MIN@MAN
02-04-2011, 05:40 PM
نيويورک، زوريخ و تورونتو، «مودب» ترين شهرهاي دنيا
گزارش «ريدرز دايجست» از رفتار شهروندان 35 شهر بزرگ جهان
آنچه مي خوانيد ترجمه و خلاصه شده گزارشي است که در آن، هفته نامه «ريدرز دايجست» به بررسي 35 شهر مهم جهان از نظر شاخص هاي رفتاري شهروندان آنها پرداخته است. اگرچه تهران، در ميان اين 35 شهر نيست، اما شايد با مطالعه اين گزارش، حداقل شهروندان تهراني بتوانند جايگاه اين شهر را در ميان شهرهاي «مودب» دنيا حدس بزنند.
ريدز دايجست، با سابقه اي 80 ساله و تيراژي 100 ميليوني، در 48 کشور جهان به 19 زبان مختلف منتشر مي شود.
در يک صبح سرد زمستاني، زني وارد يکي از رستوران هاي معروف شهر نيويورک مي شود. دقيقا جلوي او، پوشه پر از مدارک مردي از دستش مي افتد. زن مکث مي کند، خم مي شود و در جمع کردن کاغذها از روي زمين به او کمک مي کند.
شش ساختمان آن طرف تر، مردي وارد فروشگاهي مي شود، اما قبل از ورودش، خيلي مودبانه در فروشگاه را براي شخص پشت سرش باز نگه مي دارد.
فروشنده يک مغازه شلوغ، از خانمي به خاطر خريدش تشکر مي کند و به او مي گويد: «خوش باشيد!» خانم خريدار هم لبخند پهني به او مي زند و طوري «روز خوبي داشته باشيد» مي گويد که انگار با تمام وجود همين آرزو را دارد.
«لين تراس» در پرفروش ترين کتاب بين المللي اش با عنوان «به سخن ديگر» در زمينه مرگ اخلاقيات ادعا کرده که امروزه، تعارفات رايجي مانند گفتن «معذرت مي خواهم» عملا از بين رفته است. حتما خيلي ها با اين حرف موافقند. همچنين با توجه به يکي از آخرين تحقيقات در اين زمينه، 70 درصد از بزرگسالان ايالت متحده مي گويند در حال حاضر مردم گستاخ تر از 20 سال پيش شده اند.
آيا اين ادعا صحت دارد؟ «ريدرز دايجست» تصميم گرفته اين حقيقت را کشف کند که آيا ادب و نزاکت کاملا از بين رفته است يا نه. اين مجله، خبرنگاران خود را به 35 کشور جهان- که اين مجله را منتشر مي کنند- فرستاده است؛ از اوکلند پايتخت نيوزيلند تا زاگرب پايتخت کرواسي. در ايالات متحده، نيويورک به عنوان شاخص در نظر گرفته شد.
روال کار در نيويورک هم مانند شهرهاي ديگر بود: دو خبرنگار- يک خانم و يک آقا- سطح شهر را پوشش دادند و در خيابان هاي شلوغي که فروشگاه هاي خرده فروشي شان هم پر رونق بود، ساکن شدند.
آن ها سه آزمايش انجام دادند: «آزمون در» (آيا کسي پيدا مي شود که در را براي آن ها باز کند؟)، «آزمون ريختن پوشه مدارک» (آيا کسي به آن ها کمک مي کند کاغذهايي که به طور اتفاقي بر زمين ريخته، جمع کنند؟) و «آزمون فروشنده ها» (فروشنده مغازه از خريد آن ها تشکر مي کند؟). براي محکم کاري نيز، آزمايش هاي نيويورک که در رستوران «استارباکس» برقرار بود و در حال حاضر شهرت فراواني کسب کرده، هر 60 آزمايش (20 مورد از هر نوع) انجام گرفت.
براي اين کار، خبرنگاران با تمام اين موارد برخورد داشتند: مردان و زنان از نژادها، سنين، حرفه ها و سطوح درآمدي مختلف. آن ها يکي از زنان هنرپيشه، يک دانش آموز دبيرستاني، يک تحليل گر اقتصادي و دو نفر از ماموران پليس نيويورک را ملاقات کردند.
در آخر نيز، چهار نفر از هر پنج نفري که اين خبرنگاران با آن ها مواجه شدند، در آزمون ادب و نزاکت مجله ريدرزدايجست شرکت کردند و نيويورک را به مودب ترين شهر در جهان تبديل کردند
تلاش مشتاقانه
با اين که 90 درصد نيويورکي ها از «آزمون در» سربلند بيرون آمدند، فقط 55 درصدشان «آزمون ريختن پوشه مدارک» را گذراندند. آيا مردم وقتي براي کمک به ديگران به زحمت مي افتند يا نياز به تلاش بيشتري دارند، مشتاق کمک کردن به يکديگر نيستند؟ خبرنگاران متوجه شدند که هميشه هم اين طور نيست. مثلا زنان باردار معمولا براي جمع کردن کاغذهاي ديگران از روي زمين خم نمي شوند. اما خانمي به نام ليز که به سختي دو فنجان قهوه را در دست دارد، دسته کليد و کيف پولش نيز در سيني قهوه هاست، با اين حال خم مي شود و سعي مي کند کاغذهايي را که روي سنگفرش خيابان ريخته، جمع کند. وقتي از او دليل کمک کردنش را مي پرسند، او حقيقت امر را مي گويد: «خب، من آنجا حضور داشتم!»
بخشي از کار
19 نفر از 20 فروشنده اي که در معرض «آزمون فروشنده ها» قرار گرفتند، موفق عمل کردند. راجر بنجامين، مدير رستوران استارباکس منهتن، تصديق کرده است که اين شعبه، چگونگي رعايت ادب و نزاکت را به کارمندان خود آموزش مي دهد. يکي از خدمه اين رستوران نيز مي گويد: «بايد به مردم احترام گذاشت و راهي را براي رفتار با آن ها در پيش گرفت که آن ها براي مراجعه هاي بعدي به فروشگاه ما راغب باشند.»
کارمند يکي ديگر از رستوران ها علاوه بر اين که معتقد است رعايت ادب و نزاکت جزئي از کار اوست، مي گويد: بايد احترام بگذاري تا احترام ببيني.
جوانمردي، هنوز نمرده!
در اين تحقيق روي هم رفته، مردان بيشتر مشتاق کمک به ديگران بودند، به خصوص وقتي پوشه کاغذهاي کسي روي زمين مي ريخت. در 63 درصد از اين موارد، مردان پيشنهاد کمک دادند و اين مقدار در ميان زنان 43 درصد بود. البته، مردان نسبت به کسي که به او کمک مي کردند، کاملا دموکراتيک عمل نمي کردند. همه آن ها، در رستوران را براي خانم خبرنگار ريدرزدايجست باز کردند و بيشتر مايل بودند که کاغذهايي خانم خبرنگار را از روي زمين جمع کنند تا اين که بخواهند براي آقاي خبرنگار کاري انجام دهند.
پيت مولر 27 ساله، متصدي رسيدگي به حساب مشتري ها در بروکلين مي گويد: «من در را براي هر کسي که پشت سرم باشد، باز مي کنم» و با لبخند اضافه مي کند که: «اما قطعا نسبت به خانم ها هوشيارترم!»
مادرها بهتر مي دانند
تقريبا، معمول ترين علتي که مردم براي رها کردن کار خود و کمک به ديگران ذکر کرده اند، تربيت است. خانم جواني که در يک روز سرد و بوراني بروکلين، با وجود اين که با چترش درگير است، در را براي نفر پشت سرش باز نگه مي دارد، مي گويد: «من اين طور بزرگ شده ام».
کريستين دوبويز، 49 ساله، در حال رفتن به باشگاه ورزشي است که براي جمع کردن کاغذهاي کسي از روي زمين، توقف مي کند. او نيز حرف هاي نفر قبل را تکرار مي کند: «وقتي جوان تر بوديم، اين رفتارها را به ما آموزش داده اند.»
تعداد کمي از مردم، مثل فردريک مارتين 29 ساله، تاثير مادرشان را در اين امر دخيل مي دانند: «مادرم من را اين طور بار آورده است؛ آدابي بي غل و غش!»
دور و بر چه خبر است ...
کريستين روسي، که در يک صبح زود براي جمع کردن مدارک از روي زمين، حاضر به کمک شده، معتقد است يکي ديگر از دلايلي که مردم مشتاقند مودب باشند، اين است که: «آدم ها دوست دارند کاري را انجام دهند که در شرايطي مشابه، خودشان از مردم توقع دارند.»
دنيش کلينمن، پزشک و نويسنده 57 ساله، تمام انگيزه اش براي کمک کردن را در يک کلمه خلاصه مي کند: «همدلي». او در توضيح احساسش مي گويد: «همين اتفاق براي من هم افتاده، و من از کسي که 10 تا 15 ثانيه از وقت ارزشمندش را براي کمک به من صرف کرد، قدرداني کردم.»
معذرت! معذرت!
خبرنگاران در آزمون هاي زيادي شرکت کردند. در يک مورد، وقتي يکي از خبرنگاران به همراه خانمي مشغول انجام «آزمون در» بود، حدود 10-12 نفر از آدم هاي بي توجه کاغذهاي خبرنگار ديگري را که روي زمين ريخته بود، بي توجه لگد کردند و رفتند. در موردي ديگر، فردي به خاطر دست و پا چلفتي گري خبرنگار ريدرزدايجست، اظهارنظر بدي مي کند: «حتما زيادي ...خورده!» و پوزخند مي زند.
وقتي دسته ديگري از کاغذها جلوي پاي خانم ديگري مي ريزد، او با دقت از کنار آن ها مي گذرد و سعي مي کند پايش را روي آن ها نگذارد. وقتي بعدا خبرنگار با او صحبت مي کند، مي گويد: «قطعا من يکي از مودب ترين آدم ها هستم؛ من هميشه سعي مي کنم در عبور خانم هاي بزرگسال از خيابان، کمک کنم و ... اما وقتي کاغذهاي شما روي زمين ريخت، با چنين عکس العملي از من مواجه شديد!»
خوشبختانه اين گونه موارد انگشت شمار بودند و همه گير نبود! همين برخوردها باعث شد نيويورکي ها به عنوان شهرونداني با نزاکت معرفي شوند و عنوان مودب ترين شهر جهان را به خود اختصاص داده است.
به عقيده مديران مجله ريدرزدايجست، اين تحقيق، چندان علمي نيست اما براي شناسايي سطح اخلاقيات در گوشه و کنار جهان، قابل قبول است. همچنين انجام چنين کارهاي نشان مي دهد در دنيايي که آدم ها با بي رحمي يکديگر را هل مي دهند تا زودتر به مقصد برسند، مي توانند اين کار را با يک لبخند و تشکر انجام دهند. اگر آن ها مي توانند در نيويورک خوب باشند، در هرجاي ديگري هم مي توانند.
دنياي ادب و نزاکت: رتبه بندي35 شهر
از بين 35 شهر بزرگ جهان، مودب ترين و بي ادب ترين شهرهاي دنيا که در «آزمون ادب» ريدرزدايجست شرکت کردند، درج شده است. اعداد و رقم هاي زير، ميزان افرادي را که از آزمون ها سربلند بيرون آمده اند، نشان مي دهد. در مواردي که چند شهر امتياز يکساني کسب کرده اند، اسامي آن ها به ترتيب حروف الفبا نوشته شده است
شهر
کشور
امتياز
نيويورک
ايالات متحده
80
زوريخ
سوئيس
77
تورنتو
کانادا
70
برلين
آلمان
68
زاگرب
کرواسي
68
سائوپائولو
برزيل
68
اوکلند
نيوزيلند
67
مکزيکوسيتي
مکزيکو
67
ورشو
لهستان
67
استکهلم
سوئد
63
بوداپست
هونگاري
60
پراگو
جمهوري چک
60
مادريد
اسپانيا
60
وين
اتريش
60
بوئنوس آيرس
آرژانتين
57
پاريس
فرانسه
57
ژوهانس بورگ
آفريقاي جنوبي
57
لندن
انگلستان
57
ليسبون
پرتغال
57
آمستردام
هلند
52
هلسينکي
فنلاند
48
مانيلا
فيليپين
48
ميلان
ايتاليا
47
سيدني
استراليا
47
بانگکوک
تايلند
45
ليوبليانا
اسلوني
45
هنگ کنگ
چين
45
تايپه
تايوان
43
جاکارتا
اندونزي
43
موسکو
روسيه
42
سنگاپور
سنگاپور
42
سئول
کره جنوبي
40
کوالالامپور
مالزي
37
بخارست
روماني
35
بمبئي
هند
32
گزارش «ريدرز دايجست» از رفتار شهروندان 35 شهر بزرگ جهان
آنچه مي خوانيد ترجمه و خلاصه شده گزارشي است که در آن، هفته نامه «ريدرز دايجست» به بررسي 35 شهر مهم جهان از نظر شاخص هاي رفتاري شهروندان آنها پرداخته است. اگرچه تهران، در ميان اين 35 شهر نيست، اما شايد با مطالعه اين گزارش، حداقل شهروندان تهراني بتوانند جايگاه اين شهر را در ميان شهرهاي «مودب» دنيا حدس بزنند.
ريدز دايجست، با سابقه اي 80 ساله و تيراژي 100 ميليوني، در 48 کشور جهان به 19 زبان مختلف منتشر مي شود.
در يک صبح سرد زمستاني، زني وارد يکي از رستوران هاي معروف شهر نيويورک مي شود. دقيقا جلوي او، پوشه پر از مدارک مردي از دستش مي افتد. زن مکث مي کند، خم مي شود و در جمع کردن کاغذها از روي زمين به او کمک مي کند.
شش ساختمان آن طرف تر، مردي وارد فروشگاهي مي شود، اما قبل از ورودش، خيلي مودبانه در فروشگاه را براي شخص پشت سرش باز نگه مي دارد.
فروشنده يک مغازه شلوغ، از خانمي به خاطر خريدش تشکر مي کند و به او مي گويد: «خوش باشيد!» خانم خريدار هم لبخند پهني به او مي زند و طوري «روز خوبي داشته باشيد» مي گويد که انگار با تمام وجود همين آرزو را دارد.
«لين تراس» در پرفروش ترين کتاب بين المللي اش با عنوان «به سخن ديگر» در زمينه مرگ اخلاقيات ادعا کرده که امروزه، تعارفات رايجي مانند گفتن «معذرت مي خواهم» عملا از بين رفته است. حتما خيلي ها با اين حرف موافقند. همچنين با توجه به يکي از آخرين تحقيقات در اين زمينه، 70 درصد از بزرگسالان ايالت متحده مي گويند در حال حاضر مردم گستاخ تر از 20 سال پيش شده اند.
آيا اين ادعا صحت دارد؟ «ريدرز دايجست» تصميم گرفته اين حقيقت را کشف کند که آيا ادب و نزاکت کاملا از بين رفته است يا نه. اين مجله، خبرنگاران خود را به 35 کشور جهان- که اين مجله را منتشر مي کنند- فرستاده است؛ از اوکلند پايتخت نيوزيلند تا زاگرب پايتخت کرواسي. در ايالات متحده، نيويورک به عنوان شاخص در نظر گرفته شد.
روال کار در نيويورک هم مانند شهرهاي ديگر بود: دو خبرنگار- يک خانم و يک آقا- سطح شهر را پوشش دادند و در خيابان هاي شلوغي که فروشگاه هاي خرده فروشي شان هم پر رونق بود، ساکن شدند.
آن ها سه آزمايش انجام دادند: «آزمون در» (آيا کسي پيدا مي شود که در را براي آن ها باز کند؟)، «آزمون ريختن پوشه مدارک» (آيا کسي به آن ها کمک مي کند کاغذهايي که به طور اتفاقي بر زمين ريخته، جمع کنند؟) و «آزمون فروشنده ها» (فروشنده مغازه از خريد آن ها تشکر مي کند؟). براي محکم کاري نيز، آزمايش هاي نيويورک که در رستوران «استارباکس» برقرار بود و در حال حاضر شهرت فراواني کسب کرده، هر 60 آزمايش (20 مورد از هر نوع) انجام گرفت.
براي اين کار، خبرنگاران با تمام اين موارد برخورد داشتند: مردان و زنان از نژادها، سنين، حرفه ها و سطوح درآمدي مختلف. آن ها يکي از زنان هنرپيشه، يک دانش آموز دبيرستاني، يک تحليل گر اقتصادي و دو نفر از ماموران پليس نيويورک را ملاقات کردند.
در آخر نيز، چهار نفر از هر پنج نفري که اين خبرنگاران با آن ها مواجه شدند، در آزمون ادب و نزاکت مجله ريدرزدايجست شرکت کردند و نيويورک را به مودب ترين شهر در جهان تبديل کردند
تلاش مشتاقانه
با اين که 90 درصد نيويورکي ها از «آزمون در» سربلند بيرون آمدند، فقط 55 درصدشان «آزمون ريختن پوشه مدارک» را گذراندند. آيا مردم وقتي براي کمک به ديگران به زحمت مي افتند يا نياز به تلاش بيشتري دارند، مشتاق کمک کردن به يکديگر نيستند؟ خبرنگاران متوجه شدند که هميشه هم اين طور نيست. مثلا زنان باردار معمولا براي جمع کردن کاغذهاي ديگران از روي زمين خم نمي شوند. اما خانمي به نام ليز که به سختي دو فنجان قهوه را در دست دارد، دسته کليد و کيف پولش نيز در سيني قهوه هاست، با اين حال خم مي شود و سعي مي کند کاغذهايي را که روي سنگفرش خيابان ريخته، جمع کند. وقتي از او دليل کمک کردنش را مي پرسند، او حقيقت امر را مي گويد: «خب، من آنجا حضور داشتم!»
بخشي از کار
19 نفر از 20 فروشنده اي که در معرض «آزمون فروشنده ها» قرار گرفتند، موفق عمل کردند. راجر بنجامين، مدير رستوران استارباکس منهتن، تصديق کرده است که اين شعبه، چگونگي رعايت ادب و نزاکت را به کارمندان خود آموزش مي دهد. يکي از خدمه اين رستوران نيز مي گويد: «بايد به مردم احترام گذاشت و راهي را براي رفتار با آن ها در پيش گرفت که آن ها براي مراجعه هاي بعدي به فروشگاه ما راغب باشند.»
کارمند يکي ديگر از رستوران ها علاوه بر اين که معتقد است رعايت ادب و نزاکت جزئي از کار اوست، مي گويد: بايد احترام بگذاري تا احترام ببيني.
جوانمردي، هنوز نمرده!
در اين تحقيق روي هم رفته، مردان بيشتر مشتاق کمک به ديگران بودند، به خصوص وقتي پوشه کاغذهاي کسي روي زمين مي ريخت. در 63 درصد از اين موارد، مردان پيشنهاد کمک دادند و اين مقدار در ميان زنان 43 درصد بود. البته، مردان نسبت به کسي که به او کمک مي کردند، کاملا دموکراتيک عمل نمي کردند. همه آن ها، در رستوران را براي خانم خبرنگار ريدرزدايجست باز کردند و بيشتر مايل بودند که کاغذهايي خانم خبرنگار را از روي زمين جمع کنند تا اين که بخواهند براي آقاي خبرنگار کاري انجام دهند.
پيت مولر 27 ساله، متصدي رسيدگي به حساب مشتري ها در بروکلين مي گويد: «من در را براي هر کسي که پشت سرم باشد، باز مي کنم» و با لبخند اضافه مي کند که: «اما قطعا نسبت به خانم ها هوشيارترم!»
مادرها بهتر مي دانند
تقريبا، معمول ترين علتي که مردم براي رها کردن کار خود و کمک به ديگران ذکر کرده اند، تربيت است. خانم جواني که در يک روز سرد و بوراني بروکلين، با وجود اين که با چترش درگير است، در را براي نفر پشت سرش باز نگه مي دارد، مي گويد: «من اين طور بزرگ شده ام».
کريستين دوبويز، 49 ساله، در حال رفتن به باشگاه ورزشي است که براي جمع کردن کاغذهاي کسي از روي زمين، توقف مي کند. او نيز حرف هاي نفر قبل را تکرار مي کند: «وقتي جوان تر بوديم، اين رفتارها را به ما آموزش داده اند.»
تعداد کمي از مردم، مثل فردريک مارتين 29 ساله، تاثير مادرشان را در اين امر دخيل مي دانند: «مادرم من را اين طور بار آورده است؛ آدابي بي غل و غش!»
دور و بر چه خبر است ...
کريستين روسي، که در يک صبح زود براي جمع کردن مدارک از روي زمين، حاضر به کمک شده، معتقد است يکي ديگر از دلايلي که مردم مشتاقند مودب باشند، اين است که: «آدم ها دوست دارند کاري را انجام دهند که در شرايطي مشابه، خودشان از مردم توقع دارند.»
دنيش کلينمن، پزشک و نويسنده 57 ساله، تمام انگيزه اش براي کمک کردن را در يک کلمه خلاصه مي کند: «همدلي». او در توضيح احساسش مي گويد: «همين اتفاق براي من هم افتاده، و من از کسي که 10 تا 15 ثانيه از وقت ارزشمندش را براي کمک به من صرف کرد، قدرداني کردم.»
معذرت! معذرت!
خبرنگاران در آزمون هاي زيادي شرکت کردند. در يک مورد، وقتي يکي از خبرنگاران به همراه خانمي مشغول انجام «آزمون در» بود، حدود 10-12 نفر از آدم هاي بي توجه کاغذهاي خبرنگار ديگري را که روي زمين ريخته بود، بي توجه لگد کردند و رفتند. در موردي ديگر، فردي به خاطر دست و پا چلفتي گري خبرنگار ريدرزدايجست، اظهارنظر بدي مي کند: «حتما زيادي ...خورده!» و پوزخند مي زند.
وقتي دسته ديگري از کاغذها جلوي پاي خانم ديگري مي ريزد، او با دقت از کنار آن ها مي گذرد و سعي مي کند پايش را روي آن ها نگذارد. وقتي بعدا خبرنگار با او صحبت مي کند، مي گويد: «قطعا من يکي از مودب ترين آدم ها هستم؛ من هميشه سعي مي کنم در عبور خانم هاي بزرگسال از خيابان، کمک کنم و ... اما وقتي کاغذهاي شما روي زمين ريخت، با چنين عکس العملي از من مواجه شديد!»
خوشبختانه اين گونه موارد انگشت شمار بودند و همه گير نبود! همين برخوردها باعث شد نيويورکي ها به عنوان شهرونداني با نزاکت معرفي شوند و عنوان مودب ترين شهر جهان را به خود اختصاص داده است.
به عقيده مديران مجله ريدرزدايجست، اين تحقيق، چندان علمي نيست اما براي شناسايي سطح اخلاقيات در گوشه و کنار جهان، قابل قبول است. همچنين انجام چنين کارهاي نشان مي دهد در دنيايي که آدم ها با بي رحمي يکديگر را هل مي دهند تا زودتر به مقصد برسند، مي توانند اين کار را با يک لبخند و تشکر انجام دهند. اگر آن ها مي توانند در نيويورک خوب باشند، در هرجاي ديگري هم مي توانند.
دنياي ادب و نزاکت: رتبه بندي35 شهر
از بين 35 شهر بزرگ جهان، مودب ترين و بي ادب ترين شهرهاي دنيا که در «آزمون ادب» ريدرزدايجست شرکت کردند، درج شده است. اعداد و رقم هاي زير، ميزان افرادي را که از آزمون ها سربلند بيرون آمده اند، نشان مي دهد. در مواردي که چند شهر امتياز يکساني کسب کرده اند، اسامي آن ها به ترتيب حروف الفبا نوشته شده است
شهر
کشور
امتياز
نيويورک
ايالات متحده
80
زوريخ
سوئيس
77
تورنتو
کانادا
70
برلين
آلمان
68
زاگرب
کرواسي
68
سائوپائولو
برزيل
68
اوکلند
نيوزيلند
67
مکزيکوسيتي
مکزيکو
67
ورشو
لهستان
67
استکهلم
سوئد
63
بوداپست
هونگاري
60
پراگو
جمهوري چک
60
مادريد
اسپانيا
60
وين
اتريش
60
بوئنوس آيرس
آرژانتين
57
پاريس
فرانسه
57
ژوهانس بورگ
آفريقاي جنوبي
57
لندن
انگلستان
57
ليسبون
پرتغال
57
آمستردام
هلند
52
هلسينکي
فنلاند
48
مانيلا
فيليپين
48
ميلان
ايتاليا
47
سيدني
استراليا
47
بانگکوک
تايلند
45
ليوبليانا
اسلوني
45
هنگ کنگ
چين
45
تايپه
تايوان
43
جاکارتا
اندونزي
43
موسکو
روسيه
42
سنگاپور
سنگاپور
42
سئول
کره جنوبي
40
کوالالامپور
مالزي
37
بخارست
روماني
35
بمبئي
هند
32