دوربین‌های فیلم برداری دیجیتال

[rezalaghaian]

در نیمه اول دهه 1990 یکی از رویاهای استفاده کنندگان از دوربین‌ های فیلم برداری این بود که این دروبین ها به یکی از وسایل جانبی کامپیوترها تبدیل شده و ویرایش فیلم به راحتی با استفاده از کامپیوتر های شخصی قابل انجام باشد. همه چیز با معرفی فرمت DV توسط شرکت Sony در سال 1995 و در پی آن پذیرش جهانی واسط اتصالی IEEE1394 عوض شد و اتصال دوربین فیلمبرداری دیجیتال به کامپیوتر به راحتی اتصال موس به کامپیوتر گردید. ناگهان مشتاقان به تکنولوژی جالبی دست یافتند که با استفاده از آن می توانستند منابع مورد نیاز خود را در فرمت دیجیتال با کیفیتی بسیار بالاتر از فرمتهای آنالوگ موجود درآن زمان- نظیر HI-8 و S-VHS تولید نموده و آن را با استفاده از نرم افزارهای کامپیوتر شخصی اشان به فیلم هایی با ظاهر حرفه ای تبدیل نمایند.
با ضبط و نگهداری فیلم به صورت دیجیتال احتمال خرابی و ایجاد مشکل در فیلم برطرف شده و همانند موزیکی که بر روی CD ضبط می گردد با بهترین کیفیت قایل نگهداری و انتقال می باشد. کاست های DV روی ویدئو های معمولی قابل پخش نیستند، ولی تمام دوربینهای فیلم برداری دیجیتال خروجی AV دارند که امکان انتقال فیلم روی ویدئو و یا تماشای آن روی تلویزیون را امکان پذیر می سازد. خروجی IEEE1394 نیز روی تمام دوربینهای فیلم برداری موجود است و انتقال بین دوربینها، به ویدئو های دیجیتال و به کامپیوتر ها را ممکن می سازد. امروزه دوربین های دیجیتال آرزوی دیرینه مشتاقان را برآورده ساخته و به طور فزاینده ای به ورودی های فیلم و صدای آنالوگ مجهز می شوند که امکان انتقال فیلمهای آنالوگ VHS یا 8mm قدیمی به فرمت DV را فراهم می آورد و علاوه بر آرشیوی صدمه ناپذیر امکان دسترسی به ویرایش قدرتمند DV ها را ایجاد می نماید.
CCD یک دوربین دیجیتال فیلم برداری که معمولا اندازه ای در حدود یک چهارم اینچ دارد – همانند دوربین های عکاسی دیجیتال که قبلا به طور کامل شرح داده شد – نور دریافتی از لنز دوربین را جمع آوری و پردازش نموده و به سیگنالهای الکتریکی تبدیل می نماید. در حالی که بیشتر دوربینهای معمولی به یک CCD مجهز شده اند، مدلهای مدرنتر دارای سه سنسور می باشند. دراین حالت یک منشور که در سر راه لنز قرار دارد نور را به سه رنگ تشکیل دهنده آن تجزیه نموده و هر جزء را روی یک CCD می اندازد. نتیجه این کار بسیار عالی است – البته قیمت عالی هم دارد- و فیلم به دست آمده دارای کیفیت رنگی و تصویری بسیار بهتر از دوربین های دارای یک CCD است.
تعداد پیکسل های CCD این دوربین ها از مدلی به مدل دیگر فرق می کند، ولی حداقل از نظر فیلم اگر نگاه کنیم بالاتر بودن تعداد پیکسلها لزوما به معنی بالاتر بودن کیفیت فیلم به دست آمده نمی باشد. مثلا CCDهای دوربین های فیلم برداری Canon معمولا تعداد پیکسل پایینتری نسبت به دوربینهای JVC و یا Panasonic دارند، ولی بااین وجود دارای کیفیت تصویر عالی می
باشند.

...ادامه دارد

[rezalaghaian]

دوربینهای دیجیتال فیلم برداری تمام کنترلهای استاندارد نظیر زوم، فوکوس، تراز سفیدی، نور زمینه به اضافه توانایی های دیگری نظیر گرفتن عکس، فیلم برداری مادون قرمز برای شب، کنترلهای ویرایش فیلم و افکت های مختلف دیجیتالی را پشتیبانی می کنند که بسیاری از آنها قبلا در دوربین های آنالوگ قابل تصور نبود.
دوربین های فیلم برداری مدرن امروزی دارای توانایی فیلم برداری تله فوتو تا ماکرو قدرتمند هم به صورت اپتیکال – معمولا 10X یا بیشتر- و هم دیجیتال با استفاده از پردازش سیگنال ویدئو با زومی بالاتر از 200X ، می باشند. البته در زوم های دیجیتال بالا تصویر به صورت نقطه ای در آمده و ثابت کردن تصویر نیز مشکل می باشد. معمولادر این دوربین ها دو منظره یاب وجود دارد: یکی منظره یاب چشمی و یک منظره یاب متحرک LCD که حتی ممکن است حساس به لمس بوده و امکان زوم کردن بر روی یک شیئ با لمس کردن آن روی صفحه را فراهم نماید.
بسیاری از دوربینهای دیجیتال امروزی بصورت دستگاههای چند کاره عکاسی دیجیتال، فیلم برداری و حتی MP3 و Email فروخته می شوند. بعضی از آنها فقط می توانند عکسهایی با وضوح ویدئوی DV یعنی 576*720 بگیرند که برای حفظ نسبت ابعاد استاندارد به 480*640 تبدیل می شوند. بعضی دیگر وضوح بالاتری برای عکسهای دیجیتال دارند، ولی اغلب برای رسیدن به این وضوح از میان یابی نرم افزاری استفاده می کنند. جهت اطلاع، یک دوربین فیلم برداری 1.5 مگاپیکسلی امکان گرفتن عکسهایی میان یابی نشده (با کیفیت خوب) تا حداکثر وضوح 1020*1360 را می دهد.
بیشتر دوربین های فیلم برداری دیجیتال از یک تثبیت کننده تصویر Image-Stabilisation دیجیتال یا اپتیکال برای کاهش لرزش های تصویر که هنگام فیلم برداری روی دست غیر قابل اجتناب است استفاده می کنند. تثبیت کننده تصویر دیجیتال DIS بسیار موثر است اما عیب آن اینست که وضوح تصویر را کم می کند، زیرا برای ثبت تصویر از ناحیه کوچکتری از سنسور استفاده می کند و از بقیه آن برای تثبیت تصویر استفاده می کند. (مکانیزم آن به این صورت است که نقطه مرکزی تصویر شناسایی شده و تغییرات جزیی مکان آن روی سنسور ردگیری می شود و کادری که تصویر در آن ضبط می گردد همراه با این نقطه مرکزی جابجا می شود. به همین خاطر باید سنسوری بزرگتر از کادر مورد نیاز برای فیلمبرداری داشته باشیم.-م) در روش تثبیت نوری تصویر OIS از یک منشور که جهت نور را هنگام عبور از لنز تصحیح می کند استفاده می شود. هر دو روش تقریبا ثبات یکسانی را ایجاد می نمایند . (در دوربین های قدیمیتر که وضوح سنسور محدود تر بود روش OIS به علت اینکه وضوح را کم نمی کرد بهتر بود. ولی امروزه با وجود سنسورهای تصویری با وضوح بسیار بالاتر از آنچه که برای فیلمبرداری نیاز است به نظر می رسد روش DIS به علت مصرف برق کمتر و عدم امکان خرابی و تحت تاثیر محیط قرار گرفتن بهتر باشد. – م)

[rezalaghaian]

یکی از تواناییهای اخیر دوربین های فیلمبرداری دیجیتال اتصال به اینترنت می باشد. دوربین های مجهز به یک واسط Bluetooth (رابطی بی سیم بین وسایل الکترونیکی) می توانند از طریق یک موبایل یا خط تلفن به اینترنت متصل شده و به ایمیل یا صفحات اینترنتی متصل شوند.
تا اوایل سال 2000 فرمتهای اصلی دوربین های فیلمبرداری دیجیتال عبارت بودند از:
Mini-DV: رایجترین فرمت مورد استفاده می باشد. دارای پهنای 6.35mm بوده و اندازه آن 12/1 اندازه نوارهای VHS است و ظرفیت ضبط 90 دقیقه فیلم در مد long-play با وضوح 500 خط را دارد. دوربینهایی که از این فرمت استفاده می کنند در کف دست جا می شوند.
Digital8: در سال 1999 معرفی گردید. دوربین های Digital8 Sony چیزی بین دوربینهای 8mm و Hi-8 و MiniDV میباشند. این دوربین ها تقریبا با همان کیفیت miniDV ها اما با فرمت 8mm و Hi-8 ضبط میکنند. اندازه این نوارها 4/1 سایز نوار VHS بوده و طرفیت آنها در حدود یک ساعت می باشد. این فرمت یک انتخاب مناسب برای آنها است که دنبال دوربین دیجیتال می باشند، چون دوربین های Digital8 می توانند فرمت های قدیمی 8mm و Hi-8 را بخوانند.
MICROMV: در سال 2001 شرکت سونی سری دوربینهای فیلم برداری MICROMV خود را معرفی نمود که از فشرده سازی MPEG-2 برای ضبط سیگنالها با کیفیت DV بر روی نوارهایی که 70% اندازه MiniDV می باشند استفاده میکند. فرمت فوق فشرده MICROMV با سرعت 12 Mbit/s دارای سرعت بیتی کمتر از نصف MiniDV می باشند و عملیات ویرایش بر روی کامپیوتر را کند می سازد.
DVD: در ادامه مهاجرت از کاربردهای AV به سمت کاربردهای کامپیوتری، Hitachi اولین دوربین فیلم برداری دیجیتال که قادر به ضبط یر روی DVD بود را در سال 2000 به بازار عرضه نمود. مزیت عمده این فرمت این است که میتوان هر نقطه از قیلم را نشان گذاری نمود و بدون درنگ به سکانس مورد نظر فیلم رفت و در نتیجه زمان ضبط و پخش و مصرف باطری را کاهش داد. اکنون سونی دوربین DCR_DVD200 را که ازاین فرمت استفاده میکند روانه بازار نموده است.