Borna66
09-11-2009, 08:26 PM
هزينه بيش از اندازه نمايندگي هاي ايران در خارج و ادامه ضعف ژورناليسم وطن
از گزارش بهمن ماه 1383 هجري خورشيدي مركز پژوهشهاي مجلس چنين بر مي آيد كه طبق ارقام بودجه سال 1384، نمايندگي هاي ايران در خارج از كشور، بر حسب تناسب كار پرهزينه ترين بخش دولتي براي ملت هستند. بايد دانست كه هفت سال پيش از آن قرار بود اين هزينه با حذف و تعديل كاركنان اين نمايندگيها كاهش يابد كه اين گزارش، عكس قضيه را نشان داد.
اين گزارش به نقل از خبرگزاري مهر، دست كم در يك روزنامه چاپ تهران انتشار يافته بود و اين خبر، طبق روال عادي ژورناليسم تازه وطن، حاوي توضيحات و ارقام و آن چه كه فن خبر نويسي روي آن تاكيد دارد نبود. اگر چنين سرنخي در كشوري ديگر به دست روزنامه ها داده شده بود آن را هفته و ماهها دنبال مي كردند و هزينه هاي يكايك اين نمايندگي ها و كارمندان لازم و غير لازم آنها را به دست مي دادند و ريز هزينه هاي آنها از جمله سنجاقهايي را كه بكار برده بودند مي نوشتند تا مردم كه اين هزينه را مي پردازند روشن شوند كه آيا لازم است اين هزينه ها تصويب و پرداخت شود؟. دمكراسي يعني اين، يعني داشتن روزنامه حرفه اي و تمام عيار، و تا ما از اين روزنامه ها نداشته باشيم محكوم هستيم كه اين هزينه هاي غير ضروري را بپردازيم. ممكن است گفته شود كه بايد كارهاي گذرنامه، وكالت، تصديق امضاء و ... اين همه ايراني مقيم خارج انجام شود و .... پاسخ اين است كه طبق يك رسم بين المللي دو برابر اين هزينه را بايد فرد ذينفع بپردازد تا كارش انجام شود. به عبارت ديگر؛ اين نمايندگي ها براي دولت (ملت) بايد پولساز باشند نه هزينه تراش.
به نظر پروفسور «رابين جورج كالينگوود» تاريخدان و فيلسوف انگليسي، تا يك ملت روزنامه نگار خوب و ماهر و وفادار به اصول اين حرفه را نداشته باشد ازمسئله و دشواري تهي نخواهد شد. وي تاريخنگاري را ادامه روزنامه نگاري دانسته و تاكيد بر افزودن سابقه خبر (تاريخچه رويداد، نه نظر و تفسير) را بر آن دارد كه از آن زمان (گرچه مورد سوء استفاده هم قرارگرفته) رواج يافته است.
اگر سردبير اجرايي همان روزنامه كه خبر اسراف در نمايندگي ها را منتشر ساخته بود از خبرنگار خود خواسته بود كه سابقه بر اين خبر بنويسد مي ديديم كه يكي از انتقادهاي انقلابيون سال 1357 از نظام حكومتي وقت همين ولخرجي هاي خارجي بود و پس از پيروزي انقلاب، بسياري از مقاماتي كه چنين ولخرجي و استخدامهاي فاميلي را در نمايندگي هاي خارج ميسر ساخته بودند و دوستان را به هزينه ملت به سفر خارج فرستاده بودند جان و اموال خود را از دست دادند كه باز «كالينگوود» توصيه كرده است: سياستمداران و دولتمردان بايد «تاريخ ، يعني خبرهاي ديروز» را مطالعه كنند تا اشتباهات تكرار نشود و با اين عمل (پيشگيري از تكرار اشتباه) از خود نام نيك باقي بگذارند. وي كه مي دانسته ممكن است يك سياستمدار درخواندن خبرهاي ديروز (تاريخچه قضيه) تنبلي كند، اين را به صورت تكليف بر عهده روزنامه نگار قرار داده كه به صورت سابقه بر خبر بنويسد. همين سابقه، مخاطب را روشن و او را مجبور مي كند كه از روزنامه بخواهد قضيه را دنبال كند و بشكافد تا به نتيجه برساند. مخاطب به زور و اجبار متوسل نمي شود و وقتي ببيند يك روزنامه مسئله اي را دنبال نمي كند و يا اينکه خبر، به صورت ناقص منتشر مي سازد براي خواندن، روزنامه ديگري را انتخاب مي كند و به تدريج فقط روزنامه هاي بهتر يعني حرفه اي در صحنه باقي مي مانند.
از گزارش بهمن ماه 1383 هجري خورشيدي مركز پژوهشهاي مجلس چنين بر مي آيد كه طبق ارقام بودجه سال 1384، نمايندگي هاي ايران در خارج از كشور، بر حسب تناسب كار پرهزينه ترين بخش دولتي براي ملت هستند. بايد دانست كه هفت سال پيش از آن قرار بود اين هزينه با حذف و تعديل كاركنان اين نمايندگيها كاهش يابد كه اين گزارش، عكس قضيه را نشان داد.
اين گزارش به نقل از خبرگزاري مهر، دست كم در يك روزنامه چاپ تهران انتشار يافته بود و اين خبر، طبق روال عادي ژورناليسم تازه وطن، حاوي توضيحات و ارقام و آن چه كه فن خبر نويسي روي آن تاكيد دارد نبود. اگر چنين سرنخي در كشوري ديگر به دست روزنامه ها داده شده بود آن را هفته و ماهها دنبال مي كردند و هزينه هاي يكايك اين نمايندگي ها و كارمندان لازم و غير لازم آنها را به دست مي دادند و ريز هزينه هاي آنها از جمله سنجاقهايي را كه بكار برده بودند مي نوشتند تا مردم كه اين هزينه را مي پردازند روشن شوند كه آيا لازم است اين هزينه ها تصويب و پرداخت شود؟. دمكراسي يعني اين، يعني داشتن روزنامه حرفه اي و تمام عيار، و تا ما از اين روزنامه ها نداشته باشيم محكوم هستيم كه اين هزينه هاي غير ضروري را بپردازيم. ممكن است گفته شود كه بايد كارهاي گذرنامه، وكالت، تصديق امضاء و ... اين همه ايراني مقيم خارج انجام شود و .... پاسخ اين است كه طبق يك رسم بين المللي دو برابر اين هزينه را بايد فرد ذينفع بپردازد تا كارش انجام شود. به عبارت ديگر؛ اين نمايندگي ها براي دولت (ملت) بايد پولساز باشند نه هزينه تراش.
به نظر پروفسور «رابين جورج كالينگوود» تاريخدان و فيلسوف انگليسي، تا يك ملت روزنامه نگار خوب و ماهر و وفادار به اصول اين حرفه را نداشته باشد ازمسئله و دشواري تهي نخواهد شد. وي تاريخنگاري را ادامه روزنامه نگاري دانسته و تاكيد بر افزودن سابقه خبر (تاريخچه رويداد، نه نظر و تفسير) را بر آن دارد كه از آن زمان (گرچه مورد سوء استفاده هم قرارگرفته) رواج يافته است.
اگر سردبير اجرايي همان روزنامه كه خبر اسراف در نمايندگي ها را منتشر ساخته بود از خبرنگار خود خواسته بود كه سابقه بر اين خبر بنويسد مي ديديم كه يكي از انتقادهاي انقلابيون سال 1357 از نظام حكومتي وقت همين ولخرجي هاي خارجي بود و پس از پيروزي انقلاب، بسياري از مقاماتي كه چنين ولخرجي و استخدامهاي فاميلي را در نمايندگي هاي خارج ميسر ساخته بودند و دوستان را به هزينه ملت به سفر خارج فرستاده بودند جان و اموال خود را از دست دادند كه باز «كالينگوود» توصيه كرده است: سياستمداران و دولتمردان بايد «تاريخ ، يعني خبرهاي ديروز» را مطالعه كنند تا اشتباهات تكرار نشود و با اين عمل (پيشگيري از تكرار اشتباه) از خود نام نيك باقي بگذارند. وي كه مي دانسته ممكن است يك سياستمدار درخواندن خبرهاي ديروز (تاريخچه قضيه) تنبلي كند، اين را به صورت تكليف بر عهده روزنامه نگار قرار داده كه به صورت سابقه بر خبر بنويسد. همين سابقه، مخاطب را روشن و او را مجبور مي كند كه از روزنامه بخواهد قضيه را دنبال كند و بشكافد تا به نتيجه برساند. مخاطب به زور و اجبار متوسل نمي شود و وقتي ببيند يك روزنامه مسئله اي را دنبال نمي كند و يا اينکه خبر، به صورت ناقص منتشر مي سازد براي خواندن، روزنامه ديگري را انتخاب مي كند و به تدريج فقط روزنامه هاي بهتر يعني حرفه اي در صحنه باقي مي مانند.