tania
02-16-2011, 03:03 AM
عواملی كه به ایجاد حقوق كار و تصویب قوانین كار در داخل كشورها منجر شد، انگیزه‌ای برای پدید آمدن ملاك‌های جهانی درباره مسائل كار شد تا آن كه «سازمان بین‌المللی كار (i.l.o) » به دنبال كوشش‌های فردی و جمعی گوناگون، در پایان جنگ جهانی اول و ضمن عهدنامه صلح ورسای (معروف به معاهده ورسای) در سال 1919 میلادی تأسیس گردید و به عنوان مؤسسه‌ای وابسته به جامعه ملل قلمداد شد. سازمان بین‌المللی كار به همراه جامعه ملل به‌وجود آمد، امّا پس از انحلال جامعه ملل در سال 1946 میلادی به سازمان ملل متحد ملحق گردید. مقر این سازمان در ژنو در كشور سوئیس قرار دارد.
سازمان بین‌المللی كار،دارای سه ارگان اساسی است كه عبارتند از:
1) كنفرانس بین‌المللی كار
2) هیأت مدیره
3) دفتر بین‌المللی كار
البته علاوه بر این سه ركن چندین كمیسیون سازمان مذكور را در انجام وظایفش كمك می‌كنند.
1) كنفرانس بین‌المللی كار:
این كنفرانس، مهم‌ترین ارگان سازمان بین‌المللی كار است كه وظایف مهم ذیل را برعهده دارد: خطوط اساسی سیاست اجتماعی و سیاست‌های شغلی و كارگری را در سطح جهانی مورد بررسی قرار می‌دهد و تصمیماتی به اشكال مختلف مقاوله‌نامه، عهدنامه و توصیه‌نامه تصویب و منتشر نموده و بر اجرای آن‌ها نظارت می‌نماید. از دیگر وظایف كنفرانس پذیرش اعضای جدید و تصویب بودجه سازمان بین‌المللی كار است.
در حقیقت این ركن سازمان بین‌المللی كار در حكم قوه مقننه است كه مقرراتی را برای همانند كردن شرایط كاركارگران در سطح جهانی به تصویب می‌رساند. تقریباً تمامی كشورهای عضو سازمان ملل، عضو این سازمان هستند.
اعضاء این كنفرانس را هیئت‌های نمایندگی كشورها كه هر كشور دارای چهار نماینده می‌باشد، تشكیل می‌دهند. از چهار نماینده كشورها، دو نماینده از طرف دولت معرفی می‌شود و یك نماینده از طرف كارگران و یك نماینده از طرف كارفرمایان تعیین و معرفی می‌شود. در كنار این نمایندگان عده‌ای به عنوان مشاور كه حق رأی ندارند، می‌توانند در كنفرانس شركت كنند.
تصمیمات كنفرانس بین‌المللی كار با اكثریت دو سوم آرای نمایندگان حاضر اتخاذ می‌شود و هر یك از چهار نماینده عضو هیأت نمایندگی یك كشور، یك رأی و در مجموع چهار رأی دارد.
2) هیأت مدیره:
هیأت مدیره دارای 56 عضو است و مدت نمایندگی اعضاء هیأت مدیره سه سال است؛ از تعداد یاد شده، 28 نفر از نمایندگان دولت‌ها، 14 نفر از نمایندگان كارگران كشورها و 14 نفر دیگر از میان نمایندگان كارفرمایان كشورها تعیین می‌شوند. از میان 28 نفر نمایندگان دولت‌ها 10 نفر آن نمایندگان كشوهای صنعتی و بقیۀ اعضاء یعنی 18 نفر از نمایندگان دیگر دولت‌ها برای عضویت در هیأت مدیره سازمان انتخاب می‌شوند.
وظیفه هیأت مدیره، تعیین دستور كار برای كنفرانس بین‌المللی كار و مراقبت از قراردادهای بین‌المللی راجع به كار و اجرای مصوبات كنفرانس بین‌المللی كار و نیز رسیدگی به شكایت اشخاص ذی‌نفع نسبت به عدم اجرای این مصوبات و تنظیم بودجه سالانه سازمان بین‌المللی كار می‌باشد. رئیس هیأت مدیره سازمان، از بین نمایندگان دولت‌ها و نائب رئیس‌ها هر یك از میان نمایندگان دو گروه كارگر و كارفرما انتخاب می‌شوند.
3) دفتر بین‌المللی كار:
در واقع دبیرخانه دائمی سازمان بین‌المللی كار هست و تحت نظارت هیأت مدیره كار می‌كند و مدیر كل منتخب هیأت مدیره آن را اداره می‌كند. محل دائمی دفتر بین‌المللی كار در ژنو، در كشورهای سوئیس است و كارمندان آن از میان ملت‌های مختلف انتخاب می‌شوند.
لازم به ذكر است كشور ایران از سال 1921 میلادی با تصویب مجلس وقت، با عضویت ایران در جامعه ملل، اقدام به اعزام نماینده به كنفرانس بین‌المللی كار نموده است و تا به حال به مقاوله نامه‌های متعددی پیوسته است.
منابع:
1- عراقی، عزت‌الله؛ حقوق كار (1)، تهران، سمت، 1381، چاپ اوّل، ص 93.
2- موحدیان، غلامرضا؛ حقوق كار (علمی – كاربردی)، تهران، فكرسازان، 1381، چاپ اوّل، صص 39و40.
3- براتی‌نیا، محمود؛ دیدگاه‌های نو در حقوق كار، تهران، فكرسازان، 1382، چاپ اوّل، ص 71.
4- اباذری فومشی، منصور؛ حقوق كار، تهران، بهنامی، 1381، چاپ دوّم، ص 70-67.
سازمان بین‌المللی كار،دارای سه ارگان اساسی است كه عبارتند از:
1) كنفرانس بین‌المللی كار
2) هیأت مدیره
3) دفتر بین‌المللی كار
البته علاوه بر این سه ركن چندین كمیسیون سازمان مذكور را در انجام وظایفش كمك می‌كنند.
1) كنفرانس بین‌المللی كار:
این كنفرانس، مهم‌ترین ارگان سازمان بین‌المللی كار است كه وظایف مهم ذیل را برعهده دارد: خطوط اساسی سیاست اجتماعی و سیاست‌های شغلی و كارگری را در سطح جهانی مورد بررسی قرار می‌دهد و تصمیماتی به اشكال مختلف مقاوله‌نامه، عهدنامه و توصیه‌نامه تصویب و منتشر نموده و بر اجرای آن‌ها نظارت می‌نماید. از دیگر وظایف كنفرانس پذیرش اعضای جدید و تصویب بودجه سازمان بین‌المللی كار است.
در حقیقت این ركن سازمان بین‌المللی كار در حكم قوه مقننه است كه مقرراتی را برای همانند كردن شرایط كاركارگران در سطح جهانی به تصویب می‌رساند. تقریباً تمامی كشورهای عضو سازمان ملل، عضو این سازمان هستند.
اعضاء این كنفرانس را هیئت‌های نمایندگی كشورها كه هر كشور دارای چهار نماینده می‌باشد، تشكیل می‌دهند. از چهار نماینده كشورها، دو نماینده از طرف دولت معرفی می‌شود و یك نماینده از طرف كارگران و یك نماینده از طرف كارفرمایان تعیین و معرفی می‌شود. در كنار این نمایندگان عده‌ای به عنوان مشاور كه حق رأی ندارند، می‌توانند در كنفرانس شركت كنند.
تصمیمات كنفرانس بین‌المللی كار با اكثریت دو سوم آرای نمایندگان حاضر اتخاذ می‌شود و هر یك از چهار نماینده عضو هیأت نمایندگی یك كشور، یك رأی و در مجموع چهار رأی دارد.
2) هیأت مدیره:
هیأت مدیره دارای 56 عضو است و مدت نمایندگی اعضاء هیأت مدیره سه سال است؛ از تعداد یاد شده، 28 نفر از نمایندگان دولت‌ها، 14 نفر از نمایندگان كارگران كشورها و 14 نفر دیگر از میان نمایندگان كارفرمایان كشورها تعیین می‌شوند. از میان 28 نفر نمایندگان دولت‌ها 10 نفر آن نمایندگان كشوهای صنعتی و بقیۀ اعضاء یعنی 18 نفر از نمایندگان دیگر دولت‌ها برای عضویت در هیأت مدیره سازمان انتخاب می‌شوند.
وظیفه هیأت مدیره، تعیین دستور كار برای كنفرانس بین‌المللی كار و مراقبت از قراردادهای بین‌المللی راجع به كار و اجرای مصوبات كنفرانس بین‌المللی كار و نیز رسیدگی به شكایت اشخاص ذی‌نفع نسبت به عدم اجرای این مصوبات و تنظیم بودجه سالانه سازمان بین‌المللی كار می‌باشد. رئیس هیأت مدیره سازمان، از بین نمایندگان دولت‌ها و نائب رئیس‌ها هر یك از میان نمایندگان دو گروه كارگر و كارفرما انتخاب می‌شوند.
3) دفتر بین‌المللی كار:
در واقع دبیرخانه دائمی سازمان بین‌المللی كار هست و تحت نظارت هیأت مدیره كار می‌كند و مدیر كل منتخب هیأت مدیره آن را اداره می‌كند. محل دائمی دفتر بین‌المللی كار در ژنو، در كشورهای سوئیس است و كارمندان آن از میان ملت‌های مختلف انتخاب می‌شوند.
لازم به ذكر است كشور ایران از سال 1921 میلادی با تصویب مجلس وقت، با عضویت ایران در جامعه ملل، اقدام به اعزام نماینده به كنفرانس بین‌المللی كار نموده است و تا به حال به مقاوله نامه‌های متعددی پیوسته است.
منابع:
1- عراقی، عزت‌الله؛ حقوق كار (1)، تهران، سمت، 1381، چاپ اوّل، ص 93.
2- موحدیان، غلامرضا؛ حقوق كار (علمی – كاربردی)، تهران، فكرسازان، 1381، چاپ اوّل، صص 39و40.
3- براتی‌نیا، محمود؛ دیدگاه‌های نو در حقوق كار، تهران، فكرسازان، 1382، چاپ اوّل، ص 71.
4- اباذری فومشی، منصور؛ حقوق كار، تهران، بهنامی، 1381، چاپ دوّم، ص 70-67.