Lorenzo
12-07-2010, 02:44 AM
http://pnu-club.com/imported/mising.jpg
در این آلبوم 8 قطعه ای، در كمال ناباوری بخش‌هایی در یكی از تراك‌هایش وجود داشت كه به فرم رپ خوانده می‌شد و خواننده این قسمت‌ها كسی نبود جز...
اولین ترانه های سبك رپ فارسی مثل الان بی محتوا نبودند
این طوری هم نیست كه بگوییم سبك رپ از همان اولین روزهایی كه كه پا به عرصه موسیقی روز و پاپ داخلی گذاشت، فورا همه چیز را قاتی ادبیات سخیف، بی محتوا و گاهی توهین آمیز كرد. اگر لا به لای همان اولین های رپ، خوب بگردیم، می‌شود نمونه هایی پیدا كرد كه با كلام شایسته و البته متناسب با فرهنگ و سنت‌های ایرانی مان، حتی در رسانه ملی و برای عموم پخش شده‌اند. چه بسا گاهی هم چاشنی طنز قاتی كلامشان كرده اند و از این طریق حتی توانسته‌اند نسبت به بسیاری از مسایل و معضلات جامعه، اعتراض هایی آشكار كنند و هیچ كس هم جلویشان را نگرفته. به هر حال تمام هنرمندان به خوبی به شرایط و فرهنگ سنتی جامعه مان آگاهند و برای آنها ارزش بسیاری قائل هستند.
اولین آهنگ های سبك رپ در موسیقی پاپ در اواخر دهه 1370 در برنامه جوان پسندی به نام "اكسیژن" اجرا شد و با توجه به اشعار جوان پسند و اجرای شهاب حسینی در این برنامه كه آن روزها جوانی خوش چهره و تازه كار در تلویزیون بود، تا حدودی مورد توجه قرار گرفت. گذشت و یكی دوسال بعد، شاهكار بینش پژوه با آلبومی متفاوت با آنچه آن زمان در بازار موسیقی وجود داشت، وارد میدان شد.
خبر"اولین آلبوم رپ فارسی" به سرعت همه جا پیچید و حساسیت ها برای شنیدن این اثر زیادتر شد ولی با توجه به اینكه جذابیت رپ در تمام دنیا به خاطر لحن اعتراضی و انقلابی آن است، آلبوم "اسكناس" چندان مورد توجه قرار نگرفت. لحن طنز آلود و به نوعی "رپ طنز" هر چند ایده‌ای نو و جدید بود ولی در برابر ایده اصلی رپ، چندان مورد توجه قرار نگرفت.
اما چند سال بعد، رفته رفته گروه ای زیر زمینی و خواننده هایی كه هركدام خود را "مبدع رپ فارسی" می‌دانستند، وارد عرصه موسیقی شدند و تا حدودی هم اسم و رسمی برای خود پیدا كردند اما غافلگیری بزرگ زمانی بود كه پای سفره افطار 2-3 سال پیش، در تیتراژ سریال طنزی به نام "خانه به دوش" رضا عطاران و امیر حسین مدرس با هم "قطعه رپ- پاپ"ی را اجرا كردند كه بی نهایت مورد توجه قرار گرفت.
صدای دلنشین امیر حسین مدرس و كلام قوی و شناسنامه دار یغما گلرویی با اجرای قابل توجه قسمت های رپ توسط رضا عطاران (كه آن روزها هنوز اسیر بلای خانمان سوز "چیز" نشده بود!)، باعث شد تا یكی از موفق ترین ترانه های تیتراژ آن سریال شكل بگیرد و حتی به ضبط ماشین‌ها و موبایل عشق رپ ها هم راه پیدا كند.
از طرف دیگر، كم كم آلبوم های زیرزمینی گونه رپ فارسی از طریق اینترنت در اختیار مخاطبان ظاهری و پای ماهواره نشینان این سبك قرار گرفت. این گروه‌های به اصطلاح رپ تازه به دوران رسیده كه از تمام گونه های موسیقی رپ فقط فحش دادن و ناسزا گفتن اش را یاد گرفته بودند، به سرعت تمام كلام‌های سبك و از قافیه به تنگ آمده شان شد پر از بد و بیراه‌های ناموسی! خوب، به همین سادگی تئوری بی نظمی حكمفرما شد؛ دیگر برخی نوجوانان تازه به سن بلوغ رسیده تمام پتانسیل شان را نگه می‌داشتند تا موقع گوش دادن به" جفنگ" هایی از این دست، همه را بریزند بیرون. طبیعی است كه در این گیر و دار، تشخیص و تمیز دادن درست از نادرست ممكن نبود و به همین خاطر از آن به بعد، تر و خشك سبك پر طرفدار رپ، با هم سوخت.
به همین خاطر، چند ماهی كه از پخش آن ترانه رپ-پاپ مدرس و عطاران در تلویزیون گذشت، دفتر موسیقی وزارت ارشاد در نامه ای به سازمان صدا و سیما از پخش ترانه ای با این سبك از رسانه ای مثل تلویزیون آن هم در بهترین ساعت پخش گلایه كرد. موضع گیری‌ها تا مدت ها ادامه داشت تا انتشار اْبوم "نگو دیره"با صدای مجید غفوری (خواننده ای كه مدت‌ها در اروپا و آلمان فعالیت موسیقیایی داشت) در اواخر سال 1385 همه سر و صداها را خواباند!
در این آلبوم 8 قطعه ای، در كمال ناباوری بخش‌هایی در یكی از تراك‌هایش وجود داشت كه به فرم رپ خوانده می‌شد و خواننده این قسمت‌ها كسی نبود جز "یاس" كه یكی از پرطرفدارترین رپ خوان های ایرانی و یكی از كم موردترین آنهاست كه خط قرمز ها را رد نكرده و با ارایه كلام مناسب در مورد فقر و اعتیاد و بعضی مواقع هم مسایل اجتماعی، اسم و رسمی‌به هم زده.
اوایل شایعاتی در مورد این آلبوم نقل شد و بارها و بارها در مطبوعات و خبرگزاری ها شاهد تیترهایی مثل "رپ مجاز شده یا این آلبوم غیر مجاز است؟" یا "آلبوم مجاز با قطعات رپ غیر مجاز" و .. بودیم؛ اما وزارت ارشاد مجاز بودن این آلبوم را به طور رسمی تایید كرد.
علامتهای سوال همچنان وجود دارند؛ اینكه بلاخره ترانه هایی كه با سبك و سیاق رپ خوانده می‌شوند، از سوی جامعه رسمی مورد تایید هستند؟ و اینكه اگر رپ خوان ها، پاكیزگی كلام را وارد دستور كارشان كنند و از آوردن كلمه های سبك و خفیف در شعر ها جلوگیری كنند و خلاصه "كلام" مورد استفاده شان را با فرهنگ و ارزش های جامعه تطبیق دهند، باز هم برای ارایه رسمی‌كارهایشان دچار مشكل می‌شوند؟ دقیقا به همین خاطر است كه شاهد گسترش افسارگسیخته این گونه موسیقی بی محتوا در محیط های زیر زمینی و اینترنتی هستیم.
در این آلبوم 8 قطعه ای، در كمال ناباوری بخش‌هایی در یكی از تراك‌هایش وجود داشت كه به فرم رپ خوانده می‌شد و خواننده این قسمت‌ها كسی نبود جز...
اولین ترانه های سبك رپ فارسی مثل الان بی محتوا نبودند
این طوری هم نیست كه بگوییم سبك رپ از همان اولین روزهایی كه كه پا به عرصه موسیقی روز و پاپ داخلی گذاشت، فورا همه چیز را قاتی ادبیات سخیف، بی محتوا و گاهی توهین آمیز كرد. اگر لا به لای همان اولین های رپ، خوب بگردیم، می‌شود نمونه هایی پیدا كرد كه با كلام شایسته و البته متناسب با فرهنگ و سنت‌های ایرانی مان، حتی در رسانه ملی و برای عموم پخش شده‌اند. چه بسا گاهی هم چاشنی طنز قاتی كلامشان كرده اند و از این طریق حتی توانسته‌اند نسبت به بسیاری از مسایل و معضلات جامعه، اعتراض هایی آشكار كنند و هیچ كس هم جلویشان را نگرفته. به هر حال تمام هنرمندان به خوبی به شرایط و فرهنگ سنتی جامعه مان آگاهند و برای آنها ارزش بسیاری قائل هستند.
اولین آهنگ های سبك رپ در موسیقی پاپ در اواخر دهه 1370 در برنامه جوان پسندی به نام "اكسیژن" اجرا شد و با توجه به اشعار جوان پسند و اجرای شهاب حسینی در این برنامه كه آن روزها جوانی خوش چهره و تازه كار در تلویزیون بود، تا حدودی مورد توجه قرار گرفت. گذشت و یكی دوسال بعد، شاهكار بینش پژوه با آلبومی متفاوت با آنچه آن زمان در بازار موسیقی وجود داشت، وارد میدان شد.
خبر"اولین آلبوم رپ فارسی" به سرعت همه جا پیچید و حساسیت ها برای شنیدن این اثر زیادتر شد ولی با توجه به اینكه جذابیت رپ در تمام دنیا به خاطر لحن اعتراضی و انقلابی آن است، آلبوم "اسكناس" چندان مورد توجه قرار نگرفت. لحن طنز آلود و به نوعی "رپ طنز" هر چند ایده‌ای نو و جدید بود ولی در برابر ایده اصلی رپ، چندان مورد توجه قرار نگرفت.
اما چند سال بعد، رفته رفته گروه ای زیر زمینی و خواننده هایی كه هركدام خود را "مبدع رپ فارسی" می‌دانستند، وارد عرصه موسیقی شدند و تا حدودی هم اسم و رسمی برای خود پیدا كردند اما غافلگیری بزرگ زمانی بود كه پای سفره افطار 2-3 سال پیش، در تیتراژ سریال طنزی به نام "خانه به دوش" رضا عطاران و امیر حسین مدرس با هم "قطعه رپ- پاپ"ی را اجرا كردند كه بی نهایت مورد توجه قرار گرفت.
صدای دلنشین امیر حسین مدرس و كلام قوی و شناسنامه دار یغما گلرویی با اجرای قابل توجه قسمت های رپ توسط رضا عطاران (كه آن روزها هنوز اسیر بلای خانمان سوز "چیز" نشده بود!)، باعث شد تا یكی از موفق ترین ترانه های تیتراژ آن سریال شكل بگیرد و حتی به ضبط ماشین‌ها و موبایل عشق رپ ها هم راه پیدا كند.
از طرف دیگر، كم كم آلبوم های زیرزمینی گونه رپ فارسی از طریق اینترنت در اختیار مخاطبان ظاهری و پای ماهواره نشینان این سبك قرار گرفت. این گروه‌های به اصطلاح رپ تازه به دوران رسیده كه از تمام گونه های موسیقی رپ فقط فحش دادن و ناسزا گفتن اش را یاد گرفته بودند، به سرعت تمام كلام‌های سبك و از قافیه به تنگ آمده شان شد پر از بد و بیراه‌های ناموسی! خوب، به همین سادگی تئوری بی نظمی حكمفرما شد؛ دیگر برخی نوجوانان تازه به سن بلوغ رسیده تمام پتانسیل شان را نگه می‌داشتند تا موقع گوش دادن به" جفنگ" هایی از این دست، همه را بریزند بیرون. طبیعی است كه در این گیر و دار، تشخیص و تمیز دادن درست از نادرست ممكن نبود و به همین خاطر از آن به بعد، تر و خشك سبك پر طرفدار رپ، با هم سوخت.
به همین خاطر، چند ماهی كه از پخش آن ترانه رپ-پاپ مدرس و عطاران در تلویزیون گذشت، دفتر موسیقی وزارت ارشاد در نامه ای به سازمان صدا و سیما از پخش ترانه ای با این سبك از رسانه ای مثل تلویزیون آن هم در بهترین ساعت پخش گلایه كرد. موضع گیری‌ها تا مدت ها ادامه داشت تا انتشار اْبوم "نگو دیره"با صدای مجید غفوری (خواننده ای كه مدت‌ها در اروپا و آلمان فعالیت موسیقیایی داشت) در اواخر سال 1385 همه سر و صداها را خواباند!
در این آلبوم 8 قطعه ای، در كمال ناباوری بخش‌هایی در یكی از تراك‌هایش وجود داشت كه به فرم رپ خوانده می‌شد و خواننده این قسمت‌ها كسی نبود جز "یاس" كه یكی از پرطرفدارترین رپ خوان های ایرانی و یكی از كم موردترین آنهاست كه خط قرمز ها را رد نكرده و با ارایه كلام مناسب در مورد فقر و اعتیاد و بعضی مواقع هم مسایل اجتماعی، اسم و رسمی‌به هم زده.
اوایل شایعاتی در مورد این آلبوم نقل شد و بارها و بارها در مطبوعات و خبرگزاری ها شاهد تیترهایی مثل "رپ مجاز شده یا این آلبوم غیر مجاز است؟" یا "آلبوم مجاز با قطعات رپ غیر مجاز" و .. بودیم؛ اما وزارت ارشاد مجاز بودن این آلبوم را به طور رسمی تایید كرد.
علامتهای سوال همچنان وجود دارند؛ اینكه بلاخره ترانه هایی كه با سبك و سیاق رپ خوانده می‌شوند، از سوی جامعه رسمی مورد تایید هستند؟ و اینكه اگر رپ خوان ها، پاكیزگی كلام را وارد دستور كارشان كنند و از آوردن كلمه های سبك و خفیف در شعر ها جلوگیری كنند و خلاصه "كلام" مورد استفاده شان را با فرهنگ و ارزش های جامعه تطبیق دهند، باز هم برای ارایه رسمی‌كارهایشان دچار مشكل می‌شوند؟ دقیقا به همین خاطر است كه شاهد گسترش افسارگسیخته این گونه موسیقی بی محتوا در محیط های زیر زمینی و اینترنتی هستیم.