tania
09-15-2010, 05:15 AM
http://pnu-club.com/imported/2010/09/1030.jpg
سفال گری پس از سبدبافی جزو كهن ترین صنایع دستی در جهان و یزد محسوب می شود. به گزارش ایسنا، شیوه كوزه گری و سفالینه سازی در ابتدا شامل نقاشی و صیقل زدن بود و نخستین آثار كوزه گری و سفال گری اساسا به رنگ قرمز بوده است. در مناطقی از كشور مانند لاجین استان همدان، روستاهای خراسان و شهرستان میبد استان یزد، سفال گری رواج دارد. سرامیك سازان برای تهیه گل از سیلیس، شیشه، كائولین و فلدسپات استفاده می كنند و پس از تهیه گل، كار شكل دادن با چرخ سفال گری آغاز می شود و وقتی شكل مورد نظر بهتر شد، آن را مقابل آفتاب می گذارند تا خشك شود. در تهیه لعاب، موادی مانند سنگ سیلیس، شیشه، گره یاب و كتیرا مورد استفاده قرار می گیرند. ابتدا رنگ سیلیس و شیشه را به كمك دستگاه بالمیل به اضافه مقداری آب، برای جلوگیری از پخش شدن گرد شیشه و سنگ سیلیس در محیء تهیه و سپس محصول به دست آمده را با گیره یاب، كتیرا و مقداری آب مخلوط می كنند و لعاب مورد نظر به دست می آید.
دستگاه سرامیك سازی از دو ركاب كه به وسیله اهرم عمومی به صفحه فلزی مدورتر متصل است و با پا یا به وسیله دینام برقی به حركت درمی آید، تشكیل شده است. استادكار مقداری گل خمیرشده را روی صفحه قرار می دهد و به آن، شكل مورد نظر را می بخشد. بیسكوبیت های تهیه شده را كه حاصل یك بار پخت گل در داخل كوره اند، برای رنگ آمیزی به قسمت مورد نظر منتقل می كنند و پس از لعاب كاری، رنگ آمیزی و نقاشی برای پخت دوباره به كوره برمی گردانند. برخی مواقع پس از ساخت، اثر مستقیما لعاب كاری، رنگ و یك بار پخت می شود. سفال گری را نخستین بار حدود ۱۰ هزار سال پیش، زنان اختراع كردند، از صنایع دستی كه با افزودن مواد گوناگون به یكدیگر پدید می آید و جنبه سازنده دارد. قدیمی ترین سفالینه ها كه تاكنون شناخته شده و در آفریقای شرقی به دست آمده از پایه سبدی ساخته شده اند كه روی آن را از گل پوشانده و پخته اند و شاید برحسب تصادف، بیش از اندازه نزدیك كوره گذاشته اند. همچنین شش هزار سال پیش از میلاد، سفال گری در فلات ایران، آناتومی خاوری و شمال عراق رواج فراوانی داشت.
سفال گری پس از سبدبافی جزو كهن ترین صنایع دستی در جهان و یزد محسوب می شود. به گزارش ایسنا، شیوه كوزه گری و سفالینه سازی در ابتدا شامل نقاشی و صیقل زدن بود و نخستین آثار كوزه گری و سفال گری اساسا به رنگ قرمز بوده است. در مناطقی از كشور مانند لاجین استان همدان، روستاهای خراسان و شهرستان میبد استان یزد، سفال گری رواج دارد. سرامیك سازان برای تهیه گل از سیلیس، شیشه، كائولین و فلدسپات استفاده می كنند و پس از تهیه گل، كار شكل دادن با چرخ سفال گری آغاز می شود و وقتی شكل مورد نظر بهتر شد، آن را مقابل آفتاب می گذارند تا خشك شود. در تهیه لعاب، موادی مانند سنگ سیلیس، شیشه، گره یاب و كتیرا مورد استفاده قرار می گیرند. ابتدا رنگ سیلیس و شیشه را به كمك دستگاه بالمیل به اضافه مقداری آب، برای جلوگیری از پخش شدن گرد شیشه و سنگ سیلیس در محیء تهیه و سپس محصول به دست آمده را با گیره یاب، كتیرا و مقداری آب مخلوط می كنند و لعاب مورد نظر به دست می آید.
دستگاه سرامیك سازی از دو ركاب كه به وسیله اهرم عمومی به صفحه فلزی مدورتر متصل است و با پا یا به وسیله دینام برقی به حركت درمی آید، تشكیل شده است. استادكار مقداری گل خمیرشده را روی صفحه قرار می دهد و به آن، شكل مورد نظر را می بخشد. بیسكوبیت های تهیه شده را كه حاصل یك بار پخت گل در داخل كوره اند، برای رنگ آمیزی به قسمت مورد نظر منتقل می كنند و پس از لعاب كاری، رنگ آمیزی و نقاشی برای پخت دوباره به كوره برمی گردانند. برخی مواقع پس از ساخت، اثر مستقیما لعاب كاری، رنگ و یك بار پخت می شود. سفال گری را نخستین بار حدود ۱۰ هزار سال پیش، زنان اختراع كردند، از صنایع دستی كه با افزودن مواد گوناگون به یكدیگر پدید می آید و جنبه سازنده دارد. قدیمی ترین سفالینه ها كه تاكنون شناخته شده و در آفریقای شرقی به دست آمده از پایه سبدی ساخته شده اند كه روی آن را از گل پوشانده و پخته اند و شاید برحسب تصادف، بیش از اندازه نزدیك كوره گذاشته اند. همچنین شش هزار سال پیش از میلاد، سفال گری در فلات ایران، آناتومی خاوری و شمال عراق رواج فراوانی داشت.