مژگان
02-15-2010, 02:44 PM
ساخت دوربین را اولین بار به یک عینک ساز هلندی بنام هانس لیپرشی(۱) نسبت می دهند. وی با کنار هم گذاشتن چند عدسی کنار هم توانسته بود وسیله ای بسازد که اجسام دور را بزرگتر نشان دهد.
اما بدون شک اولین مخترع تلسکوپ شکستی نجومی را گالیله می دانیم. او بود که برای اولین بار با استفاده از دو عدسی که خود ساخته بود توانست آسمان را رصد کند و به بررسی ماه، اقمار مشتری، و سایر اجرام آسمانی بپردازد. بزرگنمایی اولین تلسکوپ گالیله حدود ۳ برابر بود ولی بعد ها توانست تلسکوپی با بزرگنمایی ۳۰ برابر نیز بسازد. با این وجود تلسکوپ های گالیله کیفیت بالایی نداشتند و دلیل آن مشکل بودن ساخت عدسی و همچنین وجود شیشه های نامرغوب بود.
در حدود سال های ۱۶۷۰ میلادی اسحاق نیوتون دانشمند انگلیسی توانست سیستم نوری جدیدی را پایه ریزی کند که بعد ها تلسکوپ بازتابی یا نیوتونی نام گرفت. وسیله او از یک آینه مقعر و یک آینه تخت تشکیل می شد که در یک لوله قرار گرفته بودند. آینه تلسکوپ نیوتون از فلز ساخته شده بود و قطری در حدود ۵ سانتی متر داشت بهمین دلیل تصاویری که ایجاد می کرد بسیار مبهم بودند.
حدود ۴ سال بعد از اختراع نیوتون فردی بنام جویلام کسگرین(۲) طرح جدیدی را برای تلسکوپ نیوتون ارائه کرد. در این طرح نور بازتاب شده از آینه مقعر بجای بازتاب از آینه تخت بوسیله یک آینه محدب به پشت لوله ارسال می شود. مهمترین مزیت این طرح کوتاه تر شدن طول لوله تلسکوپ در حدود نصف طول اولیه بود و این امر برای تلسکوپ های غولپیکر امروزی بسیار اهمیت می یابد. با این وجود طرح کسگرین مورد استقبال قرار نگرفت و سالها بعد دانشمندان به اهمیت آن پی بردند.
پس از حدود دو قرن روند ارتقا و بهبود کیفیت نوری تلسکوپ ها ادامه یافت تا اینکه در سال ۱۹۳۰ عینک سازی بنام برنارد اشمیت(۳) وسیله جدیدی اختراع کرد . در این طرح از یک تیغه شیشه ای مخصوص استفاده می شد که بر سر تلسکوپ های بازتابی قرار می گرفت و ابیراهی کروی را از بین می برد و دیگر احتیاجی به ساخت آینه های سهموی نبود . علاوه بر این ها این نوع تلسکوپ ها میدان دید بسیار بالایی داشتند و اگر با سیستم کسگرین مخلوط می شدند تلسکوپی بدست می آمد که از هر جهت بر سایر تلسکوپ ها برتری داشت. امروزه بسیاری از منجمان نیمه آماتور از این تلسکوپ ها استفاده می کنند.
پس این اختراعات تلسکوپ ها روزبه روز پیشرفت کردند و از کیفیت بهتری برخوردار شدند. کم کم امکانات بیشتری به تلسکوپ ها اضافه شد و کارخانجات ساخت ابزار آلات نجومی پا به عرصه حیات نهادند. از این میان می توان کارخانجات Meade و Celestron آمریکایی، Tal روسی و Vixen ژاپنی را نام برد که امروزه بین منجمان آماتور و حرفه ای شهرت خاصی کسب کرده اند. با وجود این حرف ها هنوز هم بسیاری از ستاره شناسان تلسکوپشان را خودشان می سازند. رصد اجرام آسمانی از درون تلسکوپی که خود شخص آن را ساخته است صفای خاصی دارد!
اما بدون شک اولین مخترع تلسکوپ شکستی نجومی را گالیله می دانیم. او بود که برای اولین بار با استفاده از دو عدسی که خود ساخته بود توانست آسمان را رصد کند و به بررسی ماه، اقمار مشتری، و سایر اجرام آسمانی بپردازد. بزرگنمایی اولین تلسکوپ گالیله حدود ۳ برابر بود ولی بعد ها توانست تلسکوپی با بزرگنمایی ۳۰ برابر نیز بسازد. با این وجود تلسکوپ های گالیله کیفیت بالایی نداشتند و دلیل آن مشکل بودن ساخت عدسی و همچنین وجود شیشه های نامرغوب بود.
در حدود سال های ۱۶۷۰ میلادی اسحاق نیوتون دانشمند انگلیسی توانست سیستم نوری جدیدی را پایه ریزی کند که بعد ها تلسکوپ بازتابی یا نیوتونی نام گرفت. وسیله او از یک آینه مقعر و یک آینه تخت تشکیل می شد که در یک لوله قرار گرفته بودند. آینه تلسکوپ نیوتون از فلز ساخته شده بود و قطری در حدود ۵ سانتی متر داشت بهمین دلیل تصاویری که ایجاد می کرد بسیار مبهم بودند.
حدود ۴ سال بعد از اختراع نیوتون فردی بنام جویلام کسگرین(۲) طرح جدیدی را برای تلسکوپ نیوتون ارائه کرد. در این طرح نور بازتاب شده از آینه مقعر بجای بازتاب از آینه تخت بوسیله یک آینه محدب به پشت لوله ارسال می شود. مهمترین مزیت این طرح کوتاه تر شدن طول لوله تلسکوپ در حدود نصف طول اولیه بود و این امر برای تلسکوپ های غولپیکر امروزی بسیار اهمیت می یابد. با این وجود طرح کسگرین مورد استقبال قرار نگرفت و سالها بعد دانشمندان به اهمیت آن پی بردند.
پس از حدود دو قرن روند ارتقا و بهبود کیفیت نوری تلسکوپ ها ادامه یافت تا اینکه در سال ۱۹۳۰ عینک سازی بنام برنارد اشمیت(۳) وسیله جدیدی اختراع کرد . در این طرح از یک تیغه شیشه ای مخصوص استفاده می شد که بر سر تلسکوپ های بازتابی قرار می گرفت و ابیراهی کروی را از بین می برد و دیگر احتیاجی به ساخت آینه های سهموی نبود . علاوه بر این ها این نوع تلسکوپ ها میدان دید بسیار بالایی داشتند و اگر با سیستم کسگرین مخلوط می شدند تلسکوپی بدست می آمد که از هر جهت بر سایر تلسکوپ ها برتری داشت. امروزه بسیاری از منجمان نیمه آماتور از این تلسکوپ ها استفاده می کنند.
پس این اختراعات تلسکوپ ها روزبه روز پیشرفت کردند و از کیفیت بهتری برخوردار شدند. کم کم امکانات بیشتری به تلسکوپ ها اضافه شد و کارخانجات ساخت ابزار آلات نجومی پا به عرصه حیات نهادند. از این میان می توان کارخانجات Meade و Celestron آمریکایی، Tal روسی و Vixen ژاپنی را نام برد که امروزه بین منجمان آماتور و حرفه ای شهرت خاصی کسب کرده اند. با وجود این حرف ها هنوز هم بسیاری از ستاره شناسان تلسکوپشان را خودشان می سازند. رصد اجرام آسمانی از درون تلسکوپی که خود شخص آن را ساخته است صفای خاصی دارد!