MIN@MAN
12-16-2009, 03:30 PM
در روزگار قدیم اگر می خواسـتند ساختمان یا پلی بسازنداز تخته سنگ های طبیعی استفاده می کردند. اما امروزه، بشر توانسته است که علاوه بر سنگ های طبیعی، از سیمان نیز جسم سختی همچون سنگ پدید بیاورد. سیمان را با سنگریزه و ماسه مخلوط می کنند و از آن بتون فراهم می آورند.
بشـر در تهیه ی سیمان از خود طبیعت درس آموخت. زیرا دید که بسیاری از سنگ های طبیعی از اجـزای خرد و سختی درست شده اند، موادی که به وسیله برخی مواد چسـبنده به هم متصل گردیده و آن گاه تخته سنگی را پدید آورده اند. از تماشا و بررسی این چیزها بشر به فکر افتاد که خود نیز ماده ای فراهم کند که همان خاصیت چسبندگی را داشته باشد. و سرانجام بشر موفق به کشف سیمان شد.
راهی را که بشر برای کشف سیمان پیمود این بود که: برخی مواد معینی را در کوره حرارت داد تا به صورت ماده ای سنگ آسا و چسبیده به هم، در آمد. سپس آن را آسیا کرد و به صورت گرد در آورد. البته این گرد چیزی جز همان سیمان نبود.
هر گاه این گرد، یا سیمان، را با آب و ماسه و شن مخلوط کنیم خواهیم دید که سیمان به شکل ماده چسبناکی در لابلای سنگریزه های ریز و درشت جای می گیرد و پس از اندکی، جسم یک پارچه و سختی، مانند یک سنگ طبیعی، از آن به دست می آید. سیمان از روزگار بسیار قدیم وجود داشته و بشر برای چسباندن سنگ ها از آن استفاده می کرده است.
رومیان با آن دیوار، راه قنات و جاده می ساختند. آنان در ساختمان نیز از سیمان استفاده می کردند.
قبل از رومیان، یونانیان نیز سیمان را مصرف می کردند. ولی با این همه می بینیم که مصریان در مصرف سیمان از یونانیان نیز پیشی گرفته بودند. چه آنان در ساختمان اهرام مصر، سیـمان به کار برده اند.
بیشتر سیمان هایی که ما امروزه مصرف می کنیم از نوع ئیدرولیک می باشد. یعنی آن که بر اثر تماس با آب سفت و محکم می شوند. این نوع سیمان را سیمان پورتلند می خوانند. علت این نامگذاری آن است که این نوع سیـمان پس از سفت شـدن، حالت نوعی سنگ را به خود می گیرد که در نزدیکی «پورتلند » در انگلستان، یافت شده است.
اجزای اصلی سیمان پورتلند عبارتند از:
آهک، آهن، سیلیس و آلومین
این مواد را از سنگ آهک، خاک رس، سنگ رستی، صـدف و سایر مواد طبیعی به دست می آورند. نخست این ها را آسیا می کنند تا خوب نرم شوند. سپس همه را در هم آمیخته و ترکیب شیمیایی لازم را بدین گونه فراهم می آورند.
آن گاه ترکیب به دست آمده باید در کوره چنان حرارت ببیند که همه ی اجزایش بتوانند عکس العمل های شیمیایی خود را آشکار سازند. در این جا جسمی سنگ آسا و به هم چسبیده پدید می آید که باید آسیا شود و به صورت گرد در آید.
این همان سیمانی است که ما اکنون مصرف می کنیم.
بیش از 30 ایالت در آمریکا میلیون ها بشکه از چنین سیمانی در سال تولید می کنند.
بشـر در تهیه ی سیمان از خود طبیعت درس آموخت. زیرا دید که بسیاری از سنگ های طبیعی از اجـزای خرد و سختی درست شده اند، موادی که به وسیله برخی مواد چسـبنده به هم متصل گردیده و آن گاه تخته سنگی را پدید آورده اند. از تماشا و بررسی این چیزها بشر به فکر افتاد که خود نیز ماده ای فراهم کند که همان خاصیت چسبندگی را داشته باشد. و سرانجام بشر موفق به کشف سیمان شد.
راهی را که بشر برای کشف سیمان پیمود این بود که: برخی مواد معینی را در کوره حرارت داد تا به صورت ماده ای سنگ آسا و چسبیده به هم، در آمد. سپس آن را آسیا کرد و به صورت گرد در آورد. البته این گرد چیزی جز همان سیمان نبود.
هر گاه این گرد، یا سیمان، را با آب و ماسه و شن مخلوط کنیم خواهیم دید که سیمان به شکل ماده چسبناکی در لابلای سنگریزه های ریز و درشت جای می گیرد و پس از اندکی، جسم یک پارچه و سختی، مانند یک سنگ طبیعی، از آن به دست می آید. سیمان از روزگار بسیار قدیم وجود داشته و بشر برای چسباندن سنگ ها از آن استفاده می کرده است.
رومیان با آن دیوار، راه قنات و جاده می ساختند. آنان در ساختمان نیز از سیمان استفاده می کردند.
قبل از رومیان، یونانیان نیز سیمان را مصرف می کردند. ولی با این همه می بینیم که مصریان در مصرف سیمان از یونانیان نیز پیشی گرفته بودند. چه آنان در ساختمان اهرام مصر، سیـمان به کار برده اند.
بیشتر سیمان هایی که ما امروزه مصرف می کنیم از نوع ئیدرولیک می باشد. یعنی آن که بر اثر تماس با آب سفت و محکم می شوند. این نوع سیمان را سیمان پورتلند می خوانند. علت این نامگذاری آن است که این نوع سیـمان پس از سفت شـدن، حالت نوعی سنگ را به خود می گیرد که در نزدیکی «پورتلند » در انگلستان، یافت شده است.
اجزای اصلی سیمان پورتلند عبارتند از:
آهک، آهن، سیلیس و آلومین
این مواد را از سنگ آهک، خاک رس، سنگ رستی، صـدف و سایر مواد طبیعی به دست می آورند. نخست این ها را آسیا می کنند تا خوب نرم شوند. سپس همه را در هم آمیخته و ترکیب شیمیایی لازم را بدین گونه فراهم می آورند.
آن گاه ترکیب به دست آمده باید در کوره چنان حرارت ببیند که همه ی اجزایش بتوانند عکس العمل های شیمیایی خود را آشکار سازند. در این جا جسمی سنگ آسا و به هم چسبیده پدید می آید که باید آسیا شود و به صورت گرد در آید.
این همان سیمانی است که ما اکنون مصرف می کنیم.
بیش از 30 ایالت در آمریکا میلیون ها بشکه از چنین سیمانی در سال تولید می کنند.