Borna66
03-22-2009, 04:50 PM
پردازش 64 بيتي به عمليات پردازشي اتلاق مي شود كه بر روي دستورالعمل ها يا داده ها با حداكثر طول 64 بيت صورت مي گيرد , اين مشخصه مستقيما به توانايي ثبات (Register) هاي پردازنده ارجاع داده مي شود . ثبات بخش كوچك از حافظه فوق العاده سريعي است كه پردازنده براي ذخيره ارزش (Value) هاي عملياتي از آن استفاده ميكند . ثبات ها براي پردازنده مشابه دست هايي هستند كه اشيايي كه قرار است بر روي آنها عمل خاصي صورت پذيرد را نگهداري مي نمايند . بنابر اين تعداد ثبات ها و ظرفيت ذخيره سازي آنها در كارايي پردازنده تاثيرگذارند . يك پردازنده 64 بيتي توانايي ذخيره سازي ارزش هاي 64 بيتي را در داخل ثبات هاي خود دارد , لذا اين پردازنده مي تواند اعداد صحيح يا اعداد با مميز شناور بزرگتري را در داخل يك ثبات خود نسبت به پردازنده 32 بيتي ذخيره سازي موقت كند .
به عنوان مثال براي پردازش عمليات جمع دو عدد مانند 3+2 هر يك از ارزش ها تا زمان پايان يافتن عمل جمع در داخل يك ثبات ذخيره مي شوند و ارزش 5 نيز به منزله حاصل و نتيجه پردازش در داخل سومين ثبات ذخيره گشته و جهت انتقال به خارج انتظار مي كشد , در صورتي كه عمليات با اعداد يا دستورالعمل هايي برنامه ريزي شده باشد كه ظرفيت آنها فراتر از ظرفيتي باشد كه يك ثبات 32 بيت ارائه مي كند در پردازنده هاي 32 بيت قابل اجرا به صورت مستقيم نخواهد بود و بايد به چندين عمليات با ظرفيت كمتر شكسته شود , در حالي كه در پردازنده 64 بيت اين عمليات به صورت مسقيم قابل اجرا بوده و در زمان كوتاه تري پردازش خاتمه مي يابد . بهره گيري از ثبات هاي 64 بيتي تنها زماني به عنوان مزيت يك پردازنده به شمار مي آيد كه نرم افزار هاي اجرايي روي آن در محدوده عددي فراتر از 32 بيت برنامه ريزي شده باشند در غير اين صورت پردازنده 64 بيت يا از اجراي دستورالعمل فوق امتناع ميكند (مانند پردازنده هاي Itanium 2 كه تنها براي كاربردهاي 64 بيتي طراحي شده اند ) يا اينكه با حالت سازگار 32 بيتي پردازش را به پايان مي رساند .
عدم وجود بسترهاي نرم افزاري , رويكرد به پردازش 64 بيتي را در تمامي كاربردها , غير ممكن ساخته است , به همين دليل پردازنده هاي 64 بيتي نسل هشتم AMD و Pentium 4 سري 600 از اينتل , به عنوان پردازنده هاي سازگار با هر دو نوع نرم افزار 32 بيت و 64 بيت , در سه حالت زير مديريت مي شوند :
مزيت پردازنده 64 بيتي تنها در افزايش سرعت محاسبات خلاصه نمي شود , افزايش ظرفيت حافظه اي كه اين پردازنده مي تواند آدرس دهي و استفاده نمايد نيز مزيت ديگر يك پردازنده 64 بيتي مي باشد . آدرس دهي حافظه يكي از وظايف كليدي هر پردازنده به شمار مي رود كه طول هر آدرس بايد حداكثر به اندازه يك ثبات پردازنده تعريف شود . در يك پردازنده با ثبات هاي 32 بيتي حداكثر ميتوان 232 آدرس مختلف براي حافظه ايجاد نمود كه اين عدد معادل 4 گيگابايت حافظه فيزيكي ترجمه مي شود . تا كنون شيوه هاي مختلفي ابداع گشته اند كه به صورت مجازي حداكثر حجم حافظه اي كه پردازنده 32 بيتي مي تواند آدرس دهي نمايد را افزايش دهند اما همگي آنها كارايي كلي كامپيوتر را قرباني محاسبات مجازي مي كنند . دو برابر كردن طول ثبات ها به 64 بيت در پردازنده هاي 64 بيتي به طور موثري , آدرس دهي حداكثر 16 ترابايت حافظه فيزيكي را ميسر مي سازد .
1. حالت 64-Bit كه ويژه سيستم عامل و نرم افزارهاي 64 بيتي در نظر گرفته شده است .
2. حالت Compatibility كه براي سيستم عامل 64 بيتي و سازگاري آن با برنامه هاي 32 بيتي طراحي شده .
3. حالت Legacy ويژه سيستم عامل و نرم افزار هاي 32 بيتي
:104::282::238::109::72:
گردآونده:طه-Borna66
به عنوان مثال براي پردازش عمليات جمع دو عدد مانند 3+2 هر يك از ارزش ها تا زمان پايان يافتن عمل جمع در داخل يك ثبات ذخيره مي شوند و ارزش 5 نيز به منزله حاصل و نتيجه پردازش در داخل سومين ثبات ذخيره گشته و جهت انتقال به خارج انتظار مي كشد , در صورتي كه عمليات با اعداد يا دستورالعمل هايي برنامه ريزي شده باشد كه ظرفيت آنها فراتر از ظرفيتي باشد كه يك ثبات 32 بيت ارائه مي كند در پردازنده هاي 32 بيت قابل اجرا به صورت مستقيم نخواهد بود و بايد به چندين عمليات با ظرفيت كمتر شكسته شود , در حالي كه در پردازنده 64 بيت اين عمليات به صورت مسقيم قابل اجرا بوده و در زمان كوتاه تري پردازش خاتمه مي يابد . بهره گيري از ثبات هاي 64 بيتي تنها زماني به عنوان مزيت يك پردازنده به شمار مي آيد كه نرم افزار هاي اجرايي روي آن در محدوده عددي فراتر از 32 بيت برنامه ريزي شده باشند در غير اين صورت پردازنده 64 بيت يا از اجراي دستورالعمل فوق امتناع ميكند (مانند پردازنده هاي Itanium 2 كه تنها براي كاربردهاي 64 بيتي طراحي شده اند ) يا اينكه با حالت سازگار 32 بيتي پردازش را به پايان مي رساند .
عدم وجود بسترهاي نرم افزاري , رويكرد به پردازش 64 بيتي را در تمامي كاربردها , غير ممكن ساخته است , به همين دليل پردازنده هاي 64 بيتي نسل هشتم AMD و Pentium 4 سري 600 از اينتل , به عنوان پردازنده هاي سازگار با هر دو نوع نرم افزار 32 بيت و 64 بيت , در سه حالت زير مديريت مي شوند :
مزيت پردازنده 64 بيتي تنها در افزايش سرعت محاسبات خلاصه نمي شود , افزايش ظرفيت حافظه اي كه اين پردازنده مي تواند آدرس دهي و استفاده نمايد نيز مزيت ديگر يك پردازنده 64 بيتي مي باشد . آدرس دهي حافظه يكي از وظايف كليدي هر پردازنده به شمار مي رود كه طول هر آدرس بايد حداكثر به اندازه يك ثبات پردازنده تعريف شود . در يك پردازنده با ثبات هاي 32 بيتي حداكثر ميتوان 232 آدرس مختلف براي حافظه ايجاد نمود كه اين عدد معادل 4 گيگابايت حافظه فيزيكي ترجمه مي شود . تا كنون شيوه هاي مختلفي ابداع گشته اند كه به صورت مجازي حداكثر حجم حافظه اي كه پردازنده 32 بيتي مي تواند آدرس دهي نمايد را افزايش دهند اما همگي آنها كارايي كلي كامپيوتر را قرباني محاسبات مجازي مي كنند . دو برابر كردن طول ثبات ها به 64 بيت در پردازنده هاي 64 بيتي به طور موثري , آدرس دهي حداكثر 16 ترابايت حافظه فيزيكي را ميسر مي سازد .
1. حالت 64-Bit كه ويژه سيستم عامل و نرم افزارهاي 64 بيتي در نظر گرفته شده است .
2. حالت Compatibility كه براي سيستم عامل 64 بيتي و سازگاري آن با برنامه هاي 32 بيتي طراحي شده .
3. حالت Legacy ويژه سيستم عامل و نرم افزار هاي 32 بيتي
:104::282::238::109::72:
گردآونده:طه-Borna66