MIN@MAN
03-25-2011, 04:37 PM
فيزيكدانان طي 150 سال گذشته در جست وجوي «نظريه همه چيز» بودند، يعني قانون واحدي كه بتواند رفتار تمام نيروها و مواد موجود در طبيعت را تفسير كند. اولين موفقيت در اين مسير در دهه 1980 به دست آمد. در آن زمان جيمز كلرك ماكسول فيزيكدان اسكاتلندي نشان داد كه الكتريسيته و مغناطيس جنبه هاي متفاوتي از يك پديده واحد يعني «الكترومغناطيس» هستند.هدف بعدي دانشمندان آن بود كه بين اين نيرو و ساير نيروها و موادي كه اين نيروها بر آن اثر مي گذارند، ارتباطي برقرار شود. طي سال هاي متمادي تلاش براي تلفيق نيروي گرانش با اين نيرو با شكست مواجه شد. در دهه 1970 دانشمندان دريافتند كه اگر ذرات را نه فقط به عنوان نقاط صرف، بلكه به صورت «تارها»هاي چندبعدي در نظر بگيريم مي توان بر اين مشكل غلبه كرد. طي بيست سال بعدي اين مفهوم عجيب در كانون توجه دانشمندان براي خلق نظريه همه چيز قرار گرفت. امروزه بسياري بر اين باورند كه ابرتارها بخشي از يك تئوري كامل تر و عجيب تر با نام تئوري m است. اين تئوري بيان مي كند كه جهان ما و هر چيزي كه در آن است را مي توان اشياي 11 بعدي توصيف كرد، كه اين ابعاد، به جز چهارتاي آنها، كوچك شده و به اندازه يك اتم در آمده است. هر چند كه تئوري m كاملا تاييد نشده است، اما به گمان بسياري از فيزيكدانان بهترين نامزد تئوري پاياني يا تئوري همه چيز مسحوب مي شود. منبع :