yamahdi
04-18-2010, 01:50 AM
قال امیرالمومنین علی علیهالسلام:
"ما مزح امرؤ مزحه الا مج من عقله مجه(1)؛ هیچ كس شوخى نكرد، مگر آن كه، با پرداختن به شوخى، بخشی از عقل خود را به دور انداخت.
شرح حدیث:
یكى از نشانههاى سنگین و با وقار بودن آن است كه انسان، از شوخى كردن بپرهیزد و متین و جدى باشد. كسانى كه در هر محفل و مجلسى لب به شوخى باز مىكنند و سخنان مضحك به زبان مىآورند و دیگران را مىخندانند، پیدا است كه وقار و متانت ندارند و افرادى جلف و سبك مغز هستند.
امام علی(علیهالسلام)، در جاى دیگرى، هنگامى براى فرزند گرامى خود، امام حسن مجتبى (علیهالسلام) وصیتنامه مىنویسد، او را به شدت از شوخى كردن بر حذر مىكند.
امام به فرزند خود مىفرماید: "نه تنها خودت، هیچگاه در حضور مردم شوخى مكن و حرفهاى خندهآور مزن، بلكه حرفهاى خندهآور دیگران را هم نقل مكن. چون این كار، باعث سبكى و جلفى مىشود و ارزش انسان را از بین میبرد."
شیخ سعدى نیز به پیروى از امام، در یكى از شعرهاى خود گفته است:
ز شوخى، بپرهیز، اى باخرد شوخى، تو را، آبرو مىبرد!
ما نیز اگر در اطراف خود دقت كنیم، خواهیم دید كه مردم، كسانى را كه زیاد شوخى مىكنند و حرفهاى خندهآور مىزنند، چندان جدى نمىگیرند و براى آنها ارزش و احترام قائل نمىشوند.
به خاطر همین است كه امام فرموده است: وقتى كسى شوخى مىكند مثل آن است كه قسمتى از عقل خود را بیرون ریخته و به دور انداخته است .
معنى این سخن آن است كه با هر شوخى مقدارى از عقل انسان در نظر مردم از بین مىرود و اگر كسى زیاد شوخى كند، مثل آن است كه قسمتهاى زیادترى از عقل خود را دور ریخته است و در نظر مردم به صورت كسى در آمده كه دیگر در سرش عقل باقى نمانده است.
پینوشت:
1- نهج البلاغه، ح 405 .
برگرفته از پندهاى كوتاه از نهجالبلاغه، هئیت تحریریه بنیاد نهجالبلاغه .
گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی.
"ما مزح امرؤ مزحه الا مج من عقله مجه(1)؛ هیچ كس شوخى نكرد، مگر آن كه، با پرداختن به شوخى، بخشی از عقل خود را به دور انداخت.
شرح حدیث:
یكى از نشانههاى سنگین و با وقار بودن آن است كه انسان، از شوخى كردن بپرهیزد و متین و جدى باشد. كسانى كه در هر محفل و مجلسى لب به شوخى باز مىكنند و سخنان مضحك به زبان مىآورند و دیگران را مىخندانند، پیدا است كه وقار و متانت ندارند و افرادى جلف و سبك مغز هستند.
امام علی(علیهالسلام)، در جاى دیگرى، هنگامى براى فرزند گرامى خود، امام حسن مجتبى (علیهالسلام) وصیتنامه مىنویسد، او را به شدت از شوخى كردن بر حذر مىكند.
امام به فرزند خود مىفرماید: "نه تنها خودت، هیچگاه در حضور مردم شوخى مكن و حرفهاى خندهآور مزن، بلكه حرفهاى خندهآور دیگران را هم نقل مكن. چون این كار، باعث سبكى و جلفى مىشود و ارزش انسان را از بین میبرد."
شیخ سعدى نیز به پیروى از امام، در یكى از شعرهاى خود گفته است:
ز شوخى، بپرهیز، اى باخرد شوخى، تو را، آبرو مىبرد!
ما نیز اگر در اطراف خود دقت كنیم، خواهیم دید كه مردم، كسانى را كه زیاد شوخى مىكنند و حرفهاى خندهآور مىزنند، چندان جدى نمىگیرند و براى آنها ارزش و احترام قائل نمىشوند.
به خاطر همین است كه امام فرموده است: وقتى كسى شوخى مىكند مثل آن است كه قسمتى از عقل خود را بیرون ریخته و به دور انداخته است .
معنى این سخن آن است كه با هر شوخى مقدارى از عقل انسان در نظر مردم از بین مىرود و اگر كسى زیاد شوخى كند، مثل آن است كه قسمتهاى زیادترى از عقل خود را دور ریخته است و در نظر مردم به صورت كسى در آمده كه دیگر در سرش عقل باقى نمانده است.
پینوشت:
1- نهج البلاغه، ح 405 .
برگرفته از پندهاى كوتاه از نهجالبلاغه، هئیت تحریریه بنیاد نهجالبلاغه .
گروه دین و اندیشه تبیان، هدهدی.