صداهایی که در گلو خفه شدند

[Lorenzo]

http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
ناس، رپر معروف (که نام اصلی اش ناصر جونز است) در سال 2006 با انتشار آلبوم "هیپ‌هاپ مرده" جنجال‌های زیادی به پا کرد...


آوای سیاهان

تحلیل CNN از سرنوشت مشترک جاز و هیپ‌هاپ

طغیان و جوانی؛ این بود روح این موسیقی.
موزیسین‌ها روی صحنه با بداهه نوازی‌های شیرین شان، قصه تلخ درد "سیاه بودن در آمریکا" را روایت می‌کردند، نفس در نفس مخاطبانی که آشنا با این درد بودند.
این بود موسیقی جاز.
حالا گروهی پیدا شده که اهل آتلانتا هستند و نام خودشان را گذاشته اند "Jaspects"؛ گروهی از موزیسین‌های جوان که متولد دوران هیپ‌هاپ اند می‌خواهند با ترکیب ملودی‌های جاز و هیپ‌هاپ، نسل جوان را با موسیقی جاز و رنجی که جامعه آفریقایی- آمریکایی کشیده، آشنا کنند.
برای Jaspects که موسیقی شان در فیلم "Hustle & flow " و اخیرا در مجموعه مستند "سیاهان در آمریکا" ی شبکه سی ان ان مورد استفاده قرار گرفت، درس‌های جاز تنها محدود به موسیقی نیست. بلکه پرسشی است درباره چگونگی قرن‌ها سلطه بر سیاهان.
جیمی‌هیت ساکسفونیست نامداری که تقریبا با تمام بزرگان جاز در 50 سال اخیر همکاری کرده می‌گوید این موسیقی که امروز به نام جاز می‌شناسیم، ریشه اش در صداهایی بوده که در گلو خفه شده‌اند؛ "تاریخچه جاز از تاریخ مردمان آفریقایی –آمریکایی می‌آید. چرا که آنها هر زمان مهلت یافتند، حنجره‌ها و طبل‌هایشان را به صدا درآوردند و وقتی به سازهای امروزی دسترسی پیدا کردند، موسیقی شان را با همین سازها اجرا کردند و به شکل امروزی این موسیقی تبدیل شد."
جاز به صورت یک صدای نارس ولی پر هیجان در تقابل موسیقی‌های قابل پذیرش و روتین آن زمان زاده شد تا اعتراض خود را نسبت به همه آن تبعیض‌ها و محرومیت‌ها نشان داده باشد؛ و تبدیل شد به صدای نسل جوان آفریقایی- آمریکایی.
ترنس براون (پیانیست و سرپرست گروه Jaspects) اعتقاد دارد که هیپ‌هاپ هم از چنین خاستگاهی برخاست:" آن آدم‌ها می‌خواستند کاری بکنند بیشتر از باخ و بتهوون. آنها نمی‌خواستند تاریخ را بنوازند، بلکه می‌خواستند خود، تاریخ را بسازند. من فکر می‌کنم وقتی جنبش جاز و رنسانس ‌هارلم در حال تولد بود، مردم به سرعت با آن احساس قرابت کردند و شروع کردند به بیان خودشان در قالب آن موسیقی و این دقیقا شبیه همان چیزی است که به زایش هیپ‌هاپ منجر شد."
اما با گسترش فزاینده جاز در میان جمعیت غیر سیاه پوست آمریکا در دهه 1940 و دنباله روهایی که این سبک پیدا کرد، خیلی‌ها به این باور رسیده اند که جاز از ریشه‌های فرهنگی خود فاصله گرفت.
پروفسور هنری لوئیز گیت (استاد دانشگاه ‌هاروارد که رساله جامعی در باب تجارت آفریقایی- آمریکایی به نام "آفریکانا" منتشر کرده) می‌نویسد که در این دوره، علی رغم این که موزیسین‌های سیاه پوست نوآوران عمده جریان موسیقی جاز بودند، اما موزیسین‌های سفید پوست به شهرت و محبوبیت و ثروت دست می‌یافتند! در این حال کار اصلی را سیاه‌ها می‌کردند و همه توجهات به سفیدها جلب می‌شد و آنها چاره ای نداشتند، جاز این که پوزخندی بر لب داشته باشند از این همه نابرابری.
ترنس براون عقیده دارد به استثنای گروههایی چون Jaspects، موسیقی جاز به یک شیء عتیقه تبدیل شده به درد موزه‌ها می‌خورد و به جای رشد و تکامل، تنها سالخورده شده! او معتقد است که هیپ‌هاپ هم دارد دقیقا چنین مسیری را می‌پیماید و دلیل این قضیه از نظر او این است که سیاهان صاحبان حق پخش این موسیقی نیستند و این موسیقی هم توسط سفیدپوستان هدایت می‌شود، "خوش بینانه باید بگویم که روزی فرا خواهد رسید که آفریقایی-آمریکایی به پول و منابع دیگر دست می‌یابند و خیلی از این معاملات را به سود سیاهان تغییر می‌دهند. این که سیاهان نامبروان چارتها باشند کافی نیست. آنها باید بتوانند به منابع قدرت و تصمیم گیری دست پیدا کنند تا بتوان روزی شاهد بازگشت این موسیقی به ریشه‌های فرهنگی اش بود."
ناس، رپر معروف (که نام اصلی اش ناصر جونز است) در سال 2006 با انتشار آلبوم "هیپ‌هاپ مرده" جنجال‌های زیادی به پا کرد:" هیپ‌هاپ مرده، چون ما دیگر قدرت را در دستمان نداریم."
در عین حال موزیسین‌های سیاه پوست پیشرویی نظیر پی دیدی (پاف ددی)، جی زی، ژرمن دوپری و .. هستند که پرچم سیاهان را برافراشته نگه داشته اند. جی زی و پی دیدی با کسب 34 و 32 میلیون دلار درآمد در سال 2007، از سوی مجله فوربس به عنوان غول‌های درآمد هیپ‌هاپ معرفی شدند.
ژرمن دوپری صاحب کمپانب "سوسودف رکوردز" که در سال 2007ر اولین کتاب (به نام "جوان، پولدار و خطرناک: چگونگی تولد یک غول موسیقی) را منتشر کرده و برای خوانندگانی چون آشر، ماریا کری و ... آهنگسازی می‌کند، بر خلاف براون معتقد است که کمپانی‌ها لزوما به افول هیپ‌هاپ دامن نزده اند:" آنها درآمد خودشان را دارند. ولی اگر تو افسارت را بدست پول بدهی، آن وقت است که آنها می‌توانند تو را کنترل کنند و به هرجا که دلشان خواست ببرند."

ژرمن دوپری معتقد است که تعداد شاغلین این رشته که در کنترل صنعت موسیقی نیستند، خیلی کم است و این می‌تواند درس بزرگی باشد برای کسانی که می‌خواهند در موسیقی هیپ‌هاپ به فعالیت بپردازند. این گونه می‌توانند تصمیم بگیرند تحت کنترل چه کسی باشند؛ آنچه فرهنگ و تاریخ و عقایدشان به آنها حکم می‌کند یا آنچه صرفا حامیان مالی و سرمایه گذاران تصمیم می‌گیرند.
"مشکلات زیادی در کار است. از جمله این که خیلی‌ها فقط می‌خواهند کار هیپ‌هاپ کنند که یک کاری کرده باشند. این که با چشمان بسته بیایی و نبینی که دور و برت چه خبر است، اصلا خوب نیست. باید اطراف را دید، باید همه را شناخت، باید از همه اینها یاد گرفت. این خیلی اهمیت دارد، این که بتوانی از محیط ات یاد بگیری و آن وقت تصمیم بگیری که اصلا می‌خواهی در هیپ‌هاپ فعالیت کنی یا نه."

ترنس براون امیدوار است که افزایش قدرت تصمیم گیری سیاهان در صنعت موسیقی بتواند اثرات مثبتی بر کل جامعه سیاهان (در هر رشته ای که فعالیت می‌کنند) داشته باشد. "ما نیاز داریم که در جایی زندگی کنیم که خودمان مالک افکار و امکانات آفریقایی- آمریکایی‌ها باشیم، جایی که ما تنها برای خودمان کار کنیم و برای خودمان پول دربیاوریم. این البته تنها آغاز راه است. مهم تر از اینها باید فرهنگ خودمان را گسترش دهیم و جوهره سیاهان را به نسل‌های بعد منتقل کنیم."
Jaspects و گروه‌های مشابه آن دارند تلاش خود را می‌کنند تا همه چیز را تغییر دهند. با استفاده از هیپ‌هاپ به عنوان موسیقی طغیان و جوانی در سال 2008 آنها می‌کوشند تا جاز و فرهنگ آن را به نسل جدید بشناسانند، قصه‌هایش را بازگو کنند، بداهه نوازی‌هایش را تکامل بخشند و درس‌هایش را به دیگران بیاموزند.