Borna66
09-08-2009, 04:18 PM
آئین زرتشت برای ایرانیان تنها یک آئین نیست ، بلکه یک هویت است
اجازه ميخواهم امروز کمی در باره بازسازی هويتی ايرانيان گفتگو کنم.
منظور من از هویت یا شناسه، « هویت فرهنگی» است. و آن تصویری است که ما از خود به دنیای بیرون از خود میدهیم . با سخنی دیگر ، «شناسه» ما دیدگاهی است که دیگران از ما دارند و با معیارهای آن ما را ارزشیابی و سنجش و در نهایت قضاوت میکنند.
این دیدگاه معمولاً فرهنگی است . اگر کسی از یک فرهنگ که بالاتر و برتر شناخته شده بیاید، هر اندازه هم آن شخص بی مایه و تهی باشد ، باز در گام نخست بنظر دیگران بالاتر و برتر بشمار می آید . بر عکس آن هم درست است . در سده های میانه (قرون وسطی ) اروپائیان در زیر ستم و کورگرائی کلیسای مسیحی خود را افرادی بی فرهنگ میدیدند . دانشمندان خود را، مانند گالیله ها میکشتند یا فراری میدادند ،لاوازیه ها را میسوزاندند و خردمندان خود را به آواره گی و تبعید میفرستادند .
افرادی را که برابر با دستورهای کلیسا عمل نمی کردند ، هزاران هزار میکشتند ، یا سنگسار میکردند یا در خانه های بی درو پنجره زندانی میکردند تا بمیرند . اختناق و کوچک شمردن و تحقیر مردمان و اندیشه های آنها به اندازه ای رسیده بود که کم کم جنبش « رنسانس » یا « نوزادی» را در سده های 13 و 14 میلادی در اروپا پی ریزی کرد . در حقیقت ، «رنسانس» برای اروپائیان در جهت یک بازسازی هویتی آغاز شد . و با این آرمان ، آنها به دل تاریخ خود رفتند تا هویت خود را در فرهنگ یونان و رم جستجو کنند . ولی آنها از فرهنگ یونان و رم چیزی نمیدانستند . بیش از 1500 سال از انهدام آن فرهنگها گزشته بود . ولی با اینکه ابزارهای امروزی مانند کامپیوتر و اینترنت و ابزارهای ارتباطهای جمعی در دست نداشتند ، توانستند سرانجام فرهنگی را از هیچ به هست بیاورند و کم کم هویت نوینی را برای خود بسازند و به دورانی که « دوران روشنائی » نام گزاری شده برسند.
نداشتن ابزار مدرن ارتباطی باعث شد که آنها چهار سد سال زمان برای بازسازی هویتی بگزارند . این « نوزادی» یا «رنسانس فرهنگی » بدبختانه در میان ایرانیان ، با داشتن یکی از درخشانترین فرهنگهای باستانی ، نتوانست در سده های گزشته جوانه بزند . بسیاری از ستارگان درخشان مانند فردوسی ، حافظ ، خیام ، مولوی ، پورسینا ، رازی و .... که بازماندگان همان فرهنگ باستان بودند ،آمدند و درخشیدند
و لی هیچگاه نتوانستند تکانی به جامعه بی تحرک و درمانده و جدا شده از خویشتن خود بدهند. بنابراین آنها در کنار و حاشیه جامعه ماندند. چرا؟ چون آنها « ریشه » نبودند ، آنها شاخ و برگی از یک ریشه تنومند یعنی فرهنگ زرتشت بودند . ریشه ای در زیر خروارها خاکستر تاریخ پنهان شده بود و لی هنوز آتش آن سوسو میزند . مردم شاخ و برگ را میدیدند ولی از ریشه آن نا آگاه بودند چون چشمها نابینا شده بود . مثلاً نمیتوانستند بفهمند چرا فردوسی و حافظ و مولوی و خیام و پورسینا و .... از مردم کشورهائی مانند عربستان و دیگر کشورها شاخه نزدند . و چون این حقیقت را نمیتوانستند یا نخواستند دریابند بقول حافظ « ره افسانه زدند » .
و انسان ایرانی در این فضای نافرهنگی تکه تکه شد . هر تکه ای از او در نبرد با تکه دیگرش شد. یک تکه او به صحرای عربستان کشیده میشد تا عربها را الگوی خود قرار دهد، تکه دیگرش به غرب ميرفت تا خود را يک فتوکپی ناقص از فرهنگ غرب در آورد و تکه سومی به فرهنگ گزشته خودش که تنها تصوير گرد گرفته و مه آلودی از آن داشت چشم دوخته بود. در اين کشمکش هويتی از خود و خویشتن خود بی خبر شد و یادش رفت کی بود و کی هست .
اکنون حوادث روزگار زمان ما، ایرانیان را از خواب سنگین سده ها بیدار کرده و یا در حال بیدار کردن است و این نسل ماست که این رستاخیز فرهنگی، این « نوزادی » را بوجود آورده و آن نسل فردا خواهد بود که آن را به پیروزی خواهد رساند.
در این هیچ شک و تردیدی نیست . ما ریشه فرهنگی و هویتی خود را شناسائی کرده ایم و آن اندیشه بزرگ آموزگار زرتشت است که همانگونه که گوگوش در آوازش میخواند
دکتر خسرو خزاعی(پردیس)
اجازه ميخواهم امروز کمی در باره بازسازی هويتی ايرانيان گفتگو کنم.
منظور من از هویت یا شناسه، « هویت فرهنگی» است. و آن تصویری است که ما از خود به دنیای بیرون از خود میدهیم . با سخنی دیگر ، «شناسه» ما دیدگاهی است که دیگران از ما دارند و با معیارهای آن ما را ارزشیابی و سنجش و در نهایت قضاوت میکنند.
این دیدگاه معمولاً فرهنگی است . اگر کسی از یک فرهنگ که بالاتر و برتر شناخته شده بیاید، هر اندازه هم آن شخص بی مایه و تهی باشد ، باز در گام نخست بنظر دیگران بالاتر و برتر بشمار می آید . بر عکس آن هم درست است . در سده های میانه (قرون وسطی ) اروپائیان در زیر ستم و کورگرائی کلیسای مسیحی خود را افرادی بی فرهنگ میدیدند . دانشمندان خود را، مانند گالیله ها میکشتند یا فراری میدادند ،لاوازیه ها را میسوزاندند و خردمندان خود را به آواره گی و تبعید میفرستادند .
افرادی را که برابر با دستورهای کلیسا عمل نمی کردند ، هزاران هزار میکشتند ، یا سنگسار میکردند یا در خانه های بی درو پنجره زندانی میکردند تا بمیرند . اختناق و کوچک شمردن و تحقیر مردمان و اندیشه های آنها به اندازه ای رسیده بود که کم کم جنبش « رنسانس » یا « نوزادی» را در سده های 13 و 14 میلادی در اروپا پی ریزی کرد . در حقیقت ، «رنسانس» برای اروپائیان در جهت یک بازسازی هویتی آغاز شد . و با این آرمان ، آنها به دل تاریخ خود رفتند تا هویت خود را در فرهنگ یونان و رم جستجو کنند . ولی آنها از فرهنگ یونان و رم چیزی نمیدانستند . بیش از 1500 سال از انهدام آن فرهنگها گزشته بود . ولی با اینکه ابزارهای امروزی مانند کامپیوتر و اینترنت و ابزارهای ارتباطهای جمعی در دست نداشتند ، توانستند سرانجام فرهنگی را از هیچ به هست بیاورند و کم کم هویت نوینی را برای خود بسازند و به دورانی که « دوران روشنائی » نام گزاری شده برسند.
نداشتن ابزار مدرن ارتباطی باعث شد که آنها چهار سد سال زمان برای بازسازی هویتی بگزارند . این « نوزادی» یا «رنسانس فرهنگی » بدبختانه در میان ایرانیان ، با داشتن یکی از درخشانترین فرهنگهای باستانی ، نتوانست در سده های گزشته جوانه بزند . بسیاری از ستارگان درخشان مانند فردوسی ، حافظ ، خیام ، مولوی ، پورسینا ، رازی و .... که بازماندگان همان فرهنگ باستان بودند ،آمدند و درخشیدند
و لی هیچگاه نتوانستند تکانی به جامعه بی تحرک و درمانده و جدا شده از خویشتن خود بدهند. بنابراین آنها در کنار و حاشیه جامعه ماندند. چرا؟ چون آنها « ریشه » نبودند ، آنها شاخ و برگی از یک ریشه تنومند یعنی فرهنگ زرتشت بودند . ریشه ای در زیر خروارها خاکستر تاریخ پنهان شده بود و لی هنوز آتش آن سوسو میزند . مردم شاخ و برگ را میدیدند ولی از ریشه آن نا آگاه بودند چون چشمها نابینا شده بود . مثلاً نمیتوانستند بفهمند چرا فردوسی و حافظ و مولوی و خیام و پورسینا و .... از مردم کشورهائی مانند عربستان و دیگر کشورها شاخه نزدند . و چون این حقیقت را نمیتوانستند یا نخواستند دریابند بقول حافظ « ره افسانه زدند » .
و انسان ایرانی در این فضای نافرهنگی تکه تکه شد . هر تکه ای از او در نبرد با تکه دیگرش شد. یک تکه او به صحرای عربستان کشیده میشد تا عربها را الگوی خود قرار دهد، تکه دیگرش به غرب ميرفت تا خود را يک فتوکپی ناقص از فرهنگ غرب در آورد و تکه سومی به فرهنگ گزشته خودش که تنها تصوير گرد گرفته و مه آلودی از آن داشت چشم دوخته بود. در اين کشمکش هويتی از خود و خویشتن خود بی خبر شد و یادش رفت کی بود و کی هست .
اکنون حوادث روزگار زمان ما، ایرانیان را از خواب سنگین سده ها بیدار کرده و یا در حال بیدار کردن است و این نسل ماست که این رستاخیز فرهنگی، این « نوزادی » را بوجود آورده و آن نسل فردا خواهد بود که آن را به پیروزی خواهد رساند.
در این هیچ شک و تردیدی نیست . ما ریشه فرهنگی و هویتی خود را شناسائی کرده ایم و آن اندیشه بزرگ آموزگار زرتشت است که همانگونه که گوگوش در آوازش میخواند
دکتر خسرو خزاعی(پردیس)