي زيادي است که انحصار توليد گاز طبيعي ونزوئلا را در اختيار داشته است و شرکت هاي خارجي مانند « شل» تنها با امضاي قراردادهاي مشارکتي با آن همکاري دارند. در آگوست 1999 ورود سرمايه هاي خارجي براي استخراج، توليد، انتقال و تبديل ( در حوزه هاي بزرگ) مجاز اعلام شده است و براساس قانون 20 درصد بهره مالکانه مطالبه مي شود. در حال حاضر، خطوط لوله انتقال گاز ونزوئلا 3 هزار مايل است. توسعه سه خط لوله جديد در برنامه کاري 10 سال آينده اين کشور قرار دارد. با اجراي طرح هاي توسعه گاز طبيعي به ارزش 10-8 ميليارد دلار، وابستگي کشور به نفت کاهش خواهد يافت. خطوط لوله جديد از منطقه « آناکو» در شرق ونزوئلا به سه منطقه امتداد خواهد يافت: جزاير مارگاريتا، پالايشگاه نفت در « پيرتو لاکروز» واقع در ساحل شمالي و نقاط مختلف غرب ونزوئلا. آغاز عمليات ساخت اين خطوط در سال 2000 و بهره برداري از آن در سال 2003 پيش بيني شده بود که نتايج آن اعلام نشده است. ونزوئلا خواهان آن است که شبکه توزيع گاز طبيعي خود را به کلمبيا وصل کند. از اين طريق ونزوئلا به آمريکاي جنوبي و به شمال برزيل متصل مي شود. در سال 1999، دولت ونزوئلا و « پي دي وي اس اي» برنامه توسعه و سرمايه گذاري هاي خارجي را در بخش گاز طبيعي کشور در راس کار خود قرار دادند. در 23 سپتامبر 1999، با کاربست قانون « هيدرو کربوري گازي» درهاي تمام بخش هاي صنعت گاز از اکتشاف و توليد تا توزيع و گازي کردن نيروگاه ها به روي سرمايه هاي خارجي باز شد. هدف از تصويب اين قانون، جلب سرمايه هاي خارجي در توسعه ميدان هاي گاز غيرهمراه بود. نزديک به 90 درصد ذخاير گاز طبيعي اثبات شده ونزوئلا، از نوع گاز همراه با نفت هستند. شرايطي مانند ميزان توليد نفت خام که خود متاثر از بهاي نفت، سهميه هاي اوپک و ساير شرايط بازار است، بر عرضه گاز طبيعي ونزوئلا تاثير گذار است. علاوه بر آن، حدود يک سوم ميدان هاي گاز طبيعي و ميدان هاي گاز همراه نيازمند تزريق مجدد هستند. از برنامه هاي آتي دولت ونزوئلا مي توان به موارد ذيل اشاره کرد:
- توسعه ذخاير گاز طبيعي کشور؛
- توسعه زير ساخت هاي خطوط انتقال گاز طبيعي کشور و تاسيس يک شبکه توزيع ملي؛
- بهبود صنعت صادرات ال. ان. جي و پروژه هاي تبديل سازي گاز به مايع هاي گازي ؛
- توسعه نيروگاه هاي برق و پتروشيمي با سوخت گاز طبيعي.
در ژوئن 2001، واحد توليد گاز طبيعي « پي دي وي اس اي» موسوم به PDVSA GAS نخستين دانش فني اکتشاف و توليد گاز طبيعي غير همراه خود را براي توسعه 11 بلوک به دست آورد. دو بلوک آن به کنسرسيوم TRIO (شرکت هاي « توتال فينا الف»، « رپسول- واي پي اف»، « اويتي » و « اينلکترا» ) واگذار شد. اين دو بلوک « يوکال پليسر نورته» و « يوکال پليسر سور» نام داشت. شرکت هاي ديگري نيز به توسعه چهار بلوک ديگر مشغول شدند؛ رپسول – واي پي اف در بلوک « بارانکاس»، « پلاس پترول» در بلوک هاي« بارباکواس» و« تيزاندو»، « پرز کامپنک» ( پتروبراس انرجياي کنوني) در بلوک « تيناکو». توليد دو بلوک کنسرسيوم TRIO از آوريل 2004 با ظرفيت اوليه 60 ميليون فوت مکعب در روز آغاز شد. اين کنسرسيوم در نظر دارد ظرفيت دو بلوک را تا 100 ميليون فوت مکعب در روز و در پايان سال 2007 به 300 ميليون فوت مکعب در روز افزايش دهد. شرکت « توتال»، پيمانکار کنسرسيوم توسعه اين ميدان ها 5/69 درصد سهم دارد. «رپسول – واي پي اف» 15 درصد، « اينترپول ( اينتلکترا) 3/10 درصد و « اوپتي» 2/5 درصد سهم باقي مانده اين کنسرسيوم را در اختيار دارند. در آگوست 2003، «رپسول – واي پي اف» توسعه و اکتشاف در بلوک « بارانکاس » را با ظرفيت 2 تا 6 تريليون فوت مکعب آغاز کرد. اين شرکت در نظر دارد سوخت نيروگاه برق مجاور اين بلوک را تا پايان سال 2006 تامين کند. از سال 2001، «رپسول– واي پي اف» توليد گاز طبيعي از ميدان گازي «کويريکواير» در غرب ونزوئلا را نيز آغاز کرده است. امتياز اين پروژه در سال 1993 به اين شرکت اعطا شد. « پتروبراس انرجيا» هنوز مشغول مطالعات امکان سنجي « تيناکو» است، اما به نظر مي رسد توليد اين بلوک در 2 تا 3 آينده عملي شود. در اکتبر 2002، « پتروبراس انرجيا» 50 درصد سهام توسعه بلوک » بارباکواس» و « تيزاندو» را به شرکت ژاپني « تيکوکو اويل» واگذار کرد. هنوز هم مشخص نسيت که اين دو شرکت، توليد بلوک هاي ياد شده را آغاز کنند. در فوريه 2003، شرکت « پي دي وي اس اي» دانش فني توسعه دو بلوک دريايي ( از پنج بلوک) واقع در منطقه « پلاتافرما دلتانا» را به مدت 35 سال در اختيار شورون تگزاکو قرار داد. اين دو بلوک در مرز دريايي با ترينيداد در شمال شرقي ونزوئلا قرار گرفته اند و ذخاير اثبات شده گاز طبيعي آنها تا40 تريليون فوت مکعب برآورد شده است. پيمانکار اصلي اين پروژه، شورون تگزاکو با60 درصد سهم است. « کونوکو فيليپس» با40 درصد سهم توسعه بلوک 2 معروف به ميدان « لوران» را بر عهده دارد. « شورون تگزاکو» با 50 درصد سهم در بلوک d6 واقع در « ترينيداد و توباگو» نيز فعاليت مي کند. در مارس 2004، « شورون تگزاکو» امتياز توسعه بلوک 3 مجاور آن را معروف به « لائو- لائو» به دست آورد. اين شرکت در صورت اکتشاف مقادير تجاري گاز طبيعي در دو بلوک ياد شده، يک پايانه مايع سازي گاز ال. ان. جي را در ونزوئلا خواهد ساخت. « استات اويل» دانش فني بلوک 4، موسوم به ميدان «کوکويينا» را در هنگام اجراي از اکتشاف به فروش خواهد گذاشت. اين شرکت به حفر3 حلقه چاه اکتشافي با هزينه تقريبي60 ميليون دلار و به منظور برآورد کردن ذخاير اين منطقه متعهد شده است. در هر دو بلوک و در صورت رسيدن به مقادير تجاري گاز طبيعي، « پي دي وي اس اي» سهمي را به خود اختصاص خواهد داد. « پي دي وي اس اي» هنوز هم به دنبال جلب سرمايه هاي خارجي در توسعه بلوک 5 است که امتياز آن تاکنون دوبار اعطا و هر دو بار رد شده است. « بي پي» و « پي دي وي اس اي» هنوز هم بر سر توسعه بلوک يک موسوم به « الدورادو» واقع در مرزهاي دريايي « ترينيداد و توباگو» مذاکره و گفت و گو مي کنند. « بي پي» در نظر دارد، اين بلوک را به صورت مشترک با بلوک « کاپوت» خود توسعه دهد که تحقق آن به نتيجه مذاکره هاي دولت ونزوئلا با « ترينيداد و توباگو» بستگي دارد. در آوريل 2004، موافقت نامه اي ميان دو کشور امضا شد که در آن درصد مالکيت ذخاير موجود در بلوک يک براي آن دو تعريف شد. با اين که « ترينيداد و توباگو» پيشنهاد استفاده از تاسيسات ال. ان. جي خود را به ونزوئلا داده است، مقامات رسمي ونزوئلا خواستار توسعه صنعت صادرات ال. ان. جي خود هستند. از ديگر برنامه هاي « پي دي وي اس اي» اکتشاف و توليد 7 بلوک در خليج ونزوئلا و در منطقه شمال شرقي، فالکون است. ذخاير گاز طبيعي خليج ونزوئلا 22 تريليون فوت مکعب و در منطقه فالکون 3 تريليون فوت مکعب پيش بيني شده است. در دسامبر 2002، شرکت هاي« پي دي وي اس اي»، « رويال داچ شل» و « ميتسوبيشي» قرارداد مشارکت در توليد پروژه ميدان « مارسيکال سوکره ال. ان. جي» واقع در « پاريا پنونسلا» را امضا کردند. ذخاير گاز طبيعي اين ميدان 4/10 تريليون فوت مکعب برآورد شده است. اين پايانه روزانه 672 ميليون فوت مکعب گاز طبيعي را به ناحيه شرق ونزوئلا منتقل مي کند. « پي دي وي اس اي» در آستانه امضاي قرارداد نهايي توسعه اين ميدان با « شل» و « ميتسوبيشي» است. اين دو شرکت به ترتيب 30 و 8 درصد سهم توسعه ميدان را در اختيار دارند. « پي دي وي اس اي» در نظر دارد ميزان سهام خود را از 60 به 51 درصد کاهش دهد و اين 9 درصد سهام را به شرکت « قطر پتروليوم» اعطا کند. 2 درصد سهام باقي مانده به سرمايه گذاران شخصي( فردي) واگذار مي شود. زمان آغاز اين پروژه در نيروگاه ال. ان. جي « مارسيکال سوکره» سال 2008 تعيين شده است.
شبکه خطوط لوله گاز طبيعي الف- خطوط داخلي در مارس 2004، « پي دي وي اس اي» سه قرارداد مربوط به مرحله نخست توسعه خط لوله « نسترال اکسيد نتال اينترکانکشن» (ICO) را به شرکت محلي واگذار کرد. اين شرکت ها « تريمکا»، « اينپاونکا» و « کانوکا» نام داشتند . مرحله نخست توسعه اين خط انتقال گاز به طول 44 مايل، ميدان هاي گاز طبيعي ايالت فالکون واقع در شمال شرقي « ماراکايبو ليک» را به مجتمع پتروشيمي « پاراگوآنا» مرتبط کرد. ظرفيت انتقال اين خط لوله 40 تا 100 ميليون فوت مکعب در روز پيش بيني و عمليات انتقال گاز آن از دسامبر 2004 آغاز شد. مرحله دوم توسعه اين خط انتقال گاز را به طول 144 مايل خط لوله غرب ونزوئلا ( اولا-آمواي) به سيستم شرقي حمل و نقل « پي دي وي اس اي» ( آناکو- بارکوئيزمتو) متصل خواهد کرد. اين پروژه 403 ميليون دلاري شامل افزودن سه کمپرسور (http://www.daneshju.ir/forum/vbglossar.php?do=showentry&item=%DA%A9%D9%85%D9%BE%D8%B1%D8%B3%D9%88%D8%B1) جديد به خط « آناکو- بارکوئيزمتو» نيز مي شود. به اين ترتيب، ظرفيت حمل و نقل « پي دي وي اس اي» افزايش خواهد يافت.
ب- خطوط انتقال گاز خارجي در آوريل 2003، قرارداد ساخت يک خط لوله به ارزش 120 ميليون دلار ميان کلمبيا و ونزوئلا بسته شد. با امضاي اين قرارداد، کلمبيا گاز طبيعي را از حوزه « گوآجيرا» به ايالت « زوليا» در شرق ساحل « ليک ماراکايبو» صادر مي کند. اين خط لوله 92 مايلي با ظرفيت انتقال 300 ميليون فوت مکعب در روز، کمبود گاز طبيعي در منطقه غرب ونزوئلا را کاهش مي دهد، زيرا در اين منطقه گاز توليد شده دوباره به مخازن ميدان هاي گاز طبيعي تزريق مي شود. « پي دي وي اس اي» تا زمان تکميل توسعه ذخاير گاز طبيعي خود در منطقه « ماراکايبو» همچنان گاز طبيعي وارد مي کند. پتروشيمي توليد محصولات پتروشيمي در ونزوئلا 2/7 ميليون تن در سال 1998 برآورد شد. اين کشور در نظر دارد تا سال 2006 توليد محصولات پتروشيمي خود را به دو برابر افزايش دهد و راه سرمايه گذاري خارجي در اين بخش را هموار کند.
اوريمالژن
« اوريمالژن» از فرآورده هاي نفت بسيار سنگين (Extra-heavy oil) است. اين محصول در ونزوئلا به وفور وجود دارد و از آن براي سوخت ديگ هاي حرارتي استفاده مي شود. اوريمالژن ترکيبي از 70 درصد « بيتومن» ( قير) طبيعي و 30 درصد آب است. يکي از شرکت هاي تابع شرکت نفت دولتي ونزوئلا به نام « بيتور» ( بيتومنس دل ارينوکو) مديريت عمليات، حمل و نقل و بازاريابي اوريمالژن را براي سوخت ديگ هاي حرارتي به عهده دارد. به دليل جرم حجمي بالاي اوريمالژن، هزينه حمل و نقل آن از طريق خطوط لوله گران تمام مي شود؛ بنابراين، تنها راه با صرفه، استفاده آن در ايستگاه هاي توليد برق ساحلي است. از آنجا که اوريمالژن بسيار آلوده کننده تر از ساير سوخت ها است، پيش بيني مي شود که کشورهاي غربي از آن استقبال نکنند. کره جنوبي و فيليپين بازارهاي بالقوه اين محصول هستند. در حال حاضر، شرکت « بيتور» با يک واحد توليد اوريمالژن در Cerro Negro به ظرفيت 2/5 ميليون تن در سال فعاليت مي کند. ذخاير برداشت پذير اين واحد حدود 267 ميليارد بشکه برآورد شده است. روش ديگر بهره برداري تجاري از « بيتومن» استفاده از آن در فناوري تبديل به گاز است، همانند آنچه در ساير نقاط جهان در مورد زغال سنگ و نفت سنگين انجام مي گيرد، هر چند وضع آتي توليد اوريمالژن نامعلوم است. در سپتامبر 2003، شرکت « پي دي وي اس اي» اعلام کرد « بيتور» را منحل و آن را به شعبه فعال خود در بخش شرقي ونزوئلا تبديل خواهد کرد . به اين ترتيب، توليد اوريمالژن متوقف خواهد شد. علت اين تصميم « پي دي وي اس اي» اقتصادي و سود حاصل از فروش نفت، بيشتر از سود اوريمالژن بوده است. اين شرکت اعلام کرده است قراردادهاي بلندمدت « بيتور» را با تاسيسات کانادا، دانمارک، ژاپن و ايتاليا به انجام مي رساند، اما قراردادهاي ديگري را در اين زمينه امضا نخواهد کرد.
سينوونسا(Sinovensa)
در دسامبر 2001، شرکت ملي نفت چين، شرکت « پتروچانيا فيول اويل» ( يک شرکت تابع شرکت ملي نفت چين با 30 درصد سهم) و « پي دي وي اس اي» از طريق « بيتور» شرکتي را به نام « اوريفيول سينوون اس اي » ( سينوونسا) پايه ريزي کردند. اين شرکت ها با مجموع 330 ميليون دلار سرمايه به توسعه بلوک هاي توليد اوريمالژن پرداختند. برنامه توليد اين بلوک ها تا پايان سال 2004 توليد سالانه 5/6 ميليون متريک تن اوريمالژن بود. پروژه ساخت شرکت « سينوونسا» از آوريل سال 2004 و با مشارکت « اينلکترا »؛ پيمانکار اصلي آغاز شد. در 26 نوامبر 2003، شرکت ملي نفت چين، ساخت نخستين نيروگاه برق با سوخت اوريمالژن را در شهر « ژانجيانگ» واقع در استان گواندوگ و در جنوب چين آغاز کرد.

[javad jan]

زغال سنگ
ذخاير برداشت پذير زغال سنگ ونزوئلا حدود 528 ميليون متريک تن است که سهم عمده آن را Bituminous تشکيل مي دهد . ونزوئلا پس از کلمبيا و برزيل، سومين توليد کننده بزرگ زغال سنگ در آمريکاي لاتين است. ميزان توليد در سال 1997 افزون بر 6 ميليون متريک تن بود که بيشتر آن به کشورهاي منطقه، شرق آمريکا و اروپا صادر شد. در سال 2002، اين ميزان به 10 ميليون متريک تن رسيد. منطقه « گوآسره» نزديک مرز کلمبيا، منطقه عمده توليد زغال سنگ ونزوئلا است. توليد زغال سنگ در چند سال گذشته به دليل مشکلات حمل و نقل با مشکل رو به رو شده است. براساس سياست جديد انرژي ونزوئلا و براساس اعلام دولت در سال 1999 توليد زغال سنگ با کيفيت بالا تا پايان سال 2008 به 21 ميليون تن در سال افزايش خواهد يافت که به ساخت خطوط راه آهن نياز دارد. کل سرمايه گذاري در اين بخش در سال هاي 2007- 1998 افزون بر 13/1 ميليارد دلار است که 850 ميليون دلار آن از منابع بخش خصوصي تامين خواهد شد. مصرف داخلي زغال سنگ در سال 1997 فقط يک mmst بود. در سال 2002 اين ميزان به 91 هزار تن رسيد. بخش زغال سنگ ونزوئلا به طور انحصاري در اختيار «کاربوزوليا» و مالک آن PDVSA است. « کاربوزوليا» از طريق انعقاد قراردادهاي مشارکت (JV) با شرکت هاي خارجي مانند « شل»، Ruhrkohle و « اينتر- آمريکن» همکاري مي کند. برنامه جديد دولت، گشايش درهاي اين بخش به روي بخش خصوصي، افزايش دوره امتيازها به 40 سال و بهبود قوانين مالياتي است. چندين شرکت خارجي، قراردادهايي براي اداره معادن زغال سنگ ونزوئلا منعقد کرده اند. شرکت « ام-کي» يک قرارداد پنج ساله با شرکت « سي. دي. جي» ونزوئلا به منظور خدمات رساني مديريت معدن در « ليک ماراکايبو» و افزايش ظرفيت صادرات از 4 به 7 ميليون متريک تن دارد . براين اساس معدن بزرگ « سوکاي» در نظر دارد توليد خود را به 5 ميليون متريک تن برساند. شريک خارجي اين طرح « شل» و « وابا » هستند. دو طرح کوچک تر در نزديک معادن mina norte و cachiri در حال توسعه هستند و بايد توليد آن به 2 ميليون متريک تن در سال افزايش يابد.
برق
ظرفيت توليد برق ونزوئلا تا پايان سال 2002 افزون بر 2/21 گيگاوات (GW) برآورد شد. حدود 90 درصد ونزوئلا از برق بهره مند هستند که يکي از بالاترين ميزان ها در آمريکاي لاتين است. ونزوئلا بالاترين ميزان سرانه مصرف برق را در آمريکاي لاتين دارد. اين کشور براي مصرف برق يارانه زيادي مي پردازد و مصرف کنندگان، تنها بخشي از هزينه آن را مي پردازند. پيش بيني مي شود که در دهه آتي استفاده از نفت و گاز در توليد برق افزايش يابد، اما استفاده از نيروي آب در توليد انرژي(برق) ثابت بماند. درحال حاضر، 62 درصد برق توليدي از طريق نيروي آب تامين مي شود . ونزوئلا در نظر دارد 8 گيگاوات به توليد انرژي خود در 5 تا 10 سال آينده بيفزايد. در سال 2002، ونزوئلا 87 ميليارد کيلووات ساعت برق توليد و 9/80 ميليارد کيلووات ساعت آن را مصرف کرد. در اين سال13 شرکت توليد برق در ونزوئلا فعاليت داشتند. از ميان اين شرکت 8 شرکت خصوصي بودند. ساخت دو واحد توليد برق آبي روي رودخانه کارن به نام هاي « کاروچي» و « توکوما» از برنامه هاي جديد « اولکا» است. نيروگاه « کاروچي» با ظرفيت توليد 28/2 گيگاوات در سال 2003 فعاليت نسبي خود را آغاز کرد و تا پايان سال 2006 ساخت آن تمام مي شود. نيروگاه « توکوما» با ظرفيت توليد 16/2 گيگاوات تا پايان سال 2010 ساخته مي شود. تقريبا 86 درصد توليد برق ونزوئلا در اختيار دولت و بقيه آن در اختيار بخش خصوصي است. شرکت « ادلکا» (EDELCA)، بزرگ ترين شرکت برق ونزوئلا، 70 درصد برق اين کشور را توليد مي کند. شرکت « کادافه» (CADAFE) دومين شرکت برق دولتي ونزوئلا است. شرکت هاي دولتي ديگر شامل Enerven,Enelven,Enelbar و Enelco است. شرکت EDC، بزرگ ترين واحد خصوصي برق ونزوئلا با 6/2 گيگاوات ظرفيت توليد، برق شهروندان کاراکاس را تامين مي کند. چهار شرکت خصوصي ديگر به نام هاي Seneca,Eleval در بخش توزيع برق ونزوئلا فعاليت مي کنند. مرکز مديريت شبکه عرضه و تقاضاي داخلي ونزوئلا ( opsis )، چهار شرکت برق Cadafe,Edelca و EDC و Enelven


© کپی رایت توسط persianarticle پرشین آرتیکل بانک مقالات فارسی کلیه حقوق مادی و معنوی مربوط و متعلق به این سایت است.)
برداشت مقالات فقط با ذکر منبع امکان پذیر است.